Μια οδύσσεια χωρίς Ιθάκη

Πληγωμένος, βρόμικος, λυπημένος. Και το πλοίο δεν λέει να ξεκινήσει. Θα αναγκαστούν και σήμερα να κοιμηθούν σαν ζώα. Αυτός, ο μικρότερος αδελφός και η οικογένειά του. Ερχονται από την Παλαιστίνη, κάποιος δουλέμπορος τούς ξέβρασε στην Ελλάδα, η οποία τους παράτησε στην Παγανή και κατόπιν το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη στον Πειραιά...

*Ηταν 30 Οκτωβρίου όταν συναντήσαμε τον Μακντί και την οικογένειά του στη Μυτιλήνη. Ετοιμάζονταν για τον Πειραιά. Εκείνοι και άλλοι 190 μετανάστες της Παγανής, ελεύθεροι μεν, αλλά με τον όρο να εγκαταλείψουν τη χώρα μέσα σε ένα μήνα.

Είχαν προηγηθεί εξεγέρσεις στην αποθήκη της Παγανής που οι αρχές είχαν ονομάσει Ειδικό Χώρο Κράτησης Αλλοδαπών, φασαρίες, διαμαρτυρίες, καταγγελίες και κυβερνητικές υποσχέσεις.

*Η Παγανή έκλεισε, αλλά κανείς δεν νοιάστηκε για το τι θα απογίνουν αυτοί οι άνθρωποι και κυρίως οι οικογένειες με μικρά παιδιά, όπως αυτή του τετράχρονου Μακντί και του τρίχρονου Χασάν.

Ηταν σίγουροι πως στη χώρα μας θα τους περίμενε καλύτερη τύχη. Παλαιστίνιοι στην καταγωγή, αναγνωρισμένοι επισήμως ως πολιτικοί πρόσφυγες από την αρμόδια υπηρεσία του ΟΗΕ. Ομως το «λευκό χαρτί» της αναγνώρισης που φυλάγανε ως «κόρη οφθαλμού» για τις ελληνικές αρχές αποδείχθηκε ένα τίποτα.

*Ενα λεωφορείο ξεκινά από την Παγανή γεμάτο μετανάστες. Ανάμεσά τους και ο Μακντί. Φτάνουν στη Μυτιλήνη. Ασχημα τα νέα. Ο αέρας εμποδίζει το πλοίο να φύγει. Πιάνει τον αδελφό του από το χέρι και ακολουθούν τους γονείς τους. Θα κοιμηθούν σε ένα χαλασμένο λεωφορείο στο λιμάνι μέχρι να φτιάξει ο καιρός.

Ενα παιχνίδι σκληρό σαν τη ζωή

Τελικά μένουν δυο βράδια σ' αυτό το λεωφορείο με σκεπάσματα που τους προμηθεύουν μέλη ανθρωπιστικών οργανώσεων. Ο τρίχρονος Χασάν νομίζει πως όλο αυτό που ζει είναι ένα παιχνίδι. Οχι, όμως, και ο Μακντί, που από τη μέχρι τώρα ζωή του θυμάται μόνον σύνορα, δανεικές κουβέρτες και κρύο φαγητό...

Με ματιά ενηλίκου, κοιτάζει λυπημένος τη θάλασσα πίσω από τα τζάμια και αναρωτιέται: «Πότε θα τα περάσουμε αυτά τα σύνορα»;

*Δευτέρα απόγευμα στις 2 Νοεμβρίου επιβιβάζονται στο «Λισσός». Ο Μακντί τρέχει να χαζέψει το λιμάνι. Του χαρίζουν ένα πράσινο μπαλόνι και ο Χασάν γελάει δυνατά, εκείνος όμως όχι.

*Τρίτη 3 του Νοέμβρη επτά το πρωί. Το «Λισσός» δένει στον Πειραιά. Και μετά, από οργάνωση σε οργάνωση για να ενημερωθούν για τα δικαιώματά τους. Εχουν δικαιώματα αυτοί οι άνθρωποι, αλλά απ' ό,τι φαίνεται όχι στην Ελλάδα. Δεν υπογράφουν αίτηση για άσυλο και δηλώνουν πως θέλουν να φύγουν για τη Γερμανία.

Χάνουμε τα ίχνη τους κι αρχίζουμε την αναζήτηση. Καμία επίσημη ελληνική αρχή και ανθρωπιστικός φορέας δεν είναι σε θέση να μας πει πού βρίσκεται η οικογένεια. Είναι το ίδιο που συνέβη και με τους υπόλοιπους της Παγανής, το ίδιο και με εκατοντάδες ανήλικα ασυνόδευτα που αφέθηκαν στην τύχη τους.

Την περασμένη Πέμπτη ανακοινώθηκε από τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη πως όσοι μετανάστες βρίσκονται στην Παγανή θα μεταφερθούν σε ένα χώρο 80 στρεμμάτων στην περιοχή Ουτζάς της Λέσβου.

Αυτό που δεν έχει ανακοινωθεί είναι ότι όσοι βρίσκονταν στην Παγανή κυριολεκτικά πετάχτηκαν στο δρόμο! Μπαίνει ο Δεκέμβρης, οι δρόμοι της Αθήνας στολίζονται και κάποιοι γνωστοί τυχαία συναντούν τον Μακντί να περιφέρεται στα στενά γύρω από την Ομόνοια. Κοιτούσε σαν χαμένος. Σήκωσε το χέρι του να χαιρετήσει και ύστερα χάθηκε στο πλήθος.

Καλά Χριστούγεννα... 

Πηγή: Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ