Το βίωμα να είσαι μετανάστης

Η "Ομάδα Μετανάστες" της Ομάδας Προφορικής Ιστορίας Κυψέλης (ΟΠΙΚ) που είναι μέλος και η ιστορικός Τασούλα Βερβενιώτη, θέλει να αναδείξει την ιστορία και το βίωμα των μεταναστών όπως οι ίδιοι τα ανασυστήνουν μνημονικά. Εξηγούν στην Κρυσταλία Πατούλη ότι ο στόχος τους, μεταξύ άλλων, είναι να καταγράψουν "τις σκέψεις και τα συναισθήματα των ελλήνων κατοίκων της Κυψέλης για τη μετανάστευση, προκειμένου να έρθουν στο προσκήνιο όχι αυτά που διαχωρίζουν και νομιμοποιούν τη ρατσιστική βία αλλά αυτά που ενώνουν, που δημιουργούν κοινές ανησυχίες και αλληλέγγυες μορφές κατοίκησης".

"Στην παρούσα χρονική περίοδο, οι περιοχές του 6ου Διαμερίσματος της Αθήνας, γνωρίζουν τους διαχωρισμούς που επιβάλλονται από την εθνικιστική, ρατσιστική δράση κάποιων ομάδων. Υπάρχουν, όμως, και ομάδες που θέλουν να αναδείξουν το μεταναστευτικό ζήτημα μέσα από μια νέα θεώρηση της μεταναστευτικής ετερότητας, που συνδιαμορφώνεται τόσο από τοπικούς όσο και από παγκόσμιους παράγοντες.

Ακούγοντας τις φωνές των μεταναστών / προσφύγων

Η Κυψέλη, ως συνοικία του κέντρου της Αθήνας, βρίσκεται στον πυρήνα της ρητορικής που περιστρέφεται γύρω από έννοιες όπως ξενοφοβία, εθνικισμός, γκετοποίηση, απώλεια εθνικής φυσιογνωμίας. Μετά το 1950, λόγω της  αστικοποίησης, η συνοικία γνωρίζει μαζική αύξηση του πληθυσμού της και κατακλύζεται από την εσωτερική μετανάστευση και κάποιους πρόσφυγες. Aπό το 1970 αρχίζει να δέχεται και αλλοδαπούς μετανάστες. Σήμερα αποτελείται από ένα ποικιλόμορφο και ετερογενή πληθυσμό, με υψηλό ποσοστό μεταναστών όλων των κατηγοριών και εθνοτήτων. Η επικινδυνοποίηση, οι φυλετικές αντιπαραθέσεις αλλά και οι ιδεολογικές συγκρούσεις με επίκεντρο την παρουσία μεταναστών, δημιουργούν πολιτικές και δράσεις ακραίων πρακτικών, επιβαρύνοντας την θέση των κατοίκων, ντόπιων και ξένων.

Στο πλαίσιο της Ομάδας Προφορικής Ιστορίας Κυψέλης (ΟΠΙΚ) έχουν συσταθεί θεματικές ομάδες που καλύπτουν πτυχές της ιστορίας της Κυψέλης: Δεκαετία ’40, Καθημερινή Ζωή (που εμπεριέχει ομάδες για την Εκπαίδευση και την Εργασία) και  Μετανάστευση. Η θεματική ομάδα για τη Μετανάστευση καταγράφει τη μεταναστευτική  ιστορία των ανθρώπων  από το τόπο καταγωγής τους μέχρι  και την εγκατάστασή τους στην Κυψέλη. Επιδιώκει  να αναδείξει την αμφίδρομη σχέση της με τους μετανάστες και να ευαισθητοποιηθεί στην προσωπική ματιά και στο βίωμα του καθενός.

Γι αυτό το λόγο η Ομάδα για τη Μετανάστευση έχει συγκεντρώσει μαρτυρίες από αλλοδαπούς μετανάστες, από πρόσφυγες και από Έλληνες εσωτερικής μετανάστευσης. Στις αφηγήσεις αυτές αναδεικνύονται θέματα που αφορούν τις πτυχές της ζωής τους στον τόπο καταγωγής, τους λόγους και την απόφαση για μετανάστευση, τις διαδικασίες ένταξης, τη ζωή τους στην Κυψέλη και την αποτίμηση της επιλογής για μετανάστευση.

Τους δίνεται έτσι η δυνατότητα να ανα-συνθέσουν την μικρο-ιστορία τους. Αναπαράγουν το παρελθόν τους και  το τοποθετούν στο σύγχρονο παρόν ιστορικοποιώντας το στις παρούσες κοινωνικο-οικονομικές, πολιτικές και προσωπικές συνθήκες.

Μέσα από την αφήγηση ζωής των μεταναστών αλλά και από αναφορές στους μετανάστες από κατοίκους της Κυψέλης που έχουν δώσει συνεντεύξεις στις υπόλοιπες θεματικές ομάδες της ΟΠΙΚ, αναδεικνύονται οι προβληματισμοί, οι σκέψεις, τα συναισθήματα, οι ανησυχίες και οι φόβοι, (ανεργία, βία, έκπτωση αξιών, ανασφάλεια,…).

Αναδεικνύεται το βίωμα να είσαι μετανάστης και το βίωμα να συμβιώνεις με μετανάστες.

Η «συμβίωση» στην Κυψέλη, μέσα από την αποδοχή της ετερότητας, είναι το ελάχιστο αιτούμενο για την αποκατάσταση του κοινωνικού ιστού."

Ομάδα Προφορικής Ιστορίας Κυψέλης

---------------
Βιωματικές Αφηγήσεις μεταναστών:

η Ε.Μ, από την Αλβανία 19 ετών:
Η Κυψέλη, γενικά ολόκληρη είναι το σπίτι μου. […] Νομίζω από ό,τι μπορώ να θυμηθώ από όλη την παιδική μου ηλικία τα περισσότερα πράγματα τα έχω βιώσει στην Κυψέλη. Οι πρώτες μου βόλτες στην πλατεία, στις κούνιες…αργότερα στο Γυμνάσιο τα πρώτα καφεδάκια στη Φωκίωνος…[…]Όλα μου τα σχολεία μου στην Κυψέλη, το δημοτικό, το Γυμνάσιο, το Λύκειο αργότερα, τα θέατρα που έχουμε πάει στην Κασταλίας, στην Κυψέλης. Νομίζω ότι όλες μου οι παιδικές αναμνήσεις έχουν να κάνουν με την Κυψέλη.
[…]Η Κυψέλη έχει πολλά παλιά σπίτια κλασικά. Νομίζω ότι, αν μπορούσαν να αναπαλαιωθούν (;) [με ερωτηματικό γιατί δεν είναι σίγουρη αν η λέξη είναι η σωστή], θα ήταν πολύ όμορφα, θα έδινε μια άλλη πινελιά στην Κυψέλη. Η Κυψέλη, επίσης, λίγο ή πολύ, σε όλους τους δρόμους της έχει δέντρα, αν τα προσέξουμε λίγο πάλι θα δώσει πιο ευχάριστη νότα σε όλη την Κυψέλη.

ο Μ., Αίγυπτος, 45 ετών:
Όχι δεν είναι η θρησκεία, είναι ο τρόπος ζωής των ξένων που είναι στην Ελλάδα γιατί ένα παιδί ξένο, προσωπικά εγώ το βλέπω και να κάνει με έλληνες παρέα πάλι θα είναι ξένο. Πάντα οι ξένεοι είναι μεταξύ τους. Αυτό δεν είναι μόνο με τους αιγύπτιους και έλληνες στο εξωτερικό που είναι στην Αμερική, Αυστραλία πάντα είναι μαζεμένοι
μεταξύ τους και ζούνε μια ζωή ελληνική εκεί που μένουν, όπως κάνουμε εμείς μια αραβική ζωή εδώ αλλά δεν φέραμε τον πολιτισμό μας μαζί μας παράδειγμα, ζει η μικρή σαν ελληνίδα, απλώς όταν θα μεγαλώσει θα έχει δυσκολία να…πώς θα μεγαλώσει, πώς θα παντρευτεί, πώς θα….τι θα κάνει με τα μεγάλα παιδιά, αυτό.
[…] Αλλά είμαι παιδί της Αθήνας, εγώ έχω μεγαλώσει αισθάνομαι σαν Αθηναίος και όταν πάω στην πατρίδα μου δεν μπορώ να κάτσω πάνω από ένα μήνα, μου λείπει πάρα πολύ η Αθήνα, οι περισσότερες μέρες που έκατσα ήταν 25 μέρες, μου λείπει πάρα πολύ η Αθήνα και ακόμα κι όταν ταξιδεύω εκτός Αθήνας στην Ελλάδα, πάλι θέλω να γυρίσω στην Αθήνα.


ο Μ.Λ., Ζευγολατιό-Μεσσηνίας, 58 ετών:
Από την άλλη υπήρχαν τότε και προσδοκίες με τους Ολυμπιακούς για να εξωραΐσουν την Αθήνα, ε και λέγαμε ότι θα βελτιωθεί και λίγο. Υπήρχε δηλαδή και η προσδοκία ότι η κατάσταση στο κέντρο θα βελτιωθεί και δεν θα μείνει έτσι. Δεν θα χειροτερέψει. Εκείνο που με ενοχλούσε πάρα πολύ ήταν ας πούμε στην πολυκατοικία που προσπαθούσαν να μαζεύουν υπογραφές για να φύγουν από τα κάτω διαμερίσματα κάποιοι που ήταν ξένοι. Άρχισαν οι πρώτες κόντρες με έναν κόσμο. Όπου και να στεκόμασταν άρχιζε μια μουρμούρα. Τι θέλουν αυτοί οι μαύροι, πήξαμε στους μαύρους, γίνεται τούτο γίνεται τ’ άλλο... Είχε αρχίσει να δημιουργείται μια εχθρική κατάσταση, μεμψίμοιρη και ταυτόχρονα ρατσιστική και άρχισαν να προστίθενται προβλήματα. Άρχισε να διαφαίνεται μια κλιμακούμενη ένταση.

η Μ.Μ, Απείρανθος-Νάξου, 56 ετών:
Πάντα περπατώ,  πάντα το κάνω με τα πόδια, ανεβαίνω και κατεβαίνω τις ανηφόρες και κατηφόρες που ανεβοκατέβαινα παιδί.. Ένας πόλος έλξης είναι η αγορά της Κυψέλης η οποία θεωρώ ότι κάνει μια πολύ καλή δουλειά. Παίρνω πολύ μεγάλη χαρά όταν διασχίζω τη Φωκίωνος…μ’αρέσει όλη αυτή η διαπολιτισμικότητα αυτή οι τόσο πολύ διαφορετικοί άνθρωποι που συγκεντρώνονται τα απογεύματα στα παγκάκια, συζητούν ή παίζουν με τα παιδιά τους
[…]Τους φίλους μου;
Αυτούς που πήγανε στα βόρεια προάστια;
Είναι αλήθεια από τους φίλους μου, από τους φίλους μου που συναντούσα τα χρόνια τα φοιτητικά στους συλλόγους της Κυψέλης, είναι αλήθεια ότι δεν συναντώ παρά δύο ή τρία άτομα. Τα υπόλοιπα έχουν όντως μεταναστεύσει. Έχουν φύγει. Μεταναστεύσει σε εισαγωγικά ναι γιατί μπορεί να είναι και μετανάστευση η αλλαγή από μία περιοχή που έχεις μεγαλώσει σε μία εντελώς αλλιώτικη περιοχή. Δηλαδή θεωρώ ότι είναι μετανάστευση να φύγεις από την Κυψέλη και να πας να ζήσεις στη Γλυφάδα."
Πηγή: TVXS

Ιταλία: εχθρικοί με τους μετανάστες οι μαθητές Λυκείου

Η πλειονότητα των μαθητών Λυκείου στην Ιταλία διάκεινται πολύ αρνητικά ή αρκετά αρνητικά έναντι των μεταναστών, δείχνει έρευνα ινστιτούτου, διαπιστώνει όμως επίσης ότι οι μαθητές που λαμβάνουν μέρος σε ειδικό πρόγραμμα κριτικής ανάγνωσης των εφημερίδων στην τάξη παρουσιάζουν μεγαλύτερα ποσοστά αποδοχής των μεταναστών.

«Η ανασφάλεια, μια αίσθηση απειλής που αναφέρεται στην καθημερινότητα (κοινό έγκλημα) και στο μέλλον τους στην αγορά εργασίας (ανεργία)» φαίνεται να βρίσκεται στη βάση της αρνητικής κρίσης που διατυπώνουν οι μαθητές έναντι των μεταναστών, διαπιστώνει η GFK-Eurisko. Σε ποσοστό 58% εκφράζουν πολύ αρνητική ή αρκετά αρνητική γνώμη και μόνο 22% θεωρούν την αύξηση του αριθμού των μεταναστών φαινόμενο θετικό ή αρκετά θετικό. Εκτίμηση των ειδικών είναι ότι αγωνίες που συνδέονται με την αβεβαιότητα της ηλικίας τους αλλά και τις οικονομικές συνθήκες τούς οδηγούν στη δυσπιστία, οπότε υποβαθμίζουν παράγοντες θετικούς, όπως οι αξίες ή ο πολιτισμός εν γένει.

Αξιοσημείωτο είναι ότι υψηλότερα ποσοστά αποδοχής των μεταναστών είχαν οι μαθητές που συμμετέχουν στο πρόγραμμα «Η εφημερίδα στην τάξη», το οποίο ξεκίνησε πριν από δέκα χρόνια με πρωτοβουλία πολιτών και εκδοτών και σήμερα εμπλέκει 1,7 εκατομμύριο Ιταλούς μαθητές δημόσιων λυκείων. Στόχος του ήταν να βάλει την εφημερίδα στην τάξη, ώστε οι έφηβοι να μάθουν, πρώτον, να διαβάζουν κριτικά και δεύτερον, να μπορούν να αναγνωρίσουν ένα δεύτερο επίπεδο πίσω από τα γραφόμενα. Ετσι γίνονται καλύτεροι πολίτες. Για να επιτευχθεί αυτό υπάρχει διαρκής συνεργασία καθηγητών και δημοσιογράφων. Το πρόγραμμα, στο οποίο παίρνουν μέρος μεγάλες και σοβαρές εφημερίδες, όπως η πολιτική «Corriere della Sera», η οικονομική «24Ore» και η αθλητική «La Gazzetta dello Sport», οργανώνει κάθε χρόνο ημερίδες. Η φετινή, κατά την οποία παρουσιάστηκε η έρευνα, ήταν αφιερωμένη στην «κοινωνική ενσωμάτωση των ασθενέστερων» στην ιταλική κοινωνία. Η έρευνα είχε ακόμα μία ενδιαφέρουσα πτυχή. Τα παιδιά που διαβάζουν εφημερίδες στην τάξη «προετοιμαζόμενα να γίνουν υπεύθυνοι πολίτες», όπως αναφέρουν υπεύθυνοι του προγράμματος, έδειξαν στην έρευνα πρόθεση ενεργού συμμετοχής στην κοινωνία των πολιτών και στην πολιτική, προδιάθεση να πληρώνουν φόρους και να ασκούν το εκλογικό τους δικαίωμα.

Ερση Βατού (Πηγές: Corriere della Sera, www.agi.it, www.osservatorioonline.it),  Ελευθεροτυπία, Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2010

Δέκα χρόνια διαδηλώσεις

Του ΑΧΙΛΛΕΑ ΦΑΚΑΤΣΕΛΗ, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2010

 

Χιλιάδες χιλιόμετρα χωρίζουν το αλπικό τοπίο του Νταβός της Ελβετίας από το τροπικό σκηνικό του Πόρτο Αλέγκρε της Βραζιλίας. Υπάρχει, όμως, κάτι που ενώνει αυτές τις δύο όμορφες, μικρές αλλά και τόσο διάσημες πόλεις, που ποτέ δεν βλέπουν τον ήλιο ταυτόχρονα: η αντιπαλότητά τους.

Κάθε χρόνο, τις ίδιες μέρες, το χιονισμένο ελβετικό θέρετρο φιλοξενεί την σημαντικότερη σύναξη της παγκόσμιας επιχειρηματικής και νεοφιλελεύθερης ελίτ, ενώ στην άλλη πλευρά του πλανήτη, στην πόλη-προπύργιο της βραζιλιάνικης αριστεράς, ένα πολύχρωμο πλήθος διαδηλωτών απ' όλο τον κόσμο συγκλίνει εκεί και δίνει την απάντηση στο μονόλογο του Νταβός. Είναι το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ (WSF), ένα διεθνές κοινωνικό και πολιτικό βήμα συζητήσεων που φιλοδοξεί να εμποδίσει την απρόσκοπτη επέλαση του αδηφάγου καπιταλισμού, καθώς εκείνος συνοψίζει τις πολιτικές στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ (WEF).

Ωριμο τέκνο του Σιάτλ

Απότοκο της «μάχης του Σιάτλ» το 1999, το κίνημα της αντι-παγκοσμιοποίησης οδήγησε στη συγκρότηση του Κοινωνικού Φόρουμ, δύο χρόνια αργότερα. Ηταν το 2001, όταν με τη διακριτική βοήθεια του βραζιλιάνικου αριστερού Κόμματος των Εργατών (του σημερινού προέδρου της χώρας Λούλα Ντα Σίλβα), εγκαινιάστηκε στο Πόρτο Αλέγκρε το φόρουμ που έφερνε κοντά πολυάριθμες οργανώσεις πολιτών, κινημάτων και κοινωνικών μειοψηφιών απ' όλο τον πλανήτη.

Σήμερα, δέκα χρόνια μετά, εκείνο το αρχικό «εργαστήρι» μιας νέας πολιτικής κουλτούρας με το κεντρικό σύνθημα ότι «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός», αναδείχτηκε σε μια από τις «σημαντικότερες πολιτικές εξελίξεις της πρόσφατης ιστορίας».

Οχι μόνο επειδή με τις ζωηρές μαζικές διαδηλώσεις δημιούργησε μια εικόνα-αντίβαρο στις «λαμπερές» αφίξεις των συνέδρων του Νταβός, αλλά κυρίως επειδή αποτέλεσε τη βάση για την ανταλλαγή ιδεών και στρατηγικών κατά της παγκοσμιοποίησης.

Φέτος το Φόρουμ βρίσκεται στο πρώτο καθοριστικό σταυροδρόμι της διαδρομής του. Στον απολογισμό της δράσης του, προστίθεται η ιστορική πρόκληση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Ετσι, στην κριτική ότι το WSF έχει αποκλίνει από τον ριζοσπαστικό προσανατολισμό του, αντιγράφοντας μία σοσιαλιστική ατζέντα, αντιπαρατίθεται η ευκαιρία να χρησιμοποιήσει την κρίση ως εφαλτήριο για την προώθηση των ριζοσπαστικών του στόχων.

Υπάρχουν, όμως, οι αντιφάσεις που ταλανίζουν το WSF και δυσχεραίνουν το μέλλον του. Η παρουσία του Λούλα Ντα Σίλβα κι εφέτος στο βήμα των ομιλητών εικονογράφησε αυτές τις αντιφάσεις, καθώς ο βραζιλιάνος πρόεδρος βρίσκεται ήδη εκτός πνεύματος του φόρουμ - ας θυμηθούμε ότι αφού επευφημήθηκε «σαν ροκ σταρ» το 2002 για τις προεκλογικές υποσχέσεις του, γιουχαΐστηκε το 2005 για τις πολιτικές του πρακτικές. Κι ακόμη χειρότερα, εξακολουθεί να υπάρχει η αμφιλεγόμενη χρηματοδότηση του φόρουμ από τα διαβόητα αμερικανικά ιδρύματα Φορντ και Ροκφέλερ (ήδη, από το 2003). Οσο για τις ΜΚΟ που συμμετέχουν στο WSF, δεν είναι κι αυτές όπως παλιά, καθώς πολλές εισπράττουν κρατικές επιχορηγήσεις, που ποδηγετούν έμμεσα τη δράση τους.

Τα θετικά σημεία μιας «αποτίμησης»

Στην αποτίμηση της δεκαετούς θητείας του φόρουμ στα πεδία των κοινωνικών αγώνων, υπάρχουν και θετικές επισημάνσεις. Μία από αυτές, είναι ότι θέσεις που είχε εξ αρχής υποστηρίξει το WSF, σήμερα αποτελούν διακηρυγμένες πολιτικές της καπιταλιστικής εμπροσθοφυλακής, όπως είναι τα σχέδια για φορολόγηση των «καρχαριών» του επιχειρηματικού τομέα, ή η συρρίκνωση της ισχύος των τραπεζών.

Το μεγαλύτερο επίτευγμα του Κοινωνικού Φόρουμ, όμως, θεωρείται η σφυρηλάτηση κοινής συνείδησης και δεσμών συγγένειας μεταξύ δεκάδων διαφορετικών κινημάτων στον κόσμο. Επίτευγμα που οφείλεται στο ότι το φόρουμ χρησιμοποίησε τα ίδια τα «όπλα» του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου, ήτοι τις τεχνολογίες επικοινωνιών και πληροφορικής.

Το τελικό ερώτημα που διατυπώνεται στη δέκατη επέτειο του WSF είναι τι υπάρχει πέραν αυτού. Στις μακροσκελείς συνεντεύξεις τους από το Πόρτο Αλέγκρε, στελέχη του φόρουμ συμφωνούν σε ένα: το WSF, αφού «δικτύωσε» τα κινήματα, «πρέπει τώρα να τα οδηγήσει σε άμεση αντικαπιταλιστική δράση ώστε να επηρεαστούν οι δομές της εξουσίας».

Σε αντίθετη περίπτωση, είναι καταδικασμένο να αποστεωθεί ως υποπροϊόν της λατινοαμερικάνικης Θεολογίας της Απελευθέρωσης, κι ακόμη χειρότερα, ως ενσωματωμένος κινηματικός θεσμός.

Η οικονομική κρίση που θα πλαισιώνει τις διαδοχικές γενέθλιες εκδηλώσεις που οργανώνει το WSF για όλο το χρόνο εφέτος, είναι «δώρο» για τα κινήματα του κοινωνικού ριζοσπαστισμού: η κρίση του καπιταλισμού δημιουργεί ευκαιρίες και απαιτεί αλλαγές. Κι αυτό είναι το διατυπωμένο συμπέρασμα της δεκαετούς εμπειρίας του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ. 

World Social Forum

From Wikipedia, the free encyclopedia 

The World Social Forum (WSF) is an annual meeting, based in Brazil, that defines itself as "an opened space – plural, diverse, non-governmental and non-partisan – that stimulates the decentralized debate, reflection, proposals building, experiences exchange and alliances among movements and organizations engaged in concrete actions towards a more solidary, democratic and fair world....a permanent space and process to build alternatives to neoliberalism".^[1] It is held by members of the alter-globalization global justice movement) who come together to coordinate world campaigns, share and refine organizing strategies, and inform each other about movements from around the world and their issues. It tends to meet in January at the same time as its "great capitalist rival", the World Economic Forum's meeting in Davos, Switzerland. This date is usually picked in hopes that having a meeting that promotes alternative answers to world economic problems opposite the World Economic Forum will help the WSF's ideas get better coverage in the news media.

History

Originated by Oded Grajew, the first WSF was held from 25 January to 30 January 2001 in Porto Alegre, Brazil, organized by many groups including the French Association for the Taxation of Financial Transactions for the Aid of Citizens (ATTAC). The WSF was sponsored, in part, by the Porto Alegre government, led by the Brazilian Worker's Party (PT). The town was experimenting with an innovative model for local government which combined the traditional representative institutions with the participation of open assemblies of the people. 12,000 people attended from around the world. At the time, Brasil was also in a moment of transformation that later would lead to the electoral victory of the PT candidate Luiz Inácio Lula da Silva.

The second WSF, also held in Porto Alegre from 31 January to 5 February 2002, had over 12,000 official delegates representing people from 123 countries, 60,000 attendees, 652 workshops, and 27 talks.

The third WSF was again held in Porto Alegre, in January 2003. There were many parallel workshops, including, for example the Life After Capitalism workshop, which proposed focussed discussion on non-communist, non-capitalist, participative possibilities for different aspects of social, political, economic, communication structures.^[2] Among the speakers was American linguist and political activist Noam Chomsky.

The fourth WSF was held in Mumbai, India, from 16 January to 21 January 2004. The attendance was expected to be 75,000 and it shot over by thousands. The cultural diversity was one notable aspect of the forum. A notable decision that was taken was the stand on Free Software. One of the key speakers at the WSF 2004 was Joseph Stiglitz.

The fifth World Social Forum for 2005 was held in Porto Alegre, Brazil between 26 January and 31 January. There were 155,000 registered participants at the Forum, with most coming from Brazil, Argentina, the United States, Uruguay, and France. A number of participants in the forum released the Porto Alegre Manifesto.

The sixth World Social Forum was "polycentric", held in January 2006 in Caracas (Venezuela) and Bamako (Mali), and in March 2006, in Karachi (Pakistan). The Forum in Pakistan was delayed to March because of the Kashmir earthquake that had recently occurred in the area. ^[3]

The seventh World Social Forum was held in Nairobi, Kenya in January 2007. There were 66,000 registered attendees, and 1,400 participating organizations from 110 countries, making it the most globally representative WSF so far.^[4] It was criticized as being 'an NGO fair'^[5] and movements of the poor in Kenya and South Africa mounted vigorous protests against some of the NGOs that attended and, in their view, dominated the forum in the name of the African poor.

The eighth World Social Forum in 2008 was not organized at a particular place, but globally, which means by thousands of autonomous local organizations, on or around January 26. They are also known as the Global Call for Action.^[6]

The ninth World Social Forum took place in the Brazilian city of Belém, located in the Amazon rainforest, between January 27 and February 1, 2009.^[7]

During 2010 (it's tenth anniversary year), the World Social Forum will not have a single global centralised event. There was indeed an event in Porto Alegre in January. However in 2010 the WSF will happen in a permanent way all year round, with events and activities being held throughout the world.

Since 2001, the United Nations has had a presence at the WSF through UNESCO, showing the institutional credibility achieved by the forum, seen by UNESCO as a "prime opportunity for dialogue and a laboratory of ideas for the renewal of public policies" through "critical reflection on the future of societies we want to create and for elaborating proposals in search of solidarity, justice, peace and human rights".^[8]

Regional Social Forums

The WSF has prompted the organizing of many regional social forums, including the Americas Social Forum, European Social Forum, the Asian Social Forum, the Mediterranean Social Forum and the Southern Africa Social Forum. There are also many local and national social forums, such as the Italian Social Forum, India Social Forum [1], Liverpool Social Forum and the Boston Social Forum. The first-ever United States Social Forum took place in Atlanta in June 2007. [2] Regional forums have taken place in the Southwest [3], Northwest, Northeast, Midwest and Southeastregions of the United States.

Most, though not all, social forums adhere to the WSF Charter of Principles drawn up by the World Social Forum.

Criticisms

Role of NGOs

The WSF has, especially in recent years, been strongly criticised for replacing popular movements of the poor with NGOs (non-governmental organization). Movements of the poor in poorer parts of the world, like Africa, have argued that they are almost completely excluded from the forum and in countries like Kenya and South Africa they have protested against donor funded NGOs that, they argue, determine and dominate African representation at the forum. It has also been argued that NGOs sometimes compete with popular grassroots movements for access to the forum and for influence there.^[9]

2001 Monsanto Incident

Some activities by activists attending the WSF have also been criticised, such as at the WSF 2001, where activists invaded and destroyed an experimental genetically-modified plantation of the Monsanto Company.^[10]

Further reading

• Mark Butler (2007), "[re]connecting the World Social Forum"^[11]
• Jose Correa Leite (2005), The World Social Forum: Strategies of Resistance, Haymarket Books [4]
• Jackie Smith. (2004). The World Social Forum and the challenges of global democracy. Global Networks. 4(4):413-421.
• T. Teivainen. (2002). The World Social Forum and global democratisation: learning from Porto Alegre. Third World Quarterly. 23(4):621-632.
• William F. Fisher and Thomas Ponniah (2003). Another World is Possible: Popular Alternatives to Globalization at the World Social Forum
• Boaventura de Sousa Santos (2005). O Fórum Social Mundial: manual de uso, Cortez Editora.
• Sen, Jai, Anita Anand, Arturo Escobar & Peter Waterman (eds). 2004. The World Social Forum: Challenging Empires. New Delhi: The Viveka Foundation.

 

Porto Alegre Manifesto, From Wikipedia, the free encyclopedia

The Porto Alegre Manifesto is a proposal for social change produced at the 2005 World Social Forum. It outlines "twelve... proposals, which [its authors] believe, together, give sense and direction to the construction of another, different world." The authors argue that "if they would be implemented, it would allow citizens to take back their own future. We therefore want to submit these fundamentals points to the scrutiny of actors and social movements of all countries." These proposals are divided into Economic Measures, Peace and Justice, and Democracy.

Summary of Twelve Proposals

Economic Measures

1. Debt cancellation for southern countries.
2. Implement international tax on financial transactions, i.e. Tobin tax.
3. Dismantle all tax havens and corporate havens (described as "paradises").
4. Universal right to employment, social protection and pensions.
5. Promote fair trade and reject all free trade agreements and WTO laws, emphasizing the importance of education, health, social services and cultural rights over commercial rights.
6. Guarantee of food security to all countries by promoting rural, peasant agriculture.
7. Outlaw patenting of knowledge on living things and privatization of "common goods for humanity," i.e. water.

Peace and Justice

8. Use public policies to fight discrimination, sexism, xenophobia, antisemitism and racism and fully recognize the political, cultural and economic rights of indigenous peoples.
9. Take steps to end environmental destruction and the greenhouse effect using alternative development models.
10. Dismantle all foreign military bases and the removal of troops from all countries except those under the explicit mandate of the United Nations.

Democracy

11. Guarantee the right to information and the right to inform through legislation that would end concentration of media ownership, guarantee the autonomy of journalists, and favor alternative media.

12. Reform international institutions based on the Universal Declaration of Human Rights and incorporate the World Bank, IMF and WTO into the United Nations.

Signatories 

The signatures of the manifesto (so-called "Group of Nineteen") are Aminata Traoré, Adolfo Pérez Esquivel, Eduardo Galeano, José Saramago, François Houtart, Boaventura de Sousa Santos, Armand Mattelart, Roberto Savio, Riccardo Petrella, Ignacio Ramonet, Bernard Cassen, Samir Amin, Atilio Boron, Samuel Ruiz Garcia, Tariq Ali, Frei Betto, Emir Sader, Walden Bello, and Immanuel Wallerstein.

 

Πόσο μακριά είναι η Καλαβρία; ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΑΝΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑ

«Μετανάστες: Οι Ελληνες δεν είναι Ιταλοί»

Των ΙΩΑΝΝΑΣ ΣΩΤΗΡΧΟΥ, ΑΡΗ ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΙΟΥ, Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

 

Αγριο ποδαρικό έκανε η νέα δεκαετία, σε μια Ευρώπη που θεωρεί τον εαυτό της προπύργιο του φιλελεύθερου πολιτισμού και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων... Το βίαιο ξέσπασμα των μεταναστών στην Καλαβρία της Ιταλίας απέναντι στην ανελέητη εκμετάλλευση από τη Μαφία, που χρησιμοποίησε έως και όπλα για να «τιθασσεύσει» τους σύγχρονους Σπάρτακους, γκρέμισε τις ψευδαισθήσεις. Αραγε πόσο μακριά είναι το Ροζάρνο της Καλαβρίας από τη Μανωλάδα της Ηλείας;...

Στην ευθεία του χάρτη, ούτε 500 χιλιόμετρα. Την τεθλασμένη της πραγματικότητας, όμως, διαμορφώνουν οι προϋποθέσεις που οδήγησαν σε αυτή την εξέγερση, όπως και σε άλλες παλαιότερα, από τα φραουλοχώραφα της Ισπανίας έως τα προάστια του Παρισιού. Υπάρχουν στην Ελλάδα ανάλογες προϋποθέσεις; Και βέβαια, απαντούν ορισμένοι από τους εμπειρογνώμονες και ερευνητές που ρωτήσαμε. Μας θυμίζουν αντίστοιχες εντάσεις εδώ: Τύρναβος, Αρτα, Μανωλάδα, Παγανή Λέσβου, κέντρο Αθήνας. Μα υπάρχει στην Ελλάδα Μαφία; Οχι, αλλά ανθούν τα κυκλώματα εκμετάλλευσης της παράνομης εργασίας μεταναστών. Σε αυτό το σημείο, μπαίνουν σαν αντίβαρο οι αντιστάσεις της ελληνικής κοινωνίας, η οποία στις περισσότερες περιπτώσεις έκρυθμων καταστάσεων στάθηκε στο πλευρό των υφιστάμενων την εκμετάλλευση.
Κυρίαρχη παραφωνία; Η κραυγαλέα απουσία της πολιτείας, η οποία όχι μόνο δεν τους προστατεύει αλλά επιδίδεται σε ένα όργιο «διαπλοκής πολιτικής, οικονομίας και θεσμών για την εξυπηρέτηση αναγκών», διαιωνίζοντας την παράτυπη και συνεπώς ευάλωτη παρουσία τους στη χώρα. «Διότι εάν λειτουργούσαν οι ελεγκτικοί μηχανισμοί, θα τους μάζευαν όλους, από τη Μανωλάδα, την Κρήτη και τόσες άλλες περιοχές», λέει ο Χαράλαμπος Κασίμης, καθηγητής Αγροτικής Κοινωνιολογίας στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο. Και τι θα απογίνονταν οι καλλιέργειες; Ηδη στην Καλαβρία, τα φρούτα σαπίζουν στα δέντρα...

Φραουλοχώραφα

Θα τραγουδούσαν σήμερα άραγε οι Μπιτλς για τα φραουλοχώραφα («Strawberry fields») με την ίδια νοσταλγία αν γνώριζαν τις συνθήκες «εντατικής» εργασίας σ' αυτά; Λίγα χρόνια πριν γίνουν τα επεισόδια στη Μανωλάδα, ώστε να μάθουμε για τους ξένους εργάτες που ζούσαν και δούλευαν ως σύγχρονοι δουλοπάροικοι στην Ηλεία, είχαν ξεσηκωθεί για τους ίδιους σχεδόν λόγους και στην Ουέλβα της Ισπανίας. Ως δεύτερη φραουλοπαραγωγός χώρα μετά τις ΗΠΑ, χρειάζεται, μόνο για τη σοδειά της συγκεκριμένης περιοχής, 55.000 εποχικούς εργάτες, αρκετοί εκ των οποίων μετανάστες χωρίς χαρτιά. Το 2003, ένας Μαροκινός δολοφονήθηκε, σε δύο έβαλαν φωτιά και τρεις τους ξυλοκόπησαν. Και αυτά δεν ήταν τα μοναδικά περιστατικά.
«Τέτοια γεγονότα, το Ροζάρνο, η Μανωλάδα και με άλλους τρόπους ο Αγιος Παντελεήμονας στην Αθήνα, παρά τις διαφορές στην ένταση της βίας και έναν αναγκαίο διαχωρισμό μεταξύ υπαίθρου και πόλης, μοιράζονται ένα κοινό χαρακτηριστικό: το πέρασμα από τη γενική έκφραση απορριπτικών απόψεων στην ανάληψη συγκεκριμένης συλλογικής δράσης εφαρμογής της απόρριψης σε τοπική κλίμακα», παρατηρεί ο ερευνητής του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών (ΕΚΚΕ), Γιώργος Κανδύλης.

Κοινά στοιχεία

«Τα κοινά στοιχεία είναι περισσότερα από όσα μπορούμε να φανταστούμε», λέει ο Μίλτος Παύλου, διευθυντής του Εθνικού Παρατηρητηρίου του Ρατσισμού και της Ξενοφοβίας (ΕΝΩΣΗ-ΚΕΜΟ/i-RED) και τα κωδικοποιεί σε επτά σημεία:
1) Οι μετανάστες αμείβονται αυτασφαλιζόμενοι με ημερομίσθια χαμηλότερα του ελάχιστου νόμιμου, ακόμη και μετά τη διεκδίκησή του.
2) Αντιμετωπίζονται με λεκτική και σωματική βία από παραγωγούς και τοπικούς παράγοντες, που λιγότερο ή περισσότερο ορατά λειτουργούν ως οργανωμένες ομάδες εκτός νομιμότητας.
3) Η διοίκηση και η αυτοδιοίκηση υποστηρίζουν ανοικτά τους παραγωγούς και τις ομάδες εκτός νομιμότητας και όχι τα θύματα της εκμετάλλευσης, υποβοηθούμενοι από την παράνομη ή αμφισβητούμενη νομιμότητα διαμονής τους στη χώρα. Ετσι η μεταναστευτική νομοθεσία στηρίζει την εκμετάλλευση και την υποτελή θέση των εργαζομένων.
4) Οι αρμόδιες δικαστικές ή διοικητικές αρχές δεν παρεμβαίνουν, παρά τις καταφανείς και σφοδρές παραβιάσεις του νόμου περί διακρίσεων στην εργασία αλλά και την υποκίνηση ρατσιστικής βίας δημοσίως ακόμη και από δημόσιους λειτουργούς.
5) Φορείς της τοπικής κοινωνίας, όπως τα εργατικά κέντρα, η κοινωνία των πολιτών αλλά και η εκκλησία, είτε κεντρικά (π.χ. Βατικανό) είτε απλοί κληρικοί στην ελληνική περιφέρεια (Αρτα), προσφέρουν στήριξη στους μετανάστες εργαζόμενους.
6) Η πρωτογενής παραγωγή έχει στηριχτεί μόνο στη χαμηλά αμειβόμενη εργασία, χωρίς ανταγωνιστικότητα, με αποτέλεσμα να καταρρέει μόλις εξαφανιστεί η στήριξη από ευρωπαϊκές επιχορηγήσεις.
7) Μέσα σε αυτές τις συνθήκες οικονομικής αποτυχίας και παρασιτικής επιχειρηματικότητας, οι μετανάστες, που ανήκουν στην πλέον ευάλωτη κατηγορία εργαζομένων, βαφτίζονται «προθύμως» παράνομοι και ανεπιθύμητοι.
Δυναμικό αντίδρασης
«Είναι φανερό ότι υπάρχει το δυναμικό μιας αντίδρασης εκ μέρους των μεταναστών», εκτιμά ο Κάρολος Καβουλάκος, συνεργάτης του Ινστιτούτου Αστικής και Αγροτικής Κοινωνιολογίας (ΙΑΑΚ) του ΕΚΚΕ και λέκτορας υπό διορισμό στο ΑΠΘ. Ωστόσο, δύο είναι κατά τη γνώμη του οι προϋποθέσεις για τέτοιου τύπου εξεγέρσεις:
* Η έλλειψη δικαιωμάτων και κρατικής πολιτικής που θα διευκόλυνε την ένταξη και θεσμική έκφραση των μεταναστών είναι πιο πιθανό να τους οδηγήσει σε βίαιες αντιδράσεις ως τη μοναδική διαθέσιμη επιλογή για να ακουστεί η φωνή τους. Στη χώρα μας η κατάσταση είναι γνωστή: ατροφικό κοινωνικό κράτος, ατελή προγράμματα νομιμοποίησης που αποκλείουν χιλιάδες μετανάστες, εκτεταμένες πολιτικές καταστολής, που όχι μόνο ενθαρρύνουν αλλά αποτελούν ρατσιστική συμπεριφορά. Οι τελευταίες εξαγγελίες της κυβέρνησης αποπειρώνται μια πολιτική προς τη θετική κατεύθυνση: «Σε καμιά όμως περίπτωση δεν μπορεί κανείς να μιλήσει για επίλυση του προβλήματος, καθώς τα μέτρα αφορούν κυρίως τους ήδη ενταγμένους».
* Η ύπαρξη φαινομένων ακραίας εκμετάλλευσης και καταπίεσης των μεταναστών, και ακόμα περισσότερο η κατασκευή θυλάκων υπερβολικής εκμετάλλευσης. «Δυστυχώς στην Ελλάδα υπάρχουν τέτοια παραδείγματα. Θα έλεγε κανείς ότι σ' ένα βαθμό η αγροτική παραγωγή στηρίζεται σε τέτοιου είδους καταστάσεις».

«Μπλακ εντ ντέκερ»...

Μπορεί να υπάρχουν τέτοια παραδείγματα αλλά η πραγματικότητα δείχνει και το βαθμό εξάρτησης της ελληνικής γεωργίας από την εργασία των μεταναστών: «Εργάτης στην ελληνική γεωργία σημαίνει μετανάστης», μας λέει ο Χ. Κασίμης. Επιστημονικές έρευνες που διενεργεί χρόνια στον αγροτικό χώρο καταδεικνύουν ότι στην αγροτική παραγωγή οι μισθωτοί είναι σχεδόν αποκλειστικά μετανάστες. Αν δεν υπήρχαν, «η εικόνα της ελληνικής υπαίθρου θα ήταν αυτή της εγκατάλειψης», τονίζει. «Οι εργοδότες τους ομολογούν: Οι Αλβανοί είναι το black'n'decker μας. Η παρουσία τους αποτελεί δομικό στοιχείο της γεωργικής παραγωγής στη χώρα μας ενώ η ευελιξία τους τους επιτρέπει να παίζουν πλέον πολυλειτουργικό ρόλο. "Γρασάρουν" τις τοπικές κοινωνίες καθώς κάνουν τα πάντα: εκτός από τις καλλιέργειες, απασχολούνται στις οικοδομές, ακόμη και στις υπηρεσίες και τον τουρισμό, ανάλογα με την εποχή».
Δεν είναι μόνο ότι κάνουν τις δουλειές που οι γηγενείς αποφεύγουν ως κατώτερες. Νοικιάζουν σπίτια που θα έμεναν άδεια, ψωνίζουν, στέλνουν τα παιδιά στο σχολείο, αιμοδοτούν τα ασφαλιστικά ταμεία που διαφορετικά θα κατέρρεαν νωρίτερα. Είναι ο μοναδικός παράγοντας αύξησης του πληθυσμού και επιβράδυνσης της δημογραφικής γήρανσης. «Ο πρωτογενής τομέας, οι κατασκευές, οι υπηρεσίες είναι τομείς που ωφελήθηκαν άμεσα από αυτούς. Τα μεγάλα κατασκευαστικά έργα των κοινοτικών πλαισίων στήριξης καθώς και τα ολυμπιακά έργα δεν θα μπορούσαν να είχαν ολοκληρωθεί εγκαίρως χωρίς τη συμβολή των μεταναστών», παρατηρούν οι Σταύρος Ζωγραφάκης (επίκουρος καθηγητής στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο) και Θεόδωρος Μητράκος (ερευνητής Τράπεζας της Ελλάδος) στην εργασία τους με τίτλο «Πόσους μετανάστες μπορούμε να έχουμε;». «Τα καλλιεργούμενα φραουλοχώραφα στην περιοχή της Μανωλάδας αυξήθηκαν κατά 60% μέσα σε μία τριετία χάρη σε αυτούς», συμπληρώνει ο Χ. Κασίμης. Μήπως όλα τα παραπάνω αποσιωπούνται από τις ακραίες φωνές, που χρησιμοποιούν ως επιχείρημα την οικονομική κρίση για να διατυπώσουν το ξενοφοβικό τους κήρυγμα; Θα μπορούσε η κρίση να αποτελέσει τη θρυαλλίδα σε ένα τόσο εύφλεκτο περιβάλλον;
«Οι πιέσεις από την οικονομική κρίση θα είναι κυρίως ενδομεταναστευτικές και αυτό έχει ήδη διαπιστωθεί», λέει ο Χ. Κασίμης: «Οι νεοαφιχθέντες μετανάστες από Ασία, Βουλγαρία και Ρουμανία, με την παράνομη απασχόλησή τους τσακίζουν τα μεροκάματα. Οι παλαιότεροι μετανάστες υφίστανται διπλή πίεση. Από τη μια έχουν να πληρώσουν το κόστος της ένταξής τους, που συνδέεται με τις οικογενειακές τους ανάγκες. Από την άλλη, έχουν να ανταγωνιστούν την πίεση της φθηνότερης εργασίας που προσφέρουν οι νεοεισερχόμενοι παράνομα εργαζόμενοι».
Πιθανότερες θεωρεί τις ενδομεταναστευτικές εντάσεις και ο επίκουρος καθηγητής στο Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο, Απόστολος Παπαδόπουλος: «Το πρόβλημα είναι ότι η οικονομική κρίση δημιουργεί την ευνοϊκότερη συγκυρία για όσους ήθελαν εκ προοιμίου να δηλώσουν την αντίθεσή τους στην τακτοποίηση των μεταναστών. Λογικά θα έπρεπε να ήμασταν υπέρ της οργάνωσης και νομιμοποίησής τους, γιατί με αυτό τον τρόπο οι διεκδικήσεις τους θα ήταν στο πλαίσιο του δημοκρατικού διαλόγου»...
«Η ελληνική κοινωνία είναι πιο προχωρημένη από τους θεσμούς, οι οποίοι έχουν καταδικάσει τους μετανάστες σε μια ομηρία χωρίς δικαιώματα, μια ανασφάλεια για τη νομιμότητα, που συμφέρει τους εργοδότες αφού καλύπτουν τις ανάγκες τους με χαμηλό κόστος εργασίας», λέει ο Χ. Κασίμης. «Θα βρεθεί ο τρόπος ώστε ακόμη και αν προχωρήσει η τακτοποίηση, να διατηρείται πάντοτε ένα "απόθεμα μη νόμιμων για να βολεύονται οι τοπικές κοινωνίες με χαμηλά μεροκάματα», αντιτείνει ο Απ. Παπαδόπουλος.
«Πρέπει να αποφύγουμε να μπούμε σε μια συζήτηση που συνδυάζει την ανασφάλεια λόγω της κρίσης με την ένταση ρατσιστικών επεισοδίων και συνακόλουθες αντιδράσεις των μεταναστών», συνιστά ο Κ. Καβουλάκος: «Δεν θα μας οδηγήσει παρά σε επιβεβαίωση μάλλον αντιδραστικών προσεγγίσεων».
Το μεγάλο ζητούμενο μοιάζει να είναι η έλλειψη πολιτικής για τη μετανάστευση, η οποία θα αναιρέσει τις προϋποθέσεις της πολλαπλής εκμετάλλευσης των μεταναστών.

Ελλειμμα πολιτικής

Ζητούμε τη γνώμη της Ιωάννας Τσίγκανου (αν. διευθύντρια στο Ινστιτούτο Κοινωνικής Πολιτικής του ΕΚΚΕ), υπεύθυνης της έρευνας με τίτλο «Επιχειρηματικότητα, κίνδυνοι και ανταγωνισμός στο κέντρο της Αθήνας» (2009). Ερευνα που αποδόμησε τον μύθο του μετανάστη εγκληματία καθώς οι ερωτώμενοι επιχειρηματίες-θύματα παράνομης ενέργειας απάντησαν ότι οι δράστες των επιθέσεων ανήκουν κυρίως σε μικτές ομάδες Ελλήνων-αλλοδαπών, δεύτεροι έρχονται οι Ελληνες και τρίτοι οι αλλοδαποί.
«Οταν συμβαίνουν γεγονότα όπως της Καλαβρίας, επικρατεί η τάση να εξομοιώνονται κοινωνικές καταστάσεις και συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί στις δύο χώρες κάτω από τελείως διαφορετικές συνθήκες», μας λέει. «Η κατάσταση στην Καλαβρία δεν εκφράζει την κατάσταση που επικρατεί σε ολόκληρη την Ιταλία. Πολύ περισσότερο, δεν εκφράζει την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας. Τέτοια γεγονότα χρησιμοποιούνται, συχνά και από τα ΜΜΕ, για την ενεργοποίηση της "συλλογικής φοβίας" και ανασφάλειας, με αίτημα την αύξηση της καταστολής. Παράλληλα υποκινούν την αντιμετώπιση των μεταναστών ως "αποδιοπομπαίων τράγων". Μετατίθεται έτσι η προσοχή από τα ουσιαστικά ζητήματα της κοινωνικής ένταξης των μεταναστών και κατά συνέπεια μετατοπίζεται το κέντρο βάρους της λήψης πολιτικών αποφάσεων από μια κατεύθυνση ενσωμάτωσης προς μια κατεύθυνση αποκλεισμού».
Ομως η κοινωνία ποια στάση τηρεί; «Ερευνες έχουν καταδείξει ότι παρά τα διαπιστωμένα ρήγματα στη συνοχή της κοινωνίας μας -τα οποία υπερπροβάλλονται- και την αμήχανη αμφιθυμία του κοινωνικού σώματος απέναντι στο μεταναστευτικό ζήτημα, η "κοινωνική ανοχή" εξακολουθεί να υφίσταται και οι διάφορες προσπάθειες ενεργοποίησης της "συλλογικής φοβίας" συναντούν ακόμη σθεναρές αντιστάσεις. Επίσης, έχει καταδειχτεί ότι παρά την κρίση αξιοπιστίας των θεσμών, το οργανωμένο έγκλημα δεν έχει υποκαταστήσει βασικές και κυρίαρχες λειτουργίες του κράτους, όπως ισχύει με την ιταλική Μαφία».
Και η κρίση; «Σε συνθήκες σπανιότητας υλικών πόρων όπως η σημερινή, η εκμετάλλευση ανθρώπων και κοινωνικών ομάδων εντείνεται, και μάλιστα των πιο ευάλωτων μεταναστών χωρίς "φωνή" και δικαιώματα. Αυτό δημιουργεί τις προϋποθέσεις για περαιτέρω συμπίεσή τους και επαπειλεί κοινωνικές συγκρούσεις. Η αποφυγή τους δεν συναρτάται με τη λήψη μέτρων καταστολής αλλά με την προώθηση δράσεων κοινωνικής συμμετοχής», καταλήγει.

Ούνα φάτσα άλλη... ράτσα

Ο Μοαβία Αχμέτ, εκπρόσωπος του Ελληνικού Φόρουμ Μεταναστών, βάζει τα γέλια όταν τον ρωτάμε αν βλέπει να γίνεται στην Ελλάδα της Καλαβρίας: «Δεν το βλέπω καθόλου», λέει απερίφραστα και εξηγεί: «Οι Ελληνες είναι πολύ διαφορετικοί από τους Ιταλούς, οι οποίοι νομίζουν ότι ακόμη είναι οι Ρωμαίοι αποικιοκράτες που κατακτούν τον κόσμο. Είναι αλήθεια αυτό που είπε το Βατικανό αποκαλώντας τους Ιταλούς ρατσιστές. Και ο ίδιος ο Μπερλουσκόνι στην προηγούμενη θητεία του αναγκάστηκε να ζητήσει συγγνώμη από τον πρόεδρο της Αιγύπτου, επειδή έκανε λόγο για τον "ανώτερο πολιτισμό των Ευρωπαίων". Δεν είπε τίποτα άλλο από μια σκέψη διάχυτη στους Ιταλούς, όχι βέβαια σε όλους...».
«Οι Ελληνες διαφέρουν και κοινωνικά», συνεχίζει ο Μοαβία.«Ενα κομμάτι της ελληνικής κουλτούρας είναι συνδεδεμένο με την Ανατολή. Υπάρχει μεγάλη και βαθιά αντίληψη των θεμάτων της ελευθερίας και της δημοκρατίας, είναι αξίες ζωντανές και ισχυρές. Η ιστορία των Ελλήνων είναι γεμάτη από αγώνες κατά της εξουσίας, είτε ξένης είτε ντόπιας. Είναι μεμονωμένοι όσοι φέρονται και μιλάνε με ακραίο τρόπο. Η εκμετάλλευση στην Καλαβρία όχι μόνο είχε φτάσει σε απίστευτα όρια, αλλά ήθελαν και να τους πυροβολούν από πάνω. Δεν νομίζω όμως ότι ο μέσος Ελληνας θα δεχτεί κάτι τέτοιο. Το αντίθετο. Πριν από δύο χρόνια, μέρα μεσημέρι, σε ένα περιστατικό αστυνομικής βίας σε βάρος Αφρικανού μικροπωλητή στο Σύνταγμα, ήταν μια Ελληνίδα που άρπαξε το χέρι του κρατικού οργάνου για να τον σταματήσει από τις βιαιοπραγίες».

Εχουν επιτρέψει τη δημιουργία ομάδων πολιτοφυλακής που περιπολούν και ειδοποιούν...

Της ΕΡΣΗΣ ΒΑΤΟΥ

"Περιμέναμε χέρια αλλά μας ήρθαν άνθρωπο"ι, Από έργο του Max Frisch 

«Ματωμένα» πορτοκάλια και μανταρίνια, σύμβολο ενός πονεμένου πλήθους «αλλοδαπών» που επίσης ματώνει κάθε μέρα στα χωράφια της Καλαβρίας, πέταξαν τις προάλλες στους δρόμους της Νάπολης κάτι λίγοι νεαροί, θύλακος αντίστασης κατά ρατσιστικών συμπεριφορών. Διαδήλωναν κατά του υπουργού Εσωτερικών και προερχόμενου από την ξενοφοβική Λίγκα του Βορρά, Ρομπέρτο Μαρόνι, που στο πρόσωπό του βλέπουν ένα «επονείδιστο κράτος». Πέρασαν μέρες από τις ταραχές του Ροζάρνο και τα φώτα έσβησαν. Οι κάτοικοι νιώθουν στενάχωρα όχι μόνο γιατί ελάχιστα αγροτικά χέρια έμειναν, αλλά και επειδή τους κατηγόρησαν «αδίκως» για ρατσισμό. «Δεν είμαστε ρατσιστές, αλλά...», είναι η συνήθης εισαγωγή μιας πρότασης. Οι μετανάστες φοβήθηκαν, το έσκασαν ή μεταφέρθηκαν «με τάξη» (λόγια του Μαρόνι) σε χώρους από όπου θα ξεκινήσει η διαδικασία απέλασής τους. Μόλις προχθές όμως ο υπουργός επανήλθε στο θέμα απαντώντας σε επερώτηση στη Γερουσία. Ούτε λίγο ούτε πολύ είπε ότι για όλα έφταιγαν οι παράνομοι μετανάστες, παρόλο που δεν ήταν εκεί! «Τα γεγονότα στο Ροζάρνο καθιστούν προφανείς τις αρνητικές συνέπειες της παράνομης μετανάστευσης την οποία η κυβέρνηση θα συνεχίσει να πατάσσει. Η πλειονότητα των ξένων στις ταραχές ωστόσο, ήταν νόμιμοι, αν και χωρίς σύμβαση εργασίας». Ή δεν είχαν δουλειά λοιπόν ή αυτή ήταν «μαύρη». Θύματα της καλαβρέζικης μαφίας, της Ν'ντρανγκέτα, των τοπικών αρχών που σφυρίζουν αδιάφορα, κάποιων εργοδοτών που βολεύονται... Ολοι έχουν την... ατζέντα τους. Πιο πιεστική αυτή της κυβέρνησης Μπερλουσκόνι, που έχει τοπικές εκλογές το Μάρτιο. Τι μπορείς να δώσεις σε έναν ψηφοφόρο που τον διαφορετικό άνθρωπο τον αντιμετωπίζει με φόβο και δεν τον θέλει κοντά του; «Ασφάλεια», μέσω της καταστολής και «ομοιογένεια», μέσω της απέλασης.
Στην Ιταλία από χρόνια γίνονται θεσμικές παρεμβάσεις που οδηγούν σε διεύρυνση του τμήματος εκείνου της κοινωνίας, το οποίο όχι μόνο εκφέρει λόγο ανελεύθερο και ξενοφοβικό αλλά και αναλαμβάνει δυνάμει επικίνδυνες δράσεις. Εσχατη «πρωτοβουλία» η τροποποίηση του νόμου περί ασφάλειας, ώστε να περιλάβει άρθρο που επιτρέπει τη δημιουργία ομάδων εθελοντών πολιτών, αόπλων, οι οποίοι θα περιπολούν και θα ειδοποιούν τις δυνάμεις τάξης για διάφορα επεισόδια ή την παρουσία υπόπτων! Αναβίωση των μελανοχιτώνων, είπαν πολλοί. Αηδίες, απάντησε ο Μαρόνι. Το όνομά του πάντως φέρει ο νόμος που καθιστά ποινικό αδίκημα τη μη κατοχή νόμιμων εγγράφων μετανάστευσης. Είναι και πολλά άλλα όμως. Πριν από έναν χρόνο, κατά παράβαση των νόμων της Ε.Ε. η κυβέρνηση έβαλε 40 Αιγύπτιους αιτούντες ασύλου σε ένα αεροπλάνο και τους έστειλε πίσω στο Κάιρο. Χωρίς ακρόαση. Ενας βουλευτής της Λίγκας, ο Ματέο Σελβίνι, πρότεινε χωριστή συγκοινωνία για μετανάστες και «καθαρούς» Μιλανέζους και στην κοινότητα Κοκάλιο έγινε στις γιορτές επιχείρηση κατά των μεταναστών που πήρε το όνομα «Λευκά Χριστούγεννα». «Νομιμοποιημένες μορφές απαρτχάιντ», έγραψε η Unita. Σ' αυτό το σκηνικό, το ιταλικό οργανωμένο έγκλημα, η μαφία, πλουτίζει.
Η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο γίνεται ανεκτή όταν στρέφεται κατά μεταναστών, για να διατηρεί το γηγενή πληθυσμό ευχαριστημένο. Η στάση αυτή είναι ασφαλώς υποβολιμαία. Διότι σε συνθήκες οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, για την οποία ασφαλώς φέρουν ευθύνες και οι κρατούντες, το ευκολότερο πράγμα είναι όσοι πλήττονται να στρέψουν τα βέλη τους κατά εκείνου που λιγότερο μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του, να αρθρώσει αντεπιχείρημα το οποίο θα ακουστεί. Ετσι, αποδυναμώνεται εν τη γενέσει της η προσπάθεια όσων αντιστέκονται να αποκαλύψουν την έλλειψη πολιτικής βούλησης για ισονομία και κοινωνική ισότητα. Οι αποδιοπομπαίοι τράγοι πάντα ήταν πολύ χρήσιμοι.

«Αστυνομία - επιχειρηματίες συμμετείχαν σε εκφοβισμούς για σπάσιμο της απεργίας»

Του ΜΑΚΗ ΝΟΔΑΡΟΥ

 

Μαροκινοί, Αφγανοί, Μπαγκλαντεσιανοί και Βούλγαροι εργάτες, απαραίτητοι για την καλλιέργεια και τη συγκομιδή της φράουλας και των άλλων προϊόντων στη Νέα Μανωλάδα Ηλείας, συνεχίζουν να γίνονται καθημερινώς αντικείμενα εκμετάλλευσης.

Θύτες, ορισμένοι ντόπιοι ασυνείδητοι μεγαλοαγρότες που, παρά τον θόρυβο και τη δημοσιότητα, εξακολουθούν να γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια τους νόμους -ποντάροντας στις «υψηλές» γνωριμίες τους και καλυπτόμενοι πίσω από τη σιωπή των τοπικών παραγόντων- και θεωρούν τους μετανάστες «αναλώσιμους».
Περίπου δύο χρόνια μετά το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ του περιοδικού «Εψιλον» της «Κ.Ε.», η κατάσταση στη Νέα Μανωλάδα παραμένει ίδια. Με την Τοπική Αυτοδιοίκηση να σηκώνει τα χέρια ψηλά, δηλώνοντας αδυναμία στην επίλυση του προβλήματος, και με ορισμένους από τους μεγαλοαγρότες να επιχειρούν να δώσουν λύση με δικά τους μέσα, αγοράζοντας ελάχιστα σε σχέση με τις ανάγκες στέγασης κοντέινερ.
«Δυστυχώς, παρά τις βαρύγδουπες υποσχέσεις δεν έχει γίνει τίποτα. Η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη και τελευταία έχουν αρχίσει να εκδηλώνονται και κρούσματα εγκληματικότητας. Είμαστε απλοί παρατηρητές μια απαράδεκτης εικόνας που μας προβληματίζει πολύ», λέει στην «Ε» ο δήμαρχος της Βουπρασίας, Αντώνης Σερέτης.
Η περιοχή εξακολουθεί να είναι άβατο για τους δημοσιογράφους. Και επικίνδυνη για όσους επιχειρούν να κάνουν ρεπορτάζ: Ο δημοσιογράφος του ΑΝΤ-1 Κώστας Φλαμής, ο φωτογράφος της «Κ.Ε» Γιάννης Λιάκος, τηλεοπτικά συνεργεία, ακόμη και ο διευθυντής της τοπικής εφημερίδας του Πύργου «Αυγή», Ανδρέας Καπογιάννης, υπέστησαν τη φασιστική βία αγνώστων.
Ντόπιοι, που επιθυμούν για ευνόητους λόγους την ανωνυμία τους, λένε πως η περιοχή έχει πολλά κοινά με το Ροζάρνο της Καλαβρίας και τους ...κατατρεγμένους εργάτες γης που ξεσηκώθηκαν πρόσφατα και στη συνέχεια δέχτηκαν τη ρατσιστική βία από τους ντόπιους εργατονταβατζήδες.
Πριν από δύο χρόνια οι αλλοδαποί εργάτες απαίτησαν με δυναμικό τρόπο ένα αξιοπρεπές μεροκάματο για τη σκληρή δουλειά που προσέφεραν δουλεύοντας «ήλιο με ήλιο» στα θερμοκήπια και αυτό που εισέπραξαν ήταν η βία με την ανοχή του τοπικού αστυνομικού τμήματος. «Αγανακτισμένοι» πολίτες ξυλοκόπησαν δεκάδες αλλοδαπούς, την ίδια ώρα που άγνωστοι τοποθετούσαν και πυροδοτούσαν μασούρια με δυναμίτες στην κεντρική πλατεία της Νέας Μανωλάδας.
«Οι αστυνομικοί συμμετείχαν μαζί με τους επιχειρηματίες στον εκφοβισμό και στην προσπάθεια σπασίματος της απεργίας, ακόμη και με τη βίαιη προσαγωγή των αλλοδαπών εργατών, μεταβαίνοντας στα θερμοκήπια και προτρέποντας τους εργάτες να δουλέψουν με τη βία» είχε καταγγείλει στην «Ε» (21.4.2008) ο βουλευτής του ΚΚΕ Νίκος Καραθανασόπουλος.
Ομως τη βία στο πετσί τους βίωσαν και όσοι τόλμησαν να συμπαρασταθούν στους αλλοδαπούς. Ο γραμματέας της Ν.Ε. του ΚΚΕ Ηλείας Χρήστος Γιάνναρος, ο ιατροδικαστής του Πύργου Κοσμάς Αλεξίου και ο Σωτήρης Αναστασόπουλος, μέλος του ΚΚΕ, χτυπήθηκαν βάναυσα από ομάδα «αγανακτισμένων» φραουλοπαραγωγών, με την Αστυνομία να είναι απλός θεατής...
Ογδόντα συνολικά άτομα μέσω 43 δικογραφιών παραπέμπονται να δικαστούν, σύμφωνα με τις δικαστικές αρχές, για εκείνα τα γεγονότα.
Πέρσι τον Ιούνιο, δύο κτηνοτρόφοι, αφού βασάνισαν και λήστεψαν δύο αλλοδαπούς εργάτες γης, τους έδεσαν πίσω από τη μοτοσικλέτα τους και τους έσυραν σαν τα ζώα στο κέντρο του χωριού, θεωρώντας ότι ήταν οι κλέφτες του κοπαδιού τους.
Ενα μήνα μετά, άλλος «αγανακτισμένος» πολίτης εισέβαλε στο σπίτι εργάτη από το Μπαγκλαντές και τον χτύπησε με ρόπαλο, επειδή χρωστούσε κάποιο χρηματικό ποσό σε ομοεθνή του...
Για τους γνωρίζοντες καλά την κατάσταση στη Νέα Μανωλάδα Ηλείας, το ζήτημα της εκμετάλλευσης των χιλιάδων αλλοδαπών εργατών έχει πλάτος και βάθος...
Ενα αποκαλυπτικό Πόρισμα της Υπηρεσίας Εσωτερικών Υποθέσεων της ΕΛ.ΑΣ., που βρίσκεται στα χέρια του Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών της Αμαλιάδας, αποδεικνύει με στοιχεία ότι στην περιοχή δρούσε επί σειρά ετών κύκλωμα υπαλλήλων του δήμου Βουπρασίας, αιρετών εκπροσώπων της Τ.Α. και ντόπιων αγροτών, που έναντι αμοιβής «τακτοποιούσε» με παράνομο τρόπο τα χαρτιά τους.

Διπλή η φτώχεια για μετανάστες

Των ΙΩΑΝΝΑΣ ΣΩΤΗΡΧΟΥ, ΑΡΗ ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΙΟΥ

 

Τα φέρνουν βόλτα δυσκολότερα, μένουν σε μικρότερα σπίτια με λιγότερες ανέσεις, αντιμετωπίζουν έκτακτες ανάγκες με μεγαλύτερο ζόρι. Η φτώχεια δέρνει τους μετανάστες με διπλάσια ορμή από ό,τι τους Ελληνες. Υπάρχουν όμως διαφορές μεταξύ τους.

«Οι μετανάστες είναι πλέον πάνω από το 10% του πληθυσμού της Ελλάδας και αξίζει να δούμε ποιες είναι οι ομάδες εκείνες που δυσκολεύονται περισσότερο», λέει ο ερευνητής της Τράπεζας της Ελλάδος, Θεόδωρος Μητράκος, που ξεκίνησε να επεξεργάζεται τα στοιχεία της Ερευνας Εισοδημάτων και Συνθηκών Διαβίωσης Νοικοκυρίων της Στατιστικής Υπηρεσίας. Τα στοιχεία αυτά έρχονται από την έρευνα του 2007 και η επεξεργασία, που βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη, στοχεύει στο να διαχωρίσει τη μεγάλη ομάδα των μεταναστών σε μικρότερες, ανάλογα με την υπηκοότητα του «αρχηγού» του νοικοκυριού ή της ομάδας πληθυσμού.
Σταθερά που δεν αλλάζει είναι η σχέση 1 προς 2 στα ποσοστά της φτώχειας, λέει ο κ. Μητράκος. Το 21% των Ελλήνων δηλώνει εισόδημα κάτω από το όριο της φτώχειας, το οποίο ορίζεται διεθνώς ως το 60% του μέσου εισοδήματος. Στον μεταναστευτικό πληθυσμό, εισόδημα κάτω από το όριο της φτώχειας δηλώνει συνολικά σχεδόν το 40%!
Ομως οι συνθήκες διαβίωσης δεν περιγράφονται μόνο από το ατομικό εισόδημα. Ενα νοικοκυριό μπορεί να ευνοείται από τη συνεισφορά πολλών μελών που συγκατοικούν, και αυτό συμβαίνει συχνά με τους μετανάστες. Το ερώτημα είναι εάν την ίδια στιγμή οι πολλοί συγκάτοικοι νιώθουν άνετα στην κατοικία τους, εάν το σπίτι προσφέρει στοιχειώδεις ανέσεις και πρόσβαση σε υπηρεσίες, εάν έχουν τη δυνατότητα να πάνε λίγες μέρες διακοπές...

Οι πλέον ευάλωτοι

Με ποσοστό που ξεπερνά το 50% του συνολικού μεταναστευτικού πληθυσμού, οι Αλβανοί διατηρούν τα περισσότερα νοικοκυριά. Φαίνεται όμως ότι, σε πολλά σημεία, οι συνθήκες διαβίωσής τους είναι λίγο ή αρκετά καλύτερες έναντι εκείνων που έχουν έρθει:
*Από τα νέα μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, δηλαδή τις χώρες που εντάχθηκαν μετά το 2004 και είναι: Βουλγαρία, Ρουμανία, Πολωνία, Ουγγαρία, Σλοβακία, Σλοβενία, Τσεχία, Λετονία, Λιθουανία, Εσθονία, Μάλτα (οι Κύπριοι προσμετρήθηκαν μαζί με τους Ελληνες).
* Από χώρες της Ευρώπης εκτός Ε.Ε., δηλαδή εκείνες της πρώην Γιουγκοσλαβίας, τις Ρωσία, Ουκρανία, Μολδαβία κ.λπ.
* Από μη αναπτυγμένες χώρες Ασίας και Αφρικής.
Καλύτερα και από τους Ελληνες διαβιούν υπήκοοι από τις 15 χώρες-παλαιότερα μέλη της Ε.Ε. και τον υπόλοιπο αναπτυγμένο κόσμο.
Ενδεικτικά είναι τα ευρήματα της έρευνας για το μέγεθος της κατοικίας. Σε σπίτι μικρότερο των 60 τετραγωνικών μέτρων δηλώνουν ότι μένουν το 66,7% όσων προέρχονται από τις νέες χώρες της Ε.Ε., το 57,9% από χώρες εκτός Ε.Ε. και το 53,6% των μεταναστών από φτωχές χώρες Ασίας και Αφρικής. Οι Ελληνες που ζουν σε μικρά σπίτια είναι το 19,7% του συνόλου ενώ το ποσοστό πέφτει στο 6,7% για μετανάστες από πλουσιότερες χώρες.
Περισσότεροι από τους μισούς Αλβανούς μένουν σε κατοικίες της αμέσως μεγαλύτερης κατηγορίας 61-90 τ.μ. Στην ίδια κατηγορία κατοικίας καταγράφονται τα μεγαλύτερα ποσοστά και στους Ελληνες.
Ωστόσο ένας στους τρεις Ελληνες δηλώνει ακόμη μεγαλύτερη κατοικία (91-130 τ.μ.) όπου τα ποσοστά των φτωχών μεταναστών αρχίζουν να φθίνουν επικινδύνως, παρά το γεγονός ότι κάποιοι διαμορφώνουν πολυπληθείς ομάδες συγκατοίκησης. Στην κατηγορία άνω των 130 τ.μ. εξαφανίζονται Αλβανοί και φτωχοί Ευρωπαίοι.
Βεράντα και καλοριφέρ
Η βεράντα (και όχι το απλό μπαλκόνι) είναι δομικό στοιχείο του υπαίθριου ελληνικού βίου στις τελευταίες δεκαετίες. Ισως γι' αυτό το 43,2% των Ελλήνων δηλώνει ότι διαθέτει στην κατοικία του. Ομως, το ποσοστό πέφτει κάτω από το μισό όταν μιλούμε για νοικοκυριά μεταναστών. Η ικανοποιητική θέρμανση είναι δικαίωμα κατοχυρωμένο για το 84,8% των Ελλήνων -δεν ισχύει το ίδιο για έναν στους δύο μετανάστες από φτωχές χώρες της Ε.Ε.
Διακοπές μίας εβδομάδας τον χρόνο δηλώνουν ότι μπορούν να κάνουν οι μισοί Ελληνες αλλά τα ποσοστά πέφτουν πολύ χαμηλότερα για τους μετανάστες. Το ίδιο συμβαίνει με τη δυνατότητα αντιμετώπισης έκτακτων πλην αναγκαίων δαπανών (όπως π.χ. μια ιατρική επέμβαση) όπου δύο στους τρεις Ελληνες μπορούν να αντεπεξέλθουν ενώ το ποσοστό για τους εκτός Ε.Ε. Ευρωπαίους πέφτει στο 36,8%.
Στενότητα χώρου στην κατοικία δηλώνει ένας στους πέντε Ελληνες (19,2%), υπερδιπλάσιοι Αλβανοί και Αφρο-Ασιάτες σχεδόν τριπλάσιοι (55,6%) φτωχοί Ευρωπαίοι. Τη μεγαλύτερη δυσκολία στην κάλυψη των οικονομικών αναγκών σε ποσοστό 53,6% δηλώνουν οι Αφρο-Ασιάτες, που είναι στις «πρώτες» θέσεις και ως προς τον βαθμό επιβάρυνσης από τις δαπάνες κατοικίας. 

«ΑΝΤΙΓΟΝΗ»:Καταγραφή περιστατικών ρατσιστικής συμπεριφοράς

Των ΙΩΑΝΝΑΣ ΣΩΤΗΡΧΟΥ, ΑΡΗ ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΙΟΥ

Οι διεκδικήσεις των μεταναστών στη χώρα μας, οι άθλιες συνθήκες διαβίωσής τους και τα φαινόμενα ρατσιστικής συμπεριφοράς εναντίον τους δεν εξαντλούνται στη Μανωλάδα.

Μόνο μέσα στο 2009, το κέντρο πληροφόρησης και τεκμηρίωσης για τον ρατσισμό «Αντιγόνη» παραθέτει σωρεία περιστατικών βίας, όπου πρωταγωνιστούν κυρίως ένστολοι. Μεταξύ άλλων:
* Εσκεμμένη καταστροφή Κορανίου από αστυνομικό (ακολούθησε ξεσηκωμός).
* Κρούσματα ρατσιστικής βίας και μισαλλοδοξίας στον Αγιο Παντελεήμονα.
* Αφγανός, θύμα αστυνομικής βίας στην οδό Μενάνδρου.
* Βασανισμούς από αστυνομικούς στα Α.Τ. Ομονοίας, Ακροπόλεως, Κυψέλης, Σύμης.
* Βεβήλωση τάφων στο Εβραϊκό Νεκροταφείο Ιωαννίνων και Συναγωγής στον Βόλο.
* Εκφοβισμός και ξυλοδαρμός σε βάρος μετανάστη παντοπώλη στην περιοχή του Γκύζη (Αθήνα).
* Θανάσιμος τραυματισμός Κούρδου στην Ηγουμενίτσα, από άνδρες του Λιμενικού.
* Σκανδαλώδης παύση της έρευνας για την υπόθεση της Κωνσταντίνας Κούνεβα.
* Ξυλοδαρμός δεκαεννέα Πακιστανών από οργανωμένες ομάδες σε συνοικίες της Αθήνας.
* Πυροβολισμοί κατά αλλοδαπών στην Ομόνοια.
* Συνεχείς επιθέσεις στο Αιγάλεω.
* Ξυλοδαρμοί στο Κέντρο Κράτησης της Παγανής Λέσβου.
* «Επιχειρήσεις-σκούπα» στο κέντρο της Αθήνας - Εκκένωση Εφετείου.
* Ισοπέδωση καταυλισμού Πάτρας.
* Εμπρηστική επίθεση σε χώρο λατρείας Μουσουλμάνων.
* Επίθεση κατά Ρουμάνων και Πακιστανών μεταναστών στη Λακωνία.
* «Γραφείο εύρεσης εργασίας» που «ειδικευόταν» σε εμπορία ανθρώπων.
* Επιθέσεις σε βάρος Πακιστανών στη Νίκαια.
* Διωγμοί και κακοποιήσεις σε βάρος των Ρομά Λευκάδας.
* «Αυτοστραγγαλισμός» μετανάστη στο Α.Τ. Ελληνικού.
* Θανάσιμος τραυματισμός Πακιστανού στο Α.Τ. Νίκαιας.
Αξίζει να αναφερθούν δύο ακόμη περιστατικά στην περιφέρεια:
* Στην Αρτα, τον Δεκέμβριο του 2007, οι ιερείς επτά χωριών ξεσηκώθηκαν κατά των συγχωριανών τους και της πολιτείας για την άγρια εκμετάλλευση των μεταναστών, όταν 120 Ρουμάνοι, που ζούσαν σ' ένα παλιό πτηνοτροφείο, κινδύνευσαν να καούν ζωντανοί από πυρκαγιά που ξεκίνησε από την αυτοσχέδια ξυλόσομπα που είχαν για να ζεσταίνονται. Απευθύνουν ανοικτή επιστολή με τίτλο «Ο Χριστός φέτος γεννήθηκε στη γέφυρα». Το φαινόμενο απασχόλησε και φέτος, όπως κατήγγειλε ο νομάρχης Αρτας.
*Στον Τύρναβο, τον Μάιο του 2005 οι Αλβανοί εργάτες ζητούν μεροκάματο 30 ευρώ. Ο Δήμος εξέδωσε στα αλβανικά την εξής απειλητική ανακοίνωση: «Γνωρίζουμε σε όλους τους μετανάστες ότι βάσει της άδειας εργασίας, υπογεγραμμένη από εσάς, το ημερομίσθιο της εργάσιμης ημέρας είναι 25,64 ευρώ για το 8ωρο. Σε περίπτωση που κάποιος από εσάς ζητάει περισσότερα, κινδυνεύει να απορριφθεί η άδεια εργασίας, μαζί και η άδεια παραμονής από τη Δημαρχία και τη Νομαρχία».

Σμυρνιέ, δεν θα γίνεις Ελληνας ποτέ: Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΗ ΥΠΟΔΟΧΗ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ

Πάντα ανεπιθύμητοι

ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥ: ΤΑΣΟΣ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΡΙΜΗΣ, ΑΝΤΑ ΨΑΡΡΑ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΨΑΡΡΑΣ / ios@enet.gr Ο «ΙΟΣ» ΣΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ: http://www.iospress.gr., Εφημέριδα  ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Αν πιστέψουμε το όργιο παραπληροφόρησης που διακινείται στο Διαδίκτυο από την οργανωμένη ακροδεξιά, το υπό ψήφιση νομοσχέδιο για τους μετανάστες αποσκοπεί (και θα επιφέρει) μια δραματική αλλαγή στο ελληνικό εκλογικό σώμα και -κατ' επέκταση- στον «ελληνισμό».

*Στην πραγματικότητα, βέβαια, το νομοσχέδιο βάζει πάμπολλες «ασφαλιστικές δικλίδες», αποκλείοντας ρητά και κατηγορηματικά από την ελληνική ιθαγένεια τη συντριπτική πλειονότητα των μεταναστών και πολιτικών προσφύγων πρώτης γενιάς: πρόσφυγες στους οποίους δεν έχει χορηγηθεί πολιτικό άσυλο, οικονομικούς μετανάστες από τριτοκοσμικές χώρες χωρίς πιστοποιητικά γέννησης, όσους έχουν καταδικαστεί για οποιαδήποτε παραβίαση μεταναστευτικής νομοθεσίας, όσους κριθούν ότι δεν «έχουν επαρκή γνώση της ελληνικής γλώσσας», καθώς και όσους δεν μπορέσουν να αποδείξουν στην αρμόδια διοικητική επιτροπή όχι μόνο «την ένταξή τους στην ελληνική κοινωνία» αλλά και «τη δυνατότητά τους να συμμετάσχουν ενεργά και ουσιαστικά στην πολιτική ζωή της χώρας, σύμφωνα με τις θεμελιώδεις αρχές οι οποίες τη διέπουν».
Αυτό το τελευταίο, ιδίως, ισοδυναμεί με παροχή απόλυτης διοικητικής ευχέρειας στα αρμόδια όργανα, να κόβουν κατά βούληση όσους θεωρούν «μη ελληνοποιήσιμους» με βάση τα προσωπικά πολιτικά, θρησκευτικά ή ιδεολογικά τους γούστα και κριτήρια.
Αλήθεια, πόσοι από τους σημερινούς (από γεννησιμιού) έλληνες πολίτες κι αναντάν μπαμπαντάν «Ελληνες το γένος» θα μπορούσαν να «αποδείξουν», πέραν πάσης αμφιβολίας και αμφισβήτησης, «τη δυνατότητά τους να συμμετάσχουν ενεργά και ουσιαστικά στην πολιτική ζωή της χώρας»;
*Εξίσου άτολμη (και σε μεγάλο επίπεδο συμβολικού χαρακτήρα) είναι και η παροχή δικαιώματος ψήφου στις τοπικές εκλογές σε ορισμένες κατηγορίες μεταναστών. Οπως επισήμανε η δικηγόρος Ιωάννα Κούρτοβικ στην πρόσφατη συνέντευξη τύπου του Δικτύου Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων, ο αριθμός των δικαιούχων -με άδειες παραμονής «επί μακρόν», «διαρκείας» ή «αορίστου χρόνου»- δεν ξεπερνά στην πραγματικότητα μερικές εκατοντάδες σε όλη τη χώρα.
*Από την άλλη, το ίδιο νομοσχέδιο πραγματοποιεί ένα ριζοσπαστικό βήμα με την απόδοση ελληνικής ιθαγένειας στα παιδιά που γεννιούνται στη χώρα μας, διευκολύνοντας την ισότιμη ένταξή τους στην ελληνική κοινωνία χωρίς τη δαμόκλειο σπάθη των παραπάνω διατάξεων να κρέμεται πάνω από τα κεφάλια τους.
Το σημαντικότερο είναι πως η ελληνική πολιτεία δείχνει πια αποφασισμένη ν' απαγκιστρωθεί από την ψευδοφυλετική λογική του «Ελληνα εξ αίματος» και ν' αντιμετωπίσει κατά πρόσωπο το κυριότερο (αν όχι το μοναδικό) «εθνικό ζήτημα» του καιρού μας: την όσο το δυνατόν πιο ομαλή, ισότιμη και ολοκληρωμένη ένταξη στην ελληνική κοινωνία (και -προοπτικά- το ελληνικό έθνος) εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων που το μόνο που τους εμποδίζει να νιώσουν πατρίδα τον τόπο που μεγάλωσαν, πήγαν σχολείο, έκαναν φίλους, ερωτεύτηκαν, μίσησαν, δούλεψαν, απολύθηκαν, (ενδεχομένως) απήργησαν ή διαδήλωσαν και (κατά κανόνα) φορολογήθηκαν, είναι ο θεσμικός αποκλεισμός τους από την ιδιότητα του πολίτη.
Το δίλημμα είναι πολύ απλό: ή έχουμε δημοκρατία, και λόγο για τα κοινά έχουν όλοι όσοι ζουν και εργάζονται σε μόνιμη βάση στον τόπο μας, ή οικοδομούμε ένα καθεστώς δύο παράλληλων κοινωνιών, που θυμίζει περισσότερο Νότιο Αφρική ή Λίβανο. Με όσα μπορεί αυτό να σημαίνει για τη μακροπρόθεσμη διατήρηση της συνοχής του κοινωνικού ιστού.

Το τρίτο κύμα

Οσο κι αν εξακολουθούν κάποιοι να εθελοτυφλούν, εδώ και δυο περίπου δεκαετίες ζούμε μια ιστορική -και μη αναστρέψιμη- μεταβολή στη σύνθεση του ελλαδικού πληθυσμού. Της εργατικής κυρίως τάξης της χώρας, με τη διαμόρφωση ενός πολυεθνικού «μητροπολιτικού» προλεταριάτου, αλλά και των μικροαστικών στρωμάτων, όπου με το πέρασμα του χρόνου εντάσσονται οι πιο «τακτοποιημένοι» απ' τους μετανάστες της προηγούμενης φάσης. Ουσιαστικά βρισκόμαστε μπροστά στην τρίτη μεγάλη τομή της ιστορίας του ελληνικού κράτους:
*Η πρώτη τομή ήρθε με την Επανάσταση του 1821 και τη συγκρότηση εθνικού κράτους. Το τελευταίο περιέλαβε ως Ελληνες, με φαντασιακή καταγωγή από τον Περικλή ή τον Επαμεινώνδα, ακόμη και τους απογόνους των αλβανών μεταναστών του ύστερου Μεσαίωνα που αποτελούσαν το ένα τέταρτο περίπου του αρχικού πληθυσμού του. Πρώτους και καλύτερους μάλιστα, αφού αυτό που τους έδινε κάθε δικαίωμα στην ελληνικότητα ήταν η μαζική συμμετοχή τους (και συχνά ο ηγετικός ρόλος τους) στο επαναστατικό έπος της «παλιγγενεσίας».
*Η δεύτερη μεγάλη τομή σημειώθηκε μεταξύ 1912 και 1925. Τότε που η Ελλάδα διπλασιάστηκε, περιλαμβάνοντας στους κόλπους της κάμποσες ακόμη εκατοντάδες χιλιάδες αλλόγλωσσων πληθυσμών, η γλωσσική κι εθνική αφομοίωση των οποίων συντελέστηκε πολύ πιο τραυματικά (και συχνά βίαια) τις επόμενες δεκαετίες.
Την ίδια εποχή, ενάμισι εκατομμύριο πρόσφυγες από τα Βαλκάνια, τη Μικρασία και τον Πόντο, κατά τεκμήριο Ελληνες αλλά πολλοί απ' αυτούς μη ελληνόφωνοι, κατέκλυσαν την εθνική επικράτεια κυνηγημένοι από κύματα εθνοκαθάρσεων κι ανέτρεψαν για πάντα τα δεδομένα της «μικράς πλην εντίμου» παλιάς Ελλάδας.
*Αντιμέτωποι με τον διάχυτο ρατσισμό μιας μεγάλης μερίδας της «γηγενούς» κοινωνίας (απείρως μεγαλύτερης απ' ό,τι ομολογούν σήμερα οι «εθνικά ορθές» αφηγήσεις), δαιμονοποιημένοι συχνά σαν αιτία κάθε κακού (από την οικονομική δυσπραγία του μεσοπολεμικού Δημοσίου που «τους φορτώθηκε» ή την «έκρηξη της εγκληματικότητας», μέχρι την αυξημένη ανεργία των ντόπιων, τον ρόλο τους ως φτηνού «εφεδρικού στρατού» στη διάθεση των εργοδοτών ή ως όργανων νοθείας των εκλογών, ακόμη και ως παρακρατικών τραμπούκων), οι πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία εντάχθηκαν τελικά ισότιμα στην ελληνική κοινωνία μέσα από μια διαδικασία επίπονη και γεμάτη συγκρούσεις.
*Ο καθοριστικός μηχανισμός που έκανε δυνατή μεσοπρόσθεσμα αυτή την ενσωμάτωση υπήρξε η θεσμική αναγνώριση των προσφύγων ως ελλήνων πολιτών και εκλογέων. Αναγνώριση που δεν θεωρήθηκε καθόλου αυτονόητη εκείνα τα χρόνια, όταν ένα μεγάλο τμήμα τόσο των γηγενών όσο και των προσφύγων θεωρούσε πιθανή την «παλιννόστησή» τους στις χαμένες «πραγματικές» τους πατρίδες. Για τη συνειδητοποίηση του μόνιμου χαρακτήρα της αλλαγής χρειάστηκε παραπάνω από μία δεκαετία.
Η τελική δε υπέρβαση του χάσματος ολοκληρώθηκε μόλις στα χρόνια της Κατοχής και της Αντίστασης, με τη σφυρηλάτηση αγωνιστικών δεσμών και τη χάραξη νέων -πολιτικότερων- διαχωριστικών γραμμών στο εσωτερικό της ελληνικής κοινωνίας.

Ξαναπαιγμένο έργο

Ξεχασμένη σχεδόν ολοκληρωτικά σήμερα, η αντιπροσφυγική πολιτική φιλολογία (και επιχειρηματολογία) του Μεσοπολέμου παρουσιάζει εξαιρετικές ομοιότητες με τις σημερινές ρατσιστικές καμπάνιες ενάντια στην «αλλοίωση της εθνικής μας ταυτότητας» από τους μετανάστες.
*Οσο και αν -στον επίσημο τουλάχιστον λόγο- η ελληνικότητα των προσφύγων αυτή καθεαυτή δεν αμφισβητείται, τα στερεοτυπικά χαρακτηριστικά που αποδίδονται στη συγκεκριμένη πληθυσμιακή ομάδα ουσιαστικά την αναιρούν: οι πρόσφυγες κι οι συνοικισμοί τους περιγράφονται σαν κάτι ολοκληρωτικά ξένο από την «αυθεντικά ελληνική» κοινωνία των γηγενών, σαν «εισβολείς» που έχουν έρθει να καταστρέψουν τον «ελληνικό τρόπο ζωής» της παραδοσιακής «μικράς πλην εντίμου» Ελλάδας.
*Η ξενοφωνία πολλών απ' αυτούς, η συσπείρωσή τους σε εθνοτοπική βάση, η εσωστρέφεια και η αμυντική περιχαράκωσή τους απέναντι στους γηγενείς, η «διπροσωπία» και «ιδιοτέλειά» τους απέναντι στους φορείς δημόσιας εξουσίας και πλούτου (έστω και με τα δικά τους μέτρα), η εξάρτησή τους από την πολιτική εξουσία, χαρακτηριστικά απολύτως φυσιολογικά για μια ξεριζωμένη κοινότητα, αντιπαραβάλλονται διαρκώς με το «ήθος», τη «λεβεντιά» και την «ευθυκρισία» μιας κοινωνίας που έφυγε μεν ανεπιστρεπτί αλλά δεν παύει να έχει νοσταλγούς.

«Επαγγελματίες ψηφοφόροι»

Ενα πρώτο πράγμα που τους χρεώνεται σε πολιτικό επίπεδο είναι ότι η ψήφος τους νοθεύει την πραγματική βούληση του εκλογικού σώματος.
«Οι πρόσφυγες ελθόντες ενταύθα θύματα μιας τραγικής καταστροφής», διαβάζουμε π.χ. σε προεκλογικό κύριο άρθρο του «Εμπρός» (14.9.1928), «δεν εδιδάχθησαν πώς πρέπει να έχουν και αυτοί γνώμην επί των κοινών, εκλέγοντες ομού μετά των άλλων τους ανθρώπους οι οποίοι θα τους διοικούν, αλλά πώς να νοθεύουν την γνώμην των άλλων. Δεν εδιδάχθησαν πώς να ψηφίζουν ως ελεύθεροι πολίται, αλλά πώς να αλλοιώνουν την ψήφον των άλλων».
*Η ίδια εφημερίδα αντιπαραβάλλει «πρόσφυγες» και «ελληνικό λαό», ως διαφορετικές -και αντίπαλες- κατηγορίες: οι βενιζελικοί, διακηρύσσει, «γνωρίζουν ότι ο ελληνικός λαός τούς θεωρεί πραγματικούς εχθρούς του, χυδαίους απατεώνας και αγύρτας και ουδέποτε θα εκδηλώση προς αυτούς την εμπιστοσύνην του, διά τούτο δε στηρίζουν τας ελπίδας τους μόνον εις τους ευνοηθέντας υπό της τύχης και της ιδικής μας νομιμότητος πρόσφυγας» (5.8.1928).
Οσο για τη «νοθεία», αυτή μπορεί να γίνεται έμμεσα και νόμιμα, με την επιλεκτική προσφυγική εγκατάσταση στις περιφέρειες αντιβενιζελικών αστικών κέντρων ή με το σχεδιασμό των εκλογικών περιφερειών έτσι ώστε να αυξάνεται η βαρύτητα της προσφυγικής ψήφου (γεγονότα ιστορικά πιστοποιημένα), η όλη συζήτηση όμως επικεντρώνεται στην υποτιθέμενη διπλοψηφία των βενιζελικών προσφύγων σε βάρος των αντιβενιζελικών γηγενών.
«Εξήκοντα χιλιάδες ανύπαρκτοι πρόσφυγες εψήφισαν κατά τας εκλογάς του 1926», διαβάζουμε π.χ. σε προεκλογικό πρωτοσέλιδο της έγκυρης «Καθημερινής» (13.7.1928). «Αι πλεονάζουσαι αυταί ψήφοι προήρχοντο εκ των διαθετόντων διπλά και τριπλά εκλογικά βιβλιάρια».
*Πιο εύγλωττο είναι το κύριο άρθρο της ίδιας εφημερίδας με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Και πάλιν ο "λεπρός"» (14.7.1928), όπου κάποιος φανταστικός ανώνυμος πρόσφυγας εξηγεί στους αντιβενιζελικούς το μάταιο της προεκλογικής τους καμπάνιας:
«Αισθάνομαι την ανάγκην να κάμω και πάλιν μίαν προδοσίαν. Εγώ ο πρόσφυξ, ο χθεσινός πολίτης του Ελληνικού Κράτους, τολμώ να σας δώσω αυτήν την συμβουλήν εις σας τους γηγενείς, οι οποίοι υποτίθεται ότι ξεύρετε καλά, καλύτερα από μας, τα πολιτικά πράγματα της πατρίδος μας. Σας συμβουλεύω λοιπόν ν' απόσχετε από τας εκλογάς. Δεν πρέπει να έχετε την εσφαλμένην ιδέαν ότι ημείς οι πρόσφυγες είμεθα σύμμαχοι του βενιζελισμού.
»Δεν είμεθα καν ελεύθεροι πολίται. Είμεθα αιχμάλωτοι του βενιζελισμού.
»Ηρθαμε κατεστραμμένοι, απηλπισμένοι, γυμνοί και πεινασμένοι από τον τόπον μας και ευρήκαμεν εδώ μίαν Επανάστασιν η οποία είχεν επικρατήσει. Η Επανάστασις ήτο βενιζελική και σεις είσθε οι εχθροί της. Ητο λοιπόν λογικόν να μας αγκαλιάση η Επανάστασις, να μας βοηθήση, να μας πληρώση και να μας στήση απέναντί σας διά να παριστάνωμεν τον λαόν.
»Τώρα μας άγει και μας φέρει. Μας πληρώνει, μας υποστηρίζει, μας συγκρατεί, διότι ημείς είμεθα ο λαός του. Και ημείς μένομεν δίπλα του, διότι αυτός είναι ο προστάτης μας, αφού αυτός επικρατεί πάντοτε.
»Δεν θα εκπλαγήτε βεβαίως αν σας ειπώ ότι ο κάθε πρόσφυξ έχει εφοδιασθή με τριπλά και τετραπλά βιβλιάρια, ότι θα έχη εις τα χέρια του τριπλά και τετραπλά ψηφοδέλτια, διά να μη σας είπω περισσότερα. Αυτό είναι το κύριον επάγγελμά μας. Ο κάθε πρόσφυξ έχει βεβαίως ένα δεύτερον επάγγελμα, αλλά το κύριον επάγγελμά του, αυτό από το οποίον αποζή, αυτό που αποτελεί την υπόστασίν του, είναι ψηφοφόρος του βενιζελισμού».
Ο -ίδης και ο -όγλου
Το νόμισμα έχει, ωστόσο, και μια άλλη πλευρά. Για την αντιβενιζελική προπαγάνδα, ο κομματικός εχθρός ταυτίζεται με τον «εθνοτικό». Με τελικό διακύβευμα, τη ζωή και την περιουσία των ντόπιων Ελλήνων που εποφθαλμιούν οι «εισβολείς».
«Ητο επόμενον», αποφαίνεται π.χ. το «Σκριπ» (31.7.1928), «ο Βενιζέλος να γίνη υποτελής εις τους πρόσφυγας. Ο μέγας αρχηγός κατήντησε να αναγνωρίζη ως αρχηγόν τον κύριον εις -ίδην και -όγλου».
«Οι γηγενείς είτε βενιζελικοί είναι είτε αντιβενιζελικοί είτε δημοκράται ή βασιλόφρονες πρέπει να γνωρίζουν ένα και το αυτό», διακηρύσσει πάλι χαρακτηριστικά η «Καθημερινή» (20.7.1928). «Οτι εφ' όσον ψηφίζουν Βενιζέλον, ψηφίζουν κατ' ανάγκην πρόσφυγας και εφ' όσον ψηφίζουν πρόσφυγας ψηφίζουν την αρπαγήν και την απώλειαν της αγροτικής χθες, της κτηματικής σήμερον, της αστικής αύριον περιουσίας των.
»Οι ατυχείς πρόσφυγες κατά τούτο δεν πταίουν. Διότι κατεστράφησαν και θέλουν να ζήσουν, οπωσδήποτε, είτε εις βάρος του ενός είτε εις βάρος του άλλου. Ημείς όμως, οι γηγενείς, τι πταίομεν;... Διατί να υφιστάμεθα την υπέρ των προσφύγων καθολικήν αυτήν απαλλοτρίωσιν της Ελλάδος;»

«Θα μας πάρουν τα σπίτια»

Η ίδια γραμμή αναλύεται, με μεγαλύτερη σαφήνεια, και στο κύριο άρθρο της επομένης:
«Δεν κινδυνεύει εκ της ενδεχομένης επικρατήσεως του βενιζελισμού μόνον το πολιτικόν καθεστώς.
»Εγκαθισταμένης της πολιτικής Δικτατορίας του βενιζελισμού εν Ελλάδι, θα έχωμεν αναποτρέπτως ανάλογον προς αυτήν οικονομικήν δικτατορίαν ασκουμένην εις βάρος των γηγενών κατοίκων της χώρας. Στηριζόμενος σχεδόν αποκλειστικώς επί των προσφύγων ο βενιζελισμός, διαθέτων ως μόνην σχεδόν εκλογικήν δύναμιν τα δεκαπλά κατ' άτομον εκλογικά βιβλιάρια των προσφύγων, βασίζων επί του προσφυγικού κόσμου την πολιτικήν του υπόστασιν, οφείλει κατ' ανάγκην να προσοικειωθή τα συμφέροντα των οπαδών του και να ικανοποιήση αυτά καθ' όλην την δυνατήν κλίμακα.
»Αλλά τα συμφέροντα των προσφύγων, κατά μοιραίαν τραγικήν δυσμένειαν, είναι ως γνωστόν τελείως αντίθετα προς τα συμφέροντα των γηγενών. Το Κράτος αφ' ενός μεν βρίσκεται εις αθλιεστάτην κατάστασιν, την οποίαν γνωρίζομεν -φευ- πάντες, και αφ' ετέρου η ανάγκη της αποκαταστάσεως και αποζημιώσεως των προσφύγων καθίσταται ημέρα τη ημέρα μάλλον επιτακτική. Τι θα συμβή άρα;
»Ο Βενιζελισμός, ευρισκόμενος προ τραγικού διλήμματος, θα στραφή κατά της περιουσίας των γηγενών και θέτων επ' αυτής βαρείαν την χείραν, θα διαμοιράση αυτήν εις τους πρόσφυγας. Αι οικίαι και τα αστικά εν γένει κτήματα των γηγενών θα καταστούν βορά των προσφύγων.
»Ζαΐμη πρωθυπουργούντος, Τουρκοβασίλη ιθύνοντος τα της Δικαιοσύνης, ο παρακαθήμενος αυτούς Κύρκος ήρξατο του έργου της αρπαγής. Αρχήν ποιούμενος απαλλοτριώσεως των αστικών κτημάτων των γηγενών υπέρ των προσφύγων έφθασεν ουχί πλέον εις τα πρόθυρα της πόλεως, αλλ' εις αυτήν την καρδίαν της. Οικόπεδα γηγενών προσφύγων κείμενα εις την οδόν Αχαρνών απηλλοτριώθησαν υπέρ προσφύγων.
»Επικρατούντος εκλογικώς του βενιζελισμού και εγκαθισταμένης της βενιζελικής δικτατορίας είναι εύκολον να φαντασθή τις τι πρόκειται να πράξη ο μέλλων Κύρκος. Θρήνος και κλαυθμός θα επακολουθήση άγριος, οικίαι και οικόπεδα διά μιας μονοκονδυλιάς θα μεταβάλλωσιν ιδιοκτήτων και ενώ οι γηγενείς οδυρόμενοι θα εξέρχωνται άστεγοι εις τας οδούς, οι πρόσφυγες θ' αποκτώσιν αστικάς εγκαταστάσεις».
*Εξ ου και η αντίθεση της ναυαρχίδας της εθνικοφροσύνης σε κάθε έμπρακτη αναγνώριση των επήλυδων ως ισότιμων πολιτών:
«Συμπονούμεν και συμπαθούμεν τους πρόσφυγας ως ανθρώπους και αδελφούς δυστυχήσαντας και παθόντας, αλλά δεν τους θέλομεν -η "Καθημερινή" δηλαδή- ούτε ως ψηφοφόρους, ούτε ως εκλογείς, ούτε ως εκλεξίμους, ούτε ως πολίτας δικαιουμένους να κυβερνήσουν την Ελλάδα» (30.7.1928).
Αντίθεση που κορυφώνεται όταν, ελέω ψηφοθηρίας, αρχίζουν να σημειώνονται τα πρώτα ρήγματα στο εσωτερικό του εθνικόφρονος στρατοπέδου:
«Με έκπληξίν μας είδομεν εις τα χθεσινά φύλλα ότι το λαϊκόν κόμμα θα περιλάβη τρεις πρόσφυγας πολιτευομένους εις τον συνδυασμόν Αθηνών. Διατί θα τους περιλάβη; Επί τη βάσει ποίας ηθικής και επί τη βάσει ποίας σκοπιμότητος; [...] Αλλά είναι Ελληνες και όμαιμοι και αδελφοί. Ας είναι και αδελφοί και εξάδελφοι.
»Οταν αποκτήσουν συνείδησιν πολιτικήν και θέλησιν πολιτών ελευθέρων -πράγμα το οποίον δεν θα συμβή ποτέ- τότε θα δικαιούνται να θεωρούνται μεταξύ ημών, όχι μόνον ως εκλογείς αλλά και ως εκλέξιμοι. Επί του παρόντος οι πρόσφυγες δεν έχουν καμμίαν θέσιν εις τους συνδυασμούς του λαϊκού κόμματος» (19.7.1928).

Εφεδρεία του κεφαλαίου;

Πολύ διαφορετικά προβλήματα προκάλεσε η έλευση των προσφύγων στο εγχώριο εργατικό κίνημα. Οπως εύστοχα επισημαίνει ένας αριστερός ιστορικός της περιόδου, «εκείνα τα πρώτα χρόνια της εισόδου στην ελληνική κοινωνία, οι πρόσφυγες δεν ενώθηκαν, δεν ενσωματώθηκαν στην εργατική κίνηση. Δεν συντόνισαν τη δράση τους μαζί. Δεν αισθάνθηκαν κομμάτι δικό της, παρόλο που αποτελούσαν το πιο εξαθλιωμένο μέρος της». Το αποτέλεσμα ήταν πως, σε μια πρώτη φάση, «ο διαχωρισμός αυτός συνέβαλε στη διάλυση του παλαιότερου οργανωμένου εργατικού κινήματος» (Δημ. Λιβιεράτος, «Κοινωνικοί αγώνες στην Ελλάδα (1923-27)», σσ. 28-9).
Συχνά, οι εξαθλιωμένοι πρόσφυγες χρησιμοποιούνταν από την εργοδοσία ως απεργοσπάστες ή για να ρίξουν τα μεροκάματα. Στα πολιτικά ντοκουμέντα του ΚΚΕ, τη δεκαετία του 1928, η «συρροή προσφύγων» και η «ύπαρξη χιλιάδων προσφυγικών εργατικών χεριών» καταγράφεται συχνά ως μια από τις βασικές αιτίες -αλλά όχι η μοναδική- για τη διόγκωση της ανεργίας («Επίσημα Κείμενα», τ.Β', χ.τ.έ. 1964, σσ.205, 216 & 574).

Η ταξική απάντηση

Τα ίδια ντοκουμέντα επισημαίνουν βέβαια ότι, όπως ακριβώς συμβαίνει και σήμερα με τους μετανάστες, αυτή η πίεση στην αγορά εργασίας δεν προέρχεται μόνο «από τον φυσικόν ανταγωνισμόν της εργατικής δυνάμεως των προσφύγων», αλλά και από κάθε αδύναμη κοινωνική κατηγορία: «Εις ειδικήν βάρβαρον φρικτήν εκμετάλλευσιν υποβάλλονται αι γυναίκες και οι νέοι, οίτινες επειδή μένουν έξω από τας επαγγελματικάς οργανώσεις γίνονται συναγωνισταί [ενν.: ανταγωνιστές] των ηλικιωμένων ανδρών και εργατών και μεγεθύνουν το μίσος των μελών της αυτής τάξεως» (όπ.π., σ. 107).
Τα προβλήματα ήταν -και τότε- οξύτατα και τα διλήμματα πραγματικά. Με τη γνώση που μας προσφέρει η χρονική απόσταση, διαπιστώνουμε πως η μεσοπολεμική αριστερά τα έλυσε με τον καλύτερο δυνατό, για την περίσταση, τρόπο: καταπολεμώντας στην πράξη το διαχωρισμό γηγενών - προσφύγων και οργανώνοντας μαζικά τους τελευταίους σε κομματικές οργανώσεις και συνδικάτα, έτσι ώστε ο «εφεδρικός στρατός» των αφεντικών να καταργηθεί ως τέτοιος στην πράξη.
Στοιχειώδης μαρξιστική παιδεία και (κυρίως) ταξικό ένστικτο αρκούσε (και αρκεί), άλλωστε, για να διαπιστώσει κανείς ότι, σε τελική ανάλυση, αυτό που ρίχνει τα μεροκάματα δεν είναι οι (όποιοι) «ξένοι» αλλά ο εις βάρος τους ρατσισμός...

«Ξένοι στον τόπο μας» 

Για τη στάση πολλών γηγενών απέναντι στους πρόσφυγες του '22 εξαιρετικά εύγλωττο είναι το μυθιστόρημα «Λεηλασία μιας ζωής» του μεσολογγίτη εκπαιδευτικού Αντώνη Τραυλαντώνη (1935).

Εκεί περιγράφονται και οι δύο φάσεις της ξενοφοβίας που γνωρίσαμε τα τελευταία χρόνια απέναντι στους μετανάστες. Ο φόβος αρχικά απέναντι στον ξένο, απ' τον οποίο η ανάγκη επιβίωσης έχει -υποτίθεται- αφαιρέσει κάθε αναστολή. Η δυσφορία, κατόπιν, για τη σχετική τακτοποίηση των επήλυδων και τις συνακόλουθες μεταβολές στο αστικό τοπίο.
*Οσοι δεν έζησαν το '22, διαβάζουμε, «ας φαντασθούν ένα μεγάλο καράβι, παραφορτωμένο με επιβάτες, που πνίγεται μεσοπέλαγα, χωρίς βοήθεια, και σκορπίζεται στη θάλασσα, σκοινιά-μαδέρια.
»Πλήρωμα και επιβάτες πέφτουν στη θάλασσα. Με τα μάτια πεταμένα έξω, με κινήσεις σπασμωδικές, με φωνές, με θρήνους, με μουγκρητά, κυνηγούν ένα μεγάλο μαδέρι που πέρασε πλέοντας πλάγι τους.
»Ολοι θέλουν να κολλήσουν επάνω όσο μπορούν σφιχτότερα με την τελευταία ελπίδα για τη ζωή, και ο καθένας, με τα χέρια, με τα πόδια, με τα δόντια, με το κεφάλι, αγωνίζεται να σπρώξη τον άλλον, να τον θυσιάση, ο δούλος τον αφέντη, ο φίλος το φίλο, ο αδερφός τον αδερφό, ο εραστής την ερωμένη του, το παιδί τον πατέρα του, η μάνα το παιδί της, για να γλυτώση τη ζωή του αυτός. Γιατί όλα τα ανθρώπινα ένστικτα, όλα τα διδάγματα του πολιτισμού, της θρησκείας, της αρετής, όλα έχουν σβυστή με μιας από μια πνοή παντοδύναμη, από το αδάμαστο, το άγριο, το σκληρό και ανήλεο ένστικτο της αυτοσυντηρήσεως.
»Ας φαντασθούν ακόμα σκυλιά, πλήθος σκυλιά ριγμένα σ' ένα ξεροπήγαδο. Με λύσσα, με ουρλιάσματα, με δόντια και με νύχια, το καθένα αγωνίζεται για να σπαράξη το άλλο, για να ζήση αυτό, να παρατείνη λίγες ώρες την άθλια ζωή του, με τις σάρκες του συντρόφου του, του αδερφού του.
»Τέτοια απάνω κάτω στυγερή εικόνα παρουσιάζονταν στον ταξιδιώτη από το λιμάνι ως την  Ομόνοια, και σ' όλες τις πλατείες, τα πεζοδρόμια, τους δρόμους, τα στενά, και πέρα, έξω από την πολιτεία, από τα πόδια του Υμηττού έως τα πόδια του Αιγάλεω» (σ. 143-44).
Η τελευταία φράση φωτίζει το νόημα των παρομοιώσεων: ο αλληλοσπαραγμός δεν αφορά την ώρα των σφαγών ή της ομηρίας, όταν κάθε ακραία συμπεριφορά είναι πιθανή, αλλά την προσφυγιά αυτή καθ' εαυτή.
Για τον αθηναίο μικροαστό, τα «ανθρώπινα ναυάγια» της Μικρασίας που συνωστίζονται στους δημόσιους χώρους της πρωτεύουσάς «του» έχουν χάσει μια για πάντα τη σχέση τους με τον «ανθρώπινο πολιτισμό», έχοντας μετατραπεί σ' ετοιμοθάνατα πανικόβλητα σκυλιά.
*Με τον καιρό, η απέχθεια για τους «εισβολείς» μετατρέπεται σε δυσφορία για την υποτιθέμενη «άλωση» της πόλης απ' αυτό το «ξένο στοιχείο», καθώς τα «ναυάγια» ξαναφτιάχνουν τη ζωή τους προκαλώντας νέα άγχη στους νοσταλγούς της «μικράς πλην εντίμου» κοινωνίας που παρήλθε ανεπιστρεπτί.
Ο αφηγητής αναζητά κάποιον παλιό γνωστό του στη Νεάπολη (Εξαρχείων):
«Το σπίτι ήταν ξεκαινουργωμένο αλλά ευκολογνώριστο, στην πινακίδα όμως εδιάβασα κάποιο άγνωστό μου όνομα, κάτι... όγλου. Και στη θέση του καπνοπωλείου, αλλά με έκταση μεγαλύτερη, βρίσκονταν ένα ζαχαροπλαστείο, όπου μου φάνηκε ότι άκουσα όλες τις γλώσσες του κόσμου εκτός από τα ρωμέικα. Κατάλαβα ότι και ο διευθυντής και η πελατεία ήταν πρόσφυγες, που είχαν αρχίσει από τότε να νοικοκυρεύονται.
»Με κοίταζαν με δυσπιστία και κάποιο μίσος, η ανάγκη όμως μ' έκανε να πλησιάσω στον πάγκο και να ρωτήσω για το νοικοκύρη του σπιτιού». Ο ερωτώμενος όμως «δεν ήξερε τίποτε, δεν είχε καν ακούσει το όνομα και με τον τρόπο του μούλεγε να τον ξεφορτώνωμαι» (σ. 161).
Δεν πρόκειται για μεμονωμένο περιστατικό. Η ίδια σκηνή της «κυριαρχίας» των «άλλων» στην πρωτεύουσα επιβεβαιώνεται ξανά παρακάτω, με αφορμή μιαν ακόμη αναζήτηση:
«Τα πλατειά ρολά και οι πλούσιες βιτρίνες ήταν εκεί, εκεί ψηλά ήταν και η μεγάλη πινακίδα, πουθενά όμως ο Αλέξανδρος και η Αννα Κομπολογά, στη θέση τους ο "Ζαχαρίας... όγλου".
»Αυτή η ογλοκρατία (με συγχωρείτε για την κρυάδα) που έμελλε σε λίγο να κυριαρχήση στην Αθήνα μας, είχε αρχίσει από τότε, καθώς φαίνεται. Οι μπανκανότες [χαρτονομίσματα] είχαν κάμει το θάμα τους και στο κατάστημα του κυρ-Αλέκου» (σ. 196).

ΔΙΑΒΑΣΤΕ

George Mavrogordatos

«Stillborn Republic. Social Coalitions and Party Strategies in Greece, 1922-1936» (Berkeley, 1983, εκδ. University of California Press).
Πρωτοπόρα ανάλυση των κοινωνικών διαστάσεων της πολιτικής ζωής του Μεσοπολέμου. Ειδικό κεφάλαιο για την αντίθεση γηγενών - προσφύγων και την αντανάκλασή της στο πολιτικό παιχνίδι της εποχής.
Αλκης Ρήγος
«Η Β' Ελληνική Δημοκρατία, 1924-1935. Κοινωνικές διαστάσεις της πολιτικής σκηνής» (Αθήνα 1988, εκδ. Θεμέλιο).
Αντίστοιχη δουλειά, με έμφαση στην οικονομική-ταξική διάσταση. Εκτενείς αναφορές στην αντιμετώπιση των προσφύγων από τον γηγενή αντιβενιζελισμό.
Δημήτρης Λιβιεράτος
«Κοινωνικοί αγώνες στην Ελλάδα (1923-1927)» (Αθήνα 1985, εκδ. Κομμούνα).
Ιστορικό του εργατικού κινήματος των πρώτων χρόνων μετά την προσφυγική εγκατάσταση. Ειδικό κεφάλαιο για τις (αρχικά αρνητικές) επιπτώσεις της τελευταίας στην κατάσταση και τη μαχητικότητα της εργατικής τάξης.
Α. Ι. Αιγίδης
«Η Ελλάς χωρίς τους πρόσφυγας» (Εν Αθήναις 1934, Τύποις Ι. Αλευροπούλου & Σίας).
Εξύμνηση, από συντηρητική σκοπιά, της συμβολής των προσφύγων στην οικονομική ανάπτυξη και την κοινωνική ζωή της μεσοπολεμικής Ελλάδας. Μεταξύ άλλων, τονίζεται η «αξιοθαύμαστος αντοχή του προσφυγικού πληθυσμού κατά των ενεργειών της μπολσεβικικής προπαγάνδας»: «Αι μακραίωνες παραδόσεις του πληθυσμού αυτού αντέστησαν αποτελεσματικώς και νικηφόρως κατά της φθοροποιού επενεργείας της παρεισάκτου προπαγάνδας κατά τα πρώτα της βήματα. Οταν δε βραδύτερον αι πρώται εντυπώσεις υπεχώρησαν, όταν πλέον εν μέγα μέρος του πληθυσμού τούτου επανέκτησε το αίσθημα της ιδιοκτησίας, είτε με την μορφήν μιας μονίμου οικογενειακής και επαγγελματικής στέγης, είτε με την μορφήν ενός τεμαχίου γης, ο κίνδυνος της μεταξύ αυτού ευδοκιμήσεως και του εγκλιματισμού του σπόρου της κοινωνικής ανατροπής εξέλιπεν οριστικώς» (σ. 176-7).