Η Αίγυπτος η πιο «νοσηρή» χώρα για τις γυναίκες

Η Αίγυπτος είναι η χειρότερη χώρα του αραβικού κόσμου για να ζει μια γυναίκα. Σεξουαλική παρενόχληση, υψηλά ποσοστά ακρωτηριασμού των γυναικείων γεννητικών οργάνων, αύξηση της βίας και του ισλαμιστικού αισθήματος μετά τις εξεγέρσεις της Αραβικής Άνοιξης καθιστούν το περιβάλλον "νοσηρό" για μια γυναίκα, όπως προκύπτει από δημοσκόπηση του ιδρύματος Thomson Reuters.

Οι μεροληπτικοί νόμοι εις βάρος των γυναικών και η αύξηση των κρουσμάτων διακίνησης ανθρώπων επίσης συμβάλλουν στο να εξασφαλίσει η Αίγυπτος την τελευταία θέση στη λίστα με τις 22 αραβικές χώρες, διαπιστώνει η έρευνα.

«Παρά τις ελπίδες ότι οι γυναίκες θα ήταν από τις πρώτες ευνοημένες από την Αραβική Άνοιξη, είναι τελικά οι μεγάλες ηττημένες, καθώς οι λαϊκές εξεγέρσεις έχουν προκαλέσει συγκρούσεις, αστάθεια, εκτοπισμό και αύξηση των ισλαμιστικών οργανώσεων σε πολλές περιοχές της χώρες», επισημαίνουν οι μελετητές, ενώ η Αιγύπτια αρθρογράφος, Μόνα Ελταχάουι, είπε κατά την παρουσίαση της δημοσκόπησης πως «απομακρύναμε τον Μουμπάρακ από το προεδρικό μέγαρο, αλλά πρέπει να απομακρύνουμε και τον Μουμπάρακ που κατοικεί στο μυαλό μας και στις κρεββατοκάμαρές μας».

«Όπως δείχνουν τα αρνητικά συμπεράσματα της δημοσκόπησης, εμείς οι γυναίκες χρειαζόμαστε μία διπλή επανάσταση, μία εναντίον των διαφόρων δικτατόρων που έχουν καταστρέψει τις χώρες μας και μία κατά του τοξικού συνδυασμού πολιτισμού και θρησκείας που καταστρέφει τις ζωές μας ως γυναικών», πρόσθεσε η αρθρογράφος.

Οι γυναίκες κατείχαν κεντρικό ρόλο στη εξέγερση στη χώρα, αλλά οι ακτιβιστές υποστηρίζουν ότι η αυξανόμενη επιρροή των ισλαμιστών - με αποκορύφωμα την εκλογή του ηγέτη της Μοσουλμανικής Αδλεφότητας Μοχάμεντ Μόρσι στην προεδρία - αποτέλεσε μεγάλο πλήγμα για τα δικαιώματα των γυναικών. Έκθεση των Ηνωμένων Εθνών για τις γυναίκες τον Απρίλιο ανέφερε ότι το 99,3% των γυναικών και κοριτσιών πέφτουν θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης στην Αίγυπτο.

Το Παρατηρητήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αναφέρει ότι 91 γυναίκες βιάστηκαν ή δέχτηκαν σεξουαλική επίθεση σε κοινή θέα, στην πλατεία Ταχρίρ, τον Ιούνιο στην διάρκεια της κλιμάκωσης των διαμαρτυριών κατά του Μόρσι. Επίσης καταγράφηκαν υψηλά ποσοστά γάμου δια της βίας και διακίνησης ανθρώπων.

Ο ακρωτηριασμός των γυναικών γεννητικών οργάνων είναι συχνό και ολοένα αυξανόμενο φαινόμενο στην Αίγυπτο, όπου το 91% των γυναικών και κοριτσιών - συνολικά 27,2 εκατομμύρια - υποβάλλονται σε κλειτοριδεκτομή, σύμφωνα με την UNICEF. Μόνο το Τζιμπουτί έχει υψηλότερα ποσοστά (93%).

Μετά την Αίγυπτο, το Ιράκ βρίσκεται στη δεύτερη χειρότερη θέση της κατάταξης, ακολουθούμενο από τη Σαουδική Αραβία, τη Συρία και την Υεμένη.

Στο Ιράκ, οι ελευθερίες των γυναικών έχουν μειωθεί από την εισβολή των αμερικανικών δυνάμεων το 2003 και την ανατροπή του Σαντάμ Χουσέιν. Μία δεκαετία αστάθειας και συγκρούσεων έχει επηρεάσει δυσανάλογα τις γυναίκες, όπως αναφέρει η έρευνα. Η ενδοοικογενειακή βία και η πορνεία έχουν αυξηθεί, ο αναλφαβητισμός αυξήθηκε δραματικά και έως και 10% των γυναικών - 1,6 εκατομμύριο - έμειναν χήρες και ευάλωτες, σύμφωνα με την οργάνωση Refugees International. Εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες εκτοπισμένες εσωτερικά και κατά μήκος των συνόρων είναι εύκολο να πέσουν θύματα διακίνησης ανθρώπων, απαγωγών και βιασμών, υποστηρίζει η υπηρεσία προσφύγων του ΟΗΕ.

Η Σαουδική Αραβία παραμένει η μοναδική χώρα που απαγορεύει στις γυναίκες να οδηγούν. Ωστόσο, οι μεταρρυθμίσεις που προώθησε ο βασιλιάς Αμπντάλα πρόσφεραν περισσότερες εργασιακές ευκαιρίες στις γυναίκες και περισσότερο δημόσιο λόγο.

Ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία έχει καταλυτική επίδραση στις γυναίκες τόσο στο σπίτι όσο και στους καταυλισμούς προσφύγων, όπου καταγράφονται περιστατικά με γάμους παιδιών, διακίνηση και σεξουαλική βία, επισημαίνουν οι ειδικοί. Οι ανθρωπιστικές οργανώσεις υποστηρίζουν ότι οι δυνάμεις του προέδρου Μπασάρ Αλ Άσαντ έχουν βάλει στο στόχαστρό τους γυναίκες τις οποίες βιάζουν και βασανίζουν, ενώ οι σκληροπυρηνικοί ισλαμιστές τους έχουν αποστερήσει τα δικαιώματα στα εδάφη που τελούν υπό τον έλεγχό τους.

Μαζί με τη Συρία, όλες οι χώρες μέλη του Αραβικού Συνδέσμου, με εξαίρεση τη Σομαλία και το Σουδάν, έχουν υπογράψει ή επικυρώσει την Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για την Εξάλειψη όλων των μορφών Διακρίσεων κατά των Γυναικών (CEDAW). Επιπλέον, ο Παλαιστίνιος πρόεδρος Μαχμούντ Αμπάς συμβολικά επικύρωσε την Σύμβαση εκ μέρους της Παλαιστινιακής Αρχής και της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης.

Ωστόσο, οι ειδικοί επισημαίνουν ότι η προστασία που παρέχει στις γυναίκες η Σύμβαση είναι επιφανειακή. Οι χώρες μέλη της μπορούν να εγείρουν αντιρρήσεις απέναντι σε ό,τι θεωρούν ότι είναι αντίθετο προς την σαρία (ισλαμικός νόμος), τον οικογενειακό κώδικα μίας χώρας ή σε οποιαδήποτε εθνική νομοθεσία.

Αντίθετα στην κατάταξη της δημοσκόπησης βρίσκονται οι Κομόρες, όπου οι γυναίκες κατέχουν το 20% των υπουργικών θέσεων και διατηρούν το σπίτι ή την γη μετά το διαζύγιο, και ακολουθούνται από το Ομάν, το Κουβέιτ, την Ιορδανία και το Κατάρ.

Στη δημοσκόπηση συμμετείχαν 336 ειδικοί σε θέματα ισότητας των δύο φύλων τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο. Διενεργήθηκε σε 21 χώρες του Αραβικού Συνδέσμου και στη Συρία, η οποία υπήρξε ιδρυτικό μέλος του Αραβικού Συνδέσμου αλλά διαγράφηκε το 2011. Οι ερωτήσεις βασίστηκαν στους όρους της CEDAW, την οποία 19 αραβικές χώρες έχουν υπογράψει ή επικυρώσει.

Η δημοσκόπηση αξιολόγησε τα κρούσματα βίας κατά των γυναικών, τα δικαιώματα στην αναπαραγωγή, την μεταχείριση των γυναικών μέσα στην οικογένεια, την ενσωμάτωσή τους στην κοινωνία και την αντιμετώπιση ως προς τον ρόλο των γυναικών στην πολιτική και στην οικονομία.

Η γυναίκα στην Παγκοσμιοποίηση

http://www.scribd.com/doc/30882782

Κυρία μου, ο Λάκης Λαζόπουλος!

Συνέντευξη στην Ισαμπέλα Σασλόγλου, στο w/e, το νέο γυναικείο περιοδικό της «Κ.Ε.»

Στο κανάλι που έχει γερµανούς ιδιοκτήτες και στην εκποµπή που λέγεται «Αλ Τσαντίρι Νιουζ», κάθε Τρίτη βράδυ στις 9 παρακολουθούµε τον άνθρωπο που µιλάει στη γλώσσα µας! Οι δυόµισι αυτές ώρες ζωντανής µετάδοσης κάνουν τις υπόλοιπες µέρες και ώρες της τηλεοπτικής µας βδοµάδας να µοιάζουν «ξενόγλωσσες».

Φωτογραφία: Jordan Makarof, http://www.jordanmakarof.com

Και ναι µεν, κουτσά στραβά, τις µάθαµε τις «ξένες γλώσσες», αλλά σαν τη µητρική µας δεν τις µιλάµε. Ο Λάκης Λαζόπουλος έγινε ο κοινός µας λόγος. Σε ένα µέσο που έχει (ξε)χάσει, προς το παρόν, το στόχο του, ο ίδιος πετυχαίνει διάνα – µε όπλο την ουσία του µέσου: την κοινή λογική. Ναι, κυρία µου!

Κυρία µου, έχω να σου πω. Κυρία µου, άκου ένα ανέκδοτο. Ποια είναι η κυρία στην οποία απευθύνεστε κάθε φορά στην εκποµπή;

Έχω µια εικόνα από τη γειτονιά µου, ένα άκουσµα, «Κυρίες, καλές κυρίες, χαλιά έχω, κιλίµια, καστανόχωµα έχω!». Πάντα οι πλανόδιοι απευθύνονταν στην κυρία του σπιτιού. Από κει κατάλαβα ότι στη γυναίκα απευθύνεσαι όταν θες να πεις κάτι για το σπίτι, για τη ζωή, για το νοικοκυριό. Και στη «Λυσιστράτη» που έπαιξα το 1986, το αίσθηµα ήταν ότι στη γυναίκα πρέπει να ανατεθεί το δηµόσιο ταµείο, η γυναίκα µπορεί να µαζέψει τα έξοδα, να κρατήσει το σπίτι, να πάρει τις αποφάσεις ζωής. Η εκποµπή, λοιπόν, απευθύνεται στη γυναίκα που είναι σπίτι και περιµένει να γυρίσει ο άντρας της. Στο µυαλό µου έχω τη µάνα µου που περίµενε να γυρίσει ο πατέρας µου, γιατί ο πατέρας µου γυρνούσε αργά. Εννιά η ώρα, λοιπόν, που ξεκινάει η εκποµπή, είναι µια γυναίκα µόνη στο σπίτι που της µιλάω µέχρι να γυρίσει ο άντρας της. Έτσι, κυρία µου, έχεις εµένα να σου µιλάω.

Κλισέ ερώτηση, αλλά η απάντηση θα την αποζηµιώσει. Ποιες γυναίκες σηµάδεψαν δηµιουργικά τη ζωή σας;

Η µητέρα έτσι κι αλλιώς σηµαδεύει τη ζωή ενός παιδιού. Δεν δίνω ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στη µητέρα µου γιατί µοιάζει µε τις µητέρες της γενιάς της. Οι νεότερες έχουν αλλάξει αρκετά, αλλά όχι τόσο. Οπωσδήποτε και η γυναίκα µου και η κόρη µου µε έχουν σηµαδέψει. Κυρίως η κόρη µου, γιατί είναι µικρή και µου πέρασε όλη την αντίληψη της ηλικίας της µέσα από τις συζητήσεις µας. Ο τρόπος συνεννόησης µε το παιδί µου είναι ο τρόπος που συνεννοούµαι µε τα παιδιά όλου του κόσµου. Μου λένε ότι είµαι χαριστικός, αλλά αν ακούω το παιδί µου δεν γίνεται στα άλλα παιδιά, να σηκώνω δάχτυλο. Εγώ απλώς ακούω τι µου λένε, δεν είµαι χαριστικός. Κάθε γενιά έχει τον δικό της τρόπο, τη δική της σκέψη. Κι εγώ αντίστοιχα θυµάµαι τον εαυτό µου. Ευτυχώς, θυµάµαι!

Πώς µπόρεσε και πέρασε σηµειολογικά η χήρα Μήτση ακόµα και σε παιδιά 10 χρονών τότε, που δεν είχαν προσλαµβάνουσες από εκείνες τις γυναίκες;

Το τίναγµα της φούστας, το ξεσκόνισµα µε τα µανίκια, η κλίση του κορµού στο πλάι. Η αλήθεια περνάει πάντα και µεταγγίζεται ελεύθερα από εποχή σε εποχή. Βλέπω τις παλιές ελληνικές ταινίες και η Βασιλειάδου στέκεται πιάνοντας τη µέση της αριστερά, γιατί τότε οι γυναίκες κρατούσαν τη σκούπα από τη δεξιά πλευρά για να σκουπίσουν. Με την ηλεκτρική σκούπα άλλαξε η στάση και δεν πιάνεται καµιά στα αριστερά, αλλά πίσω σε όλη τη µέση. Το βίωµα µιας εποχής όταν περάσει στο σώµα, αναγνωρίζεται σε οποιαδήποτε άλλη εποχή. Στη χήρα Μήτση, λοιπόν, εκτός από την ελαφρά κλίση του σώµατος, το τίναγµα της φούστας είναι η κίνηση για τα ψίχουλα. Οι Έλληνες έχουµε µανία µε το ψωµί. Με «αξίωσε» κι εµένα η ζωή, σε εισαγωγικά το αξίωσε, να πάω σε καλά τραπέζια. Στην αρχή, όταν µου έβαζαν τα ψωµάκια µπροστά, έχοντας µάθει στο σπίτι µου να κόβω τη φρατζόλα και το ζυµωτό ψωµί, νόµιζα ότι κάποιος µου έπαιρνε τη ζωή. Έτρωγαν οι άλλοι, αλλά εµένα το µυαλό µου ήταν στο πανέρι µε τα ψωµιά. Πότε θα ξανάρθει αυτός ο κύριος να φέρει το αντίδωρο! Η κίνηση της χήρας, το τίναγµα, έχει να κάνει µε το ψωµί. Όλοι τρώνε ψωµί, πάντα κάτι πέφτει κάτω, ε, όπως και να ’χει, ένα ψίχουλο θα πέσει για να το τινάξεις. Είναι αναγνωρίσιµη κίνηση.

Τη σηµερινή γυναίκα, πώς θα την επινοούσατε αν έπρεπε να κάνετε έναν ακόµα χαρακτήρα στους Μήτσους;

Είναι η εργαζόµενη που γυρνάει µεταξύ λαϊκής, δουλειάς, σπιτιού, φροντιστηρίων, παιδιών, παρακολούθησης παιδιών και άντρα της, και µετά ταµπουρώνεται µέσα στο σπίτι φοβούµενη την εγκληµατικότητα και το ληστή που θα µπει. Σήµερα η γυναίκα ξεκινάει να δουλέψει, να προσφέρει στο σπίτι της, έχει άγχος και ενοχές ότι δεν ανατρέφει σωστά τα παιδιά της, δεν ξέρει τι κάνει ο άντρας της τόσες ώρες που λείπει, γυρνάει σπίτι της πολύ κουρασµένη, αλλά θέλει να φροντίσει και λίγο τον εαυτό της. Ενδιάµεσα, λοιπόν, παίρνει και µερικές άσχετες πληροφορίες για µόδα και οµορφιά που µπορεί να µην της ταιριάζουν, αλλά τις δανείζεται γιατί έχει να αντιµετωπίσει και αυτές που ο άντρας της βλέπει στην τηλεόραση. Δεν της φτάνει που δουλεύει για να ζήσει το σπίτι της, έρχεται και ανταγωνίζεται όλες αυτές που παρακολουθεί ξαπλωµένος ο άντρας της. Αυτό το άγχος το έχει η µέση εργαζόµενη Ελληνίδα κι εγώ αυτήν θα έκανα στους Μήτσους σήµερα. Είναι το πρόσωπο της δεκαετίας. Σκέψου µόνο ότι η γυναίκα έφτασε να δικαιούται να ζήσει διά της εργασίας! Να µην είναι όµηρος, δηλαδή, ενός άντρα. Γι’ αυτό και αυξήθηκαν τα διαζύγια όταν άρχισε να δουλεύει. Μπόρεσε επιτέλους να πει όχι. Γιατί γάµος δεν υπάρχει όταν µια γυναίκα µένει γιατί δεν την παίρνει οικονοµικά να ανοίξει την πόρτα και να φύγει. Μια υποκρισία της Εκκλησίας είναι, που στηρίζει όλο αυτό το εµπορικό κοµµάτι που αρπάζει χρήµατα µε βάση τις ενοχές των ανθρώπων. Η Εκκλησία ενοχοποιεί κυρίως τη γυναίκα.

Δε νοµίζω ότι υπάρχουν αθώα θύµατα πια. Η γυναίκα κατέκτησε τα πάντα.

Εδώ γίνεται ένα λάθος. Η νεότερη γυναίκα είναι πάρα πολύ επιθετική ερωτικά απέναντι στον άντρα. Υπάρχει µια διαδικασία που σε κάνει να επιθυµείς κάποιον. Ας χρησιµοποιήσουµε την κλασική έννοια. Όταν ένας κυνηγός πάει στο δάσος για να πιάσει µπεκάτσες, ε, δεν θέλει την µπεκάτσα να του παραδοθεί. Η διαδικασία µετράει. Ο άντρας θέλει να βγάλει τα κουµπούρια του και τώρα η µπεκάτσα τον αφόπλισε. Αν αφοπλίσεις τα γύρω κουµπούρια, αφοπλίζεις και το κεντρικό! Γι’ αυτό όλοι βαριούνται γρήγορα. Γιατί όλα έγιναν εύκολα. Η ευκολία σκότωσε τη δηµιουργικότητα. Καθετί έχει µια διαδικασία. Όταν παραβιάσεις τη διαδικασία, τελειώνει το ενδιαφέρον, τελειώνει η εκµάθηση. Αν λύσεις την άσκηση µε λυσάρι, ποτέ δεν θα µάθεις τις πράξεις που σε οδηγούν στη λύση. Αυτή τη στιγµή ζούµε τα αποτελέσµατα χωρίς να έχουµε µάθει τις πράξεις. Γι’ αυτό κουραστήκαµε. Έγιναν όλα εύκολα.

Ο Έλληνας πρέπει να πάρει Ξυπνητόλ. Έχουµε πάθει κατάθλιψη όλοι, ζούµε τη διάλυση. Οι Έλληνες δεν θέλουµε να ξέρουµε από ποια νόσο πάσχουµε. Προσπαθούµε να διασκεδάσουµε την κατάσταση, κάνουµε ότι δεν τρέχει τίποτα.

Εννοείτε ότι η εξίσωση ισχύει και για τη γενικότερη κατάσταση που ζούµε τώρα;

Η κατρακύλα του Έλληνα ξεκινάει από την περίοδο Σηµίτη. Η οκταετία Σηµίτη ήταν καταλυτική. Ξαφνικά βρέθηκε ο Έλληνας να παρακολουθεί µία µετοχή των Μύλων Αγίου Γεωργίου στα καλά καθούµενα, και ξέχασε τα πάντα. Πήρε λεφτά από κει που δεν το περίµενε και άρχισε να παριστάνει κάποιον άλλον. Γέµισε χιλιάδες νεόπλουτους και νεοκλέφτες η εποχή, δηµόσιοι υπάλληλοι που βρέθηκαν τυχαία σε θέσεις µε πολλά λεφτά, άνθρωποι του ΠαΣοΚ οργανωµένοι στο υπουργείο Οικονοµικών που έπαιρναν πληροφορίες και έµπαιναν σε µετοχές φούσκες, όλοι αυτοί ανέπτυξαν έναν καινούργιο κόσµο. Άνθρωποι απαίδευτοι που έστησαν τον δικό τους µηχανισµό αξιών για να µπορέσουν να υπάρξουν, έχοντας βασική τους προτεραιότητα να φωτογραφίζονται στα περιοδικά. Δεν υπάρχουν αν δεν φωτογραφίζονται.

Κοσµικές στήλες, λοιπόν. Τι στήλες;

Εκατό σελίδες σε κάθε περιοδικό, πεντακόσιες σελίδες τη µέρα.

Ζει και βασιλεύει η Γρουµπουλάκη;

Βέβαια! Λέω τον ερχόµενο Σεπτέµβριο-Οκτώβριο να κάνω δυο-τρία καινούργια επεισόδια Μήτσων. Φέτος δεν τα κατάφερα λόγω θεάτρου. Η Γρουµπουλάκη είναι ίδια µε τότε, πάντα στην Εκάλη. Δεν έχει αλλάξει τίποτα. Δεν αλλάζουν εποχές εκεί. Ο χρόνος µένει ακίνητος. Στην Εκάλη µόνο οι Φιλιππινέζες µεγαλώνουν. Η πλήξη του πλούσιου είναι αλλόκοτη. Άκουσα πριν από λίγο καιρό µια τραγική ιστορία. Μία µανικιουρίστα, γυναίκα µεγάλης ηλικίας, έφτιαχνε τα νύχια µιας κυρίας στην Εκάλη. Έπαθε συγκοπή την ώρα του µανικιούρ και πέθανε επί τόπου η γυναίκα. Η πλούσια, λοιπόν, παίρνει τη φίλη της να την ειδοποιήσει ότι δεν θα πάει εκεί που ήταν καλεσµένες το βράδυ γιατί δεν είχε φτιάξει τα νύχια της. Κι όταν η άλλη τη ρωτάει γιατί, µετά της λέει ότι πέθανε η µανικιουρίστα. Το πρόβληµα ήταν τα νύχια της! Είναι αληθινό συµβάν, αυτό σου λέω µόνο. Το πιστεύεις; Αυτές είναι η Γρουµπουλάκη, αυτές µε τις ξανθές ανταύγειες, που τις κατηγοριοποιείς ανάλογα µε τα κοµµωτήρια. Υπάρχουν δέκα κοµµωτήρια που έχουν σηµαδέψει όλη την Ελλάδα. Τις βλέπεις και λες, αυτές είναι του τάδε κοµµωτηρίου Κηφισίας, αυτές του κέντρου Αθήνας κ.λπ. Με επίπεδο γνώσεων HELLO και OK βρίσκονται δίπλα σε άντρες που έχουν λεφτά, γιατί κι αυτοί τέτοιες γυναίκες θέλουν, να λένε µόνο κατινιές και χαζοµάρες και να παίζουν τον παράγοντα. Όλοι αυτοί που κάνουν τον παράγοντα σήµερα είναι χωρίς παιδεία και γνώσεις. Ως γνωστόν, τα χρήµατα δεν έχουν καµία γνώση. Ξέρουν να αγοράζουν, αλλά δεν ξέρουν να σκέφτονται.

Υπάρχει Ladose για την ελληνική πραγµατικότητα;

Α, ωραίο αυτό. Μόνο που ο Έλληνας πρέπει να πάρει Ξυπνητόλ. Έχουµε πάθει κατάθλιψη όλοι, περιµένουµε να δούµε τι θα µας συµβεί, ζούµε τη διάλυση. Άκουσα µια λέξη τις προάλλες, ανοσογνωσία. Οι Έλληνες δεν θέλουµε να ξέρουµε από ποια νόσο πάσχουµε. Προσπαθούµε να διασκεδάσουµε την κατάσταση, κάνουµε ότι δεν τρέχει τίποτα. Όπως ο πατέρας µου, που ένας γιατρός τού είχε πει ότι έχει πρόβληµα. Έψαξε, όµως, και βρήκε τον µοναδικό γιατρό που του είπε να φάει και να καπνίσει όσο θέλει, πως δεν έχει τίποτα. Μετά από δυο χρόνια είχαµε τα δυσάρεστα. Έτσι και ο Έλληνας, δεν θέλει να του πουν τα δύσκολα. Μια Δευτέρα, όµως, θα έρθουν τα πάνω κάτω. Και όλοι θα αναρωτιούνται: µα πού ζούσαν αυτοί οι άνθρωποι και δεν τους είχαµε δει; Επιµένω ότι αυτό θα συµβεί εντός του χρόνου τούτου.

Τι εννοείτε;

Πληθαίνουν τον τελευταίο καιρό οι δηµοσιογραφικές φωνές που αντιδρούν. Δεν θέλω να κατηγορήσω όλους τους δηµοσιογράφους, αλλά...

Σε κατεστηµένα µίντια ή σε µπλογκ;

Και τα περισσότερα µπλογκ κατεστηµένα είναι. Αυτά είναι το καινούργιο µεγάλο κατεστηµένο. Δεν µιλάω, βέβαια, για τα ανεξάρτητα. Παρακολουθώ, πάντως, και διαπιστώνω ότι στο ΣΚΑΪ, για παράδειγµα, δυο-τρεις δηµοσιογράφοι µιλάνε πολύ πιο ελεύθερα πια. Στα µεγάλα κανάλια είναι δύσκολο να συµβεί κάτι τέτοιο, σχεδόν αδύνατο. Οι δηµοσιογράφοι παίζουν το ρόλο τους, που είναι να ηρεµήσουν τον κόσµο, αυτοί είναι το Ladose της εξουσίας. Καθηµερινά το χορηγούν στον κόσµο για να µην ξεσηκωθεί. Θα έρθει η µέρα στην Ελλάδα που θα διαψευστούν όλα τα γκάλοπ, οι έρευνες, οι δηµοσιογράφοι. Φέτος θα γίνει αυτό, επαναλαµβάνω. Αποκλείεται ο Έλληνας να µείνει υποχωρητικός ώς το τέλος.

Γελάτε µε τον εαυτό σας;

Εννοείς αν αυτοσαρκάζοµαι; Ασφαλώς, και πολύ. Μου αρέσει. Δεν µπορείς να φανταστείς τι λέω στον εαυτό µου.

Με τη Μισέλ τι γίνεται;

Η Μισέλ, επίσης, είναι σαν τα χιλιάδες κοριτσάκια που βλέπουµε σήµερα στην τηλεόραση. Θέλουν να κάνουν καριέρα, φαντάζονται διάφορα, έχουν ένα συντακτικό µε ό,τι ελληνικά βρεθούν µπροστά τους και, επειδή τα δείχνουν στην τηλεόραση και τα αναγνωρίζουν όταν πάνε σε ένα µαγαζί, νοµίζουν ότι είναι κάτι. Όλοι ξέρουµε ότι αυτό που ζουν είναι ένα τίποτα, αλλά όταν αυτό το τίποτα το αναπαράγει η τηλεόραση, µήπως είναι κάτι;

Άρα, πολλαπλασιάστηκαν οι Μισέλ;

Βεβαίως. Γεµίσαµε. Ως ηρωίδα η Μισέλ, τελικά, είναι ο θεµέλιος λίθος όλης αυτής της χαζοµάρας που ακολούθησε. Η Μισέλ έχει λόγο ύπαρξης σήµερα. Θα ήταν πανελίστρια σε µεσηµεριανή εκποµπή, θα έλεγε τη γνώµη της, έτσι θα είναι στους επόµενους Μήτσους.

Το µεσηµέρι πανελίστρια και το βράδυ τραγουδίστρια;

Ναι, θα ασχοληθεί µε το τραγούδι, «σκέφτοµαι σοβαρά να αχοληθώ και µε το τραγούδι», έτσι λένε, «θα δούµε, υπάρχουν κάποιες προτάσεις, αλλά δεν θέλω να πάρω βιαστικές αποφάσεις». Όλα κι όλα τέσσερεις κουβέντες, δηλαδή. Με µια βαλιτσούλα µε δεκαπέντε φράσεις πορεύονται οι Μισέλ. Δεν µε ενοχλούν, αλλά όταν κάνεις σάτιρα, όπως κάνω εγώ από το 1981, είναι σαν να παρακολουθείς την κοινωνία ανάσα ανάσα και περιγράφεις αυτά που συµβαίνουν δίπλα σου. Η σάτιρα είναι σαν να περιγράφεις σε τυφλό αυτούς τους ήρωες και ο τυφλός να καταλάβει ποια είναι η χώρα.

Πού πατάτε για να στήσετε τη γυναικεία καρικατούρα;

Κατ’ αρχήν, µιλώντας µε τις φίλες µου, διαπιστώνω ότι κάθε γυναίκα έχει έναν µυστικό κωδικό. Πάντα νιώθεις ότι κάτι κρατάει στο µάτι, δεν τα λέει όλα. Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που δεν µου λέει και γιατί δεν µου το λέει. Είναι ο κρυφός της πόνος. Όταν τον βρω, µπορώ να φτιάξω την ηρωίδα µου. Για να φτιάξεις έναν θεατρικό ήρωα δεν πρέπει να τον κρίνεις, αλλά να µπεις µέσα του, να βρεις τις δικαιολογίες του. Με αυτές ζει και πάνω σε αυτές στηρίζεται. Νοµίζω ότι όσο περνούν τα χρόνια, η ανάγκη µου για κατανόηση µε φέρνει σε αυτή τη θέση, να µπορώ να γράψω για µια γυναίκα. Να καταλαβαίνω πώς σκέφτεται, τι περνάει, πώς είναι να ζεις µε έναν άντρα, να είσαι εξαρτηµένη οικονοµικά και να ανέχεσαι τις προσβολές, πώς είναι να τρως ξύλο και να µένεις, όλα αυτά. Ξέρεις, το Αλ Τσαντίρι, µέσα από τα µέιλ που έρχονται, µου έφερε και πολλές ιστορίες γυναικών. Συγκλονιστικές ιστορίες και επώνυµων γυναικών που ποτέ δεν θα πω τα ονόµατα γιατί δεν είναι δουλειά µου να κυνηγάω την είδηση, αλλά και ανώνυµων. Μικρές, µεγάλες, µετανάστριες, πλούσιες, φτωχές, πολλές ιστορίες.

It’s a man’s world;

Έχω δύο απαντήσεις. Μία από τα Ανώγεια και µία δική µου. Είµαστε στην πλατεία των Ανωγείων, µε µια παρέα από την Αθήνα και πιο δίπλα είναι µια γιαγιά που προσέχει τα εγγόνια της που παίζουν. Όπως κοιτάµε µια παλιά φωτογραφία, λέει ένας πολύ γνωστός άνθρωπος από την παρέα, «Η κοινωνία τότε ήταν πατριαρχική. Απόδειξη αυτή η φωτογραφία που ο άντρας είναι καβάλα στο άλογο και η γυναίκα κουβαλάει το δεµάτι µε τα ξύλα». Η γιαγιά που µε είχε αναγνωρίσει και είχε το θάρρος, µου σκουντάει το χέρι και µου λέει, «Πες τους ότι αν ήταν κουρασµένος δεν θα του σηκωνόταν το βράδυ. Γι’ αυτό τα κουβαλούσα. Για να είναι ξεκούραστος το βράδυ!». Εκείνη τη στιγµή άκουσα µιαν άλλη ερµηνεία της φωτογραφίας. Διαφύλαξε, λοιπόν, µία της χαρά η γιαγιά. Αυτή την κουβέντα δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Αυτή είναι η µία απάντηση. Η δική µου απάντηση είναι, από τη στιγµή που η γυναίκα βγήκε για δουλειά και δηµιουργεί και στέκεται µόνη της, τα πράγµατα έχουν µοιραστεί. Είναι ο κόσµος του άντρα και της γυναίκας.

Η σηµερινή γυναίκα είναι η εργαζόµενη που γυρνάει µεταξύ λαϊκής, δουλειάς, φροντιστηρίων, παιδιών και άντρα της, και µετά ταµπουρώνεται στο σπίτι φοβούµενη την εγκληµατικότητα και το ληστή που θα µπει.

Υπάρχει κάποια που ξεχωρίζετε για το δυναµισµό και την προσωπικότητά της;

Μου λείπει µια γυναίκα σαν τη Μελίνα. Η προσωπικότητα, η λάµψη... είχε και έναν τρόπο να λέει αλήθειες και να πλησιάζει τον κόσµο. Νοµίζω πως για κανέναν άνθρωπο δεν έχει κλάψει η Ελλάδα, όπως έκλαψε στην κηδεία της Μελίνας. Είµαστε σε µια εποχή που η τέχνη του αγράµµατου είναι ο χαβαλές. Έχουµε και σήµερα δυναµικές γυναίκες που δεν έχουν πάρει, όµως, το λόγο τόσο δυνατά όπως η Μελίνα. Μου λείπει.

Ανατρέχουµε συνέχεια στο παρελθόν. Δεν έχουµε πουθενά να ακουµπήσουµε τα µάτια µας σήµερα;

Κάθε εποχή έχει τα πρόσωπά της. Επειδή, όµως, τα τελευταία χρόνια η τηλεόραση υποτίθεται ότι φωτίζει αυτό που υποτίθεται πως έχει αξία, έχουν διαλυθεί οι αξίες. Η αναγνωρισιµότητα απέκτησε µεγάλη αξία. Από πού κι ώς πού;

Πιστεύετε ότι κάτι θα αλλάξει;

Ε, ναι, θα αλλάξει µαζί µε την εποχή. Γι’ αυτό και όλοι τρέχουν προς το διαδίκτυο. Στο µέλλον, όποιος δεν πρωταγωνιστεί στο λάπτοπ, δεν θα είναι πουθενά.

The Revolution Will Not Be Televised (Η επανάσταση δεν θα µεταδοθεί τηλεοπτικά). Είναι τίτλος βιβλίου.

Πιστεύω ότι η επόµενη κυβέρνηση θα βγει από το διαδίκτυο.

Δεν καταλαβαίνω. Ραντεβού στο Facebook;

Όχι, πιστεύω ότι η εκλογή των κυβερνήσεων θα είναι το επόµενο βήµα του διαδικτύου. Μέσα από κει θα αλλάξουν σταδιακά τα εκλογικά συστήµατα. Η τηλεόραση δεν θα αφήσει ποτέ νέους πολιτικούς να διαµορφώσουν άποψη. Αποκλείεται. Είναι όλοι τους υποχρεωµένοι στο σύστηµα, άρα από πού θα βγει ο επόµενος πολιτικός λόγος; Νοµίζω ότι είναι η ώρα να δούµε την Ελλάδα που δεν της επιτρέπουν να φανεί. Δεν γίνεται να έχουµε µόνο την Ελλάδα που αποφάσισε η τηλεόραση. Έχουµε τηλεκόµµατα. Εγώ πιστεύω ότι αυτοί του ΛΑΟΣ, αν δεν εµφανισθούν για τρεις µήνες, θα χάσουν τα δύο τρίτα από τα ποσοστά τους. Δε λέω, µπορεί να περάσουν και δέκα πράγµατα της προκοπής στην τηλεόραση, αλλά είναι τόσο µεγάλος ο όγκος της διαστρέβλωσης, της παραποίησης, των κατευθυνόµενων ενεργειών, που έγινε µέσο εξουσίας από µαζικό µέσο.

Κι εσείς, όµως, στην τηλεόραση οφείλετε...

Ναι, κι εγώ στην τηλεόραση οφείλω, αλλά λόγω εµπορικότητας µε ανέχονται· και, επίσης, στους διαρκείς και συνεχιζόµενους πολέµους που µου γίνονται από διάφορα κέντρα, κρατώ στόµα κλειστό, ησυχία και πορεύοµαι. Δεν µπαίνω στη διαδικασία της απάντησης. Πάω παρακάτω. Μια και καλή θα απαντήσω µε το βιβλίο µου. Το 2011, που κλείνω 30 χρόνια από την πορεία µου στην Αθήνα, θα βγάλω ένα βιβλίο, όχι αυτοβιογραφικό, αλλά τις έντονες στιγµές, τις σκηνές που µε καθόρισαν. Πράγµατα που ήξερα, ψυχραιµίες που κρατούσα την ώρα που µάθαινα διάφορα, πώς έπρεπε να χειριστώ κάτι, γιατί, αποφάσεις, συναντήσεις και καλές και κακές µε ανθρώπους που δεν γνωρίζουν ότι γνωρίζω. Με τα χρόνια έµαθα να ακολουθώ µια κινέζικη σοφή παροιµία: Τι κάνει δώρο ο Θεός σε αυτούς που κάνουν υποµονή; Κι άλλη υποµονή. Ευχαριστώ για την υποµονή που µου χαρίζεται, από όποιον και να µου χαρίζεται.

Ισοι απέναντι στο νόμο

 

Υπεύθυνος: ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΘΑΝΑΣΗΣ ΓΙΑΛΚΕΤΣΗΣ Του ΝΤΑΝΙΛΟ ΖΟΛΟ, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2010

Από τις απαρχές του πολιτισμού οι οργανωμένες ανθρώπινες ομάδες έδειξαν την τάση να εγγυώνται την ασφάλειά τους διαχωριζόμενες από τις άλλες ομάδες και χαράσσοντας σύνορα ανάμεσα σε «πολίτες» και σε «ξένους». Και στο εσωτερικό κάθε ομάδας έτεινε να διαμορφώνεται μια ιεραρχική δομή, με τη διαφοροποίηση των εξουσιών και των συλλογικών ευθυνών. Η πόλις της αρχαίας Ελλάδας είναι ένα παράδειγμα αυτής της διπλής διαφοροποίησης. Ο πολίτης αντιτίθεται στον ξένο, αν και δεν είναι όλοι οι ξένοι ίσοι. Οι βάρβαροι -εκείνοι που δεν ξέρουν να μιλάνε- διακρίνονται από τους Ελληνες, οι οποίοι έχουν κοινή γλώσσα, θρησκεία και έθιμα. Ο βάρβαρος, καθώς δεν διαφοροποιείται αρκετά σε διανοητικά και ηθικά χαρίσματα από το ζώο, δεν μπορεί να συμμετέχει στη ζωή της πόλης.

Ο Ελληνας αντίθετα μπορεί να παίρνει μέρος, αλλά μόνον από τη διαχωρισμένη θέση του «μέτοικου». Αυτός δεν είναι πολίτης, όπως δεν είναι πολίτες οι δούλοι, οι φτωχοί και οι γυναίκες. Η ιδιότητα του πολίτη, υποστηρίζει ο Αριστοτέλης, πρέπει να παραχωρείται μόνον στους ενήλικους και ελεύθερους άνδρες. Δεν ήταν πολύ διαφορετική και η ρωμαϊκή αντίληψη της ιδιότητας του πολίτη στη δημοκρατική εποχή.

Η νεότερη αντίληψη της ιδιότητας του πολίτη αναδύεται χάρη στους θεωρητικούς της απόλυτης μοναρχίας, που γράφουν τα έργα τους μεταξύ του 16ου και του 17ου αιώνα, όπως ο Ζαν Μποντέν και ο Τόμας Χομπς. Η έννοια της ιδιότητας του πολίτη χάνει το νόημά της της συμμετοχής στους δημόσιους ρόλους και στις τιμές που συνδέονται με αυτούς.

Το να είναι πολίτες ισοδυναμεί με το να είναι πιστοί και υπάκουοι υπήκοοι του μονάρχη, που υπόκεινται στους ίδιους νόμους ανεξάρτητα από τις διαφορές θρησκείας, γλώσσας και εθνικής καταγωγής. Με τις μεγάλες όμως αστικές επαναστάσεις του 17ου και 18ου αιώνα -και με τα έργα συγγραφέων όπως ο Τζον Λοκ και ο Ζαν Ζακ Ρουσό- η νεότερη έννοια της ιδιότητας του πολίτη επιβεβαιώνεται ως νομική ισότητα όλων των πολιτών ως υποκειμένων δικαίου, κατόχων της κυριαρχίας και μελών του έθνους. Ο μόνος «πρόδηλος» αποκλεισμός αφορά τις γυναίκες (και για πολύ καιρό ακόμα όσους δεν κατέχουν ιδιοκτησία).

Πέρα από αυτές τις ανακολουθίες, η νεότερη ιδιότητα του πολίτη επιβεβαιώνεται ως η συμπύκνωση μιας σειράς υποκειμενικών δικαιωμάτων, που μπορούν να κατισχύουν ακόμα και ενάντια στις κρατικές αρχές.

Εδώ βρίσκεται το βαθύτερο φιλοσοφικό και ανθρωπολογικό της νόημα, που εμπνέεται από την αντίληψη του Διαφωτισμού και των θεωριών του φυσικού δικαίου για το άτομο. Οι άνθρωποι είναι όντα ορθολογικά, ελεύθερα, ηθικά υπεύθυνα, ίσα απέναντι στο νόμο και οικονομικά ανεξάρτητα.

Με αφετηρία τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα, το μοντέλο του φιλελεύθερου κράτους τείνει να πάρει μορφές που ορίζονται ως «φιλελευθερο-δημοκρατικές». Και σε αυτή τη διαδικασία, με αφετηρία τις πρώτες δεκαετίες του εικοστού αιώνα, ήρθε να προστεθεί μία ακόμη θεσμική εξέλιξη που, μετά την παρένθεση του φασισμού και του ναζισμού, οδήγησε στο «κοινωνικό κράτος». Παράλληλα επιβεβαιώθηκε μια νέα αντίληψη της ιδιότητας του πολίτη, η δημοκρατική-κοινωνική, που αποδίδει σε όλους τους πολίτες όχι μόνον τα ατομικά και πολιτικά, αλλά και τα «κοινωνικά δικαιώματα». Σε όλους αναλογεί ένας βαθμός εκπαίδευσης, ευημερίας και κοινωνικής ασφάλειας, που μετριέται με τα κριτήρια που κυριαρχούν στην πολιτική κοινότητα.

Σήμερα, στις αρχές της τρίτης χιλιετίας, μετά την πλανητική νίκη της οικονομίας της αγοράς, ο σοσιαλδημοκρατικός οπτιμισμός φαίνεται να έχει χάσει το σφρίγος του. Τα κοινωνικά δικαιώματα χάνουν βαθμιαία τα γνωρίσματα της καθολικότητας και της νομικής αποτελεσματικότητας. Ορισμένοι συγγραφείς υποστηρίζουν όι οι διαδικασίες της παγκοσμιοποίησης, αφαιρώντας από τα κράτη σημαντικό μέρος των αρμοδιοτήτων τους, τείνουν να αναθέτουν σε αυτά μόνον την τήρηση της δημόσιας τάξης. Σε αυτό το πλαίσιο, ακόμη και το κοινωνικό κράτος θα έτεινε να παίζει κυρίως έναν καταπιεστικό ρόλο, μετατρεπόμενο σε «ποινικό κράτος».

Αλλοι συγγραφείς υπογραμμίζουν την αυξανόμενη ένταση ανάμεσα στα δικαιώματα των πολιτών και στις προσδοκίες των μεταναστών, που συνωστίζονται στα σύνορα των αναπτυγμένων χωρών αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Με τη μαζική διείσδυσή τους στα διάκενα των νομικο-πολιτικών συστημάτων των δυτικών κοινωνιών, οι μετανάστες ασκούν μιαν ακατακίνητη πίεση προς την ισότητα. Και είναι η ίδια η έννοια της ιδιότητας του πολίτη που φαίνεται να αμφισβητείται από το βάσιμο αίτημά τους να γίνουν πολίτες με πλήρη δικαιώματα των χωρών στις οποίες ζουν και εργάζονται.

Πρόκειται για μια πρόκληση πολύ ριψοκίνδυνη, επειδή η ίδια η διαλεκτική «πολίτη» και «ξένου» μεταβάλλεται από μια πίεση, η οποία αποδυναμώνει το αίσθημα του ανήκειν και της συλλογικής ταυτότητας και θέτει σε κρίση τις παραδοσιακές δομές του κράτους δικαίου. Σε αυτές τις δομές απευθύνεται το αίτημα μιας «πολυεθνικής» αναγνώρισης όχι μόνον των ατομικών δικαιωμάτων, αλλά και των ίδιων των εθνικών ταυτοτήτων των φιλοξενούμενων μειονοτήτων.

Η απάντηση σε αυτές τις διεκδικήσεις από μέρους των κρατών και των αυτόχθονων πληθυσμών ενέχει τον κίνδυνο να γραφτούν μερικές από τις πιο σκληρές και αλγεινές σελίδες στην ιστορία της Δύσης. Αλλά η κοσμοπολιτική ρητορική που επιδοκιμάζει την ιδέα της κατάργησης των κρατών και της υπέρβασης των αξιών που απορρέουν από την ιδιότητα του πολίτη, στην προοπτική μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης, δεν φαίνεται να προσφέρει κάποια αξιόπιστη και ευκταία προοπτική.

Η αξία των κινημάτων - Μάικλ Ουόλτσερ: «Το τίμημα της ισότητας δεν είναι παρά η επαναλαμβανόμενη εξέγερση. Οι κοινωνικές ανισότητες δεν θα θεραπευτούν χωρίς μια νέα εξέγερση»

Ο αμερικανός φιλόσοφος Μάικλ Ουόλτσερ μίλησε στις 16 Οκτωβρίου 2009 στο Τορίνο, σε θεωρητικό συμπόσιο αφιερωμένο στον ιταλό φιλόσοφο Νορμπέρτο Μπόμπιο (1909-2004). Το κείμενο που ακολουθεί είναι ένα απόσπασμα της ομιλίας του:

Υπάρχουν σοσιαλιστικές και σοσιαλδημοκρατικές επιδιώξεις. Αυτό που διακρίνει, όμως, τους αριστερούς από όλους τους άλλους δεν είναι μόνον αυτές οι επιδιώξεις, αλλά και -ίσως κυρίως- ο τρόπος υλοποίησής τους.

Ας θυμηθούμε το παλιό απόφθεγμα της αριστεράς: «Η απελευθέρωση της εργατικής τάξης πρέπει να είναι έργο της ίδιας της εργατικής τάξης». Αν η απελευθέρωση δεν είναι αυτοαπελευθέρωση, δεν έχει αξία. Το σημαντικό επομένως δεν είναι η τελική υλοποίηση των σοσιαλιστικών στόχων, αλλά η διαδικασία μέσα από την οποία θα υλοποιηθούν.

Προτίθεμαι να υιοθετήσω εδώ την οπτική του μεγάλου αναθεωρητή Εντουαρντ Μπερνστάιν. Σκεφτόμαστε τον σοσιαλισμό σαν έναν αθέατο σκοπό, αλλά αυτό στο οποίο συγκεντρώνουμε τις δυνάμεις μας και για το οποίο ενεργοποιούμαστε αληθινά είναι τα μέσα για την επίτευξή του.

Εδώ βρίσκεται η βαθύτερη και πραγματική φιλοδοξία μας. Για να είμαστε ειλικρινείς, τα πρόσωπα που θα θέλαμε περισσότερο να είμαστε δεν είναι οι πολίτες ενός μελλοντικού σοσιαλιστικού κράτους, αλλά οι ακτιβιστές και οι αγωνιστές που παλεύουν για την υλοποίησή του. Ετσι το ερώτημα «ποιος σοσιαλισμός;» πρέπει να γίνεται αντιληπτό με χρονικούς όρους: σοσιαλισμός στην πορεία της υλοποίησης ή υλοποιημένος σοσιαλισμός;

Πρέπει να επιλέξουμε σοσιαλισμό στην πορεία της υλοποίησης, για να δείξουμε ότι έχουμε κατανοήσει πως μπορεί να μη δούμε ποτέ την υλοποίησή του.

Ο δικός μας είναι ένας «συμμετοχικός» σοσιαλισμός και αυτό που έχουμε να πούμε αφορά κόμματα, συνδικάτα, κινήματα και οργανώσεις διάφορων τύπων και τους ακτιβιστές και αγωνιστές τους, που είναι πολιτικά στρατευμένοι στην αριστερά. Αλλά αφορά και τον πολιτικό κόσμο στον οποίο είμαστε ενταγμένοι. Σήμερα στη Δύση η δημοκρατία και το κράτος πρόνοιας είναι ο κανόνας. Αυτό σημαίνει όμως και ότι υποβάλλονται σε μια μορφή αντίθετης πίεσης, πράγμα που είναι ένα «φυσικό» γεγονός. Σε κάθε πολιτική οργάνωση, σε κάθε κράτος, σε κάθε κοινωνία, υπάρχει μια συνεχής τάση προς τον αυταρχισμό και προς την ιεραρχία. Οταν απουσιάζουν αντίρροπες δυνάμεις, ο ισχυρός γίνεται πιο ισχυρός, ο πλούσιος πιο πλούσιος. Αυτό συμβαίνει παντού και πάντοτε. Η εξήγηση αυτής της «φυσικής» τάσης εύκολα μπορεί να γίνει κατανοητή: όποιος κατέχει πλούτο και εξουσία κατέχει και τα μέσα για να τα υπερασπίζεται και να τα αυξάνει.

Η θέση μου απαιτεί όμως μια πιο γενική εξήγηση της «φυσικής» τάσης. Ας εξετάσουμε την πιο κοινή της μορφή: την πολιτική εξουσία. Εκείνοι που την κατέχουν τη χρησιμοποιούν για να ενισχύουν τη θέση τους και την ευημερία φίλων και συμμάχων, καταπιέζοντας και αποκλείοντας ομάδες που θα μπορούσαν να προσφέρουν κοινωνική βάση για την αντιπολίτευση -θρησκευτικές ή εθνικές μειονότητες, αδύναμες ομάδες κάθε τύπου, εργαζόμενους, γυναίκες, μετανάστες- και υποχρεώνοντας τη διανόηση να συμμορφωθεί ή περιθωριοποιώντας την. Για να ασκούν τον έλεγχό τους, προσπαθούν να συσσωρεύουν «εξουσία πάνω στην εξουσία», όπως έγραφε ο Χομπς, ενισχύοντας την εκτελεστική εξουσία, δυναμώνοντας τον στρατό, δημιουργώντας μια μυστική αστυνομία, διαφθείροντας τη δημόσια διοίκηση, θέτοντας φραγμούς στην ελευθερία του τύπου.

Και το να αντιτάσσεται κανείς σε αυτή την τάση είναι φυσικό, αλλά, ενώ η τάση είναι συνεχής, η αντιπολίτευση είναι σποραδική. Μπορούμε να σκεφτούμε τη δραστηριότητα αγωνιστών ενάντια στην εξουσία και την ιεραρχία σαν «μόνιμη εργασία», αλλά η εργασία αυτή λειτουργεί μόνον όταν παράγει αναλαμπές μαζικής αγωνιστικής δραστηριότητας (κινητοποιήσεις, ξεσηκωμούς, εξεγέρσεις). Η αύξηση της εξουσίας και του πλούτου μπορεί να αναχαιτιστεί ή, πιο ρεαλιστικά, να διακοπεί και εν μέρει να ανατραπεί μόνον με μια μαζική αντιπολίτευση. Οι δημοκρατικές νίκες είναι δυνατές, αλλά πρέπει να επαναλαμβάνονται, επειδή η αύξηση εξουσίας και πλούτου είναι συνεχής.

Η θέση μου βρίσκει αντιστοιχίες με εκείνη των επαναστατών του 18ου αιώνα, που έγραφαν: «Το τίμημα της ελευθερίας είναι η διαρκής επαγρύπνηση». Εγώ όμως λέω: «Το τίμημα της ισότητας είναι η επαναλαμβανόμενη εξέγερση».

Χρησιμοποιώ τον όρο «εξέγερση» για να περιγράψω πράγματα όπως το εργατικό κίνημα της δεκαετίας του 1930, που αντιπάλευε την εξουσία του κεφαλαίου, το κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα της δεκαετίας του 1960, που αμφισβητούσε τη φυλετική ιεραρχία, και τον φεμινισμό της δεκαετίας του 1970, που αμφισβητούσε την ιεραρχία των φύλων. Αυτά τα κινήματα, παρ' όλο που δεν υλοποίησαν μέχρι το τέλος τις υψηλές βλέψεις των αγωνιστών τους, κατόρθωσαν ωστόσο να αλλάξουν την κατανομή της εξουσίας και του πλούτου στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αντιτάχθηκαν στην τάση για «εξουσία πάνω στην εξουσία» και μετατόπισαν την ισορροπία των δυνάμεων με μικρούς αλλά σημαντικούς τρόπους.

Σε μια καπιταλιστική κοινωνία οι ανισότητες της φυλής και του φύλου πιθανότατα δεν είναι αναγκαίες για την ύπαρξη μιας ιεραρχικής τάξης, αλλά σίγουρα είναι αναγκαία η κυριαρχία του κεφαλαίου πάνω στην εργασία. Γι' αυτό και αυτή η κυριαρχία επαναβεβαιώθηκε σαφώς στις τρεις τελευταίες δεκαετίες. Επομένως αυτό που ίσχυε στη δεκαετία του 1930 ισχύει και πάλι σήμερα: οι ανισότητες της αμερικανικής κοινωνίας δεν θα θεραπευθούν χωρίς μια νέα εξέγερση.

Αυτή η θεμελιώδης αλήθεια φανερώθηκε ήδη στην αβέβαιη μάχη της κυβέρνησης Ομπάμα για την ενίσχυση του κράτους πρόνοιας και για το σταμάτημα της πορείας προς όλο και μεγαλύτερη ανισότητα. Χωρίς ένα λαϊκό κίνημα που θα υποστηρίζει αυτούς τους στόχους, υπάρχουν μεγάλα όρια σε αυτό που ο πρόεδρος και οι σύμβουλοί του μπορούν να υλοποιήσουν. * 

Πηγή: Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

ΜΕΓΑΛΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΜΕΙΩΣΕΩΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ Η κρίση τρώει τις γυναίκες της τηλεοπτικής βιομηχανίας

Καθημερινά ακούμε εταιρείες να κλείνουν, κόσμος να απολύεται και επιχειρηματίες να κάνουν ό,τι μπορούν για να σώσουν τις επιχειρήσεις τους. Η μπάλα της οικονομικής κρίσης, όπως είναι αυτονόητο, πήρε και την τηλεοπτική βιομηχανία εντός κι εκτός συνόρων.

Τα αποτελέσματα όμως μιας έρευνας που δημιοσιοποιήθηκαν πριν από λίγες ημέρες πρέπει να εξόργισαν τις Βρετανίδες εργαζόμενες γυναίκες, αφού ο αριθμός αυτών που έχασαν τις δουλειές τους τα τρία τελευταία χρόνια είναι τεράστιος σε σύγκριση με τον αντίστοιχο των ανδρών.
Τα τελευταία τρία χρόνια λοιπόν το 20% των γυναικών που εργάζονται στην τηλεοπτική βιομηχανία έχουν μείνει χωρίς δουλειά. Κι ίσως αυτό να μην αποδεικνύει τίποτα. Αν συγκριθεί όμως με το αντίστοιχο των ανδρών, τότε λέει πολλά.
Υστερα από υπολογισμούς που έγιναν, η έρευνα κατέληξε στο συμπέρασμα πως από το 2006 μέχρι το 2009 τις δουλειές τους έχασαν 5.300 άνθρωποι. Να σημειώσουμε ότι το 2006 τα άτομα που εργάζονταν για την τηλεόραση ανέρχονταν στα 55.850, ενώ φέτος στα 50.550.
Και σε αυτό το σημείο οι εργαζόμενες γυναίκες πρέπει να αρχίζουν να κοκκινίζουν από τα νεύρα τους, αφού οι 5.000 εργαζόμενοι που έχασαν τη δουλειά τους είναι γυναίκες και οι άντρες μόλις 300!
Οταν αναφερόμαστε στην τηλεοπτική αγορά, εννοούμε όλους όσοι εργάζονται πίσω και μπροστά από τις κάμερες, σε γραφεία Τύπου, σε διοικητικές θέσεις σε όλα τα καλωδιακά, κρατικά, ιδιωτικά κανάλια, σε εταιρείες παραγωγής κ.α.
Τα αποτελέσματα της έρευνας έκαναν και τους υπευθύνους της να σοκαριστούν, με την επικεφαλής, Κέιτ Ο'Κόνορ, να λέει: «Είναι πραγματικά ανησυχητικό να παρατηρείται τέτοια μείωση στις εργασιακές θέσεις των γυναικών. Δυστυχώς δεν έχουμε περισσότερα στοιχεία έτσι ώστε να μας βοηθήσουν να καταλήξουμε σε συμπεράσματα για τον λόγο που συμβαίνει αυτό. Σκοπεύουμε όμως να την εμπλουτίσουμε την έρευνα με ηλικίες, πόστα εργασίας, οικογενειακή και οικονομική κατάσταση. Ας μην ξεχνάμε ότι αυτό το νούμερο δεν αντιστοιχεί στις απολύσεις αλλά γενικά στη μείωση των εργαζομένων».
Πάντως ειδικοί αναφέρουν πως πολλές είναι οι γυναίκες που αποφάσισαν να εγκαταλείψουν με τη θέλησή τους τη δουλειά τους για διάφορους λόγους. Είτε επειδή ο μισθός τους δεν ήταν ανάλογος με τις ώρες εργασίας, είτε γιατί επέλεξαν να κάνουν οικογένεια και να αφοσιωθούν σε αυτήν, είτε επειδή αποφάσισαν να αλλάξουν κλάδο εργασίας.
Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, το ITV έχει ήδη μείνει με 1.600 εργαζόμενους λιγότερους από τον προηγούμενο Σεπτέμβρη, με αρκετές εκατοντάδες λιγότερους το BBC, το Channel 4 από τα τέλη του 2008 έχει απολύσει 200 άτομα, ενώ το Channel 5 ανακοίνωσε ότι τον Μάρτιο θα προβεί σε 87 απολύσεις. 
Πηγή: Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Σεβασμός της διαφορετικότητας, ο μεγάλος στόχος

Αρθρο Της NAVI PILLAY*

Οι παλαιές και οι νέες μορφές διακρίσεων και μισαλλοδοξίας εξακολουθούν να διαιρούν τις κοινωνίες σε όλο τον κόσμο.

Το αίσθημα της ξενοφοβίας βρίσκεται σε άνοδο και συχνά γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης για δημαγωγικούς ή σκοτεινούς πολιτικούς σκοπούς. Μέρα με τη μέρα η διαβρωτική επίδραση της ξενοφοβίας υπονομεύει τα δικαιώματα των αμέτρητων θυμάτων. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο στη φετινή Ημέρα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (10 Δεκεμβρίου 2009), τα Ηνωμένα Εθνη ζήτησαν από όλο τον κόσμο να αγκαλιάσει τη διαφορετικότητα και να δώσει τέλος στις διακρίσεις.

Οι διακρίσεις μπορούν να λάβουν πολλές μορφές, κρυφές ή ολοφάνερες, δημόσιες ή ιδιωτικές. Μπορεί να πάρουν τη μορφή του θεσμοθετημένου ρατσισμού ή της εθνοτικής διαμάχης και να εκδηλώνονται με επεισόδια μισαλλοδοξίας και απόρριψης πέρα από κάθε έλεγχο. Θύματα των διακρίσεων είναι τα άτομα ή οι ομάδες ατόμων που θεωρούνται διαφορετικοί, λόγω της φυλής, του χρώματος, του φύλου, της γλώσσας, της θρησκείας, των πολιτικών ή άλλων πεποιθήσεων, της εθνικής ή κοινωνικής προέλευσης, της περιουσιακής κατάστασης, του τόπου γέννησης, της αναπηρίας ή του σεξουαλικού τους προσανατολισμού.

Οι διακρίσεις έχουν πολλά επίπεδα. Τον μεγαλύτερο αποκλεισμό και τη μεγαλύτερη περιστολή των δικαιωμάτων τους αντιμετωπίζουν τα περιθωριοποιημένα άτομα όταν επιχειρούν να αποκτήσουν πρόσβαση στη στέγαση, την τροφή, την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και την εκπαίδευση.

Τα άτομα με αναπηρία αποτελούν τη μεγαλύτερη και πιο μειονεκτούσα μειονότητα του κόσμου. Για παράδειγμα, το 98% των παιδιών με αναπηρίες στις αναπτυσσόμενες χώρες δεν πηγαίνει στο σχολείο. Οι αυτόχθονες πληθυσμοί αντιπροσωπεύουν το 5% του συνολικού παγκόσμιου πληθυσμού, αλλά και το 15% των φτωχότερων μελών του. Οι γυναίκες εργάζονται τα δύο τρίτα των ωρών εργασίας και παράγουν τη μισή ποσότητα των τροφίμων παγκοσμίως. Ωστόσο, λόγω των διακρίσεων και των στερεοτύπων σχετικά με τον ρόλο των φύλων, κερδίζουν μόνο το 10% του παγκόσμιου εισοδήματος ενώ κατέχουν λιγότερο από το 1% των ιδιοκτησιών σε παγκόσμιο επίπεδο.

Η Ιστορία έχει αποδείξει επανειλημμένως ότι όταν οι διακρίσεις, η ανισότητα και η μισαλλοδοξία αποκτήσουν ρίζες, μπορούν να καταστρέψουν τα ίδια τα θεμέλια των κοινωνιών, να περάσουν τα σύνορα και να δηλητηριάσουν τις σχέσεις μεταξύ των εθνών.

Η Ιστορία έχει επίσης επιβεβαιώσει ότι αυτού του είδους οι αποτρόπαιες πρακτικές δεν έχουν καμία απολύτως θετική πλευρά. Οι διακρίσεις υπονομεύουν την κοινωνική και οικονομική συνοχή της κοινωνίας. Απομυζούν τους πόρους της. Σπαταλούν τα ταλέντα της. Περιθωριοποιούν τα παραγωγικά άτομα και καταπιέζουν τη δημιουργικότητά τους.

Οφείλουμε να καταπολεμήσουμε τη μισαλλοδοξία και τα στενά συμφέροντα που γεννούν τις διακρίσεις. Το πράττουμε ήδη. Το όραμα των υπερασπιστών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η απόλυτη αποφασιστικότητα και η ενέργειά τους έχουν αποδώσει καρπούς.

Είναι αδιαμφισβήτητο ότι έχουμε επιτύχει αξιοσημείωτη πρόοδο, αλλά δεν θα πρέπει να σταματήσουμε εδώ. Οι διακρίσεις δεν εξαφανίζονται μόνες τους. Πρέπει να τις καταπολεμούμε εκεί που εμφανίζονται. Πρέπει να προχωρήσουμε μπροστά και να προχωρήσουμε γρήγορα.

Δεν πρέπει να παραβλέπουμε επίσης το γεγονός ότι η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μάς κάνει όλους πλουσιότερους. Αντίθετα, η υποβίβαση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας έχει συνέπειες για όλους μας. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τις σημερινές πολυεθνικές και πολυπολιτισμικές κοινωνίες μας. Είναι επίσης εξαιρετικά επείγον να καταπολεμήσουμε τις διακρίσεις σε περιόδους κρίσης, όπως στην τρέχουσα οικονομική ύφεση, η οποία έχει δυσανάλογες επιπτώσεις για τους περισσότερο ευάλωτους και τις ήδη περιθωριοποιημένες ομάδες της κοινωνίας. Ο ανταγωνισμός για τους λιγοστούς πλέον πόρους εκθέτει τις μειονότητες σε υπόνοιες και επιθέσεις.

Στις 10 Δεκεμβρίου 1948, η Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων διακήρυττε κατηγορηματικά ότι όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι και ίσοι στην αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα. Περισσότερα από εξήντα χρόνια αργότερα, τα λόγια αυτά ηχούν με αμείωτη ένταση. Ας κάνουμε τις αρχές της Οικουμενικής Διακήρυξης πραγματικότητα παντού. Η παγκόσμια ανεκτικότητα και ο σεβασμός της διαφορετικότητας είναι ο μεγάλος μας στόχος.

* Υπατη αρμοστής των Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα

"Λουλούδι της ερήμου" - Γουόρις Ντίρι

Επέζησε ενός ακρωτηριασμού, δραπέτευσε από την κόλαση της Σομαλίας και κατάφερε να γίνει διάσημο μοντέλο και Πρέσβειρα του ΟΗΕ. Η ίδια μίλησε στη Θεσσαλονίκη για την ιστορία της που έγινε πρώτα βιβλίο και τώρα ταινία.

Ακρωτηρίασαν τα γεννητικά όργανά της σε ηλικία πέντε ετών επειδή η μητέρα της θέλησε να ακολουθήσει το έθιμο της σομαλέζικης φυλής της. Της έραψαν το αιδοίο αφήνοντας τρύπα μεγέθους «κεφαλιού» καρφίτσας για τις καθημερινές ανάγκες της. Τα ράμματα, σύμφωνα με το ίδιο έθιμο, θα άνοιγαν μόνο όταν το κοριτσάκι θα γινόταν μία από τις αρκετές συζύγους κάποιου προύχοντα στην ηλικία του παππού της. Αρνούμενη να παντρευτεί και σε ηλικία μόλις 13 ετών το κορίτσι εγκατέλειψε το σπίτι του και διέσχισε ξυπόλυτο την έρημο της Σομαλίας αναζητώντας την ελευθερία.

Η ελευθερία θα ερχόταν πολλά χρόνια αργότερα.
Η Γουόρις Ντίρι,το «Λουλούδι της ερήμου», όπως μεταφράζεται από τη διάλεκτο της Σομαλίας το όνομα του κοριτσιού (που σήμερα είναι 44 ετών), θα κατέληγε στην Αγγλία, θα έμενε επί χρόνια εσώκλειστη στην πρεσβεία της Σομαλίας στο Λονδίνο, θα κοιμόταν στον δρόμο (όταν η πρεσβεία έκλεισε με το ξέσπασμα του πολέμου στη χώρα της) και με τη βοήθεια της τύχης θα έβρισκε τον δρόμο προς την επιτυχία. 

Κάτι που συνέβη όταν την ανακάλυψε οΤέρενς Ντόνοβαν,ένας σπουδαίος φωτογράφος μόδας, ο οποίος μετέτρεψε τη Γουόρις σε τοπ μόντελ. Καταξιωμένη πλέον, σε συνέντευξή της στη διάσημη δημοσιογράφο Μπάρμπαρα Γουόλτερς του ΝΒC, η Γουόρις αποφάσισε να μιλήσει για την προσωπική εμπειρία της και να δημοσιοποιήσει για πρώτη φορά το φρικτό τελετουργικό του ακρωτηριασμού των γυναικείων γεννητικών οργάνων. Ενα παγκόσμιο κύμα συμπάθειας και διαμαρτυρίας ακολούθησε και ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕΚόφι Αναν την έχρισε Ειδική Πρέσβειρα του ΟΗΕ. Η ιστορία της Γουόρις Ντίρι θυμίζει σενάριο ταινίας και όντως σε ταινία βλέπουμε την πραγματοποίησή της. Το «Λουλούδι της ερήμου» («Desert flower»), η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της αμερικανίδας σκηνοθέτιδος Σέρι Χόρμαν, είναι βασισμένη στο μπεστ σέλερ της Ντίρι και παρουσιάστηκε πριν από λίγο καιρό στη Θεσσαλονίκη παρουσία και των δύο. Στην ταινία την Ντίρι υποδύεται ηΛία Κεμπέντε από την Αιθιοπία, εξίσου διάσημο τοπ μόντελ στο πρώτο ουσιαστικό κινηματογραφικό βήμα της. 

Η Γουόρις Ντίρι δεν ασχολείται πλέον με το μόντελινγκ αλλά είναι μια καταξιωμένη συγγραφέας και ιδρύτρια του Waris Diris Foundation, στόχος του οποίου είναι η βοήθεια γυναικών που έχουν υποστεί ακρωτηριασμό γεννητικών οργάνων. Το «Λουλούδι της ερήμου» γνώρισε τεράστια επιτυχία, μεταφράστηκε σε 50 διαφορετικές γλώσσες και ως σήμερα έχει πουλήσει περισσότερα από 11 εκατ. αντίτυπα σε όλον τον κόσμο (στην Ελλάδα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ωκεανίδα). Ακολούθησαν τα βιβλία «Αυγή στην έρημο», «Τα παιδιά της ερήμου» και «Γράμμα στη μητέρα μου», ενώ σήμερα βρίσκεται στη διαδικασία συγγραφής ενός πέμπτου βιβλίου του οποίου το θέμα δεν κοινοποιεί.

Μια αμήχανη συνάντηση
Η φωνή της Γουόρις Ντίρι τρέμει ενώ βρισκόμαστε στο λόμπι του ξενοδοχείου «Εlectra Ρalace». Φωνή που τρέμει όχι τόσο από παράπονο όσο από οργή. Με έχουν προειδοποιήσει να μη θίξω το ζήτημα του ακρωτηριασμού της. Δεν αντιστέκομαι στον πειρασμό και, παρά την προειδοποίηση, τη ρωτώ εμμέσως τι ήταν αυτό που την ώθησε να αποκαλύψει το σκοτεινότερο μυστικό της ζωής της. Συνήθως γίνεται ακριβώς το αντίθετο και ο περισσότερος κόσμος προσπαθεί να κρύψει τα μυστικά του.«Θα σου απαντήσω, αν και αυτή η ερώτηση δεν με κάνει καθόλου χαρούμενη»μου λέει και με κοιτά με σκληρό βλέμμα κατευθείαν στα μάτια.«Θα σου απαντήσω γιατί και εγώ συχνά αναρωτιέμαι.Κατ΄ αρχάς ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι θα μπορούσα ποτέ να κατακτήσω αυτά που κατέκτησαώστε να μπορέσω να μιλήσω.Ξέρω όμως ότι την ημέρα που με έβαλαν κάτω και με έκοψανείπα μέσα μου:“Θα σας πολεμήσω”.Ηταν ξεκάθαρο στο μυαλό μου.“Θα σας σκοτώσω”!Και να ΄μαι εδώ σήμερα, χωρίς να έχω σκοτώσει κανέναν βεβαίως». 

Η Ντίρι μιλάει με πάθος, ενίοτε ακούγεται τρομερά επιθετική αλλά και ειρωνική.«Σήμερα που καθόμαστε σε αυτό εδώ το τσαχπίνικο ξενοδοχείο και μιλάμε over coffee τουλάχιστον 8.000 γυναίκες υφίστανται ακρωτηριασμό γεννητικών οργάνων καθημερινά. Και ξέρεις κάτι; Η Τουρκία δεν βρίσκεται καν στον χάρτη αυτής της στατιστικής. Οπως δεν βρίσκονται το Ιράν, οι Κούρδοι και οι Αραβες! Γιατί; Γιατί κανείς δεν τολμά να μιλήσει!».Αποπειρώμαι να τη ρωτήσω κάτι σχετικό με την παράδοση στην οποία βρίσκεται η βάση όλων αυτών των φρικτών ακρωτηριασμών. Το μάτι της αστράφτει και φωνάζει:«Να πάει να γ... η παράδοση! Το όλο θέμα έχει να κάνει με την εξουσία των αντρών!».Δίπλα της η σκηνοθέτις Σέρι Χόρμαν προσπαθεί να την ηρεμήσει λέγοντας ότι τουλάχιστον πολλά πράγματα έχουν αλλάξει στο πέρασμα του χρόνου.«Οταν η Γουόρις ανέβηκε στο βήμα του ΟΗΕ και μίλησε για την εμπειρία της ήταν μια σπουδαία αρχή.Τα πράγματα οδεύουν προς το καλύτερο...». 

Οταν η Σέρι Χόρμαν συνήλθε από το σοκ της ανάγνωσης του «Λουλουδιού της ερήμου», άρχισε να «βλέπει» μπροστά της μια ταινία. Ηξερε όμως ότι δεν θα μπορούσε με τίποτε να τη γυρίσει χωρίς τη Γουόρις Ντίρι κοντά στην όλη διαδικασία. «Συναντηθήκαμε πριν από πέντε χρόνια στο Μόναχο.Εκανε φρικτό κρύο. Αμέσως ένιωσα ότι δύο αδελφές ψυχές είχαν βρεθεί μαζί. Ηταν κάπως ανεξήγητο. Μερικές συμπτώσεις στη ζωή δεν βγάζουν νόημα...».Αυτή όμως έβγαλε.«Μια ταινία που μετά χιλίων κόπων και βασάνων γυρίστηκε γιατί κανείς δεν ήθελε να επενδύσει χρήματα σε ένα vagina movie!»είπε με σαρκαστικό χαμόγελο η σκηνοθέτις.

Υπάρχουν και καλοί άντρες
«Θα μου ήταν πολύ εύκολο να παίξω τον ρόλο του εαυτού μου αλλά σε καμία περίπτωση δεν το ήθελα» είπε η Ντίρι όταν τη ρώτησα αν θέλησε να παίξει η ίδια στην ταινία. Μάλιστα, όταν η Χόρμαν της πρότεινε να υποδυθεί τη μητέρα της Ντίρι, η συγγραφέας έγινε έξαλλη. Την έδιωξε από το δωμάτιο λέγοντας «ποια νομίζεις ότι είμαι και μου ζητάς να παίξω την ίδια τη μάνα μου;».Πέρασαν ημέρες για να ξαναμιλήσουν αλλά τελικά τα βρήκαν. Σίγουρα η διαδικασία δημιουργίας αυτής της ταινίας δεν ήταν«μια βόλτα στην ακρογιαλιά»είπε η Λόρμαν. «Και όμως ήταν μια βόλτα για μένα!» πετάχτηκε η Ντίρι.«Και ξέρεις γιατί;Γιατί πλέον δεν μ΄ ένοιαζε.Δεν μ΄ ένοιαζε πώς θα το χειριζόταν η Σέρι,δεν μ΄ ένοιαζε αν η ταινία θα ήταν ή όχι καλή. Με ένοιαζε μόνο ένα πράγμα και ήξερα ότι θα το κάνει: να μεταφέρει το μήνυμα. Και όταν είδα την ταινία,είδα ότι είχε κάνει τη δουλειά της». 

Η αλήθεια είναι ότι η επιθετικότητα και των δύο γυναικών ήταν διάχυτη στη συνάντησή μας στη Θεσσαλονίκη. Οταν παρατήρησα ότι έχουν υπάρξει αρκετές περιπτώσεις σύγκρουσης σκηνοθετών - συγγραφέων στα γυρίσματα μιας κινηματογραφικής ταινίας βασισμένης σε βιβλίο, η Χόρμαν προτού καλά καλά ολοκληρώσω τη φράση μου με διέκοψε ρωτώντας: «Αναφέρεστε σε περιπτώσεις αντρών ή γυναικών;».Απαντώντας ότι ως επί το πλείστον έχει συμβεί σε άντρες, όπως π.χ. στονΣτάνλεϊ Κιούμπρικκαι στονΣτίβεν Κινγκ στη «Λάμψη», η Ντίρι πετάχτηκε λέγοντας:«Ιδού η απάντησή σου! Το εγώ των αντρών δεν υποκύπτει ποτέ». 

Και όταν μίλησα για την εξαιρετική παρουσία της Κεμπέντε στην ταινία, η Ντίρι συμφώνησε, προσθέτοντας όμως:«Δόξα τω Θεώ που δεν είναι μαζί μας τώρα». Κλείνοντας ρωτώ τη Γουόρις Ντίρι αν στη φάρμα-κατάλυμα των ακρωτηριασμένων γυναικών που πρόκειται να δημιουργήσει στην Αφρική θα επιτρέπονται άντρες. Για πρώτη φορά την ακούω να γελά. «Και βέβαια θα επιτρέπονται. Οι καλοί άντρες επιτρέπονται στη φάρμα αλλά και στη ζωή μου. Κάθε γυναίκα έχει ανάγκη από έναν άντρα και το αντίθετο. Εχω δύο άντρες στη ζωή μου, δύο καταπληκτικά παιδιά.Εσύ έχεις παιδιά; Οχι; Γιατί; Να κάνεις! Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία. Και έλα κι εσύ στη φάρμα. Εχεις ανάγκη δουλειάς;».

Το μυθιστόρημα «Το λουλούδι της ερήμου» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ωκεανίδα και η ομότιτλη ταινία της Σέρι Χόρμαν θα προβληθεί στις αίθουσες σύντομα από την εταιρεία διανομής Filmtrade. 

Πηγή: Εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ 

"Λουλούδι της ερήμου" - Γουόρις Ντίρι

"Η Γουόρις Ντίρι, γόνος μιας παραδοσιακής σομαλικής οικογένειας νομάδων, που πίστευαν σε αρχαϊκά έθιμα όπως ο ακρωτηριασμός των γυναικείων γεννητικών οργάνων και ο γάμος ανάμεσα σε κοριτσάκια προεφηβικής ηλικίας και σε ηλικιωμένους άντρες, το έσκασε από την καταπιεστική ζωή της στην αφρικανική έρημο, σε ηλικία δεκατριών χρόνων, αγράμματη και πάμπτωχη. Σήμερα ζει στη Νέα Υόρκη και εργάζεται ως τοπ-μόντελ, αλλά και ως πρέσβειρα των Ηνωμένων Εθνών για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Το βιβλίο αυτό αφηγείται την προσωπική της οδύσσεια."

Τα παραπάνω, για να πάρετε μια ιδέα. Αν το κρίνεις επιφανειακά, είναι ένα βιβλίο που αφορά της γυναίκες, με την ίδια λογική που η ιστορία ενός μαύρου από το γκέτο, που γίνεται αστέρι του ΝΒΑ, αφορά τους άντρες. Δεν είναι όμως έτσι. Η ιστορία αυτής της γυναίκας και κυρίως η δύναμη της, είναι μάθημα για όλα εμάς τα κακομαθημένα και καλομαθημένα τέκνα του δυτικού κόσμου. Το προτείνω ανεπιφύλακτα σε οποιονδήποτε. Ενδεικτικά, θα αντιγράψω 3 μόλις γραμμές από το βιβλίο:
"Το επόμενο πράγμα που ένιωσα ήταν να κόβουν τη σάρκα μου, τα γεννητικά μου όργανα. Άκουσα τον πνιχτό ήχο της λεπίδας, που πριόνιζε πέρα δώθε το δέρμα μου."
Πηγή: http://hopkinsgt2.blogspot.com/2007/08/blog-post_17.html

Οι μορφές της βίας κατά των γυναικών

Εκατομμύρια γυναίκες παγκοσμίως πέφτουν θύματα βίας με αποτέλεσμα τον σωματικό ή ψυχολογικό τραυματισμό τους ή ακόμα και το θάνατο. Η βία εμφανίζεται σε πολλές μορφές: από την ενδοοικογενειακή βία και τους βιασμούς μέχρι τους γάμους μικρών κοριτσιών και τις κλειτοριδεκτομές. Όλα αποτελούν παραβίαση των Θεμελιωδών Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Τα είδη της βίας κατά των γυναικών, σύμφωνα με τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών:

Ενδοοικογενειακή βία 

Η βία κατά των γυναικών στον οικογενειακό κύκλο εμφανίζεται τόσο στις ανεπτυγμένες όσο και στις αναπτυσσόμενες χώρες. Οι γυναίκες αυτές αντιμετωπίζουν συνήθως το ζήτημα σαν προσωπικό μεταξύ και το κρύβουν από τους γείτονες, την κοινωνία και την πολιτεία. Ωστόσο πολλές φορές αυτά τα ζητήματα καταλήγουν σε τραγωδίες.

Στις ΗΠΑ, μια γυναίκα κακοποιείται κάθε 18 λεπτά ενώ το 22-35% των νέων γυναικών που μπαίνουν στα επείγοντα των νοσοκομείων είναι θύματα βίας.

Στο Περού το 70% όλων των εγκλημάτων συμπεριλαμβάνουν κακοποίηση γυναικών από τους συζυγούς τους.

Παραδοσιακές πρακτικές

Σε πολλές χώρες οι γυναίκες πέφτουν θύματα των παραδόσεων και των εθίμων της χώρας τους.

Ακρωτηριασμοί γενετικών οργάνων

Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, 85 με 115 εκατ. κορίτσια και γυναίκες έχουν υποστεί κάποιου είδους ακρωτηριασμό των γενετικών τους οργάνων και υποφέρουν από τις παρενέργειες στην υγεία τους (κλειτοριδεκτομές).

Προτιμήσεις σε γιους

Κορίτσια πέφτουν θύματα βίας πριν καν γεννηθούν καθώς σε πολλές χώρες, καθώς οι γονείς προσφεύγουν σε εκτρώσεις μόλις μάθουν ότι το έμβρυο είναι κορίτσι.

Στην Ινδία τις αντιδράσεις των γυναικών προκάλεσε διαφήμιση κλινικών άμβλωσης που έλεγε ότι «είναι καλύτερο να ξοδέψεις 38 δολάρια τώρα για να βάλεις τέλος σε ένα έμβρυο παρά 3.800 δολάρια αργότερα για την προίκα της».

Θέματα προίκας και πρόωρου γάμου

Στην Ινδία περίπου πέντε γυναίκες την ημέρα (σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία) δέχονται επιθέσεις με οξέα για θέματα προίκας.

Ο πρόωρος γάμους, που συνήθως γίνεται χωρίς τη συγκατάθεση ενός κοριτσιού και στη συνέχεια οι πολλαπλές εγκυμοσύνες και γέννες μπορούν να προκαλέσουν προβλήματα υγείας, ακόμη και το θάνατο.

Βία στην Κοινωνία

Βιασμοί

Στις ΗΠΑ τα επίσημα στοιχεία εμφανίζουν ότι μια γυναίκα πέφτει θύμα βιασμού κάθε έξι λεπτά.

Σεξουαλικές επιθέσεις στο γάμο

Σε πολλές χώρες οι σεξουαλικές επιθέσεις από το σύζυγο στη γυναίκα δεν αποτελεί καν έγκλημα.

Σεξουαλική παρενόχληση

Η σεξουαλική παρενόχληση παρατηρείται συχνότερα στο χώρο εργασίας.

Εκπόρνευση

Πολλές γυναίκες αναγκάζονται να εκπορευτούν από τους γονείς και τους συζύγους τους ή ως αποτέλεσμα οικονομικών και κοινωνικών δυσχερειών ή πέφτουν θύματα εξαπάτησης γραφείων συνοικέσιων. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν αυτές οι γυναίκες είναι πολλά και ποικίλα.

Ακόμη, άλλες περιπτώσεις που παρατηρείται έντονα η βία κατά των γυναικών είναι:

Βία κατά των μεταναστών

Πορνογραφία

Βία που προκαλείται ή παραβλέπεται από την πολιτεία

Η βία στις φυλακισμένες

Βία και βιασμοί σε γυναίκες κατά τη διάρκεια πολέμων

Η βία κατά των προσφύγων

Εκτός νόμου η κλειτοριδεκτομή στην Ουγκάντα

Το κοινοβούλιο στην Ουγκάντα ενέκρινε ομόφωνα νόμο που καθιστά παράνομη την πρακτική της κλειτοριδεκτομής, επισύροντας ποινή κάθειρξης 10 ετών σε βάρος όποιων διεξάγουν τέτοιες επεμβάσεις και ισόβιας κάθειρξης σε βάρος όσων αναγκάζουν γυναίκες να τις υποστούν.

"Η πρακτική αυτή έχει καταστήσει τη ζωή αναρίθμητων γυναικών αβίωτη. Λέμε, λοιπόν, όχι. Δεν μπορούμε πια να επιτρέπουμε μια τέτοια απάνθρωπη μεταχείριση σε βάρος των γυναικών", δήλωσε ο Φράνσις Επέτετ, σκιώδης υπουργός Υγείας.

Παρότι ο Επέτετ είναι ηγετικό στέλεχος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο νόμος πέρασε με σχεδόν καθολική έγκριση, εξαιρουμένου ενός βουλευτή.

"Η επέμβαση αυτή είναι πολύ οδυνηρή, τόσο απάνθρωπη. . . οι λεγόμενοι χειρουργοί πληρώνονται για να την κάνουν", είπε. "Στήριξα αυτό το νομοσχέδιο με όλη μου την δύναμη, με όλη μου την καρδιά", πρόσθεσε.

Παρότι η κλειτοριδεκτομή δεν είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη στην Ουγκάντα, ορισμένες κοινότητες στο βορειοανατολικό τμήμα της χώρας εξακολουθούν να αναγκάζουν γυναίκες να υποβάλλονται σε επεμβάσεις αυτού του είδους.

Επίσης τον Οκτώβριο του 2008 προύχοντες και στελέχη της αυτοδιοίκησης στην περιοχή Καπτσόρουα, όπου είναι πιο διαδεδομένη, αποφάσισαν να απαγορεύσουν τις επεμβάσεις του είδους.

Το 2007, ο ΟΗΕ είχε εγκρίνει απόφαση που χαρακτήριζε τον ακρωτηριασμό των γυναικείων γεννητικών οργάνων κατάφωρη παραβίαση των δικαιωμάτων των γυναικών και τόνιζε ότι αποτελεί "ανεπανόρθωτη, μη αναστρέψιμη κακοποίηση".

Στην απόφαση αναφερόταν επίσης ότι οι επεμβάσεις του είδους μεγεθύνουν τον κίνδυνο μετάδοσης του HIV, καθώς και την μητρική και βρεφική θνησιμότητα. Τα Ηνωμένα Έθνη εκτιμούν ότι 100-140 εκατ. γυναίκες παγκοσμίως έχουν υποστεί τέτοιες επεμβάσεις.

(Πληροφορίες ΑΠΕ-ΜΠΕ)

40 βουρδουλιές για ένα παντελόνι

Με το παντελόνι της κατάφερε να στρέψει την προσοχή της παγκόσμιας κοινής γνώμης στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες στο Σουδάν. Η Λούμπνα Αχμάντ Αλ-Χουσεΐν, Σουδανή δημοσιογράφος σε προοδευτική εφημερίδα του Χαρτούμ, αλλά και υπάλληλος του ΟΗΕ, συνελήφθη τον περασμένο Αύγουστο μαζί με άλλες δεκατρείς γυναίκες, έπειτα από ένα γεύμα τους σε εστιατόριο, μόνο και μόνο επειδή φορούσε παντελόνι. Η κατηγορία που της απαγγέλθηκε ήταν προσβολή δημοσίας αιδούς βάσει του άρθρου 152 του ποινικού κώδικα του 1991, το οποίο αναφέρεται σε ενδύματα «που θα μπορούσαν να προκαλέσουν αναστάτωση». Υποκειμενική ωστόσο έννοια, όπου κάθε αστυνομικός μπορεί να ερμηνεύσει κατά το δοκούν.

   Αποτέλεσμα αυτής της δυσάρεστης εμπειρίας για τη Λούμπνα ήταν, εκτός της αφύπνισης για τα δικαιώματα των γυναικών στο Σουδάν, οι οποίες υφίστανται και το βασανιστήριο της κλειτοριδεκτομής, η συγγραφή του βιβλίου «Σαράντα ραβδισμοί για ένα παντελόνι», τίτλος εμπνευσμένος από την ποινή στην οποία καταδικάστηκε και που ωστόσο δεν της επιβλήθηκε, καθώς συνάδελφοί της δημοσιογράφοι πλήρωσαν το πρόστιμο στο οποίο αντιστοιχούσε η ποινή, γύρω στα 280 ευρώ, χωρίς η ίδια να το γνωρίζει.

Αυτές τις ημέρες βρίσκεται στο Παρίσι -ντυμένη με παντελόνια- και δίνει συνεντεύξεις στα ΜΜΕ με αφορμή την έκδοση του βιβλίου της. Εκεί έγινε δεκτή από τον Γάλλο υπουργό Εξωτερικών, ενώ πριν από την επίσκεψή της στη γαλλική πρωτεύουσα, περνώντας από το Κάιρο, τιμήθηκε με δύο βραβεία από ΜΚΟ για τα δικαιώματα των γυναικών.

Σε συνεντεύξεις στις εφημερίδες «Λε Μοντ» και «Λε Φιγκαρό», η Λούμπνα μιλά για τη  χώρα της, τις συνθήκες διαβίωσης, τη δημοσιογραφία και φυσικά την εμπειρία της από την υπόθεση του παντελονιού.

«Ούτε ο Αλλάχ ούτε η Αμερική ούτε ολόκληρος ο κόσμος μπορεί να μας βοηθήσουν να αλλάξουμε, αν δεν έχουμε τη θέληση να το κάνουμε εμείς οι ίδιοι», λέει η Λούμπνα, η οποία ισχυρίζεται πως δεν την ενδιαφέρει η πολιτική, παρά μόνο η αλλαγή της κοινωνίας, που είναι ένα όνειρο που της έχει γίνει πραγματική εμμονή. Στα εφτά της χρόνια υπέστη και αυτή όπως οι περισσότερες γυναίκες στη χώρα της το μαρτύριο της κλειτοριδεκτομής και παρατηρεί το εξής φαινόμενο: «Υπάρχει σήμερα ένα παράδοξο στη σουδανική κοινωνία: γυναίκες ταπεινής καταγωγής, με λιγότερα πνευματικά και οικονομικά εφόδια προσπαθούν να αντισταθούν στο έθιμο της κλειτοριδεκτομής, ενώ μορφωμένες γυναίκες εξακολουθούν να το στηρίζουν. Είναι ένα μυστήριο που δεν μπορώ να εξηγήσω. Αντιλαμβάνεται κανείς πως το να είναι κάποιος μορφωμένος δεν αρκεί για να αντιμετωπίσει σωστά αυτό το θέμα. Ωστόσο όταν έχεις πονέσει τόσο πολύ εσύ η ίδια κάποια στιγμή στην παιδική σου ηλικία πώς είναι δυνατόν να θέλεις να υποστεί τον ίδιο πόνο και η κόρη σου; Ενα κίνημα γυναικών στο Σουδάν αγωνίζεται κατά της κλειτοριδεκτομής και απαιτεί την κατάργησή της, χωρίς αποτέλεσμα μέχρι τώρα. Ομως υπάρχουν και άλλα κινήματα που μάχονται για τη διατήρησή του».
Το πρόβλημά της δεν είναι να αντιταχθεί στη θρησκεία, αλλά σε μια συγκεκριμένη πολιτική: «Προκαλώ τους μουσουλμάνους να μου δείξουν ένα θρησκευτικό κείμενο που απαγορεύει να φορούν οι γυναίκες παντελόνια ή να λέει πως πρέπει να καλύπτονται με μαντίλα». Το παντελόνι απαγορεύτηκε στο Σουδάν με το πραξικόπημα το 1989 από μια μειονότητα που προσδιορίζεται ως «αραβική». Η Λούμπνα το θύμισε στον αστυνομικό που την ανέκρινε: «Φίλε μου, ίσως ήσουν εδώ και πριν από το 1989. Οι γυναίκες συνάδελφοί σου φορούσαν τα ίδια παντελόνια με τα δικά σου...». Ωστόσο, χάρη στο μακρύ πέπλο που φορούσε κατάφερε να φύγει από τη χώρα μετά την περιπέτειά της, αφού οι Αρχές τής είχαν απαγορεύσει την έξοδο από τη χώρα, και βέβαια με κάποια επί πλέον βοήθεια από ομοϊδεάτες: «Δεν μπορώ να πω πότε ακριβώς έφυγα από τη χώρα μου, γιατί έτσι θα μπορούσαν να εντοπιστούν όσοι με βοήθησαν εντός και εκτός αεροδρομίου». Στο Σουδάν δεν υποστηρίζουν όλοι την εξτρεμιστική στάση της κυβέρνησης. «Το προεδρικό κόμμα και ο πρόεδρος Μπεσίρ με καταδιώκουν, ενώ το κόμμα της αντιπολίτευσης με υποστηρίζει».
Γεννημένη σε μια οικογένεια εμπόρων και εργολάβων, «ένα χαρούμενο μίγμα φυλών και χρωμάτων, Μαύρων και Αράβων», αραβόφωνη όπως η πλειονότητα των Σουδανών, στιγματισμένη στην παιδική της ηλικία από τις εντυπωσιακές γιορτές των σούφι, τη μυστικιστική τάση του Ισλάμ, η δημοσιογράφος ειρωνεύεται τους ισχυρισμούς της ομάδας που βρίσκεται στην εξουσία, η οποία δηλώνει αμιγώς «αραβική». Από τη στήλη της στην εφημερίδα «Αλ Σαχάφα» παίρνει θέση κατά του πολέμου στο Νταρφούρ, ο οποίος παρουσιάζεται από την κυβέρνηση σαν μια σύγκρουση μεταξύ «Μαύρων» και «Αράβων».
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά σε ό,τι αφορά τη σύλληψη της Σουδανής δημοσιογράφου λόγω προσβολής της δημοσίας αιδούς. Να τι λέει για το θέμα του παντελονιού, απαντώντας σε ερώτηση δημοσιογράφου για το αν ήταν η πρώτη φορά που φορούσε παντελόνι:
«Η γκαρνταρόμπα μου περιλαμβάνει πολλά είδη: παντελόνια, φορέματα, παραδοσιακές φορεσιές... Δεν περιορίζομαι από τον έναν ή τον άλλο τύπο ενδυμασίας. Ομως στο Σουδάν, στο πανεπιστήμιο και σε όλα τα δημόσια ιδρύματα απαγορεύεται να φοράς παντελόνι. Απαγορεύεται και στην αγορά ή σε εστιατόρια. Συνήθως χρησιμοποιώ το αυτοκίνητό μου για τις μετακινήσεις μου - οι γυναίκες από παλιά είχαν το δικαίωμα να οδηγούν, αφού όταν το αυτοκίνητο εμφανίστηκε στο Σουδάν η χώρα ήταν υπό βρετανική διακυβέρνηση- επομένως είτε φορούσα παντελόνι είτε όχι, δεν φαινόταν. Το παράδοξο είναι πως κάποια μουσουλμανικά κράτη, αντίθετα, επιβάλλουν στις γυναίκες να φορούν παντελόνι ώστε να καλύπτεται το κάτω μέρος του σώματός τους. Ομως, διαβάζοντας το Κοράνι δεν υπάρχει κάτι πάνω σε αυτό το θέμα, επομένως οι ερμηνείες είναι διάφορες. Αυτό που λένε όλες οι θρησκείες είναι πως πρέπει να ντυνόμαστε ευπρεπώς, άντρες και γυναίκες.
Τελικά αποφύγατε τη μαστίγωση, η οποία μετατράπηκε σε κάποιο χρηματικό πρόστιμο, χάρη στη συμπαράσταση ορισμένων προσώπων κύρους;
«Οχι, γιατί ο δικαστής άκουσε μόνο τους μάρτυρες κατηγορίας και αρνήθηκε να ακούσει τους μάρτυρες υπεράσπισης. Ημασταν δεκατρείς γυναίκες που συνελήφθησαν την ίδια στιγμή, στο ίδιο σημείο και δικάστηκαν την ίδια χρονική στιγμή. Ολες οι άλλες καταδικάστηκαν σε μαστιγώσεις αλλά εγώ τη γλίτωσα, προφανώς επειδή είμαι κάπως γνωστή και έξω από τη χώρα μου. Θεωρώ σκανδαλώδη αυτή τη συμπεριφορά, γιατί όχι μόνο εδώ υπάρχει αδικία, αλλά και παραβίαση του νόμου, δηλαδή μια επιβεβαίωση πως δεν υπάρχει ισονομία. Αρνήθηκα λοιπόν να έχω μια ιδιαίτερη μεταχείριση, αλλά ο δικαστής δεν θέλησε να αναθεωρήσει την απόφασή του. Ετσι αρνήθηκα να πληρώσω το πρόστιμο προκειμένου να αποφύγω τη φυλάκιση. Πριν ακόμη από τη δίκη μου, ο πρόεδρος του Σωματείου των Σουδανών Δημοσιογράφων μού πρότεινε να δεσμευτώ γραπτώς πως δεν θα ξαναφορέσω παντελόνια προκειμένου να αποφύγω την ποινή. Αρνήθηκα. Στο μεταξύ έμαθα από τον Τύπο πως ο πρόεδρος της χώρας μού χορήγησε αμνηστία, την οποία και αυτήν την αρνήθηκα. Ενδεχομένως να την είχα δεχτεί αν αυτό μπορούσε να αποτελέσει ένα πρώτο βήμα για να αλλάξει ο νόμος, αλλά δεν υπήρχε τέτοια περίπτωση. Δεν ήθελα η δική μου περίπτωση να γίνει μια προσωπική υπόθεση και μια εξαίρεση στον κανόνα, για να με κάνουν να σωπάσω, ενώ χιλιάδες Σουδανές να καταδικάζονται σε μαστιγώσεις. Θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω την ασυλία την οποία απολαμβάνω ως υπάλληλος των Ηνωμένων Εθνών, αλλά ήθελα, αντίθετα με αυτό που επιθυμούσαν οι Αρχές, να αντιμετωπιστώ όπως όλος ο κόσμος, να φτάσω στα άκρα της διαδικασίας.
Πώς σας συμπεριφέρθηκαν στη φυλακή;
«Στην αρχή, όπως σε όλους. Εψαξαν τα πράγματά μου, πήραν το κινητό μου κ.λπ. Παρ' όλα αυτά και ενώ ήμουν μέσα στη φυλακή, έδωσα κάποιες συνεντεύξεις στον Τύπο. Οι φύλακες είχαν εκπλαγεί. Τους είπα πως η τεχνολογία επιτρέπει πια να γίνονται διάφορα πράγματα, αλλά δεν τους αποκάλυψα με ποιο τρόπο έδρασα και δεν θέλω να δημοσιοποιήσω τι συνέβη γιατί μπορεί να ξαναχρειαστεί στο μέλλον να προσφύγω στα ίδια μέσα. Η παρουσία μου στη φυλακή τούς ενοχλούσε γιατί γνώριζαν πως θα ήθελα να συγκεντρώσω υλικό από τις αφηγήσεις των άλλων κρατούμενων γυναικών. Γι' αυτό με άφησαν να φύγω έπειτα από μια νύχτα στη φυλακή. Ωστόσο δεν πλήρωσα το πρόστιμο. Εμαθα εκ των υστέρων ότι το ποσό καταβλήθηκε από το Σωματείο των Δημοσιογράφων, προσκείμενο στον Σουδανό πρόεδρο, και αποδοκίμασα την πράξη τους». *

Λογόκριναν ακόμα και συνταγή μαγειρικής... 

Η Λούμπνα έκανε σπουδές Αγρονομίας μόνο και μόνο επειδή σε αυτή τη σχολή είχε θέσεις για να παρακολουθήσει μαθήματα. Ωστόσο, από μικρή τής άρεσε να γράφει και η δημοσιογραφία την έλκυε, χωρίς ωστόσο να πιστεύει ότι κάποτε θα κατόρθωνε να ασκήσει αυτό το επάγγελμα. Στην αρχή της δημοσιογραφικής καριέρας της υπήρχε στη χώρα μια κάποια ελευθερία, αλλά σύντομα η λογοκρισία εξαπλώθηκε σε όλον τον Τύπο. Στο βιβλίο της αφηγείται πως εκτός εαυτού μια μέρα αντέγραψε στη στήλη της μια συνταγή μαγειρικής, αλλά ακόμη και αυτό το κείμενο λογοκρίθηκε....

«Οι δημοσιογράφοι είχαν την τάση να αυτολογοκρίνονται. Εγώ προσπάθησα να μην το κάνω. Μεταξύ 1989 και 1998, ο Αλ- Μπασίρ κυβέρνησε χωρίς Σύνταγμα, γεγονός που φαίνεται αδιανόητο σε έναν Δυτικό. Στο πλαίσιο του νέου Συντάγματος, η κυβέρνηση προσπάθησε να αποδείξει πως υπήρχε ένας χώρος ελευθερίας στη χώρα. Ωστόσο σε αυτήν την υποτιθέμενη περίοδο ελευθερίας στη χώρα, η κυβέρνηση έκλεισε μια εφημερίδα. Ολα επομένως ήταν παροδικά και κυρίως ουτοπικά. Και η λογοκρισία εγκαταστάθηκε για τα καλά. Πράκτορες ασφαλείας του κράτους έρχονταν στην εφημερίδα κάθε βράδυ, γύρω στις 6 μ.μ., διάβαζαν τα άρθρα και πετούσαν ό,τι θεωρούσαν ακατάλληλο για τους αναγνώστες. Για κάποιο διάστημα σταμάτησαν να έρχονται, αλλά από το 2006 και μετά έρχονται σχεδόν καθημερινά. Προσπαθούμε φυσικά να τους παρακάμψουμε και γι' αυτό έφτασα στο σημείο να γράψω αυτή τη συνταγή μαγειρικής, αλλά ως καλοί γραφειοκράτες βρήκαν τρόπο να παρέμβουν στο κείμενό μου».
Στο βιβλίο της αναφέρεται και σε άλλες καταστάσεις που βιώνουν οι γυναίκες στο Σουδάν. Η ίδια, χήρα σε νεαρή ηλικία, ένιωσε αυτό που όπως λέει ισχύει στη χώρα της: να αντιμετωπίζονται οι χήρες σαν εγκληματίες...
«Ιδού ακόμη μια πρακτική που αδίκως αποδίδουν στη θρησκεία. Οι χήρες υποχρεώνονται να μένουν έγκλειστες στο σπίτι τους κατά τη διάρκεια της περιόδου του πένθους. Δεν μπορούν ούτε καν να μετακινηθούν μέσα στο σπίτι. Πρέπει να μένουν στο κρεβάτι και να μη σηκώνονται παρά μόνο για να πάνε στην τουαλέτα ή να προσευχηθούν. Είμαι μουσουλμάνα, αλλά αρνούμαι αυτούς τους αρχαϊσμούς, που δεν έχουν να κάνουν τίποτε με το Ισλάμ. Οπως και η μαντίλα. Πάντα επαναλαμβάνω πως στη Μέκκα οι γυναίκες δεν πρέπει να έχουν σκεπασμένο το κεφάλι τους. Πώς λοιπόν επιβάλλεται αλλού;
Είναι επικίνδυνο σήμερα να επιστρέψει στο Σουδάν;
«Είχα δεχτεί απειλές πριν ακόμη φύγω από τη χώρα μου, ακόμη και πριν από τη δίκη. Ωστόσο, θέλω να ξαναγυρίσω στην πατρίδα μου, αλλά πρέπει να πάρω σοβαρά υπόψη μου αυτές τις απειλές. Ενας συνάδελφός μου δημοσιογράφος που τις αγνόησε, δολοφονήθηκε».
Προς το παρόν, η Λούμπνα έχει τουλάχιστον κερδίσει κάτι. Οι οικογένειες των γυναικών που καταδικάστηκαν σε μαστίγωμα δέχονται από παντού μηνύματα αλληλεγγύης και έπαψαν να ντρέπονται. Η ίδια η Λούμπνα, θυμίζοντας την Σιμόν ντε Μποβουάρ, λέει: «Την ημέρα που οι γυναίκες θα έχουν αποκτήσει την οικονομική τους ανεξαρτησία, θα τους είναι πιο εύκολο να εγκαταλείψουν τη συζυγική τους εστία και ό,τι τους καταπιέζει»
Πηγή:  Εφημερίιδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ