Στην γραφική Ζυρίχη, τη μεγαλύτερη πόλη της Ελβετίας, ο ρατσιστικός πυρετός που τα τελευταία χρόνια ταλανίζει την ελβετική κοινωνία, ανέβηκε επικίνδυνα την περασμένη εβδομάδα.
Ο συνεχώς αυξανόμενος ρατσισμός της ελβετικής κοινωνίας πέρασε επισήμως στα χέρια των δυνάμεων καταστολής. Αυτή τη φορά, δεν ήταν κάποια ομάδα ακροδεξιών που εξέφρασε με πράξεις βίας το μίσος της για τους μετανάστες, αλλά το ίδιο το κράτος μέσω των δυνάμεων καταστολής. Στόχος, το ελευθεριακό Αυτόνομο Σχολείο της Ζυρίχης (ASZ) που εδώ και μερικούς μήνες στέγαζε τις ελπίδες των «ακαταχώρητων» μεταναστών για μόρφωση και σταδιακή κοινωνική ένταξη.
Οι αστυνομικές δυνάμεις πάνοπλες και κουκουλοφόρες, εισέβαλαν στο σχολικό κτίριο χρησιμοποιώντας δακρυγόνα και κλομπ κατά των δασκάλων και των ενήλικων μαθητών τους, καταστρέφοντας ό,τι μπορούσαν εκείνη τη στιγμή. Σοκαρισμένος ο ευρωπαϊκός τύπος, σημείωνε την επόμενη ημέρα ότι «ακόμη και τα κουφώματα των παραθύρων ξηλώθηκαν».
Κι όμως. Δεν είχαν περάσει παρά μόνο μερικά εικοσιτετράωρα από την επίσημη κυβερνητική αναγγελία ότι η σκληρή αντιμεταναστευτική πολιτική που είχε ακολουθηθεί την τελευταία διετία, αποδείχθηκε ατελέσφορη και θα αναθεωρείτο. Χωρίς να υποβαθμίζεται το δημοψήφισμα για τους μιναρέδες. Ειδικά, θα άλλαζαν οι νόμοι για την παροχή ασύλου που είχαν ακολουθήσει μια πορεία κλιμακούμενης αυστηρότητας, με στόχο να εξαλειφθούν οι λεγόμενοι «sans-papiers», οι μετανάστες δηλαδή που δεν διέθεταν επίσημα έγγραφα. Τέλος Δεκεμβρίου, μάλιστα, το Γραφείο Μετανάστευσης υπέβαλε προτάσεις διόρθωσης του νομικού πλαισίου, ώστε να παρέχεται άσυλο και στους μετανάστες «χωρίς χαρτιά».
Ετσι κι αλλιώς, από τους σχεδόν 200.000 «sans-papiers» που υπολογίζεται ότι ζουν στην Ελβετία, μόλις οι 16.000 τόλμησαν να υποβάλουν αίτηση για άσυλο, κι οι 5.000 απ' αυτούς «είτε εγκατέλειψαν οικειοθελώς τη χώρα είτε απελάθηκαν».
Τον περασμένο Απρίλιο, πολίτες προχώρησαν σε κατάληψη ενός αχρησιμοποίητου σχολικού κτιρίου σε προάστιο της Ζυρίχης, και ίδρυσαν εκεί το ASZ. Υλοποιώντας την ελευθεριακή θεωρία τής δωρεάν, εθελοντικής διδασκαλίας, επαγγελματίες ή ερασιτέχνες δάσκαλοι ανέλαβαν την επιμόρφωση όσων από τους «sans-papiers» ήλπιζαν στην κοινωνική τους ένταξη μέσω της εκπαίδευσης και της απόκτησης παραγωγικών δεξιοτήτων.
Για ένα μεγάλο μέρος της ελβετικής κοινωνίας όμως, η ευνοϊκή μεταχείριση των μεταναστών συνιστούσε και συνιστά απειλή. Σε δημοψήφισμα του Σεπτεμβρίου του 2006, σχεδόν το 70% των Ελβετών ενέκριναν τη λήψη αυστηρών αντιμεταναστευτικών νόμων, που ελαχιστοποιούσαν τη δυνατότητα παροχής ασύλου και αναιρούσαν τις προοπτικές κοινωνικής ένταξης των μεταναστών.
Σφραγίζοντας τον υφέρποντα ρατσισμό της ελβετικής κοινωνίας, η αστυνομία της Ζυρίχης διεκπεραίωσε την επίθεσή της στο Αυτόνομο Σχολείο με μια αστεία δικαιολογία: έπρεπε να ξηλωθεί ένα ηλεκτρικό καλώδιο που ξεκινούσε από το κατειλημμένο κτίριο και είχε προκαλέσει ηλεκτροπληξία σε αθώο κηπουρό του δήμου. Ηταν η ελβετική εκδοχή της «θεωρίας της ζαρντινιέρας», με την οποία -στις διάφορες παραλλαγές της- η αστυνομική βία σαρκάζει την ευνομία των δυτικών δημοκρατιών.
Πογκρόμ με όρους μαφίας
«Η ντροπή της Νότιας Ιταλίας», «Μια χώρα που την ενώνει ο ρατσισμός»...Οι τίτλοι των ξένων, αλλά και αρκετών εγχώριων εφημερίδων, δεν ήταν καθόλου κολακευτικοί για την Ιταλία, ύστερα από το τελευταίο πογκρόμ κατά των αφρικανών λαθρομεταναστών στην Καλαβρία.
«Οι Ιταλοί δεν είναι ρατσιστές», διαρρηγνύει τα ιμάτιά του ο ιταλός υπουργός Εξωτερικών Ρομπέρτο Μαρόνι, ο οποίος προέρχεται από την ξενοφοβική Λέγκα του Βορρά. Η Ιταλία, σύμφωνα πάντα με τον υπουργό, προσπαθεί απλώς να επιβάλει τον νόμο και την τάξη και να βάλει φρένο στη λαθρομετανάστευση. Οσο για το αφεντικό του, τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι, επέστρεψε επίσημα στα καθήκοντά του ένα μήνα μετά την επίθεση που είχε δεχτεί στο Μιλάνο, χωρίς κανένα εξωτερικό σημάδι και χωρίς να κάνει καμία δημόσια δήλωση για τα επεισόδια στην Καλαβρία.
Μια κάποια κινητικότητα, ωστόσο, την επέδειξε η ιταλική κυβέρνηση. Συγκάλεσε, για παράδειγμα, έκτακτο υπουργικό συμβούλιο για την εκπόνηση ενός έκτακτου σχεδίου κατά της μαφίας, μετά τις κατηγορίες που θέλουν τη Ντραγκέτα, την τοπική μαφία, να ενορχήστρωσε το πογκρόμ κατά των μεταναστών.
Εξαιρετικά όψιμο το κυβερνητικό ενδιαφέρον, τη στιγμή που αποτελεί κοινό μυστικό από χρόνια το γεγονός ότι η μαφία κρύβεται πίσω από το κύκλωμα διακίνησης και εκμετάλλευσης των λαθρομεταναστών στον ιταλικό Νότο. Πριν από ενάμιση χρόνο, μέλη της ναπολιτάνικης Καμόρα εκτέλεσαν δύο αφρικανούς μετανάστες και τραυμάτισαν άλλους έξι στην πόλη Καζέρτα έξω από τη Νάπολη. Το γεγονός εκείνο είχε προκαλέσει βίαια επεισόδια και είχε οδηγήσει την κυβέρνηση στην απόφαση να αποστείλει στρατό στην περιοχή προκειμένου να επιβάλει την τάξη.
Ωστόσο, κρούσματα ρατσιστικής βίας εναντίον μεταναστών και Τσιγγάνων εκδηλώνονται συχνά τα τελευταία χρόνια και όχι μόνο στα λημέρια της μαφίας, αλλά σε ολόκληρη τη χώρα.
Στην πρωτεύουσα Ρώμη, με το νεοφασίστα δήμαρχο Τζιάνι Αλεμάνο να κάνει τα στραβά μάτια και στο Βορρά, προπύργιο της ανοιχτά ξενοφοβικής Λέγκα του Βορρά, η οποία είναι εχθρική όχι μόνο απέναντι στους αλλοδαπούς, αλλά και στους «σκουρόχρωμους» Ιταλούς του Νότου.
Η Λέγκα αποτελεί βασικό εταίρο της κυβέρνησης Μπερλουσκόνι, η οποία, επισήμως, δεν είναι ξενοφοβική ούτε ρατσιστική. Απλώς, όπως έχει δηλώσει ο ίδιος ο πρωθυπουργός, δεν θέλει να μετατρέψει την Ιταλία σε μια πολυεθνική χώρα. Γι' αυτό και έχει υπογράψει συμφωνία με τον Μουαμάρ Καντάφι για το βίαιο επαναπατρισμό των λαθρομεταναστών που φτάνουν στην Ιταλία μέσω Λιβύης, αρνείται το δικαίωμα ψήφου στους μετανάστες και αποφασίζει να ορίσει πλαφόν στο ποσοστό των αλλοδαπών μαθητών σε κάθε τάξη από την επόμενη σχολική χρονιά.
Ωστόσο, ο υπουργός Μαρόνι έχει ένα δίκιο όταν ισχυρίζεται ότι οι Ιταλοί δεν είναι ρατσιστές. Την ίδια στιγμή που οι αφρικανοί μετανάστες εκδιώκονταν κακήν κακώς από το Ροζάρνο της Καλαβρίας, διοργανώνονταν εκδηλώσεις συμπαράστασης σε διάφορα σημεία της χώρας, ακόμα και στον «ρατσιστικό» Νότο.
Το πογκρόμ της Καλαβρίας εξόργισε το Βατικανό, αλλά και τμήμα των ψηφοφόρων και του τύπου της κεντροδεξιάς. Αρθρο της φιλομπερλουσκονικής «La Stampa» είχε τον τίτλο «Αν αυτοί είναι άνθρωποι», παραφράζοντας το γνωστό έργο του ιταλοεβραίου διανοούμενου και επιζήσαντα του Ολοκαυτώματος, Πρίμο Λέβι.
Στο μεταξύ, στο Ροζάρνο της Καλαβρίας, κάποιοι παραγωγοί αναρωτιούνται ποιος θα μαζεύει στο εξής τα φρούτα και θα πληρώνεται με ψίχουλα. Θα πάρουν μια γεύση την 1η Μαρτίου, η οποία έχει κηρυχθεί «μέρα χωρίς μετανάστες» στην Ιταλία και στη Γαλλία, ενώ αναμένεται να ακολουθήσει και η Ισπανία.
Η άλλη Αμερική σήμερα
Η Αμερική, παρά τα όσα της σέρνουν αριστεροί και δεξιοί, δεν είναι μόνον η χώρα των επεμβάσεων στα εσωτερικά άλλων χωρών και των μεγάλων αυτοκινητόδρομων αλλά και η χώρα των μεγάλων πιθανοτήτων.
Είναι η χώρα όπου τίποτα δεν είναι αδύνατο. Αυτή είναι μια αμετάβλητη αρχή. Οδηγώντας πριν από λίγους μήνες στη Μασαχουσέτη, άκουσα στο ραδιόφωνο ότι μια γυναίκα, κάπου στο Οχάιο, οδηγώντας η ίδια, τηλεφώνησε στην Τροχαία για να καταγγείλει κάποιον που οδηγούσε μεθυσμένος. Οταν ύστερα από πολλά η Τροχαία τής ζήτησε να τους πει ποιος ήταν, πού ήταν ο μεθυσμένος οδηγός και τον αριθμό της πινακίδας του αυτοκινήτου του, εκείνη τους είπε ότι ήταν η ίδια. Της είπαν να οδηγήσει στην άκρη του δρόμου, και πήγαν, της έκαναν το αλκοστέστ και τη συνέλαβαν. Δηλαδή αυτή η γυναίκα τηλεφώνησε στην αστυνομία να καταγγείλει τον εαυτό της. Αυτά μόνο στην Αμερική συμβαίνουν. Οπως συμβαίνει και η μεγαλύτερη ανανέωση της αγγλικής γλώσσας, καθώς, κατά τον Χάρολντ Μπλουμ, «Η αμερικανική ποίηση που βασίζεται στην αγγλική γλώσσα φαίνεται να είναι η μόνη ποίηση στον κόσμο η οποία περιοδικά επιφέρει μια επανάσταση, φρεσκάρεται, με το να πηγαίνει πίσω στις αναζωογονημένες ρίζες της». Οι ρίζες αυτές αναζωογονούνται στη χύτρα των μεταναστών της, γιατί η εκπληκτική επιτυχία της Αμερικής οφείλεται στη μεγάλη ώθηση που της δίνουν οι μετανάστες με τις διαφορετικές γλώσσες και κουλτούρες τους. Αυτοί είναι η κινητήρια δύναμή της. Μπορεί να φανταστεί κανείς την Αμερική χωρίς Ιταλούς, Ιρλανδούς, Εβραίους, Ελληνες, Γερμανούς, Ασιάτες ή Λατινοαμερικανούς, για να μείνω σε λίγες «τρανταχτές» μειονότητες που χάραξαν την εικόνα της Αμερικής κατά τον 20ό αιώνα, από τον κινηματογράφο, τη μουσική και τα γράμματα έως τις επιστήμες, την οικονομία και την πολιτική;
Σε αντίθεση με την Ελλάδα, όπου η κάθε λύση μπορεί να έχει το πρόβλημά της, στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής το κάθε πρόβλημα έχει τη λύση του. Μπορεί να μην αρέσει σε όλους η προτεινόμενη λύση, πάντως λύση υπάρχει για όλα τα προβλήματα, αφού στον μέσο Αμερικανό δεν αρέσει να μένουν ανοιχτά κεφάλαια κι εκκρεμότητες, αλλά να λύνονται τα προβλήματα και να προχωρά.
Σήμερα η Αμερική εξακολουθεί να είναι μια νέα χώρα με πολλές παρθένες και ανεξερεύνητες «αχανείς» εκτάσεις, πραγματολογικά και μεταφορικά, του νου και του πνεύματος. Ο μέσος Αμερικανός δεν είναι «Αμερικανάκι», αλλά ασκείται στο σφρίγος της ζωής και είναι εργατικός, ευγνώμων για οτιδήποτε καλό του τυχαίνει, γενναιόδωρος, με πολλές αγγλοσαξονικές αρετές, που τις διοχετεύει στους ολοένα ανακυκλούμενους μετανάστες. Είναι η μόνη χώρα στον κόσμο όπου όλοι πιστεύουν ότι «there's no free lunch». Είναι η μόνη χώρα στον κόσμο όπου κανείς δεν είναι ξένος, απλούστατα γιατί όλοι είναι ξένοι. «Ολοι είμαστε μετανάστες», είπε πρόσφατα στη Μαρία Κατσουνάκη της Καθημερινής ο Φράνσις Φορντ Κόπολα. Και ακόμη εξακολουθεί να μαγεύει με πολλούς τρόπους έναν που τον μάγεψε πριν από 40 χρόνια: πήρα προχθές ένα μήνυμα από το Μανχάταν από μία φίλη μου που έζησε στη Νέα Υόρκη τη δεκαετία του '70 και μου γράφει ότι είναι πολύ καλύτερα σήμερα από τότε -που ήταν πολύ νέα η ίδια και υπήρχαν περισσότερα ερεθίσματα.
Η Αμερική είναι η χώρα των ακραίων άκρων. Τη μία τετραετία εκλέγουν πρόεδρο τον νεοκόν Τζορτζ Μπους, που είναι ζήτημα αν έχει διαβάσει δέκα βιβλία στη ζωή του και που δεν πίστευε ούτε στη λογική ούτε στην επιστήμη, και την επομένη τον όντως φιλελεύθερο Μπαράκ Ομπάμα, που διάβαζε (μέχρι να γίνει πρόεδρος) τρία με πέντε βιβλία τη βδομάδα και που πιστεύει και στη λογική και στην επιστήμη. Είναι μια χώρα που παίρνει στα σοβαρά τη Σάρα Πέιλιν αλλά και την Τίνα Φέι, τον Τόμας Πίντσον αλλά και την Ντανιέλ Στιλ, τον Τζον Ασμπερι αλλά και την Ελίζαμπεθ Αλεξάντερ.
Αλλά η Αμερική είναι η χώρα των μεγάλων ανακαλύψεων, καινοτομιών, νεωτερισμών και μεταρρυθμίσεων. Υπάρχει ένας μακρύς κατάλογος από χιλιάδες εφευρέσεις, επιτεύγματα, γκάτζετ και «διευκολύνσεις» που οφείλονται σε Αμερικανούς και που αν δεν είχαν τεθεί στη διάθεση του υπόλοιπου κόσμου, ίσως πολλοί λαοί να ζούσαμε σήμερα ακόμα στην εποχή του κάρβουνου και του ατμού.
Αλλά η Αμερική είναι και η χώρα της άκρας λειτουργικότητας. Για όσους ακόμα νομίζουν ότι οι Αμερικανοί τρώνε κουτόχορτο, ήρθε η ώρα να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους. Στα πνευματικά τους ιδρύματα, όπου δεν βρίσκει άσυλο η βλακεία, γίνεται έρευνα που φέρνει αποτελέσματα για το καλό της ανθρωπότητας. Μέσα σε όλα τα κοινωνικά στρώματα υπάρχει πραγματικός εθελοντισμός, που φέρνει ανακούφιση για εκατομμύρια Αμερικανούς. Σε πολλές μικρές πόλεις γίνονται δημοκρατικές συνελεύσεις του Δήμου, όπου παίρνονται αποφάσεις για το καλό του κοινωνικού συνόλου με ανοιχτές διαδικασίες που δεν τις βλέπουν ούτε στον ύπνο τους οι αριστεροαυτόνομοι αντιεξουσιαστές και οι αναρχομπάτσοι των εδώ πανεπιστημίων. Και στην Αμερική ο κόσμος ασφυκτιά από την κατανάλωση, την απομόνωση και την ταχύτητα της τεχνολογίας - αλλά, χωρίς να είναι παράδεισος και χωρίς να είναι μια χώρα με ιδανικά, κυβερνάται από βαθιά δημοκρατία, είναι πολύ μπροστά σε πολλά θέματα από τον υπόλοιπο κόσμο και μόνον αν ζήσει κανείς εκεί για λίγα χρόνια μπορεί να το διαπιστώσει. Η εξωτερική της πολιτική ασφαλώς και δεν αρέσει σε κανέναν, αφού είναι πολιτική υπερδύναμης - αλλά πότε η εξωτερική πολιτική οποιασδήποτε υπερδύναμης ή αυτοκρατορίας άρεσε ποτέ σε κανέναν, εκτός από εκείνους που την ασκούσαν;
Στο τεύχος του περιοδικού (δε)κατα με θέμα την Αμερική, που κυκλοφορεί, υπάρχει μια μικρή εικόνα της τρέχουσας Αμερικής της λογοτεχνίας, της κριτικής σκέψης, της εκδοτικής κίνησης, της διαπλοκής της φαρμακευτικής βιομηχανίας με την Ιατρική, και τι σημαίνει αμερικανισμός (και αντιαμερικανισμός), πώς βλέπει την Αμερική ένας Γάλλος αλλά κι ένας Ελληνας, καθώς και η περιπέτεια ενός Ελληνοαμερικανού. Ακόμη, σε ένα τετράχρωμο 16σέλιδο «ξαναπασάρεται» η νέα, μετά-τον-Ομπάμα-Αμερική, σε συσκευασία διαφημιστικών εταιρειών και καλλιτεχνών.
**Από το τεύχος του περιοδικού (δε)κατα, που παρουσιάζεται τη Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2010, στις 8 μ.μ. στην Ελληνοαμερικανική Ενωση, Μασσαλίας 22, Αθήνα.
53%: Να δοθεί υπηκοότητα στα παιδιά
Περισσότεροι από τους μισούς Ελληνες υποστηρίζουν ότι τα παιδιά των μεταναστών που γεννιούνται στην Ελλάδα δικαιούνται την ελληνική υπηκοότητα, διχασμένη εμφανίζεται η κοινή γνώμη στο δικαίωμα ψήφου των μεταναστών, ενώ 28,1% των μεταναστών θεωρούν ρατσιστική τη συμπεριφορά των Ελλήνων. Αυτό προκύπτει από έρευνα της εταιρείας δημοσκοπήσεων καπα Research με δείγμα πανελλαδικά 1.281 Ελληνες και 530 μετανάστες. Σύμφωνα με τα στοιχεία της έρευνας, που χρηματοδοτήθηκε από το Ταμείο ένταξης μεταναστών τρίτων χωρών στην Ελλάδα:
* Η συντριπτική πλειονότητα (79,3%) των ερωτηθέντων πιστεύει ότι ο αριθμός των μεταναστών στην Ελλάδα είναι πολύ μεγάλος, περισσότεροι του 50% των Ελλήνων θεωρούν την παρουσία των μεταναστών απειλή για τη χώρα, αν και αντίστοιχος αριθμός συναναστρέφεται καθημερινά με μετανάστες. * Σε ποσοστό 57,5% πιστεύουν ότι οι μετανάστες έχουν συμπιέσει τους μισθούς αυξάνοντας την ανεργία των Ελλήνων, μόνο 34,3% αναγνωρίζουν τη συμβολή τους στην ανάπτυξη της οικονομίας και ένας στους δύο θεωρούν ότι οι μετανάστες επιβαρύνουν το ασφαλιστικό σύστημα.
* Ενας στους δύο εκτιμά ότι η παρουσία των μεταναστών απειλεί να αλλοιώσει την εθνική μας ταυτότητα, ενώ αντίθετα τέσσερις στους 10 ότι εμπλουτίζουν πολιτιστικά την ελληνική κοινωνία.
* Οτι οι μετανάστες αυξάνουν τη βία και την εγκληματικότητα απαντούν 74,5% και μόνο το 23,9% εκφράζει αντίθετη άποψη. Το 65,35% διαβεβαιώνουν ότι αισθάνονται ανασφαλείς στην πόλη τους, το 48% ότι απειλούνται τόσο από Ελληνες όσο και από μετανάστες, το 29,6% μόνον από μετανάστες και το 19% μόνον από λαθρομετανάστες.
* Το 29,3% θεωρούν ότι οι μετανάστες δεν πρόκειται ποτέ να ενταχθούν πλήρως και το 16,3% ότι θα πρέπει να εγκαταλείψουν τις συνήθειες και την ταυτότητά τους.
* Περισσότεροι από τους μισούς ερωτηθέντες πιστεύουν ότι οι παράνομοι μετανάστες πρέπει να φύγουν από την Ελλάδα, 34,3% ζητούν να παραμείνουν και να έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους Ελληνες, το 8,9% θέλουν να επιστρέψουν στις χώρες τους και το 3,7% να παραμείνουν χωρίς δικαιώματα.
* Σύμφωνοι με την πρόσβαση των μεταναστών στην εργασία και την κοινωνική ασφάλιση δηλώνουν περισσότεροι από 7 στους 10 ερωτώμενους και 5 στους 10 συμφωνούν με την οικογενειακή συνένωση.
* Πάνω από 50% συμφωνούν ότι τα παιδιά των μεταναστών που γεννιούνται στη χώρα μας δικαιούνται ελληνικής υπηκοότητας ενώ στην άποψη αυτή αντιτίθενται 4 στους 10.
* Για το δικαίωμα ψήφου διαπιστώνεται διχογνωμία, με 49,9% να δηλώνουν υπέρ και 43,5% να διαφωνούν.
* Οκτώ στους 10 θέλουν η ρατσιστική συμπεριφορά απέναντι στους μετανάστες να τιμωρείται και 7 στους 10 συμφωνούν με το σύνθημα «Ολοι διαφορετικοί - όλοι ίσοι».
Οι μετανάστες
* Οι μισοί μετανάστες δηλώνουν ότι απολαμβάνουν τα ίδια δικαιώματα με τους Ελληνες και οι άλλοι μισοί όχι.
* Ενας στους δύο θέλει την ελληνική υπηκοότητα, 7 στους 10 ζητούν δικαίωμα ψήφου και 2 στους 5 πιστεύουν ότι το ελληνικό κράτος προσπαθεί να τους εντάξει με σεβασμό στην ταυτότητά τους.
* Ενας στους 10 δηλώνει ότι συναναστρέφεται με Ελληνες, 65% έχουν θετική γνώμη για τους Ελληνες, 4 στους 10 πιστεύουν ότι σε λίγα χρόνια θα έχουν γίνει Ελληνες και μόνον 28,1% χαρακτηρίζουν ρατσιστική τη συμπεριφορά των Ελλήνων *
Στη Βουλή το νομοσχέδιο για τους μετανάστες
Το νομοσχέδιο για την παροχή ιθαγένειας και ψήφου στους μετανάστες παίρνει τις επόμενες ημέρες (ίσως και μέσα στη εβδομάδα), το δρόμο προς τη Βουλή.
Η κυβέρνηση παρά τις έντονες αντιρρήσεις από Ν.Δ. και ΛΑΟΣ είναι αποφασισμένη να προχωρήσει στην ψήφισή του, αφού πρώτα αξιοποιήσει τις προτάσεις που κατατέθηκαν στη δημόσια διαβούλευση. Οι επίσης πολλές αρνητικές, θέσεις που εκφράσθηκαν, δεν μπορούν να αξιολογηθούν, αφού στην πλειοψηφία τους επαναλαμβάνουν μισαλλόδοξες απόψεις, ζητώντας επίμονα δημοψήφισμα. *Η κυβέρνηση φαίνεται πάντως έτοιμη να συζητήσει αλλαγές σε επιμέρους ρυθμίσεις, οι οποίες όμως δεν θα αλλοιώνουν τη φιλοσοφία των μέτρων. Κύριος στόχος είναι να διευκολυνθεί η ομαλή κοινωνική ένταξη των νομίμων μεταναστών και των παιδιών τους στην ελληνική κοινωνική πραγματικότητα. Βασικά κριτήρια παραμένουν η νομιμότητα της παραμονής και η συμμετοχή των παιδιών στην ελληνική παιδεία.
*Για τον ίδιο λόγο άλλωστε οι επί μακρόν διαμένοντες, οι πολιτικοί πρόσφυγες και οι ομογενείς θα μπορούν να μετέχουν στις τοπικές εκλογές. Πρόκειται για μέτρα ενσωμάτωσης των μεταναστών που εκσυγχρονίζουν το απαρχαιωμένο, θεσμικό μας πλαίσιο, φέρνοντας την Ελλάδα στον ευρωπαϊκό μέσο όρο.
*Αντίθετα η κατηγορηματική απόρριψη του νομοσχεδίου από τον Α. Σαμαρά, η ξενοφοβική προσέγγιση του μεταναστευτικού και η συμπόρευσή του με τη δημαγωγική εθνικοφροσύνη, μεταφέρει ακόμη πιο δεξιά την ισορροπία δυνάμεων του ευρύτερου κεντρο-δεξιού πόλου, δυσκολεύοντας την επίτευξη γενικότερων συναινέσεων στο ευαίσθητο αυτό θέμα.
Καλώς ήρθατε στη χώρα της αδιατάρακτης εθνικής ομοιογένειας! Ο ένας είναι καθηγητής αλλά δεν του επιτρέπεται να διδάξει, και ο άλλος νομικός που δεν μπορεί να ασκήσει τη δικηγορία.
Ντένις Βούκα (πάνω): «Για εμάς, τα παιδιά της δεύτερης γενιάς μεταναστών, αυτό το νομοσχέδιο είναι τα πάντα». Νταριέλ Σίνα (κάτω): "Δεν έχω κανένα επαγγελματικό δικαίωμα στην Ελλάδα, τη χώρα που σπούδασα" Μπορεί και οι δύο να είναι αριστούχοι απόφοιτοι ελληνικών ΑΕΙ με μεταπτυχιακούς τίτλους, έχουν όμως ένα σοβαρό «μειονέκτημα»: Είναι παιδιά μεταναστών και χωρίς την ελληνική ιθαγένεια, οι τίτλοι των σπουδών τους στη χώρα μας είναι «χρήσιμοι» μόνο για κάδρα στους τοίχους των σπιτιών τους. Αλβανικής καταγωγής και οι δύο, απέκτησαν ελληνική παιδεία, αλλά δεν μπόρεσαν να αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες! Ο ένας υποχρεώθηκε να φύγει από την Ελλάδα και ο άλλος περιμένει να γίνει νόμος του κράτους το νομοσχέδιο για την πολιτογράφηση των μεταναστών.
Μεταπτυχιακές σπουδές
Ο 30χρονος Νταριέλ Σίνα είναι απόφοιτος της Νομικής Αθηνών. Στην ίδια σχολή έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Ευρωπαϊκό Δίκαιο, αμέσως μετά συμμετείχε σε πρόγραμμα «Εράσμους» στη Γερμανία και φέτος ολοκλήρωσε το διδακτορικό του στο Δημόσιο Δίκαιο.
Μέχρι πριν από δύο μήνες πηγαινοερχόταν Αθήνα-Τίρανα. Τώρα εγκαταστάθηκε στην Αλβανία. Διδάσκει στη Νομική Σχολή Τιράνων ως λέκτορας καθηγητής. «Είναι για μένα μία λαμπρή σταδιοδρομία σε αντίθεση με την Ελλάδα, όπου δεν είχα το δικαίωμα εγγραφής στο δικηγορικό σύλλογο και ως εκ τούτου επαγγελματικά δικαιώματα».
Οταν ο Ντένις Βούκα αποφοίτησε με άριστα από το παιδαγωγικό της Φιλοσοφικής Σχολής, δεν ήξερε τι τον περίμενε: «Ισως θα έπρεπε να το είχα ψάξει περισσότερο. Ημουν αφελής. Γνώριζα ότι χωρίς την ελληνική ιθαγένεια δεν μπορούσα να πάω στην αστυνομία, σε στρατιωτικές σχολές και να διδάξω σε δημόσιο σχολείο. Αλλά δεν πίστευα ότι θα πάω στη Φιλοσοφική Σχολή, σε ένα κατεξοχήν φιλελεύθερο πεδίο επιστημών, το οποίο δεν διακρίνει τους ανθρώπους σε όμοιους και ανόμοιους, σε ανώτερους και κατώτερους και στη συνέχεια δεν θα μπορούσα να εργαστώ με τη μόνη δικαιολογία ότι είμαι ξένος. Δεν το φανταζόμουν».
Η ψυχρολουσία ήρθε με την επίδοση των πρώτων βιογραφικών σε ιδιωτικά εκπαιδευτήρια: «Φιλόλογος και Αλβανός; μου είπε κάποιος. Υπήρξαν βέβαια άνθρωποι ανοιχτόμυαλοι, που ενδιαφέρθηκαν όταν είδαν τους βαθμούς μου. Κάποιος δήλωσε ενδιαφέρον και μου είπε να πάω να πάρω άδεια διδασκαλίας. Πήγα ανυποψίαστος στο γραφείο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης της περιοχής μου και ο κόσμος γύρισε ανάποδα. Δεν ήταν μόνο που έμαθα τα άσχημα νέα, αλλά και η στάση τους δεν ήταν η καλύτερη δυνατή. Εφόσον τελειώνει η άδεια παραμονής σου, να φύγεις, να πας στη χώρα σου».
Η χώρα όμως όπου ζει ο Ντένις από την ηλικία των 12 ετών είναι η Ελλάδα. Και το επόμενο βήμα του, ήταν ένας νέος κύκλος σπουδών. Σε λίγο τελειώνει το μεταπτυχιακό του με αντικείμενο τη Διδακτική της Ιστορίας και ελπίζει στην ψήφιση του νέου νομοσχεδίου.«Για εμάς τα παιδιά της δεύτερης γενιάς μεταναστών, αυτό το νομοσχέδιο είναι τα πάντα. Δημιουργεί ελπίδες, ανοίγει νέες προοπτικές».
Για τον Νταριέλ που «μετανάστευσε» στην πατρίδα του το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Θα συνεχίσει την ακαδημαϊκή του καριέρα στην Αλβανία. Θερμός υποστηρικτής του νομοσχεδίου περί ιθαγένειας, το θεωρεί προωτοπόρο για τα ελληνικά δεδομένα.
«Η πρωτοβουλία του Γ. Παπανδρέου πρέπει να χαιρετιστεί από όλα τα κόμματα και δεν μιλάω βέβαια για το κόμμα του Γ. Καρατζαφέρη οι απόψεις του οποίου είμαι σίγουρος ότι δεν εκφράζουν το σύνολο του ελληνικού λαού. Είναι απορίας άξιον, επίσης, γιατί η Νέα Δημοκρατία επέλεξε να το καταψηφίσει. Γι' αυτό, λοιπόν, πρέπει να στηρίξουμε τον κ. Παπανδρέου στην πρωτοβουλία αυτή, την οποία πρέπει να ακολουθήσουν και όλες οι άλλες χώρες της Ε.Ε. εάν βέβαια θέλουμε μια δημοκρατική Ευρώπη με ίσες ευκαιρίες για όλους και όχι μόνο για τους ιθαγενείς».
«Πρέπει να πάμε μπροστά»
Ο Νταριέλ Σίνα μάς εξηγεί ότι η Ελλάδα πρέπει να διαλέξει την πολιτιστική πολυμορφία έναντι της πολιτισμικής περιθωριοποίησης: «Πρέπει να πάει μπροστά, όχι πίσω. Μέσω αυτού του νομοσχεδίου τής δίνεται η ευκαιρία να αποδείξει ότι είναι η χώρα στην οποία γεννήθηκαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, η χώρα πρωτοπόρων φιλοσόφων και φιλοσοφιών».
Πιστεύει ότι «εάν η Ελλάδα αρνηθεί στους νέους το δικαίωμα ένταξης επί ίσοις όροις με τους Ελληνες, στο μέλλον θα έχει πολλά προβλήματα πολιτισμικών συγκρούσεων. Πρέπει εδώ και τώρα να ληφθούν μέτρα τα οποία θα δώσουν μια ελπίδα και ένα μήνυμα στη καινούρια γενιά των μεταναστών "ότι η χώρα αυτή είναι και δική σας"».
Οσο για τις φοβίες εκείνων που μιλούν ότι παραμονεύει ο κίνδυνος της εθνικής αλλοίωσης, από τυχόν μαζική και ανεξέλεγκτη εισροή μεταναστών, ο δικηγόρος τονίζει:
«Το νομοσχέδιο παρέχει σχετικές ασφαλιστικές δικλίδες. Η Ελλάδα δεν πρόκειται να χάσει την κυριαρχία της από τη νομιμοποίηση των μεταναστών, όπως κάποιοι θέλουν να υποστηρίζουν».
Η ακροδεξιά «Vendetta» δεν είναι αποκριάτικο αστείο
Πριν από λίγες μέρες, ένα ασυνήθιστο περιστατικό συνέβη στους Αμπελοκήπους: 25 φασιστοειδή που φορούσαν αποκριάτικες μάσκες εμπνευσμένες από τη γνωστή ταινία «V for Vendetta», εισέβαλαν στον Πολιτιστικό Σύλλογο Ανω Αμπελοκήπων, λίγο πριν ξεκινήσει προγραμματισμένη εκδήλωση της τοπικής κίνησης «Απελάστε τον Ρατσισμό», με θέμα το νομοσχέδιο για τους μετανάστες.
Οι αυτοαποκαλούμενοι «αυτόνομοι» πέταξαν τρικάκια και έγραψαν συνθήματα με ρατσιστικό περιεχόμενο, αποκάλεσαν τους διοργανωτές προδότες, έβγαλαν ένα εθνικιστικό λογύδριο και στη συνέχεια αποχώρησαν συντεταγμένα. Μάλιστα βιντεοσκόπησαν και ανάρτησαν στο Διαδίκτυο βίντεο με επιλεγμένες σκηνές από τον τραμπουκισμό τους, προκειμένου να αυτοδιαφημιστούν. Το βίντεο αυτό υιοθετήθηκε από αρκετά φασιστικά ιστολόγια, αλλά και από διάφορα σάιτ των ακροδεξιών νεολαίων του Καρατζαφέρη, αποδεικνύοντας πως η κοινοβουλευτική έκφραση του «χώρου» ξεμασκαρεύεται επικίνδυνα. Αποκαλυπτική, πάντως, ήταν και η παντελής αδράνεια της αστυνομικής δύναμης, που είχε από νωρίς ενημερώσει τους διοργανωτές της αντιρατσιστικής εκδήλωσης πως θα ήταν παρούσα σε μικρή απόσταση για την «προστασία» τους, φανερώνοντας έτσι την απόσταση μεταξύ των εξαγγελιών Χρυσοχοΐδη περί εκδημοκρατισμού της ΕΛ.ΑΣ. και της καθημερινής πρακτικής των ένστολων «Προστατών του Πολίτη». Μπορεί το επεισόδιο να μην ήταν αιματηρό σαν κι εκείνα που προτιμούν τα κανάλια. Ομως είναι εξαιρετικά ανησυχητικό για καθένα και καθεμία που δεν ανέχεται τις απόπειρες φίμωσης της ελεύθερης διακίνησης ιδεών. Το ακροδεξιό σχέδιο είναι προφανές: Οι μετανάστες-θύματα των πρόσφατων επιθέσεων στον Νέο Κόσμο, στα Χανιά, στον Αγιο Παντελεήμονα και αλλού, να αποκοπούν από τα αλληλέγγυα προς αυτούς τμήματα της κοινωνίας. Οι οργανώσεις δικαιωμάτων και οι συμπαραστάτες που βαδίζουν μαζί τους στις αντιρατσιστικές διαδηλώσεις να τρομοκρατηθούν. Να νομιμοποιηθούν ρατσιστικές «δράσεις» και να απομονωθούν οι αλληλέγγυοι, οι Αριστεροί, οι αντιρατσιστές. Ομως και η ανοχή των «από πάνω» απέναντι στους ακροδεξιούς είναι δικαιολογημένη: αντί οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι και οι νέοι να στοχοποιήσουν τις πολιτικές που προκάλεσαν ή διαχειρίζονται την οικονομική κρίση σε βάρος τους, τελικά μάλλον τους βολεύει να στρέψουμε τα βέλη μας στα πιο αδύναμα θύματά της.
Ευτυχώς, απέχουμε ακόμη από το σημείο τα παραπάνω σενάρια να γίνουν πραγματικότητα. Ομως τώρα, και όχι αύριο, είναι η ώρα να συνειδητοποιήσουμε πως η αντιμετώπιση της ακροδεξιάς ρητορείας και δράσης σε όλες της τις μορφές χρειάζεται να γίνει υπόθεση όλου του δημοκρατικού φάσματος. Τοπικοί φορείς, συνδικάτα, προοδευτικά και αριστερά κόμματα και οργανώσεις, απλοί εργαζόμενοι και νέοι να ενώσουμε τη φωνή μας απέναντι στους νοσταλγούς των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Να ξεμασκαρέψουμε τους φασίστες με τη μάσκα, αλλά κι αυτούς με τη γραβάτα, και να σταθούμε αλληλέγγυοι στους κολασμένους της γης, μετανάστες και πρόσφυγες. Να συνειδητοποιήσουμε πως η μετανάστευση είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο που δεν αποτρέπεται με στρατιωτικά και αστυνομικά μέτρα. Οτι η περιθωριοποίηση των μεταναστών ωφελεί μόνο τους λαθροεργοδότες και τα παράνομα κυκλώματα, ενώ θίγει τα κοινωνικά, εργασιακά, ασφαλιστικά, δημοκρατικά και ανθρώπινα δικαιώματα όλων των υπόλοιπων. Και πως ίσα δικαιώματα στους μετανάστες σημαίνουν καλύτερη ζωή για όλους. Τελικά, η «Vendetta» των ακροδεξιών αφορά όλους μας. Δεν έχει καμία σχέση με την ταινία, ούτε αποτελεί αποκριάτικο αστείο.
* Μέλος της κίνησης «Απελάστε τον Ρατσισμό»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου