ΗΠΑ: ένας διαβόητος νεοναζί αποκηρύσσει το παρελθόν του
ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ: Γιάννης Παπαδόπουλος, ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τρίτη 20 Απριλίου 2010, Εφημερίδα TA NEA
Ο Φρανκ Μέινκ είχε μάθει να μιλάει με γροθιές. Στα εφηβικά του χρόνια ήταν ένας από τους πιο γνωστούς σκίνχεντ της Αμερικής, με δικό του τηλεοπτικό σόου που το αποκαλούσε «Ράιχ». Μισούσε τους πάντες. Μέχρι που στο τέλος μίσησε τον ίδιο του τον εαυτό.
Στον κόσμο του Φρανκ Μέινκ δεν ήταν εύκολο να είσαι παιδί. Στις γειτονιές της Νότιας Φιλαδέλφειας κουμάντο έκαναν οι συμμορίες. Στη σχολική τσάντα μαζί με τα βιβλία οι μαθητές έκρυβαν σουγιάδες. Και στο σπίτι του οι γονείς του επέλεγαν μπίρα αντί για νερό, μαριχουάνα αντί για μάλμπορο.
Σε ηλικία 14 ετών, ο Μέινκ έγινε μέλος μιας ομάδας σκίνχεντ. Ξύρισε το κεφάλι του και πότισε το σώμα του με μίσος. Είκοσι πέντε ναζιστικά τατουάζ στόλισαν το κορμί του. Ενα από αυτά, μια σβάστικα με έναν καιόμενο κέλτικο σταυρό, ήταν χαραγμένο στον λαιμό του.
Ο Μέινκ απέκτησε και το δικό του τηλεοπτικό πρόγραμμα με τίτλο «Ράιχ», απ΄ όπου προσπαθούσε να προσηλυτίσει νέα μέλη. Στα 18 του βρέθηκε στη φυλακή, αφού απήγαγε και ξυλοκόπησε έναν άνδρα καταγράφοντας το βίαιο ξέσπασμά του σε βίντεο.
Ο εγκλεισμός του τού άλλαξε τη ζωή. «Στη φυλακή συνάντησα άτομα που είχαν βιώσει δύσκολες καταστάσεις, παρόμοιες με τις δικές μου. Ανεξαρτήτως χρώματος και καταγωγής κατάλαβα ότι οι ζωές μας δεν είχαν μεγάλες διαφορές», προσθέτει ο Μέινκ.
Με την αποφυλάκισή του προσπάθησε να αποκοπεί από το φασιστικό παρελθόν του. Με τον καιρό ο Μέινκ άρχισε να βλέπει τον κόσμο χωρίς φόβο και προκατάληψη. Εκοψε τους δεσμούς με κάθε νεοναζί και μετάνιωσε για τα λάθη του. Πρόσφατα κυκλοφόρησε στην Αμερική ένα βιβλίο με την ιστορία του: «Η αυτοβιογραφία ενός πρώην σκίνχεντ» (Αutobiography of a Recovering Skinhead, Εκδ. Ηawthorne).
«Ημουν ένας κακός άνθρωπος, θυμωμένος και εγωιστής. Χωρίς αυτοεκτίμηση, έτοιμος να κάνω τα πάντα. Οταν με πλησίασαν οι σκίνχεντ για να με εντάξουν στην ομάδα τους, μού φέρθηκαν σαν την οικογένεια που δεν είχα. Με ρώτησαν για τη ζωή μου στο σχολείο, τα προβλήματά μου. Ενδιαφέρθηκαν. Οι γονείς μου ποτέ δεν με είχαν ρωτήσει κάτι αντίστοιχο. Οι σκίνχεντ με έκαναν να νιώσω προστατευμένος», λέει ο βαθιά θρησκευόμενος Μέινκ.
«Με έπεισαν ότι μόνο οι λευκοί είναι εκλεκτοί του Θεού, ότι όλες οι άλλες φυλές είναι απόγονοι του Κάιν, παιδιά του Σατανά. Χρησιμοποιούσαν αποσπασματικά κομμάτια από τη Βίβλο για να υποστηρίξουν τα λεγόμενά τους. Δεν τους αμφισβητούσα. Εκείνα τα χρόνια ήμουν έτοιμος να δεχτώ τα πάντα», λέει. Σύμφω- να με τον Μέινκ, κάθε μέλος της ομάδας του υπέφερε από αισθήματα κατωτερότητας, τα οποία ξεγελούσε ξεσπώντας απέναντι σε μαύρους, ομοφυλόφιλους ή αλλόθρησκους.
Πλέον ο Μέινκ γυρίζει την Αμερική σε συνεργασία με μη κυβερνητικές οργανώσεις και δίνει αντιρατσιστικές ομιλίες σε πανεπιστήμια και σχολεία. Εχει ιδρύσει μια πολυπολιτισμική ομάδα χόκεϊ, ενώ στις τελευταίες προεδρικές εκλογές ψήφισε τον Μπαράκ Ομπάμα.
«Δεν τον ψήφισα γιατί είναι μαύρος. Αλλά γιατί έχει όραμα», λέει. Με αφορμή την εκλογή του Ομπάμα όμως οι ομάδες «μίσους» έχουν αυξηθεί ραγδαία στις ΗΠΑ. Σύμφωνα με την οργάνωση Southern Ρoverty Law Center, το 2009 οι «πατριωτικές» ομάδες στην Αμερική έφταναν τις 923 (αύξηση κατά 250%).
Για τον Μέινκ η καλύτερη άμυνα απέναντί τους είναι η κριτική σκέψη: «Πρέπει να καταλάβουμε ότι ο Θεός μάς έπλασε όλους το ίδιο. Απ΄ όπου κι αν προερχόμαστε, όλοι οι άνθρωποι έχουμε κάτι κοινό: συνείδηση», καταλήγει.
ΟΙ ΣΚΙΝΧΕΝΤ εμφανίστηκαν ως υποκουλτούρα της εργατικής τάξης στη Βρετανία τη δεκαετία του ΄60. Αρχικά αποτελούσαν αντίδραση στο ανδρόγυνο στυλ της εποχής, αντιπαθούσαν την επικρατούσα ελίτ και εναντιώνονταν στη χρήση ναρκωτικών ΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ του ΄70 συνδέουν την ύπαρξή τους με τον ρατσισμό και διέπονται από τις αρχές του εθνικιστικού Εθνικού Μετώπου. Στη δεκαετία του ΄80 εξαπλώνονται στην Αμερική και αποκτούν χιλιάδες μέλη ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ξυρισμένο κεφάλι και τα τατουάζ, βασικό χαρακτηριστικό τους είναι οι μπότες Dr. Μartens με κόκκινα κορδόνια. Το κόκκινο συμβολίζει την αγνότητα του άριου αίματος, στο οποίο πιστεύουν οι σκίνχεντ.
ΔΕΙΤΕ:
This Is England (κινηματογραφική ταινία)
ΚΡΙΤΙΚΗ: ΝΙΝΟΣ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗΣ, Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
«This is England» του Σέιν Μέντοους
Βρετανία, 2007. Σκηνοθεσία-σενάριο: Σέιν Μέντοους. Ηθοποιοί: Τόμας Τέργκουζ, Τζόζεφ Γκίλγκαν, Στίβεν Γρκάαμ. 102 λεπτά.
Στην Αγγλία της κυρίας Θάτσερ, η φτώχεια αλλά και η έλλειψη φίλων, οδηγούν ένα 12χρονο αγόρι στην αγκαλιά μιας ρατσιστικής ομάδας νέων, σε μια ταινία, δοσμένη με οξυδέρκεια, χιούμορ αλλά και συγκίνηση.
Μια ζοφερή εικόνα της ζωής σε μια επαρχιακή πόλη της Αγγλίας της κυρίας Θάτσερ, τον Ιούλιο του 1983, περίοδο του πολέμου των Φόκλαντ, μέσα από μια ημι-αυτοβιογραφική ταινία, παρουσιάζει ο σκηνοθέτης Σέιν Μέντοους, που είχε κάνει μια εντυπωσιακή πρώτη εμφάνιση το 1997 στο φεστιβάλ Βενετίας, με την ταινία «Twenty Four Seven».
Πρόκειται για την ιστορία του Σον (εκπληκτικός στο ρόλο ο Τόμας Τέργκουζ), ενός ευάλωτου, 12χρονου, χωρίς πατέρα (σκοτώθηκε στον πόλεμο των Φόκλαντ) αγοριού, που βρίσκει αποκούμπι στη μοναξιά του αλλά και στην έλλειψη πατέρα, σε μια ομάδα «σκίνχεντ» που τον «υιοθετούν». Βρισκόμαστε στην αρχή της δημιουργίας των σκίνχεντ, όταν η ομάδα στην οποία προσχωρεί ο Σον είναι φιλική και εκφράζει την αντίδρασή της στην ανεργία, στον πόλεμο αλλά και στο κατεστημένο μέσα από τα ρούχα που φορά και τη μουσική που ακούει. Μέχρι που η εμφάνιση του Κόμπο, ενός φίλου της ομάδας, που μόλις αποφυλακίζεται, τους χωρίζει στα δυο: την ομάδα που υιοθετεί το ρατσισμό και τη βία κι εκείνη που αρνείται παρόμοια πορεία. Ο Σον παρασύρεται από τον Κόμπο και προσχωρεί στην πρώτη ομάδα, τόσο από ανάγκη να ανήκει κάπου όσο και επειδή πιστεύει πως έτσι θα δικαιώσει τον νεκρό πατέρα του και την Αγγλία που, σύμφωνα με τον Κόμπο κι εκείνους που βρίσκονται πίσω του (συγκεκριμένα τους εκπροσώπους του νεοναζιστικού Εθνικού Μετώπου), χρειάζεται να επανακτήσει τη χαμένη, «εθνική» της ταυτότητα.
Ο Μέντοους, όπως και στις προηγούμενες ταινίες του (πρόσφατο παράδειγμα «Τα παπούτσια του νεκρού») συνεχίζει κι εδώ το σχόλιό του πάνω στη βία, αυτή τη φορά στη βία μερίδας της νεολαίας, που η φτώχεια, η ανεργία, η αμάθεια και η αποξένωση, οδηγούν στην αγκαλιά εξτρεμιστικών ομάδων - ένα μεγάλο μέρος της ταινίας στηρίζεται στην εμπειρία του ίδιου του σκηνοθέτη που, σε εφηβική ηλικία υπήρξε μέλος μιας τέτοιας ομάδας. Χωρίς υποχωρήσεις ή μελοδραματισμούς, με δύναμη, διεισδυτικότητα, και κριτική ματιά, συχνά με συγκίνηση αλλά και χιούμορ, ο Μέντοους σκιαγραφεί το πορτρέτο του μικρού πρωταγωνιστή του, τοποθετώντας το σ' ένα συγκεκριμένο κοινωνικό περιβάλλον (σε επίκαιρα στην αρχή αλλά και προς το φινάλε, ο Μέντους μας δίνει μιαν εικόνα της κοινωνικοπολιτικής κατάστασης της περιόδου), προσφέροντάς μας μια συγκλονιστική στην αλήθεια και την ειλικρίνειά της ταινία.
Το Ροτβάιλερ «δαγκώνει» υπέροχα στο Επί Κολωνώ (θεατρική παράσταση)
Το έργο, το οποίο παρουσιάζει «ζωντανή» συνέντευξη ενός τηλεστάρ δημοσιογράφου στο άντρο ενός σκίνχεντ, εξακολουθεί να αφορά το αθηναϊκό κοινό που συρρέει και εφέτος για να το παρακολουθήσει
ΑΣΤΕΡΟΠΗ ΛΑΖΑΡΙΔΟΥ, Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2010, Εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ
Ροτβάιλερ: ράτσα σκύλου συνυφασμένη με επιθετική συμπεριφορά. Οταν λοιπόν χρησιμοποιείται ως ψευδώνυμο ενός σκίνχεντ, τα πράγματα αγριεύουν επικίνδυνα. Η είδηση ότι μια ομάδα ακροδεξιών οπαδών της Ατλέτικο Μαδρίτης σκότωσε το 2001 έναν νεαρό φίλαθλο μιας βασκικής ομάδας ύστερα από αγώνα ποδοσφαίρου έκανε τον Γκιγέρμο Ερας να γράψει το θεατρικό έργο «Ροτβάιλερ». Ο Χάιμε Ρεβέρτερ είναι ένας δημοσιογράφος-σταρ της τηλεόρασης, ο οποίος καταφέρνει να εξασφαλίσει αποκλειστική συνέντευξη με τον συγκεκριμένο σκίνχεντ, και μάλιστα αφήνει για πρώτη φορά τη σιγουριά του πλατό προκειμένου να παρουσιάσει την εκπομπή «ζωντανά» από το επικίνδυνο άντρο του. Οι σχέσεις εξουσίας περιπλέκονται μεταξύ συνεντευξιαστή και συνεντευξιαζομένου και όταν ο πρώτος ξεπεράσει το όριο, η κατάσταση δεν θα αργήσει να βγει εκτός ελέγχου με αθώο θύμα τον καμεραμάν. Το έργο, το οποίο μεταφράστηκε από τη Μαρία Χατζηεμμανουήλ με τη συμβολή του Ινστιτούτου Θερβάντες και σκηνοθετήθηκε από την Ελένη Σκότη, αποτελεί μία από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις της περασμένης θεατρικής σεζόν. Και ενώ η παράσταση του Θεάτρου Επί Κολωνώ είχε προγραμματιστεί να επαναληφθεί για λίγο καιρό και εφέτος, το αμείωτο ενδιαφέρον του κοινού την καθιστά ένα από τα μεγαλύτερα θεατρικά σουξέ. Κάπως έτσι η μία παράταση έφερε την άλλη, ώσπου αποφασίστηκε ότι το «Ροτβάιλερ» θα εξακολουθεί να... δαγκώνει ως το τέλος της σεζόν, ήτοι 28 Μαρτίου.
«Η παράσταση του έργου μου στην Ελλάδα από τον ελληνικό θίασο (σ.σ.: Δημήτρης Λάλος, Γιάννης Ράμος, Γιάννης Τρίμης, Δημήτρης Καπετανάκος) είναι καταπληκτική, σε σημείο που τη θεωρώ καλύτερη από το θεατρικό μου κείμενο. Αυτή είναι η δύναμη του θεάτρου, ότι κάποιοι ηθοποιοί κάνουν δικό τους ένα έργο και το μετατρέπουν σε αίμα τους. Το σώμα μιλάει. Ετσι, ένα έργο που εξελίσσεται στην Ισπανία γίνεται παγκόσμιο. Και συνεπώς σε ένα από τα σύγχρονα προβλήματα της Ευρώπης που ακόμη δεν έχουμε μάθει να χειριζόμαστε, παρά μόνο για εμπορικούς λόγους» λέει ο συγγραφέας και σκηνοθέτης με έδρα τη Μαδρίτη, αλλά με πεδίο δράσης ολόκληρη τη Λατινική Αμερική. Εχοντας ταξιδέψει πολύ στη ζωή του, έχει συναντήσει κρούσματα ρατσισμού όπου και αν έχει πάει. Στην πατρίδα του θεωρεί ότι, αν και η κατάσταση είναι καλύτερη απ΄ ό,τι σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, «ο ρατσισμός υποβόσκει με τρόπο ταπεινωτικό σε διάφορους τομείς της καθημερινότητας. Τώρα μάλιστα με την οικονομική κρίση στραβοκοιτάζουμε τους ξένους, ενώ στις εποχές της ευημερίας τους εκμεταλλευόμαστε επειδή είναι φτηνά εργατικά χέρια. Μια μεγάλη πράξη κυνισμού, από την οποία δε μένουν αμέτοχα ούτε κάποια τμήματα της Αριστεράς».
Η εξαιρετική χρήση του βίντεο στην παράσταση (ο Γιάννης Τρίμης δεν υποδύεται μόνο τον καμεραμάν, αλλά υπογράφει και τον τρόπο που η μαγνητοσκοπημένη εικόνα μπλέκεται μέσα στη θεατρική δράση) εντείνει την αίσθηση κλειστοφοβίας τόσο στους «φιλοξενούμενους» του Ροτβάιλερ όσο και στους θεατές. Και επειδή κάθε απευθείας μετάδοση που σέβεται τον εαυτό της θέλει και τις ζωντανές συνδέσεις της, επί της οθόνης εμφανίζεται ο Δημήτρης Καταλειφός ως παλαιός καθηγητής του Ροτβάιλερ που αναρωτιέται τι πήγε τόσο λάθος, η Ιωάννα Τζώρα ως η πρώην αγαπημένη του που όμως δεν άντεξε να είναι μαζί του, ενώ ακούγεται η φωνή της Δάφνης Λαρούνη, που υποδύεται την απελπισμένη μητέρα του. Ενα σύμπαν κλειστό, ανατριχιαστικά ζωντανό και προπαντός καλοσκηνοθετημένο.
Δίκτυα:
Διασυνδέσεις σκίνχεντ, νεοναζί και χούλιγκαν φέρνει στο φως η επίθεση εναντίον Έλληνα στο Μόναχο
Πηγή: Associated Press (άρθρο του 2001)
Πρωτοφανείς διαστάσεις έλαβε στη Γερμανία η ρατσιστική επίθεση κατά του Τσουκνόπουλου (φωτ. αρχείου)
Το βάθος των διασυνδέσεων ανάμεσα σε ομάδες σκίνχεντ, οργανώσεις νεοναζί και χούλιγκαν ποδοσφαιρικών ομάδων -στην προκειμένη περίπτωση, του Αγιαξ Αμστερνταμ- φώτισε η σύλληψη στην Ολλανδία του 19χρονου σκίνχεντ Κρίστοφ Σούλτε, ο οποίος καταζητούνταν από τις γερμανικές Αρχές και την Ιντερπόλ ως κύριος δράστης της βάναυσης επίθεσης εις βάρος του 31χρονου Αρτέμιου Τσουκνόπουλου στις 12 Ιανουαρίου στο Μόναχο.
Σε συνέντευξη Tύπου, που δόθηκε την Κυριακή στο Βερολίνο, ο επικεφαλής της διωκτικής ομάδας των γερμανικών Αρχών και σύνδεσμος στην Ιντερπόλ, Γιοάχιμ Σολόν, περιέγραψε το δίκτυο που «κάλυψε» τον καταζητούμενο σκίνχεντ μέχρι τη σύλληψή του και αναφέρθηκε σε «συγκοινωνούντα δοχεία» σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες.
Ο Σούλτε είχε τραυματιστεί κατά τη συμπλοκή των περίπου 60 σκίνχεντ με τους Τούρκους πολίτες που είχαν προστρέξει να βοηθήσουν τον Τσουκνόπουλο και είχε φυγαδευτεί από ομοϊδεάτες του πριν από την έλευση της αστυνομίας. Ο 19χρονος φέρεται ως αρχηγός της ακροδεξιάς οργάνωσης «Αδελφότητα του Ίζερλον», η οποία εδρεύει σε μία μικρή δυτικογερμανική πόλη. Να σημειωθεί ότι οι περισσότερες «ανένταχτες» και χωρίς κλασική οργανωτική δομή ομάδες των σκίνχεντ φέρουν την επωνυμία Αδελφότητα.
Το δίκτυο που περιέθαλψε στη Βόρεια Ρηνανία - Βεστφαλία τον επικηρυγμένο με 30.000 μάρκα σκίνχεντ σχετίζεται με έναν γνωστό «ανένταχτο» νεοναζί, τον Κρίστιαν Βορχ, που κατοικεί στο Αμβούργο και έχει καταδικαστεί επανειλημμένως από γερμανικά δικαστήρια ως υποκινητής εκδηλώσεων ρατσιστικής βίας, καθώς και για αντισημιτική προπαγάνδα.
Οι διασυνδέσεις αυτού του χώρου με οργανωμένους ακροδεξιούς χούλιγκαν της ποδοσφαιρικής ομάδας Αγιαξ κατέστησαν δυνατή την προώθηση του Σούλτε στο Ρότερνταμ, όπου βρήκε προσωρινό καταφύγιο στο σπίτι ενός γνωστού Ολλανδού νεοναζί.
Από την περιγραφή της σύλληψης του Σούλτε από άλλο Γερμανό αξιωματικό της Αστυνομικής Διεύθυνσης Μονάχου, τον Ραλφ Κρέγκερ, προκύπτει ότι το άσυλο του Σούλτε ήταν ήδη επί αρκετές ημέρες γνωστό, αλλά η ολλανδική αστυνομία δεν επενέβη αμέσως, προκειμένου να συλλέξει περισσότερες πληροφορίες για το δίκτυο. Τελικά, η ολλανδική αστυνομία «χτύπησε» όταν ο Σούλτε ετοιμαζόταν να εγκαταλείψει την Ολλανδία και να μετακομίσει στο Βέλγιο.
Ο εισαγγελέας Κόνραντ Μπες, που έχει στα χέρια του την υπόθεση της επίθεσης κατά του Τσουκνόπουλου, ανακοίνωσε ότι η αίτηση έκδοσης του Σούλτε θα υποβληθεί αύριο και ότι υπολογίζει πως μέσα σε δύο εβδομάδες θα παραδοθεί στις γερμανικές Αρχές.
Κατά του Σούλτε -ο οποίος είχε πρωτοστατήσει στον ξυλοδαρμό του θύματος και, βάσει μαρτυριών, είχε επιχειρήσει να τον αποτελειώσει πηδώντας πάνω στο κεφάλι του, όταν ήταν πεσμένος στο έδαφος- έχει εκδοθεί ένταλμα σύλληψης με την κατηγορία της απόπειρας φόνου.
Για την επίθεση εναντίον του 31χρονου Έλληνα -που απασχόλησε έντονα τον Τύπο και τα ΜΜΕ στη Γερμανία τόσο λόγω της βαρβαρότητάς της όσο και λόγω της συμπαράστασης προς το θύμα από Τούρκους πολίτες- συνελήφθησαν αρχικά 14 σκίνχεντ, από τους οποίους οι εννέα εξακολουθούν να κρατούνται.
Μεταξύ αυτών είναι η 17χρονη Μαρία - Αννα φον Τάντεν, φίλη του Σούλτε, που πρωτοστάτησε και αυτή στον ξυλοδαρμό του Τσουκνόπουλου και αντιμετωπίζει, όπως και ο φίλος της, την κατηγορία της απόπειρας φόνου.
Τα εντάλματα για τους υπόλοιπους οκτώ αφορούν στις κατηγορίες της συνέργειας σε απόπειρα φόνου και της πρόκλησης βαριάς σωματικής βλάβης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου