Το νομοσχέδιο για την ιδιωτική τηλεόραση και την ραδιοφωνία καθορίζει τον ραδιοτηλεοπτικό χάρτη της Ελλάδας. Στο πρώτο άρθρο του νόμου ορίζεται ότι:
1. Η ίδρυση, εγκατάσταση κι λειτουργία επιτρέπεται μόνο με την χορήγηση άδειας από το κράτος.
2. Η χορήγηση των αδειών συνδέεται με την εξυπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος και συνιστούν δημόσια λειτουργία.
3. Υποχρέωση και μέριμνα των σταθμών αποτελεί η ποιότητα του προγράμματος, η αντικειμενική ενημέρωση, η διασφάλιση της πολυφωνίας και η προαγωγή του πολιτισμού
Αντίστοιχα στο δεύτερο και τρίτο άρθρο καθορίζονται οι τρόποι μετάδοσης και η διάκριση των σταθμών με βάση την εμβέλιά τους σε εθνικούς, περιφερειακούς και τοπικούς.
Αν θελήσουμε να αναλύσουμε το περιεχόμενο των άρθρων θα διαπιστώσουμε μια προσπάθεια χειραγώγησης των ραδιοτηλεοπτικών ΜΜΕ κάτω από δύο συνθήκες :
1. Η αδειοδότηση είναι στον έλεγχο του κράτους
2. Προτάσσεται το δημόσιο συμφέρον και εντάσσονται ως μέρος της δημόσιας λετουργίας
Οι παραπάνω οριοθετήσεις στοχεύουν στον έλεγχο των ΜΜΕ από το κράτος, που αντιμετωπίζει τα μέσα ως μια προέκταση του δημόσιου τομέα, αλλά και προβολής των επιλογών της κεντρικής διοίκησης που ταυτίζεται με τις κυβερνητικές επιλογές του κόμματος που κατέχει την εξουσία. Ουσιαστικά πρόκειται για μια διεργασία ελέγχου του κοινού μέσα από στοχευμένες εκπομπές που διαιωνίζουν μια καθεστωτική λειτουργία που εξασφαλίζουν την εθνική συνέχεια.
Σ' αυτό το πλαίσιο εκπομπές, ενημερώσεις, όλα τα μιντιακά προϊόντα εντάσσονται μέσα σ' ένα ενιαίο πλαίσιο που ελέγχεται από το Ραδιοτηλεπτικό Συμβούλιο, ως προς την τήρηση των δεσμεύσεων που απορρεόυν από το νόμο. Οπωσδήποτε το "δημόσιο συμφέρον" αποτελεί έναν όρο που ταυτίζεται με τις εθνικές και κρατικές επιλογές (δεν προσδιορίζεται στο νόμο), οπότε περιορίζεται σημαντικά η πολυφωνία ή η προβολή θεμάτων πιθανά αντίθετων με τα εθνικά και κυριαρχικά δικαιώματα . Η προβολή των κομμάτων σε τηλεοπτικό χρόνο ακολουθεί τη λογική της κοινοβουλευτικής τους παρουσίας με αποτέλεσμα κόμματα εκτός κοινοβουλίου να μην έχουν παρουσία. Ακόμη και εκπομπές τύπου "Αλ τσαντίρι νιους" ή "Ελληνοφρένεια" που ασκούν μέσω της σάτυρας θεωρητικά κριτική στο υπάρχον σύστημα, εν τούτοις δεν αποτελούν εναλλακτικές ή αντίθετες "φωνές" από αυτό αλλά εκπομπές εκτόνωσης της δυσαρέσκειας του κοινού. Στην ίδια κατεύθυνση κινούνται και ραδιοτηλεοπτικοί σταθμοί που ανήκουν όχι σε επιχειρηματικά συμφέροντα, που ταυτίζονται με την εξουσία ή διαφοροποιούνται απ' αυτή στα πλαίσια μιας οικονομικής διαπραγμάτευσης, αλλά σε θεσμούς όπως κόμματα, εκκλησία (π.χ. 902), οι οποίοι όμως κινούνται στη λογική του "δημόσιου συμφέροντος" με έμφαση στην προβολή των κομματικών ή θεσμικών θέσεων.
Αυτό θεωρητικά διαφυλάσσει το "δημόσιο συμφέρον" αλλά παράλληλα δημιουργεί προβλήματα στην αξιοπιστία των ραδιοτηλεοπτικών εκπομπών, καθώς η πληροφόρηση δεν μπορεί να ελεχθεί απόλυτα, αφού παράλληλα τα έντυπα ΜΜΕ, τα sms και το διαδίκτυο προσφέρουν εναλλακτικά δίκτυα πληροφόρησης και ενημέρωσης. Ενδεικτικά αναφέρω την περίπτωση του συλλαλητηρίου του Αυγούστου 2007 για τις πυρκαγιές όπου η ενημέρωση δεν πέρασε μέσα από τα ραδιοτηλεοπτικά και έντυπα ΜΜΕ αλλά μέσω διαδικτύου και με sms.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου