"Ο πόλεμος και τα ΜΜΕ"

Ο πόλεμος του Κόλπου, 1990, αποτέλεσε ένα πεδίο όπου τα ΜΜΕ έπαιξαν ένα σημαντικό ρόλο. Τα ΜΜΕ στην Αμερική δημιούργησαν ένα σταυροφορικό κλίμα που καθοδήγησε την κοινή γνώμη στην θέση ότι ο πόλεμος αποτελεί το μοναδικό μέσο για την τιμωρία ενός ηγέτη που θεωρήθηκε ότι αποτελεί εχθρό, τέρας, ξένο προς την δυτική αντίληψη, και ιδίως την αμερικάνικη (άσχετα αν η πολιτική των ΗΠΑ τον επέβαλε ως ηγέτη στο Ιρακ και τον χρησιμοποίησαν ως σύμμαχό τους στη διάρκεια του ιρανο-ιρακινού πολέμου), για την παγκόσμια ειρήνη. Σ' αυτό συνέβαλλε και η εισβολή των ιρακινών στρατευμάτων στο Κουβέιτ, που πέρα από το γεγονός που αξιοποίηθηκε ως αφορμή του πολέμου, δεν αναλύθηκαν τα πραγματικά αίτια και οι συμβάσεις που σχετίζονταν με φυλετικο-θρησκευτικές διαφορές και το ιστορικό της δημιουργίας των κρατών της Μέσης Ανατολής μετά τον Β' Π.Π. και την αποχώρηση των αποικιοκρατών.

Τα αμερικάνικα ΜΜΕ συμμετειχαν στον πόλεμο σε δύο φάσεις με τον ίδιο στόχο. Να παρουσάσουν το δίκαιο των "ελεύθερων δημοκρατικών κρατών" να προασπίσουν την ελευθερία ενός άλλου λαού φιλικά προσκέιμενου και να δείξουν ότι ο πόλεμος δεν στρέφεται εναντίον ενός λαού αλλά εναντίον ενός ηγέτη.

Μ' αυτό το σκεπτικό υπήρξε μια ισχυρή προπαγάνδιση κατά του προσώπου του Σαντάμ Χουσέιν που ταυτίστηκε με τον Χίτλερ ώστε να ανακληθούν όλα εκείνα τα αρνητικά επιβιώματα από την καταστροφή του Β'Π.Π. Παράλληλα κατά τη διάρκεια του πολέμου όπου υπήρξε για πρώτη φορά τηλεοπτική κάλυψη, επικεντρώθηκαν σε λήψεις, εικόνες ή ρεπορτάζ που δεν σχετίζονταν με αμάχους αλλά με καταστροφές φυσικών πόρων, όπως η πυρπόληση των πετρελαιοπηγών, ή την καταστροφή στρατιωτικού υλικού. Ακόμη και οι βομβαρδισμοί της Βαγδάτης προσφέρονταν ως μέρος της καθημερινής τηλεοπαρουσίασης, μέσω του CNN, όπου η θέαση δεν αποτελούσε σοκ για την αμερικάνικη κοινή γνώμη αλλά φάνταζε ως μέρος παιδικού παιχνιδιού. Αντίθετα οι εικόνες που δίνονταν από τις καταστροφές στο Ισραήλ, από τους βομβαρδισμούς των ιρακινών πυραύλων, περιείχαν όλα εκείνα τα δραματοποιημένα στοιχεία, που ξεσήκωναν το κοινό συναίσθημα και έδειχναν το δικαιολογημένο της εκστρατείας.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπήρξαν ΜΜΕ στην Αμερική ή φωνές που υψώθηκαν απέναντι στην ιδέα και στις καταστροφές του πολέμου. Όμως δεν μπόρεσαν να έχουν απήχηση στο ευρύ κοινό. Πέρα όμως από την περιθωριοποίησή τους σε συγκεκριμένους χώρους, κατηγορήθηκαν σε πολλές περιπτώσεις ως εθνικοί προδότες, που τους έφερνε αντίθετους με τα εθνικά πιστεύω μιας και όλο περισσότερο συντηρητικής αμερικάνικης κοινωνίας. Ενδεικτικά αναφέρω τη στάση του Ν. Τσόμσκι, που εξ' αρχής στάθηκε κριτικά απέναντι στον πόλεμο θεωρώντας τον ως μια καταστροφή στην οποία είχαν ίσα μερίδια ευθύνης όλα τα μέρη που συμμετείχαν. Επιπλέον ο πόλεμος χρησιμοποιήθηκε από τα ΜΜΕ για την ανάδειξη των ΗΠΑ ως της παγκόμσιας δύναμης που έχει την "ευθύνη" προάσπισης των φίλων της και συμμάχων, δεδομένης της κρίσης της Ρωσίας και της αποδόμησης του ανατολικού μπλοκ. Ακόμη ένας νικηφόρος πόλεμος θα εξιλέωνε στα μάτια της κοινής γνώμης τον ατυχή πόλεμου του Βιετνάμ, δημιουργώντας ένα σημαντικό εθνικό-ιδεολογικό πλεονέκτημα για τους ίδιους τους Αμερικανούς. Τα ΜΜΕ είχαν την ευκαιρία να "πολεμήσουν" στο δικό τους μέτωπο και να εξασφαλίσουν την επικράτησή τους στην διαμόρφωση της κοινής γνώμης.

Νόμος 2328/95 "Νομικό καθεστώς ιδιωτικής τηλεόρασης και τοποκής ραδιοφωνίας ..."

Το νομοσχέδιο για την ιδιωτική τηλεόραση και την ραδιοφωνία καθορίζει τον ραδιοτηλεοπτικό χάρτη της Ελλάδας. Στο πρώτο άρθρο του νόμου ορίζεται ότι:

1. Η ίδρυση, εγκατάσταση κι λειτουργία επιτρέπεται μόνο με την χορήγηση άδειας από το κράτος.

2. Η χορήγηση των αδειών συνδέεται με την εξυπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος και συνιστούν δημόσια λειτουργία.

3. Υποχρέωση και μέριμνα των σταθμών αποτελεί η ποιότητα του προγράμματος, η αντικειμενική ενημέρωση, η διασφάλιση της πολυφωνίας και η προαγωγή του πολιτισμού

Αντίστοιχα στο δεύτερο και τρίτο άρθρο καθορίζονται οι τρόποι μετάδοσης και η διάκριση των σταθμών με βάση την εμβέλιά τους σε εθνικούς, περιφερειακούς και τοπικούς.

Αν θελήσουμε να αναλύσουμε το περιεχόμενο των άρθρων θα διαπιστώσουμε μια προσπάθεια χειραγώγησης των ραδιοτηλεοπτικών ΜΜΕ κάτω από δύο συνθήκες :

1. Η αδειοδότηση είναι στον έλεγχο του κράτους

2. Προτάσσεται το δημόσιο συμφέρον και εντάσσονται ως μέρος της δημόσιας λετουργίας

Οι παραπάνω οριοθετήσεις στοχεύουν στον έλεγχο των ΜΜΕ από το κράτος, που αντιμετωπίζει τα μέσα ως μια προέκταση του δημόσιου τομέα, αλλά και προβολής των επιλογών της κεντρικής διοίκησης που ταυτίζεται με τις κυβερνητικές επιλογές του κόμματος που κατέχει την εξουσία. Ουσιαστικά πρόκειται για μια διεργασία ελέγχου του κοινού μέσα από στοχευμένες εκπομπές που διαιωνίζουν μια καθεστωτική λειτουργία που εξασφαλίζουν την εθνική συνέχεια.

Σ' αυτό το πλαίσιο εκπομπές, ενημερώσεις, όλα τα μιντιακά προϊόντα εντάσσονται μέσα σ' ένα ενιαίο πλαίσιο που ελέγχεται από το Ραδιοτηλεπτικό Συμβούλιο, ως προς την τήρηση των δεσμεύσεων που απορρεόυν από το νόμο. Οπωσδήποτε το "δημόσιο συμφέρον" αποτελεί έναν όρο που ταυτίζεται με τις εθνικές και κρατικές επιλογές (δεν προσδιορίζεται στο νόμο), οπότε περιορίζεται σημαντικά η πολυφωνία ή η προβολή θεμάτων πιθανά αντίθετων με τα εθνικά και κυριαρχικά δικαιώματα . Η προβολή των κομμάτων σε τηλεοπτικό χρόνο ακολουθεί τη λογική της κοινοβουλευτικής τους παρουσίας με αποτέλεσμα κόμματα εκτός κοινοβουλίου να μην έχουν παρουσία. Ακόμη και εκπομπές τύπου "Αλ τσαντίρι νιους" ή "Ελληνοφρένεια" που ασκούν μέσω της σάτυρας θεωρητικά κριτική στο υπάρχον σύστημα, εν τούτοις δεν αποτελούν εναλλακτικές ή αντίθετες "φωνές" από αυτό αλλά εκπομπές εκτόνωσης της δυσαρέσκειας του κοινού. Στην ίδια κατεύθυνση κινούνται και ραδιοτηλεοπτικοί σταθμοί που ανήκουν όχι σε επιχειρηματικά συμφέροντα, που ταυτίζονται με την εξουσία ή διαφοροποιούνται απ' αυτή στα πλαίσια μιας οικονομικής διαπραγμάτευσης, αλλά σε θεσμούς όπως κόμματα, εκκλησία (π.χ. 902), οι οποίοι όμως κινούνται στη λογική του "δημόσιου συμφέροντος" με έμφαση στην προβολή των κομματικών ή θεσμικών θέσεων.

Αυτό θεωρητικά διαφυλάσσει το "δημόσιο συμφέρον" αλλά παράλληλα δημιουργεί προβλήματα στην αξιοπιστία των ραδιοτηλεοπτικών εκπομπών, καθώς η πληροφόρηση δεν μπορεί να ελεχθεί απόλυτα, αφού παράλληλα τα έντυπα ΜΜΕ, τα sms και το διαδίκτυο προσφέρουν εναλλακτικά δίκτυα πληροφόρησης και ενημέρωσης. Ενδεικτικά αναφέρω την περίπτωση του συλλαλητηρίου του Αυγούστου 2007 για τις πυρκαγιές όπου η ενημέρωση δεν πέρασε μέσα από τα ραδιοτηλεοπτικά και έντυπα ΜΜΕ αλλά μέσω διαδικτύου και με sms.

Σχολιασμός στην ανάλυση "Λαϊκή Κουλτούρα"

Στην ανάρτηση της "Λαϊκής κουλτούρας" με αφορμή την φωτογραφία, επιχειρήθηκε μια ερμηνευτική ανάλυση του όρου και πως αυτός ανασημασιοδοτήθηκε σε αντίστοιχες χρονικές περιόδους. Αν και η προσέγγιση είναι συνοπτική πιστεύω ότι γίνεται μια ερμηνεία του όρου όπως αυτός εξελίχθηκε μέσα από τις κοινωνικές διαφοροποιήσεις και βέβαια συνεχίζει να εξελίσσεται.
Η ερμηνευτική ανάλυση παράλληλα επιχειρεί να αναδείξει τις ταυτοποιήσεις του όρου με συγκεκριμένα μέρη τη κουλτούρας και να αποδώσει το περιεχόμενο του επιθέτου "λαϊκός".

Η χρήση της μεθόδου μου έδωσε τη δυνατότητα να προχωρήσω σε μια ανάλυση που βασίστηκε στην προσωπική μου αντίληψη όπως έχει διαμορφωθεί για το θέμα. Από μια άποψη δίνει την ικανοποίηση έστω και υποκειμενικά της τοποθέτησης, αλλά παράλληλα υπάρχει και μια ανησυχία ως προς την σφαιρικότητα και την πληρότητα της.

Το ποδόσφαιρο ως λαϊκό άθλημα

"Ακόμη και το θέμα του μιντιακού προϊόντος, το ποδόσφαιρο, ως λαϊκό άθλημα πλέον δεν υφίσταται, μιας και οι συνθήκες που το ενέταξαν σ' αυτή την κατηγοροποίηση έχουν πάψει να ισχύουν".
Το ποδόσφαιρο, σημασιοδοτήθηκε και εντάχθηκε στην κατηγορία του λαϊκού, καθώς συσχετίσθηκε με κοινωνικούς παράγοντες που κατηγοριοποιούνταν αντίστοιχα.
Ειδικότερα το άθλημα αναπτύχθηκε στην Ελλάδα ως μια δραστηριότητααθλητική που ταξικά εκχωρήθηκε στην λαϊκή τάξη λόγω των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών του, όπως η απλότητα του παιχνιδιού, η προσβασιμότητα σ' αυτό όλων των ατόμων, η κατάργηση κοινωνικών - οικονομικών - πολιστικών συνόρων. Αντίθετα η αστική τάξη των αρχών του 20ου αιώνα πρόβαλε ως ταξικά τα αθλητικά ιδεώδη του κλασικού αθλητισμού ή αθλητικών δραστηριοτήτων όπως το τένις αντίστοιχων των δυτικών αστικών κοινωνιών. Αρχικά το ποδόσφαιρο οργανώνονταν με ομαδοποιήσεις περισσότερο επαγγελματικών σχέσεων των παικτών π.χ. ομάδα ποδοσφαίρου των σιδηροδρομικών κατά τα αντίστοιχα των δυτικών ποδοσφαιρικών ομάδων.
Η έντονη ταξική διαφοροποίηση στην Ελλάδα παρατηρείται με τον ερχομό των προσφύγων που μαζί τους φέρνουν και τα αντίστοιχα ποδοσφαιρικά σωματεία των τόπων προέλευσής τους ή δημιουργούν αντίστοιχα με γνώμονα το μέρος καταγωγής τους άρα και την κοινή κοινωνικο-πολιτισμική αναγνωρισιμότητα. Χαρακτηριστικό της διεστιατικότητας είναι ότι αναπαράγονται κοινωνικές συσχετίσειπου προυπήρχαν όπως στο παράδειγμα Πανιωνίου (χρώματα κόκκινο, μπλε άρα σχέση με τους Τούρκους) και Απόλλωνα Αθηνών (χρώματα άσπρο, μπλε καθαρότητα εθνική).
Αντίστοιχη διεστιακότητα υπάρχει με την ίδρυση του Ολυμπιακού Πειραιώς - ταξικά λαϊκό σωματείο, λόγω του λιμανιού και των undergroud δραστηριοτήτων της περιοχής, που αργότερα αποτελεί έκφραση των αριστερών πολιτικών κομμάτων - με αντιστοίχο τον Παναθηναϊκό που θεωρείται ως εκφραστής της αστικής αθηναϊκή ς κοινωνίας, λόγω του κέντρου - πρωτεύουσας της Ελλάδας. Αντίστοιχες συζεύξεις εντοπίζονται και μεταξύ ομάδων στη Θεσσαλονίκη, μεταξύ Αθήνας - θεσσαλονίκης (κέντρο - περιφέρεια) ή και μεταξύ μικρότερων κέντρων και μικροπεριφερειών τους. Πολλές από αυτές επιβιώνουν μέχρι σήμερα άσχετα αν πλέον δεν υπάρχει η ίδια κοινωνική οργάνωση που τις παρήγαγε. Ο πολιτικός χαρακτηρισμός του ποδοσφαίρου επιπλέον λειτούργησε και σε επίπεδο ελέγχου του λαού μέσα από δίκτυα που δημιουργήθηκαν για τον σκοπό αυτό.Τέτοιο παράδειγμα πολιτικής διεστατικότητας σήμερα παρατηρούμε στην Κύπρο όπου οι ποδοσφαιρικές ομάδες αποτελούν προεκτάσεις των κομμάτων.
Παρόλες τις διεστιακότητες το ποδόσφαιρο συγκέντρωσε τα κατώτερα κοινωνικο-οικονομικά στρώματα που επέβαλλαν τη δική τους επιλογή σε πολλές περοπτώσεις. Οι πρωταγωγνιστές ήταν πρόσωπα που είχαν άμεση σχέση με τους ανθρώπους της γειτονιάς, της εργασίας λειτουργούσαν ταυτόσημα με αυτούς, δε διαφοροποιούνταν αλλά αποτελούσαν προέκταση τους.
Την είσοδο των παραγόντων στο χώρο του ποδοσφαίρου ακολουθεί ο έντονος εκχρηματισμός του αθλήματος. Δεν αναφερόμαστε πλέον σε ομαδοποιήσεις αλλά σε οικονομικές σχέσεις που ακολουθούν τα πρότυπα των επιχειρήσεων.
Τα ΜΜΕ από την αρχή ασχολήθηκαν με το ποδόσφαιρο σε βαθμό τέτοιο ώστε να κυκλοφορήσουν αθλητικά φύλλα που ταυτίζονταν με ομάδες αχρικά και με παράγοντες στη συνέχεια. Αυτό είχε ως συνέπεια την ανάπτυξη μιας ρητορικής φανατισμού που σταδιακά περιχαράκωσε το ποδόσφαιρο σε ομάδες φιλάθλων που εξελίχθηκαν σε χούλιγκανς. Δόθηκε έμφαση στην διεστιακότητα ως συνόρου των φιλάθλων που μετασχηματίστηκαν σε οπαδούς με οργανώτικά σχήματα αντίστοιχα των πολιτικών νεολαιών.

Σχόλιο για μιντιακό προϊόν

Η σάτιρα, ως μιντιακό προϊόν, μέσα από τη σύνθεση και σύνδεση εικόνων, ήχων και κειμένων, μπορεί να είναι εύληπτη αλλά εμπεριέχει τον κίνδυνο της εσφαλμένης αποκωδικοποίησης από τον δέκτη. Αν προσπαθήσουμε ερμηνευτικά να συνοψίσουμε το θέμα που απασχόλησε την Ισιδώρα θα καταλήξουμε στη σχέση Ολυμπιακός = Πατρίδα - Θρησκεία, δίνοντας την εξουσιαστική θέση του στο χώρο του ποδοσφαίρου, κάτι που πιθανά να αποδίδει την πραγματικότητα.Η σημειωτική παράθεση των εικόνων και ήχων βοηθάει τον δέκτη να στραφεί σ' αυτή την επεξεργασία.Η σάτιρα όμως που επιχειρεί το μιντιακό προϊόν μπορεί να προκαλέσει και άλλες ερμηνευτικές αποκωδικοποιήσεις του τύπου Πατρίδα - Θρησκεία - Οικογένεια που παραπέμπει σε "φασιστικές" θέσεις που και αυτό πάλι ισχύει στην πραγματικότητα μιας και υπάρχει η ίδια λογική - ιδεολογία στην "υποχρεωτικότητα" της κατάληψης της πρώτης θέσης από τους οπαδούς της ομάδας με κάθε μέσον. Αυτό που θα πρέπει να εξετάσουμε είναι κατά πόσο η κατασκευασμένη σάτιρα αποτελεί λαϊκή κουλτούρα. Η χρήση μερών της λαϊκής κουλτούρας δεν συνεπάγεται και ότι το αποτέλεσμα θα είναι μέρος της. Ακόμη και το θέμα του μιντιακού προϊόντος, το ποδόσφαιρο, ως λαϊκό άθλημα πλέον δεν υφίσταται, μιας και οι συνθήκες που το ενέταξαν σ' αυτή την κατηγοροποίηση έχουν πάψει να ισχύουν.

(Πως βλέπουν τις αντίπαλες ομάδες)

Περίοδος 2007-08

1η αγ. βαζέλες-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ - 2η αγ. ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ-φίδια - 3η αγ. σκουλίκια-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ - 4η αγ. ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ-καλαμαριά - 5η αγ. ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ-ψιψινέλ - 6η αγ. εργοτελης-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ - 7η αγ. ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ-μπουγάτσες - 8η αγ. αστερας-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ - 9η αγ. ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ-βέροια - 10η αγ. ατρόμητος-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ - 11η αγ. ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ-λεβαδειακός - 12η αγ. ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ-χανουμια - 13η αγ. αλογάκια-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ - 14η αγ. ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ-ξάνθη - 15η αγ. γριές-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ

Bali: Personality Formation

Child Nurses

Η χρήση της φωτογραφίας προσπαθεί να συνοδεύσει το κείμενο ώστε να υπάρξει μια εντονότερη "εντύπωση" και να διευκολυνθεί μια μετα -αναπαράσταση του θέματος.
Στη συγκεκριμένη θεματική το σημαντικό γεγονός της κοινωνίας στο Μπαλί σχετικά με την φροντίδα των μικρών παιδιών είναι ότι την αναλαμβάνουν τα μεγαλύτερα αδέλφια τους γεγονός που συνδέεται άμεσα με τη παράθεση των φωτογραφιών.

Λαϊκή κουλτούρα

Ο όρος λαϊκή κουλτούρα μας κατευθύνει σε μια ομολόγια δυαδικών ζευγών που καθορίζουν την κοινωνική μας οργάνωση.

Αν υπάρχει η λαϊκή κουλτούρα που ως δημιουργία ή προϊόν απυεθύνεται ή ενδημεί στις λαϊκές τάξεις, αντίστοιχα θα υπάρχει και η κουλτούρα που ως προϊόν απευθύνεται σε άλλες τάξεις. ο ταξικός διαχωρισμός θέτει και το θέμα του κριτηρίου "ταξικότητας". Στην μαρξιστική θεωρία που διαχωρίζει ταξικά την κοινωνία μας με οικονομικούς - παραγωγικούς όρους αντιπαρατίθενται κι άλλοι ταξικοί διαχωρισμοί με διαφορετικά κριτήρια.

Στη χώρα μας όμως ο όρος λαΙκός οικειοποίηθηκε από την αριστερά όπως και ότι συσχετίζεται με την δημιουργική έκφραση απλών δημιουργών ή καλλιτεχνών που ανήκαν σε ομάδες περιθωριοποιήμενες.

Έτσι το ζεϊμπέκικο ως χορός ταυτοποιήθηκε με τους ρεμπέτες ως δημιουργούς, τους κουμουνιστές, τοςυ εργαζόμενους, τους πρόσφυγες όλες αυτές τις ομάδες που η αστική οργάνωση του κράτους θεωρούσε ως εχθρούς ταξικούς της.

Μόνο τις τελευταίες δεκαετίες όπου ιστορικές ανάγκες επανακαθόρισαν τις ταξικές ταυτότητες και τις ρητορικές περί εχθρών έγινε μια διαφορετική προσέγγιση της λαϊκής κουλτούρας, που σχετίζεται με την άνοδο στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.

Η προσέγγιση ξεφεύγει από τα ρομαντικά λαογραφικά πλαίσια που ακολουθούνταν μέχρι πρόσφατα και εντάσσεται σε ανθρωπολογικά ερευνητικά πλαίσια καθώς η σημερινή κοινωνική πραγματικότητα έχει διαφοροποιήθεί είτε με την είδοσο νέων ομάδων είτε με τις οικονομικές ανακατατάξεις στα πλαίσια μια παγκοσμιοποιημένης οικονομίας.

Παράλληλα η χρήση της λέξης λαϊκός και των παραγώγων της, είτε με θετική σημασιοδότηση είτε με αρνητική, επιλέχθηκε απο ένα ευρύ φάσμα φορέων και μέσων. Έτσι σε πολιτικό επίπεδο έχουμε το λαϊκό καπιταλισμό (Μ. Θάτσερ) και τη τη λαϊκή δεξιά ως αντίβαρο στην αριστερή ταυτοποίηση του όρου. Ακόμη ο λαϊκιστής είναι ένας όρος που εκτοξεύθηκε από την αριστερά, ως χαρακτηρισμός των σοσιαλιστών ρητόρων της δεκαετίας του '80, θέλοντας να προστατευτεί ο ρόλος της ως ηγεμονικού φορέα των λαϊκών μαζών. Ο λαϊκισμός στα ΜΜΕ θα χαρακτηρισθεί και ως "κίτρινος τύπος" που θεωρήθηκε το κατώτερο είδος της ενημέρωσης.

Από τα ΜΜΕ και ιδιαίτερα την τηλεόραση η λαϊκή κουλτούρα, όπως το ζεϊμπέκικο, αξιοποίηθηκε στις εκπομπές που απευθύνονται στην ψυχαγωγία του κοινού εντάσσοντας τη σε εκπομπές από θεματικό "μείγμα", όπως ενημέρωση, life style, σάτιρα, παρουσιάσεις προσώπων, που στοχεύουν στη δημοφιλία και την ακροαματικότητα.

Η ενσωμάτωση της λαϊκής κουλτούρας σ' αυτές τις εκπομπές είχε ως στόχο να τις κάνει "οικείες" στη μεγάλη μάζα των ελληνικών νοικοκυριών, που το συγκεκριμένο μέσο, η τηλεόραση, καλύπτει βασικό μέρος της καθημερινότητάς τους. Η "οικειοποίηση" των εκπομπών από το κοινό περνάει μέσα από την ομολογία λαϊκός = οικείος - εξωλαϊκός = άλλος, ξένος.

Από την εποχή του ζεϊμπέκικου που χορεύει ο Στέφανος Μιλάνος (φώτο) έως την εποχή μας, με τα ζεϊμπέκικα των τηλεοπτικών εκπομπών και των πολιτικών, έχει υπάρξει μια κοινωνική μεταβολή που θα πρέπει να μας οδηγήσει στηνεπανα-σημασιοδότηση του όρου "λαϊκή κουλτούρα". Πέρα από την ευρεία χρήση του επιθέτου λαϊκός σήμερα το ζητούμενο είναι να ερευνήσουμε κατά πόσο οι κοινωνικές και πολιτισμικές δομές που δημιούργησαν τον όρο εξακολουθούν να υφίστανται ή έχουν μετασχηματιστεί οπότε ο όρος θα πρέπει να επαναπροσδιοριστεί με τα νέα δεδομένα ή να αντικαταστθεί από κάποιον πιο ταυτόσημο με την σημερινή μας κοινωνικο-πολιτισμική οργάνωση.