Τρίτη 23 Μαρτίου 2010

Ξένοι μαθητές σε ελληνικά σχολεία

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Μ. ΠΕΤΡΟΥΤΣΟΥ/ Σ. ΜΑΝΙΑΤΗΣ / Δ. ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ , Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
«Νιώθω πως πρόκειται για τη δική μου Ιστορία, συγκινούμαι και αν η Ελλάδα κινδύνευε θα θυσιαζόμουν γι' αυτήν». Τα λόγια ανήκουν στην Ογκέτσι από τη Νιγηρία, η οποία είναι μαθήτρια σε ένα από τα ελληνικά σχολεία στα οποία στρέφει τον φακό της η αποψινή «Ερευνα» του Παύλου Τσίμα στις 24.00 στο ΜΕΓΚΑ.
Μαθητές σε ελληνικό σχολείο της Αντίς Αμπέμπα γιορτάζουν την 25η Μαρτίου
Ο δημοσιογράφος επιχειρεί να καταγράψει πώς αντιμετωπίζουν το μάθημα της Ιστορίας και τις γιορτές της 25ης Μαρτίου μαθητές ελληνικών σχολείων που κατάγονται από ξένες χώρες. «Η οικογένειά μου θα ταξιδέψει από τη Ρουμανία να με καμαρώσει σημαιοφόρο μεθαύριο», λέει η Τζωρτζιάνα από τη Ρουμανία. «Μας διδάσκουν μια Ιστορία πολύ εθνοκεντρική, τονίζουν την αγάπη των Ελλήνων για τη λευτεριά, με έναν τρόπο λες και οι άλλοι λαοί δεν αγαπούν την ελευθερία, γουστάρουν βούρδουλα», λέει η Αγγελική από την Αλβανία. Η εκπομπή μάς οδηγεί σε σχολεία της Αθήνας που έχουν μεγάλα ποσοστά μαθητών με καταγωγή από ξένες χώρες. Παρακολουθεί το μάθημα της Ιστορίας, τις πρόβες των εορτών για την 25η Μαρτίου και καταγράφει τις απόψεις των παιδιών και τα αισθήματά τους. Η «Ερευνα» ταξιδεύει και στην Αντίς Αμπέμπα της Αιθιοπίας, στο εκεί ελληνικό σχολείο όπου περίπου 120 παιδιά μικτών γάμων φορούν περήφανα τη φουστανέλα, υποδύονται τον Κολοκοτρώνη και τον Καραϊσκάκη στο θέατρο και ελπίζουν πως κάποια στιγμή θα γνωρίσουν τη χώρα που αισθάνονται πατρίδα τους.

Κυρία μου, ο Λάκης Λαζόπουλος!

Συνέντευξη στην Ισαμπέλα Σασλόγλου, στο w/e, το νέο γυναικείο περιοδικό της «Κ.Ε.»
Στο κανάλι που έχει γερµανούς ιδιοκτήτες και στην εκποµπή που λέγεται «Αλ Τσαντίρι Νιουζ», κάθε Τρίτη βράδυ στις 9 παρακολουθούµε τον άνθρωπο που µιλάει στη γλώσσα µας! Οι δυόµισι αυτές ώρες ζωντανής µετάδοσης κάνουν τις υπόλοιπες µέρες και ώρες της τηλεοπτικής µας βδοµάδας να µοιάζουν «ξενόγλωσσες».
Φωτογραφία: Jordan Makarof, http://www.jordanmakarof.com
Και ναι µεν, κουτσά στραβά, τις µάθαµε τις «ξένες γλώσσες», αλλά σαν τη µητρική µας δεν τις µιλάµε. Ο Λάκης Λαζόπουλος έγινε ο κοινός µας λόγος. Σε ένα µέσο που έχει (ξε)χάσει, προς το παρόν, το στόχο του, ο ίδιος πετυχαίνει διάνα – µε όπλο την ουσία του µέσου: την κοινή λογική. Ναι, κυρία µου!
Κυρία µου, έχω να σου πω. Κυρία µου, άκου ένα ανέκδοτο. Ποια είναι η κυρία στην οποία απευθύνεστε κάθε φορά στην εκποµπή;
Έχω µια εικόνα από τη γειτονιά µου, ένα άκουσµα, «Κυρίες, καλές κυρίες, χαλιά έχω, κιλίµια, καστανόχωµα έχω!». Πάντα οι πλανόδιοι απευθύνονταν στην κυρία του σπιτιού. Από κει κατάλαβα ότι στη γυναίκα απευθύνεσαι όταν θες να πεις κάτι για το σπίτι, για τη ζωή, για το νοικοκυριό. Και στη «Λυσιστράτη» που έπαιξα το 1986, το αίσθηµα ήταν ότι στη γυναίκα πρέπει να ανατεθεί το δηµόσιο ταµείο, η γυναίκα µπορεί να µαζέψει τα έξοδα, να κρατήσει το σπίτι, να πάρει τις αποφάσεις ζωής. Η εκποµπή, λοιπόν, απευθύνεται στη γυναίκα που είναι σπίτι και περιµένει να γυρίσει ο άντρας της. Στο µυαλό µου έχω τη µάνα µου που περίµενε να γυρίσει ο πατέρας µου, γιατί ο πατέρας µου γυρνούσε αργά. Εννιά η ώρα, λοιπόν, που ξεκινάει η εκποµπή, είναι µια γυναίκα µόνη στο σπίτι που της µιλάω µέχρι να γυρίσει ο άντρας της. Έτσι, κυρία µου, έχεις εµένα να σου µιλάω.
Κλισέ ερώτηση, αλλά η απάντηση θα την αποζηµιώσει. Ποιες γυναίκες σηµάδεψαν δηµιουργικά τη ζωή σας;
Η µητέρα έτσι κι αλλιώς σηµαδεύει τη ζωή ενός παιδιού. Δεν δίνω ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στη µητέρα µου γιατί µοιάζει µε τις µητέρες της γενιάς της. Οι νεότερες έχουν αλλάξει αρκετά, αλλά όχι τόσο. Οπωσδήποτε και η γυναίκα µου και η κόρη µου µε έχουν σηµαδέψει. Κυρίως η κόρη µου, γιατί είναι µικρή και µου πέρασε όλη την αντίληψη της ηλικίας της µέσα από τις συζητήσεις µας. Ο τρόπος συνεννόησης µε το παιδί µου είναι ο τρόπος που συνεννοούµαι µε τα παιδιά όλου του κόσµου. Μου λένε ότι είµαι χαριστικός, αλλά αν ακούω το παιδί µου δεν γίνεται στα άλλα παιδιά, να σηκώνω δάχτυλο. Εγώ απλώς ακούω τι µου λένε, δεν είµαι χαριστικός. Κάθε γενιά έχει τον δικό της τρόπο, τη δική της σκέψη. Κι εγώ αντίστοιχα θυµάµαι τον εαυτό µου. Ευτυχώς, θυµάµαι!
Πώς µπόρεσε και πέρασε σηµειολογικά η χήρα Μήτση ακόµα και σε παιδιά 10 χρονών τότε, που δεν είχαν προσλαµβάνουσες από εκείνες τις γυναίκες;
Το τίναγµα της φούστας, το ξεσκόνισµα µε τα µανίκια, η κλίση του κορµού στο πλάι. Η αλήθεια περνάει πάντα και µεταγγίζεται ελεύθερα από εποχή σε εποχή. Βλέπω τις παλιές ελληνικές ταινίες και η Βασιλειάδου στέκεται πιάνοντας τη µέση της αριστερά, γιατί τότε οι γυναίκες κρατούσαν τη σκούπα από τη δεξιά πλευρά για να σκουπίσουν. Με την ηλεκτρική σκούπα άλλαξε η στάση και δεν πιάνεται καµιά στα αριστερά, αλλά πίσω σε όλη τη µέση. Το βίωµα µιας εποχής όταν περάσει στο σώµα, αναγνωρίζεται σε οποιαδήποτε άλλη εποχή. Στη χήρα Μήτση, λοιπόν, εκτός από την ελαφρά κλίση του σώµατος, το τίναγµα της φούστας είναι η κίνηση για τα ψίχουλα. Οι Έλληνες έχουµε µανία µε το ψωµί. Με «αξίωσε» κι εµένα η ζωή, σε εισαγωγικά το αξίωσε, να πάω σε καλά τραπέζια. Στην αρχή, όταν µου έβαζαν τα ψωµάκια µπροστά, έχοντας µάθει στο σπίτι µου να κόβω τη φρατζόλα και το ζυµωτό ψωµί, νόµιζα ότι κάποιος µου έπαιρνε τη ζωή. Έτρωγαν οι άλλοι, αλλά εµένα το µυαλό µου ήταν στο πανέρι µε τα ψωµιά. Πότε θα ξανάρθει αυτός ο κύριος να φέρει το αντίδωρο! Η κίνηση της χήρας, το τίναγµα, έχει να κάνει µε το ψωµί. Όλοι τρώνε ψωµί, πάντα κάτι πέφτει κάτω, ε, όπως και να ’χει, ένα ψίχουλο θα πέσει για να το τινάξεις. Είναι αναγνωρίσιµη κίνηση.
Τη σηµερινή γυναίκα, πώς θα την επινοούσατε αν έπρεπε να κάνετε έναν ακόµα χαρακτήρα στους Μήτσους;
Είναι η εργαζόµενη που γυρνάει µεταξύ λαϊκής, δουλειάς, σπιτιού, φροντιστηρίων, παιδιών, παρακολούθησης παιδιών και άντρα της, και µετά ταµπουρώνεται µέσα στο σπίτι φοβούµενη την εγκληµατικότητα και το ληστή που θα µπει. Σήµερα η γυναίκα ξεκινάει να δουλέψει, να προσφέρει στο σπίτι της, έχει άγχος και ενοχές ότι δεν ανατρέφει σωστά τα παιδιά της, δεν ξέρει τι κάνει ο άντρας της τόσες ώρες που λείπει, γυρνάει σπίτι της πολύ κουρασµένη, αλλά θέλει να φροντίσει και λίγο τον εαυτό της. Ενδιάµεσα, λοιπόν, παίρνει και µερικές άσχετες πληροφορίες για µόδα και οµορφιά που µπορεί να µην της ταιριάζουν, αλλά τις δανείζεται γιατί έχει να αντιµετωπίσει και αυτές που ο άντρας της βλέπει στην τηλεόραση. Δεν της φτάνει που δουλεύει για να ζήσει το σπίτι της, έρχεται και ανταγωνίζεται όλες αυτές που παρακολουθεί ξαπλωµένος ο άντρας της. Αυτό το άγχος το έχει η µέση εργαζόµενη Ελληνίδα κι εγώ αυτήν θα έκανα στους Μήτσους σήµερα. Είναι το πρόσωπο της δεκαετίας. Σκέψου µόνο ότι η γυναίκα έφτασε να δικαιούται να ζήσει διά της εργασίας! Να µην είναι όµηρος, δηλαδή, ενός άντρα. Γι’ αυτό και αυξήθηκαν τα διαζύγια όταν άρχισε να δουλεύει. Μπόρεσε επιτέλους να πει όχι. Γιατί γάµος δεν υπάρχει όταν µια γυναίκα µένει γιατί δεν την παίρνει οικονοµικά να ανοίξει την πόρτα και να φύγει. Μια υποκρισία της Εκκλησίας είναι, που στηρίζει όλο αυτό το εµπορικό κοµµάτι που αρπάζει χρήµατα µε βάση τις ενοχές των ανθρώπων. Η Εκκλησία ενοχοποιεί κυρίως τη γυναίκα.
Δε νοµίζω ότι υπάρχουν αθώα θύµατα πια. Η γυναίκα κατέκτησε τα πάντα.
Εδώ γίνεται ένα λάθος. Η νεότερη γυναίκα είναι πάρα πολύ επιθετική ερωτικά απέναντι στον άντρα. Υπάρχει µια διαδικασία που σε κάνει να επιθυµείς κάποιον. Ας χρησιµοποιήσουµε την κλασική έννοια. Όταν ένας κυνηγός πάει στο δάσος για να πιάσει µπεκάτσες, ε, δεν θέλει την µπεκάτσα να του παραδοθεί. Η διαδικασία µετράει. Ο άντρας θέλει να βγάλει τα κουµπούρια του και τώρα η µπεκάτσα τον αφόπλισε. Αν αφοπλίσεις τα γύρω κουµπούρια, αφοπλίζεις και το κεντρικό! Γι’ αυτό όλοι βαριούνται γρήγορα. Γιατί όλα έγιναν εύκολα. Η ευκολία σκότωσε τη δηµιουργικότητα. Καθετί έχει µια διαδικασία. Όταν παραβιάσεις τη διαδικασία, τελειώνει το ενδιαφέρον, τελειώνει η εκµάθηση. Αν λύσεις την άσκηση µε λυσάρι, ποτέ δεν θα µάθεις τις πράξεις που σε οδηγούν στη λύση. Αυτή τη στιγµή ζούµε τα αποτελέσµατα χωρίς να έχουµε µάθει τις πράξεις. Γι’ αυτό κουραστήκαµε. Έγιναν όλα εύκολα.
Ο Έλληνας πρέπει να πάρει Ξυπνητόλ. Έχουµε πάθει κατάθλιψη όλοι, ζούµε τη διάλυση. Οι Έλληνες δεν θέλουµε να ξέρουµε από ποια νόσο πάσχουµε. Προσπαθούµε να διασκεδάσουµε την κατάσταση, κάνουµε ότι δεν τρέχει τίποτα.
Εννοείτε ότι η εξίσωση ισχύει και για τη γενικότερη κατάσταση που ζούµε τώρα;
Η κατρακύλα του Έλληνα ξεκινάει από την περίοδο Σηµίτη. Η οκταετία Σηµίτη ήταν καταλυτική. Ξαφνικά βρέθηκε ο Έλληνας να παρακολουθεί µία µετοχή των Μύλων Αγίου Γεωργίου στα καλά καθούµενα, και ξέχασε τα πάντα. Πήρε λεφτά από κει που δεν το περίµενε και άρχισε να παριστάνει κάποιον άλλον. Γέµισε χιλιάδες νεόπλουτους και νεοκλέφτες η εποχή, δηµόσιοι υπάλληλοι που βρέθηκαν τυχαία σε θέσεις µε πολλά λεφτά, άνθρωποι του ΠαΣοΚ οργανωµένοι στο υπουργείο Οικονοµικών που έπαιρναν πληροφορίες και έµπαιναν σε µετοχές φούσκες, όλοι αυτοί ανέπτυξαν έναν καινούργιο κόσµο. Άνθρωποι απαίδευτοι που έστησαν τον δικό τους µηχανισµό αξιών για να µπορέσουν να υπάρξουν, έχοντας βασική τους προτεραιότητα να φωτογραφίζονται στα περιοδικά. Δεν υπάρχουν αν δεν φωτογραφίζονται.
Κοσµικές στήλες, λοιπόν. Τι στήλες;
Εκατό σελίδες σε κάθε περιοδικό, πεντακόσιες σελίδες τη µέρα.
Ζει και βασιλεύει η Γρουµπουλάκη;
Βέβαια! Λέω τον ερχόµενο Σεπτέµβριο-Οκτώβριο να κάνω δυο-τρία καινούργια επεισόδια Μήτσων. Φέτος δεν τα κατάφερα λόγω θεάτρου. Η Γρουµπουλάκη είναι ίδια µε τότε, πάντα στην Εκάλη. Δεν έχει αλλάξει τίποτα. Δεν αλλάζουν εποχές εκεί. Ο χρόνος µένει ακίνητος. Στην Εκάλη µόνο οι Φιλιππινέζες µεγαλώνουν. Η πλήξη του πλούσιου είναι αλλόκοτη. Άκουσα πριν από λίγο καιρό µια τραγική ιστορία. Μία µανικιουρίστα, γυναίκα µεγάλης ηλικίας, έφτιαχνε τα νύχια µιας κυρίας στην Εκάλη. Έπαθε συγκοπή την ώρα του µανικιούρ και πέθανε επί τόπου η γυναίκα. Η πλούσια, λοιπόν, παίρνει τη φίλη της να την ειδοποιήσει ότι δεν θα πάει εκεί που ήταν καλεσµένες το βράδυ γιατί δεν είχε φτιάξει τα νύχια της. Κι όταν η άλλη τη ρωτάει γιατί, µετά της λέει ότι πέθανε η µανικιουρίστα. Το πρόβληµα ήταν τα νύχια της! Είναι αληθινό συµβάν, αυτό σου λέω µόνο. Το πιστεύεις; Αυτές είναι η Γρουµπουλάκη, αυτές µε τις ξανθές ανταύγειες, που τις κατηγοριοποιείς ανάλογα µε τα κοµµωτήρια. Υπάρχουν δέκα κοµµωτήρια που έχουν σηµαδέψει όλη την Ελλάδα. Τις βλέπεις και λες, αυτές είναι του τάδε κοµµωτηρίου Κηφισίας, αυτές του κέντρου Αθήνας κ.λπ. Με επίπεδο γνώσεων HELLO και OK βρίσκονται δίπλα σε άντρες που έχουν λεφτά, γιατί κι αυτοί τέτοιες γυναίκες θέλουν, να λένε µόνο κατινιές και χαζοµάρες και να παίζουν τον παράγοντα. Όλοι αυτοί που κάνουν τον παράγοντα σήµερα είναι χωρίς παιδεία και γνώσεις. Ως γνωστόν, τα χρήµατα δεν έχουν καµία γνώση. Ξέρουν να αγοράζουν, αλλά δεν ξέρουν να σκέφτονται.
Υπάρχει Ladose για την ελληνική πραγµατικότητα;
Α, ωραίο αυτό. Μόνο που ο Έλληνας πρέπει να πάρει Ξυπνητόλ. Έχουµε πάθει κατάθλιψη όλοι, περιµένουµε να δούµε τι θα µας συµβεί, ζούµε τη διάλυση. Άκουσα µια λέξη τις προάλλες, ανοσογνωσία. Οι Έλληνες δεν θέλουµε να ξέρουµε από ποια νόσο πάσχουµε. Προσπαθούµε να διασκεδάσουµε την κατάσταση, κάνουµε ότι δεν τρέχει τίποτα. Όπως ο πατέρας µου, που ένας γιατρός τού είχε πει ότι έχει πρόβληµα. Έψαξε, όµως, και βρήκε τον µοναδικό γιατρό που του είπε να φάει και να καπνίσει όσο θέλει, πως δεν έχει τίποτα. Μετά από δυο χρόνια είχαµε τα δυσάρεστα. Έτσι και ο Έλληνας, δεν θέλει να του πουν τα δύσκολα. Μια Δευτέρα, όµως, θα έρθουν τα πάνω κάτω. Και όλοι θα αναρωτιούνται: µα πού ζούσαν αυτοί οι άνθρωποι και δεν τους είχαµε δει; Επιµένω ότι αυτό θα συµβεί εντός του χρόνου τούτου.
Τι εννοείτε;
Πληθαίνουν τον τελευταίο καιρό οι δηµοσιογραφικές φωνές που αντιδρούν. Δεν θέλω να κατηγορήσω όλους τους δηµοσιογράφους, αλλά...
Σε κατεστηµένα µίντια ή σε µπλογκ;
Και τα περισσότερα µπλογκ κατεστηµένα είναι. Αυτά είναι το καινούργιο µεγάλο κατεστηµένο. Δεν µιλάω, βέβαια, για τα ανεξάρτητα. Παρακολουθώ, πάντως, και διαπιστώνω ότι στο ΣΚΑΪ, για παράδειγµα, δυο-τρεις δηµοσιογράφοι µιλάνε πολύ πιο ελεύθερα πια. Στα µεγάλα κανάλια είναι δύσκολο να συµβεί κάτι τέτοιο, σχεδόν αδύνατο. Οι δηµοσιογράφοι παίζουν το ρόλο τους, που είναι να ηρεµήσουν τον κόσµο, αυτοί είναι το Ladose της εξουσίας. Καθηµερινά το χορηγούν στον κόσµο για να µην ξεσηκωθεί. Θα έρθει η µέρα στην Ελλάδα που θα διαψευστούν όλα τα γκάλοπ, οι έρευνες, οι δηµοσιογράφοι. Φέτος θα γίνει αυτό, επαναλαµβάνω. Αποκλείεται ο Έλληνας να µείνει υποχωρητικός ώς το τέλος.
Γελάτε µε τον εαυτό σας;
Εννοείς αν αυτοσαρκάζοµαι; Ασφαλώς, και πολύ. Μου αρέσει. Δεν µπορείς να φανταστείς τι λέω στον εαυτό µου.
Με τη Μισέλ τι γίνεται;
Η Μισέλ, επίσης, είναι σαν τα χιλιάδες κοριτσάκια που βλέπουµε σήµερα στην τηλεόραση. Θέλουν να κάνουν καριέρα, φαντάζονται διάφορα, έχουν ένα συντακτικό µε ό,τι ελληνικά βρεθούν µπροστά τους και, επειδή τα δείχνουν στην τηλεόραση και τα αναγνωρίζουν όταν πάνε σε ένα µαγαζί, νοµίζουν ότι είναι κάτι. Όλοι ξέρουµε ότι αυτό που ζουν είναι ένα τίποτα, αλλά όταν αυτό το τίποτα το αναπαράγει η τηλεόραση, µήπως είναι κάτι;
Άρα, πολλαπλασιάστηκαν οι Μισέλ;
Βεβαίως. Γεµίσαµε. Ως ηρωίδα η Μισέλ, τελικά, είναι ο θεµέλιος λίθος όλης αυτής της χαζοµάρας που ακολούθησε. Η Μισέλ έχει λόγο ύπαρξης σήµερα. Θα ήταν πανελίστρια σε µεσηµεριανή εκποµπή, θα έλεγε τη γνώµη της, έτσι θα είναι στους επόµενους Μήτσους.
Το µεσηµέρι πανελίστρια και το βράδυ τραγουδίστρια;
Ναι, θα ασχοληθεί µε το τραγούδι, «σκέφτοµαι σοβαρά να αχοληθώ και µε το τραγούδι», έτσι λένε, «θα δούµε, υπάρχουν κάποιες προτάσεις, αλλά δεν θέλω να πάρω βιαστικές αποφάσεις». Όλα κι όλα τέσσερεις κουβέντες, δηλαδή. Με µια βαλιτσούλα µε δεκαπέντε φράσεις πορεύονται οι Μισέλ. Δεν µε ενοχλούν, αλλά όταν κάνεις σάτιρα, όπως κάνω εγώ από το 1981, είναι σαν να παρακολουθείς την κοινωνία ανάσα ανάσα και περιγράφεις αυτά που συµβαίνουν δίπλα σου. Η σάτιρα είναι σαν να περιγράφεις σε τυφλό αυτούς τους ήρωες και ο τυφλός να καταλάβει ποια είναι η χώρα.
Πού πατάτε για να στήσετε τη γυναικεία καρικατούρα;
Κατ’ αρχήν, µιλώντας µε τις φίλες µου, διαπιστώνω ότι κάθε γυναίκα έχει έναν µυστικό κωδικό. Πάντα νιώθεις ότι κάτι κρατάει στο µάτι, δεν τα λέει όλα. Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που δεν µου λέει και γιατί δεν µου το λέει. Είναι ο κρυφός της πόνος. Όταν τον βρω, µπορώ να φτιάξω την ηρωίδα µου. Για να φτιάξεις έναν θεατρικό ήρωα δεν πρέπει να τον κρίνεις, αλλά να µπεις µέσα του, να βρεις τις δικαιολογίες του. Με αυτές ζει και πάνω σε αυτές στηρίζεται. Νοµίζω ότι όσο περνούν τα χρόνια, η ανάγκη µου για κατανόηση µε φέρνει σε αυτή τη θέση, να µπορώ να γράψω για µια γυναίκα. Να καταλαβαίνω πώς σκέφτεται, τι περνάει, πώς είναι να ζεις µε έναν άντρα, να είσαι εξαρτηµένη οικονοµικά και να ανέχεσαι τις προσβολές, πώς είναι να τρως ξύλο και να µένεις, όλα αυτά. Ξέρεις, το Αλ Τσαντίρι, µέσα από τα µέιλ που έρχονται, µου έφερε και πολλές ιστορίες γυναικών. Συγκλονιστικές ιστορίες και επώνυµων γυναικών που ποτέ δεν θα πω τα ονόµατα γιατί δεν είναι δουλειά µου να κυνηγάω την είδηση, αλλά και ανώνυµων. Μικρές, µεγάλες, µετανάστριες, πλούσιες, φτωχές, πολλές ιστορίες.
It’s a man’s world;
Έχω δύο απαντήσεις. Μία από τα Ανώγεια και µία δική µου. Είµαστε στην πλατεία των Ανωγείων, µε µια παρέα από την Αθήνα και πιο δίπλα είναι µια γιαγιά που προσέχει τα εγγόνια της που παίζουν. Όπως κοιτάµε µια παλιά φωτογραφία, λέει ένας πολύ γνωστός άνθρωπος από την παρέα, «Η κοινωνία τότε ήταν πατριαρχική. Απόδειξη αυτή η φωτογραφία που ο άντρας είναι καβάλα στο άλογο και η γυναίκα κουβαλάει το δεµάτι µε τα ξύλα». Η γιαγιά που µε είχε αναγνωρίσει και είχε το θάρρος, µου σκουντάει το χέρι και µου λέει, «Πες τους ότι αν ήταν κουρασµένος δεν θα του σηκωνόταν το βράδυ. Γι’ αυτό τα κουβαλούσα. Για να είναι ξεκούραστος το βράδυ!». Εκείνη τη στιγµή άκουσα µιαν άλλη ερµηνεία της φωτογραφίας. Διαφύλαξε, λοιπόν, µία της χαρά η γιαγιά. Αυτή την κουβέντα δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Αυτή είναι η µία απάντηση. Η δική µου απάντηση είναι, από τη στιγµή που η γυναίκα βγήκε για δουλειά και δηµιουργεί και στέκεται µόνη της, τα πράγµατα έχουν µοιραστεί. Είναι ο κόσµος του άντρα και της γυναίκας.
Η σηµερινή γυναίκα είναι η εργαζόµενη που γυρνάει µεταξύ λαϊκής, δουλειάς, φροντιστηρίων, παιδιών και άντρα της, και µετά ταµπουρώνεται στο σπίτι φοβούµενη την εγκληµατικότητα και το ληστή που θα µπει.
Υπάρχει κάποια που ξεχωρίζετε για το δυναµισµό και την προσωπικότητά της;
Μου λείπει µια γυναίκα σαν τη Μελίνα. Η προσωπικότητα, η λάµψη... είχε και έναν τρόπο να λέει αλήθειες και να πλησιάζει τον κόσµο. Νοµίζω πως για κανέναν άνθρωπο δεν έχει κλάψει η Ελλάδα, όπως έκλαψε στην κηδεία της Μελίνας. Είµαστε σε µια εποχή που η τέχνη του αγράµµατου είναι ο χαβαλές. Έχουµε και σήµερα δυναµικές γυναίκες που δεν έχουν πάρει, όµως, το λόγο τόσο δυνατά όπως η Μελίνα. Μου λείπει.
Ανατρέχουµε συνέχεια στο παρελθόν. Δεν έχουµε πουθενά να ακουµπήσουµε τα µάτια µας σήµερα;
Κάθε εποχή έχει τα πρόσωπά της. Επειδή, όµως, τα τελευταία χρόνια η τηλεόραση υποτίθεται ότι φωτίζει αυτό που υποτίθεται πως έχει αξία, έχουν διαλυθεί οι αξίες. Η αναγνωρισιµότητα απέκτησε µεγάλη αξία. Από πού κι ώς πού;
Πιστεύετε ότι κάτι θα αλλάξει;
Ε, ναι, θα αλλάξει µαζί µε την εποχή. Γι’ αυτό και όλοι τρέχουν προς το διαδίκτυο. Στο µέλλον, όποιος δεν πρωταγωνιστεί στο λάπτοπ, δεν θα είναι πουθενά.
The Revolution Will Not Be Televised (Η επανάσταση δεν θα µεταδοθεί τηλεοπτικά). Είναι τίτλος βιβλίου.
Πιστεύω ότι η επόµενη κυβέρνηση θα βγει από το διαδίκτυο.
Δεν καταλαβαίνω. Ραντεβού στο Facebook;
Όχι, πιστεύω ότι η εκλογή των κυβερνήσεων θα είναι το επόµενο βήµα του διαδικτύου. Μέσα από κει θα αλλάξουν σταδιακά τα εκλογικά συστήµατα. Η τηλεόραση δεν θα αφήσει ποτέ νέους πολιτικούς να διαµορφώσουν άποψη. Αποκλείεται. Είναι όλοι τους υποχρεωµένοι στο σύστηµα, άρα από πού θα βγει ο επόµενος πολιτικός λόγος; Νοµίζω ότι είναι η ώρα να δούµε την Ελλάδα που δεν της επιτρέπουν να φανεί. Δεν γίνεται να έχουµε µόνο την Ελλάδα που αποφάσισε η τηλεόραση. Έχουµε τηλεκόµµατα. Εγώ πιστεύω ότι αυτοί του ΛΑΟΣ, αν δεν εµφανισθούν για τρεις µήνες, θα χάσουν τα δύο τρίτα από τα ποσοστά τους. Δε λέω, µπορεί να περάσουν και δέκα πράγµατα της προκοπής στην τηλεόραση, αλλά είναι τόσο µεγάλος ο όγκος της διαστρέβλωσης, της παραποίησης, των κατευθυνόµενων ενεργειών, που έγινε µέσο εξουσίας από µαζικό µέσο.
Κι εσείς, όµως, στην τηλεόραση οφείλετε...
Ναι, κι εγώ στην τηλεόραση οφείλω, αλλά λόγω εµπορικότητας µε ανέχονται· και, επίσης, στους διαρκείς και συνεχιζόµενους πολέµους που µου γίνονται από διάφορα κέντρα, κρατώ στόµα κλειστό, ησυχία και πορεύοµαι. Δεν µπαίνω στη διαδικασία της απάντησης. Πάω παρακάτω. Μια και καλή θα απαντήσω µε το βιβλίο µου. Το 2011, που κλείνω 30 χρόνια από την πορεία µου στην Αθήνα, θα βγάλω ένα βιβλίο, όχι αυτοβιογραφικό, αλλά τις έντονες στιγµές, τις σκηνές που µε καθόρισαν. Πράγµατα που ήξερα, ψυχραιµίες που κρατούσα την ώρα που µάθαινα διάφορα, πώς έπρεπε να χειριστώ κάτι, γιατί, αποφάσεις, συναντήσεις και καλές και κακές µε ανθρώπους που δεν γνωρίζουν ότι γνωρίζω. Με τα χρόνια έµαθα να ακολουθώ µια κινέζικη σοφή παροιµία: Τι κάνει δώρο ο Θεός σε αυτούς που κάνουν υποµονή; Κι άλλη υποµονή. Ευχαριστώ για την υποµονή που µου χαρίζεται, από όποιον και να µου χαρίζεται.

Πέμπτη 11 Μαρτίου 2010

Γενοκτονία των Αρμενίων


Ορφανοτροφείο αποδεικνύει τη γενοκτονία των Αρμενίων. Στη Βηρυτό βασάνιζαν άγρια τα παιδιά των δολοφονημένων
TΗΕ ΙΝDΕΡΕΝDΕΝΤ , Του Robert Fisk, ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τετάρτη 10 Μαρτίου 2010

Η αμερικανική κυβέρνηση θέλει να αρνηθεί ότι η σφαγή 1,5 εκατ. Αρμενίων από τους Τούρκους το 1915 ήταν γενοκτονία. Όμως οι αποδείξεις υπάρχουν σε ένα ορφανοτροφείο που βρίσκεται στην κορυφή ενός λόφου κοντά στη Βηρυτό.
Είναι μόνο ένας μικρός τάφος, με μια φτηνή τετράγωνη πλάκα. Μέσα του βρίσκονται, σε κατάσταση σκόνης πλέον, τα οστά και τα κρανία περισσοτέρων από 300 παιδιών, ορφανά Αρμενίων που δολοφονήθηκαν κατά τη γενοκτονία του 1915. Τα παιδιά αυτά πέθαναν από χολέρα και πείνα, καθώς οι τουρκικές αρχές προσπαθούσαν να τα «εκτουρκίσουν» σε ένα ορφανοτροφείο κοντά στη Βηρυτό. Όμως αυτή η σχεδόν άγνωστη ιστορία των 1.200 παιδιώνμεταξύ 3 και 15 ετών- που έζησαν στους κοιτώνες του πρώην καθολικού κολεγίου, αποδεικνύει ότι οι Τούρκοι πράγματι προχώρησαν στη γενοκτονία των Αρμενίων το 1915. Ο Μπαράκ Ομπάμα και η εύπιστη υπουργός Εξωτερικών του Χίλαρι Κλίντον, που προσπαθούν να εμποδίσουν το αμερικανικό Κογκρέσο να αναγνωρίσει ως «γενοκτονία» τη σφαγή 1,5 εκατ. Αρμενίων από τους Οθωμανούς Τούρκους, θα πρέπει να έρθουν εδώ, σε αυτό το λιβανέζικο χωριό και να σκύψουν το κεφάλι με ντροπή. Διότι εδώ διαδραματίστηκε μια τραγική ιστορία κτηνωδίας εναντίον μικρών και ανυπεράσπιστων παιδιών, οι οικογένειες των οποίων είχαν ήδη δολοφονηθεί από τουρκικές δυνάμεις στην κορύφωση του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Κάποια από τα παιδιά εκείνα αναγκάστηκαν να επιβιώσουν λειαίνοντας και τρώγοντας τα κόκαλα από τους σκελετούς των ορφανών που είχαν πεθάνει δίπλα τους.
Ο «αρχιτέκτονας»
Ο Τζεμάλ Πασά, ένας από τους αρχιτέκτονες της γενοκτονίας του 1915 και- δυστυχώς- η πρώτη φεμινίστρια της Τουρκίας Χαλιντέ Εντίπ Αντιβάρ, είχαν την ευθύνη αυτού του ορφανοτροφείου του τρόμου, στο οποίο γινόταν συστηματική προσπάθεια να στερηθούν τα παιδιά των Αρμενίων από την αρμενική τους ταυτότητα, τους δίνονταν τουρκικά ονόματα, τα ανάγκαζαν να γίνουν μουσουλμάνοι και τα έδερναν ανηλεώς εάν τα άκουγαν να μιλούν αρμένικα. Το Τάγμα των Λαζαριστών Μοναχών στην Αντούρα έχει καταγράψει πως εκδιώχθηκαν από τους Τούρκους οι μοναχοί που δίδασκαν και πως ο Τζεμάλ Πασά εμφανίστηκε στην κεντρική πόρτα με τον Γερμανό σωματοφύλακά του μόλις καταστράφηκε το άγαλμα της Παναγίας που υπήρχε στον περίβολο.
Το άρθρο ΙΙ της Συνθήκης του ΟΗΕ του 1951 για την Πρόληψη και την Τιμωρία του Εγκλήματος της Γενοκτονίας αναφέρει συγκεκριμένα ότι ο ορισμός της γενοκτονίας περιλαμβάνει «τη βίαιη μεταφορά παιδιών της μιας εθνικής ομάδας σε άλλη». Αυτό ακριβώς έκαναν οι Τούρκοι στον Λίβανο. Υπάρχουν ακόμα φωτογραφίες εκατοντάδων μισόγυμνων παιδιών Αρμενίων να κάνουν ασκήσεις στην αυλή του ορφανοτροφείου.
Τα ημερολόγια
Τις ιστορίες για τον βίαιο εξισλαμισμό και εκτουρκισμό των ορφανών Αρμενίων στην Αντούρα, αλλά και για τα δεινά που υπέστησαν, επιβεβαιώνουν κείμενα της περιόδου από στελέχη του Ερυθρού Σταυρού, από τα ημερολόγια της Χαλιντέ Αντιβάρ, από τις καταθέσεις Βρετανών και Γάλλων στρατιωτών που απελευθέρωσαν το ορφανοτροφείο και μίλησαν με τα παιδιά, και από τις διηγήσεις των μικρών Αρμενίων. Που αφότου είδαν τους γονείς τους να δολοφονούνται και τις αδελφές τους να βιάζονται, αναγκάστηκαν να υποφέρουν τα πάνδεινα για να αλλάξουν εθνική ταυτότητα- ο ορισμός της γενοκτονίας.
«Έτρωγαν τα κόκαλα των νεκρών φίλων τους»
ΠΡΙΝ ΠΕΘΑΝΕΙ το 1989, ο Κάρνιγκ Πάνιαν- που ήταν 6 ετών όταν έφθασε στην Αντούρα το 1916- κατέγραψε στα αρμένικα πως του άλλαξαν το όνομα και πως του έδωσαν έναν αριθμό, το 551, για ταυτότητα. «Κάθε απόγευμα γινόταν η υποστολή της τουρκικής σημαίας παρουσία και των 1.000
ορφανών που ήμασταν αναγκασμένα να φωνάζουμε “Ζήτω ο στρατηγός Πασά!” Αυτό ήταν το πρώτο μέρος. Μετά μας επέβαλαν τιμωρίες- η χειρότερη ήταν για όσους μιλούσαν αρμένικα: μας έκαναν φάλαγγα». Ο Πάνιαν περιέγραψε πως έπειτα από άγριους ξυλοδαρμούς ή λόγω σωματικής αδυναμίας, πολλά παιδιά πέθαναν. Τα έθαβαν πίσω από την παλιά εκκλησία. «Τη νύχτα τα τσακάλια και τα άγρια σκυλιά τα ξέθαβαν και σκόρπιζαν τα κόκαλά τους. Τα παιδιά που πήγαιναν στο κοντινό δάσος για να βρουν μήλα και άλλα φρούτα, έβρισκαν και τα κόκαλα. Τα έπαιρναν μαζί τους στο δωμάτιο και, μυστικά, τα άλεθαν για να φτιάξουν σούπα ή τα ανακάτευαν με δημητριακά για να γεμίσουν το στομάχι τους, καθώς ποτέ δεν υπήρχε αρκετό φαγητό. Έτρωγαν τα κόκαλα των νεκρών φίλων τους».

Διαβάστε ακόμη ...

Ρήγμα λόγω γενοκτονίας
 
Διπλωματία πάνω σε μια γενοκτονία
Του ΑΧΙΛΛΕΑ ΦΑΚΑΤΣΕΛΗ, Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 

Αν υπάρχει κάτι στο οποίο ομοφωνούν οι κατά τα άλλα αντιμαχόμενες κοσμικές και ισλαμικές πολιτικές δυνάμεις στην Τουρκία, αυτό είναι μια ιστορική βαρβαρότητα: η γενοκτονία των Αρμενίων.
Παιχνίδι με τη συμφωνία Τουρκίας-Αρμενίας κάνει τώρα ο Ερντογάν.
Ως η πρώτη σύγχρονη συστηματική εξόντωση ενός πληθυσμού, η γενοκτονία των Αρμενίων το 1915, έχει αναγνωριστεί ήδη από είκοσι χώρες στον κόσμο, παρά την οργισμένη και επίμονη άρνηση της Τουρκίας να αποδεχτεί τον όρο που την κατατρύχει.
Τώρα, το φάντασμα αυτής της γενοκτονίας επιστρέφει και στοιχειώνει την τουρκική πολιτική, καθώς επίκειται η αναγνώρισή της κι από ακόμη δύο χώρες. Είναι η Σουηδία και οι ΗΠΑ που εντός των επόμενων δύο εβδομάδων πρόκειται να φέρουν στα κοινοβούλιά τους ψηφίσματα που θα αναγνωρίζουν ως γενοκτονία τη μαζική σφαγή 1,5 εκατ. Αρμενίων από το αναδυόμενο τότε κράτος των νεοτούρκων.
Η εξέλιξη αυτή συσπειρώνει τις τουρκικές πολιτικές δυνάμεις σε συμπαγές μέτωπο, που επιχειρεί να αποτρέψει τις επικείμενες αναγνωρίσεις, ασκώντας πιέσεις με μοχλό σημαντικά εκκρεμή πολιτικά ζητήματα με ευρύτερο διεθνές ενδιαφέρον.
Η σουηδική αναγνώριση που χρονικά αναμένεται να προηγηθεί της αμερικανικής, έχει απασχολήσει την τουρκική διπλωματία η οποία, μεταφέροντας μηνύματα από όλες τις πολιτικές παρατάξεις, έσπευσε να προειδοποιήσει τη Σουηδία ότι οι διμερείς σχέσεις τους θα υποστούν βαρύ πλήγμα αν τελικά υπάρξει η αναγνώριση. Για τη Στοκχόλμη όμως, το θέμα αυτό αποτελεί μια τυπική διαδικασία, καθώς, ενόψει των βουλευτικών εκλογών του Σεπτεμβρίου, κάθε ψήφισμα που παραμένει εκκρεμές, πρέπει να τακτοποιηθεί με έγκριση ή απόρριψη.
Μιλά η προϊστορία
Αν και η προϊστορία δεν συνηγορεί υπέρ της αναγνώρισης, διότι παρόμοιο ψήφισμα είχε απορριφθεί από τη Βουλή το 2007, σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Υπέρ της αναγνώρισης τάσσεται το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα καθώς και οι δεξιοί εταίροι της κυβέρνησης συνασπισμού. Η αριθμητική λοιπόν δίνει αυτή τη φορά τις περισσότερες πιθανότητες στην αναγνώριση της γενοκτονίας.
Στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, τα πράγματα επίσης είναι δυσοίωνα για την τουρκική πλευρά. Ενώ -εδώ και χρόνια- 44 πολιτείες των ΗΠΑ έχουν αναγνωρίσει με πολιτειακά ψηφίσματα τη γενοκτονία των Αρμενίων, το θέμα παραμένει ανοιχτό σε ομοσπονδιακό επίπεδο. Τώρα, το σχετικό ψήφισμα που θα εισάγει στις 4 Μαρτίου στο Κογκρέσο προς έγκριση ο Δημοκρατικός πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής, Χάουαρντ Μπέρμαν, θα καλεί να υιοθετηθεί επίσημα από την αμερικανική πολιτική ο όρος «γενοκτονία των Αρμενίων».
Ο Μπαράκ Ομπάμα, έχοντας ήδη αθετήσει τη σχετική προεκλογική του δέσμευση κατά την περυσινή προσπάθεια έγκρισης του ίδιου ψηφίσματος, αναμένεται ότι δεν θα κάνει το ίδιο και φέτος.
Από την πλευρά της, η Αγκυρα καταφεύγει στις συνήθεις διπλωματικές κινήσεις προκειμένου να αποτρέψει την αναγνώριση. Την περασμένη εβδομάδα πενταμελής τουρκική αντιπροσωπεία υψηλού επιπέδου και διακομματικής εκπροσώπησης βρέθηκε στην Ουάσιγκτον και επεδίωξε να παρέμβει αποτρεπτικά.
Πέρα από τις διπλωματικές πιέσεις, η Τουρκία χρησιμοποιεί ως μοχλό πίεσης και τα διεθνή ανοιχτά θέματα στα οποία εμπλέκεται. Συγκεκριμένα, προειδοποιεί τη σουηδική πλευρά και -κυρίως- την αμερικανική, ότι τυχόν αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων θα οδηγήσει σε ναυάγιο τη διαδικασία εξομάλυνσης των Τουρκοαρμενικών σχέσεων.
Η σχετική επισήμανση έγινε διά της διπλωματικής οδού προς τη σουηδική κυβέρνηση, και προσωπικά με μήνυμα του τούρκου υπουργού Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου προς το αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών. Το ζήτημα της εξομάλυνσης των διμερών σχέσεων Τουρκίας-Αρμενίας συνδέεται με το μέλλον του ζητήματος Ναγκόρνο-Καραμπάχ, που με τη σειρά του επηρεάζει τις εξελίξεις σε σημαντικά ενεργειακά προγράμματα στα οποία εμπλέκονται αμερικανικά, ρωσικά και ευρωπαϊκά συμφέροντα.
Για τον τούρκο πρωθυπουργό Ταγίπ Ερντογάν οι εξελίξεις φαίνεται να οδηγούν σε μονόδρομο, από τον οποίο θα αποκομίσει βραχυπρόθεσμα πολιτικά οφέλη: σε περίπτωση αναγνώρισης, η ακύρωση των πρωτοκόλλων εξομάλυνσης με την Αρμενία -κατά την προειδοποίηση της Αγκυρας- θα ενισχύσει τον τουρκικό εθνικισμό και το ηγετικό προφίλ του Ερντογάν. Το ίδιο θα συμβεί και αν δεν προχωρήσουν οι αναγνωρίσεις.

Ρήγμα λόγω γενοκτονίας
Του ΑΧΙΛΛΕΑ ΦΑΚΑΤΣΕΛΗ, Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ



Μπορεί στο φυσικό περιβάλλον ένας μικρός σεισμός να προκαλεί ασθενείς δονήσεις, αλλά στο πολιτικό αντίστοιχό του ακόμη και μια αδύνατη δόνηση μπορεί να προκαλέσει ισχυρότατους τριγμούς. Αυτό είναι το δίδαγμα από την απόφαση της Επιτροπής Εξωτερικών της αμερικανικής Βουλής, να εγκρίνει, την περασμένη Πέμπτη, ψήφισμα που αναγνωρίζει ως γενοκτονία τη σφαγή 1,5 εκατ. Αρμενίων από τις ορδές της τότε θνήσκουσας οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Δημόσια εκτέλεση Αρμενίων στην Πόλη το 1915


Μια έγκριση που, χωρίς να διαθέτει την ισχύ και την αίγλη νόμου, θα συνιστά τη χρήση του όρου «γενοκτονία» σε κάθε επίσημη αναφορά της αμερικανικής διπλωματίας στη σφαγή εκείνη. Το αν και πώς θα συμβεί αυτό, θα το παρακολουθήσει η διεθνής κοινότητα στις 24 Απριλίου, όταν ο πρόεδρος Ομπάμα θα κληθεί να μιλήσει ενώπιον αρμενικού κοινού στις ΗΠΑ, κατά την ετήσια τελετή της επετείου της γενοκτονίας.
Στο μεταξύ, αυτό το αμβλυμένο από το χρόνο και τις νέες προτεραιότητες ζήτημα προκαλεί ισχυρότατους κραδασμούς: η Τουρκία ανακαλεί τον πρέσβη της στην Ουάσιγκτον, οι Αμερικανοί σπεύδουν να δηλώσουν πίστη προς την Αγκυρα και ταυτόχρονα θερμοί υποστηρικτές της τουρκοαρμενικής προσέγγισης, η οποία ήδη προεξοφλείται απολεσθείσα.
Ολα δείχνουν ότι το τρίγωνο Ουάσιγκτον-Αγκυρα-Ερεβάν τρίζει καθώς οι πλευρές του λυγίζουν υπό το βάρος μιας ιστορικής αναγκαιότητας, που εξωραΐζεται ως ηθική υποχρέωση της αμερικανικής πολιτικής. Οι 23 από τους 45 βουλευτές που ενέκριναν το ψήφισμα, το έκαναν «για να προσεταιριστούν το ισχυρό αρμενικό λόμπι στις ΗΠΑ» σημειώνει η έγκυρη «Whasington Post», που κυνικά ειρωνεύεται «ιδού πώς ένα παλαιό πρόβλημα μετατρέπεται σε σημερινό».
Λεπτές ισορροπίες
Τι πρόβλημα; Αυτό που είχαν αντιμετωπίσει οι κυβερνήσεις Κλίντον και Μπους, και τώρα του Ομπάμα. Να αναγνωρίσουν τη γενοκτονία, αλλά με τρόπο που να μην πλήξει τις αμοιβαία συμφέρουσες αμερικανοτουρκικές σχέσεις και να μη διαταράξει τις εξελίξεις στην ευαίσθητη περιοχή του Ν. Καύκασου μέσα από μια ρήξη στην τουρκοαρμενική προσέγγιση.
Πρόκειται για ένα παζλ πολιτικής υστερίας. Που τροφοδοτείται κυρίως από τον εθνικιστικό φανατισμό και την κρίσιμη εσωτερική πολιτική συγκυρία στην Τουρκία και δευτερευόντως από την αμερικανική ιδιαιτερότητα της δράσης και των αναμετρήσεων των λόμπι.
* Για την Αγκυρα, δεν είναι η καλύτερη στιγμή για να οξυνθεί ο αντιαμερικανισμός και να πληγεί η αξιοπιστία της εξωτερικής πολιτικής της. Το 2007, που είχε ξαναπαιχτεί το ίδιο έργο με έγκριση του ψηφίσματος από τη Βουλή αλλά μπλοκάρισμά της στο Κογκρέσο, μόνο 9 τοις εκατό των Τούρκων δήλωναν φιλοαμερικανοί φέρνοντας την Τουρκία στην κορυφή της λίστας του αντιαμερικανισμού. Αν συμβεί κάτι ανάλογο και τώρα, ο Ερντογάν θα δυσκολευτεί να εκπληρώσει τις αμερικανοκεντρικές επιλογές του στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και στο Νότιο Καύκασο, ενώ θα αποδυναμωθεί στο εσωτερικό πολιτικό μέτωπο.
* Για τους Αμερικανούς, επίσης, τα πράγματα δεν είναι απλά. Ο Ομπάμα, έχοντας δηλώσει ως υποψήφιος «δεσμεύομαι ως πρόεδρος να αναγνωρίσω την αρμενική γενοκτονία», μπορεί να τσίμπησε τις ψήφους της αρμενικής κοινότητας στις ΗΠΑ, αλλά τώρα διακυβεύει την αξιοπιστία του. Το αληθινό δράμα όμως παίζεται στα γραφεία πολυεθνικών όπως η Lo-ckheed, η Boeing, η Raytheon, η United Techno-logies και η Northrop Grum-man, που παζαρεύουν με την Τουρκία πωλήσεις όπλων.
Χαμόγελα στο Ερεβάν
Ετσι πριν από το τηλεφώνημα της Χίλαρι Κλίντον προς τον πρόεδρο της Επιτροπής Εξωτερικών Χάουαρντ Μπέρμαν, να μην εγκριθεί το ψήφισμα, είχαν προηγηθεί ανάλογες πιέσεις από τις εταιρείες.
Με την Αρμενία να παρακολουθεί διακριτικά, χαμογελώντας με ικανοποίηση και περιμένοντας το επόμενο, οριστικό βήμα για έγκριση του ψηφίσματος και από το Κογκρέσο, επιλέγεται από όλες τις πλευρές η πολιτική της σύγχυσης.
Ο Ερντογάν εμφανίζεται ως οφείλει οργισμένος, απειλώντας με διάλυση τα τουρκοαρμενικά συμβόλαια φιλίας και με κρίση στο αμερικανοτουρκικό ειδύλλιο, ενώ η Ουάσιγκτον αφήνει να διαρρεύσει ότι η αναγνώριση της γενοκτονίας, όπως το 2007 έτσι και τώρα, δεν θα πάει στην ολομέλεια του Σώματος.
Κραυγές και ψίθυροι δηλαδή, που μπορεί να μεταβάλλουν προς στιγμή την επικοινωνιακή εικόνα του τριμερούς διπλωματικού παίγνιου, αλλά που δεν μπορούν να το ανατρέψουν, διότι οι γεωπολιτικές συνιστώσες του τριγώνου ΗΠΑ-Τουρκία-Αρμενία είναι πολύ ισχυρότερες από οποιαδήποτε πολιτική ηθικολογία.


ΤΟΥΡΚΙΑ Η ΑΝΑΚΛΗΣΗ, ΓΙΑ ΤΟ ΑΡΜΕΝΙΚΟ, ΤΟΥ ΠΡΕΣΒΕΥΤΗ ΤΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ «ΑΓΧΩΝΕΙ» ΤΟΝ ΛΕΥΚΟ ΟΙΚΟ
Η κυβέρνηση Ομπάμα λυπάται...
Του ΑΡΗ ΑΜΠΑΤΖΗ, Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ


Στα τελάρα από χθες το εποχιακό φρούτο των αμερικανοτουρκικών σχέσεων, αλλά τούτη τη φορά είναι συγκριτικά πιο έντονη η αντίδραση της Αγκυρας στο γεγονός ότι για άλλη μία φορά πέρασε από επιτροπή της αμερικανικής Βουλής των Αντιπροσώπων το σχέδιο απόφασης για τη Γενοκτονία των Αρμενίων την περίοδο 1915-1923.


Ενω η αμερικανική πρεσβεία στην Αγκυρα βρισκόταν σε κατάσταση πολιορκίας από διαδηλωτές, ο Αμερικανός πρεσβευτής, που κλήθηκε στο τουρκικό υπ. Εξωτερικών, δήλωνε ότι η κυβέρνηση Ομπάμα ήταν εναντίον της απόφασης για τη Γενοκτονία των Αρμενίων στο Κογκρέσο (φωτ. Reuters)


Σε τουρκική κυβερνητική ανακοίνωση, που εκδόθηκε προχθές τη νύχτα λίγα λεπτά μετά την ανακοίνωση του αποτελέσματος της ψηφοφορίας, εκφράστηκε «σοβαρή ανησυχία για το ότι το σχέδιο απόφασης που εγκρίθηκε από την Επιτροπή παρ' όλες τις προειδοποιήσεις μας θα ζημιώσει τις σχέσεις μεταξύ της Τουρκίας και των ΗΠΑ και θα ανακόψει τις προσπάθειες που καταβάλλονται για την ομαλοποίηση των σχέσεων μεταξύ της Τουρκίας και της Αρμενίας».
Στην ανακοίνωση υπογραμμίστηκε επίσης ότι «η απόφαση αυτή, η οποία θα μπορούσε να επηρεάσει αρνητικά τις προσπάθειες που καταβάλλουμε με τις ΗΠΑ στο πλαίσιο μας ευρείας κοινής ατζέντας, υποδεικνύει δυστυχώς και την έλλειψη στρατηγικού οράματος».
«Σφίγγα» ο Νταβούτογλου
Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου, απαντώντας χθες στην ερώτηση αν τίθεται θέμα μείωσης της τουρκικής στρατιωτικής δύναμης στο Αφγανιστάν ή ακύρωσης κάποιων συμφωνιών αγοράς στρατιωτικού εξοπλισμού από τις ΗΠΑ, είπε ότι «όλα αυτά θα τα δούμε αφού έλθει ο πρεσβευτής μας, ενώ θα το συζητήσουμε και στο υπουργικό συμβούλιο».
Αναφερόμενος στις πιθανές επιπτώσεις της απόφασης στις τουρκοαρμενικές σχέσεις, ο Νταβούτογλου είπε ότι «με την απόφαση κινδυνεύει όχι να καθυστερήσει αλλά να σταματήσει η διαδικασία». Ο υπουργός αναφερόταν ουσιαστικά στη διαδικασία έγκρισης από πλευράς Τουρκίας των πρωτοκόλλων που έχουν υπογραφεί με την Αρμενία. Επί του ίδιου θέματος ο υπουργός είπε πως «η Τουρκία ποτέ δεν έχει λάβει αποφάσεις κάτω από πίεση». Στην προκειμένη περίπτωση η πίεση είναι αυτή που ασκείται από πλευράς Ουάσιγκτον για την έγκριση των πρωτοκόλλων.
«Συγγνώμη» Τζέφρεϊ
Ο Αμερικανός πρεσβευτής στην Αγκυρα Τζέιμς Τζέφρεϊ κλήθηκε χθες στο τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών. Ο πρεσβευτής δήλωσε πως η αμερικανική κυβέρνηση είναι εναντίον της προώθησης του σχεδίου απόφασης στο Κογκρέσο.
Το ίδιο σχέδιο είχε υπερψηφιστεί στην Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων και το 2007 και μάλιστα με ψήφους 27 έναντι 21, ενώ κατά την προχθεσινή ψηφοφορία οι ψήφοι υπέρ ήταν 23 έναντι 22. Είχε αντιδράσει και τότε η Αγκυρα. Με παρέμβαση όμως της τότε αμερικανικής κυβέρνησης Μπους, το σχέδιο δεν είχε προωθηθεί στο Κογκρέσο, πράγμα που είχε συμβεί και το 2000.
Ο βαθμός της έντασης της τουρκικής αντίδρασης σήμερα οφείλεται, πρώτον, στο τουρκοαρμενικό πολιτικό ζήτημα και δεύτερον, στο γεγονός ότι η τουρκική πλευρά έδειξε ότι περίμενε μάλλον απόρριψη του σχεδίου στην αμερικανική επιτροπή.*
Αρμενία: Εκτιμούμε την απόφαση
Περιχαρής η Αρμενία χαιρέτισε την απόφαση, με την οποία η Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων της Αμερικανικής Βουλής χαρακτήρισε Γενοκτονία τη σφαγή 1.500.000 Αρμενίων από τους Τούρκους την οκταετία 1915-1923, παρά το ότι τώρα δημιουργούνται εμπόδια στο δρόμο που είχαν ανοίξει Αγκυρα και Ερεβάν για τη βελτίωση των διμερών σχέσεων. «Εκτιμούμε πολύ την απόφαση» δήλωσε ο Αρμένιος υπουργός Εξωτερικών Εντουάρντ Ναλμπαντιάν. «Είναι μια νέα απόδειξη της προσήλωσης του αμερικανικού λαού στις παγκόσμιες, ανθρώπινες αξίες και ένα σημαντικό βήμα προς την αποτροπή των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας» δήλωσε ο υπουργός.
Η Τουρκία δεν αναγνωρίζει τέτοιο αριθμό νεκρών. Θεωρεί ότι εκείνη την οκταετία 300.000 έως 500.000 άτομα χάθηκαν εν μέσω του χάους της διάλυσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αλλά δεν εξοντώθηκαν στο πλαίσιο ειδικής εκστρατείας. Απορρίπτει τον όρο Γενοκτονία, τον οποίον αναγνωρίζουν η Γαλλία, ο Καναδάς και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
(Πηγή: Γαλλικό Πρακτορείο)


ΜΙΓΚΙΡΝΤΙΤΣ ΜΑΡΚΟΣΙΑΝ Ο ΑΡΜΕΝΙΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΑΜΕΝΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣΙΑΣ
«Δεν πρέπει να αυτοαπομονώνεται ο μειονοτικός»
Του ΑΡΗ ΑΜΠΑΤΖΗ, Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Ο συγγραφέας Μιγκιρντίτς Μαρκοσιάν γεννήθηκε το 1938 στο Ντιγιάρμπακιρ της νοτιοανατολικής Τουρκίας. Μετά το τουρκικό δημοτικό σχολείο στο Ντιγιάρμπακιρ, συνέχισε σε αρμενικά γυμνάσια και λύκεια στην Πόλη. Υπήρξε στη συνέχεια καθηγητής και διευθυντής ενός από τα σχολεία αυτά.



«Πάντα υπήρχε διαφορά μεταξύ Αρμενίων και Ελλήνων. Θυμάμαι τότε στην Πόλη, οι Αρμένιοι, τα νέα παιδιά, μεταξύ τους μιλούσαν τουρκικά, όταν περνούσα μπροστά από ελληνικά σχολεία, άκουγα τα Ρωμιόπαιδα να μιλούν ελληνικά»§Φωτογραφία του Αρά Γκιουλέρ

Το συγγραφικό του έργο άρχισε το 1984 με συλλογή διηγημάτων στην αρμενική γλώσσα. Στη συνέχεια άρχισε να γράφει και στην τουρκική. Το 1992 κυκλοφόρησε το πρώτο τουρκικό βιβλίο. Το 2006 κυκλοφόρησε το τελευταίο του μυθιστόρημα με τίτλο «Χάντρες Κομπολογιού».
Υπήρξε διευθυντής (1966-1972) της αρμενικής Θεολογικής Σχολής στην Κωνσταντινούπολη, της παρόμοιας με τη Σχολή της Χάλκης σχολής Θεολογίας, το κλείσιμο της οποίας προηγήθηκε μάλιστα κατά μερικά χρόνια αυτού της σχολής της Χάλκης. Εκφράζει με το έργο του ένα χαμένο πολιτισμό της Μικρασίας, τον αρμενικό.
Να φανταστεί κανείς ότι πρόκειται για συγγραφέα που έμαθε τη μητρική του γλώσσα στο γυμνάσιο. Αυτό και πολλά άλλα, όπως η πορεία των Αρμενίων και η σχέση τους με τη θρησκεία, ήταν θέματα που κουβεντιάσαμε με τον Μαργκοσιάν στην Κωνσταντινούπολη.
Ποιοι ήταν οι λόγοι για την ίδρυση της Θεολογικής Σχολής στην Πόλη;
«Η σχολή ιδρύθηκε το 1953 και λειτούργησε με σκοπό να μάθουν οι Αρμένιοι της Μικρασίας τη μητρική τους γλώσσα. Στο Ντιγιάρμπακιρ, για παράδειγμα, οι μεγάλοι μιλούσαν αρμενικά, δίχως να έχουν πάει σε κάποιο σχολείο. Εμείς οι μικροί δεν ξέραμε την αρμενική. Είχαμε πάει σε τουρκικά σχολεία. Οι μεγάλοι μιλούσαν και κουρδικά. Αυτό ίσχυε στο Ντιγιάρμπακιρ, στο Σίιρτ, στη Μαλάτια, στο Τόκατ, στο Ελαζιγ. Η Θεολογία όμως δεν προκάλεσε ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Δεν υπήρχαν και εκπαιδευτικοί. Δεν ικανοποίησε κανέναν. Εκλεισε το 1967. Δεν υπήρχαν μαθητές και οι αρχές έκλεισαν τη σχολή προβάλλοντας αυτό ώς δικαιολογία».
Πρώτα η ταυτότητα
Μπορούμε όμως να πούμε ότι οι Αρμένιοι υπήρξαν κάπως πιο «κοσμικοί» σε σχέση με τους Ελληνες της Πόλης;
«Οι παπάδες έρχονταν τότε στο Ντιγιάρμπακιρ για να συγκεντρώσουν παιδιά ώστε να πάνε αυτά στο σχολείο στην Πόλη. Ο κόσμος δεν ήθελε να γίνουν παπάδες τα παιδιά. Ηδη έχουμε σχεδόν τελειώσει, σκέφτονταν, να γίνουν και παπάδες τα παιδιά; Το 1915, όπως θέλετε ονομάστε το, προκάλεσε μεγάλο πόνο. Το αποτέλεσμα ήταν να κλειστούν οι Αρμένιοι στον εαυτό τους. Και εκεί στηρίχθηκαν στην εκκλησία. Σχεδόν δίπλα σε κάθε εκκλησία υπήρχε και ένα σχολείο. Ηταν η εκκλησία στήριγμα για την ταυτότητα του Αρμένιου. Αλλά περισσότερο από την πίστη, αυτό είχε να κάνει με την ταυτότητά του. Δηλαδή, οι Αρμένιοι δεν υπήρξαν έντονα πιστοί.
Πάντα υπήρχε μια διαφορά μεταξύ Αρμενίων και Ελλήνων. Θυμάμαι, όταν και τότε στην Πόλη οι Αρμένιοι, τα νέα παιδιά, μεταξύ τους μιλούσαν τουρκικά, όταν περνούσα μπροστά από ελληνικά σχολεία άκουγα τα Ρωμιόπαιδα να μιλούν ελληνικά».
Πώς είναι να μαθαίνει κανείς τη μητρική του γλώσσα αργότερα ή να γράφει λογοτεχνικά κείμενα και σε δύο γλώσσες μαζί;
«Είναι κάπως πληκτικό να μαθαίνεις τη μητρική σου γλώσσα αργότερα. Οταν ήρθαμε στην Κωνσταντινούπολη από το Ντιγιάρμπακιρ, άρχισα να μαθαίνω μια γλώσσα που δεν ήξερα. Πρώτα απ' όλα υπάρχει το ψυχολογικό πρόβλημα του παιδιού που προσπαθεί να μάθει τη γλώσσα του. Σε απομονώνουν, γίνεσαι περίγελος και ορισμένες φορές δεν καταλαβαίνουν οι άλλοι αυτά που λες. Εγώ προσπάθησα να το ξεπεράσω αυτό διαβάζοντας όλο και περισσότερο. Διαβάζοντας ακόμη και βιβλία που δεν καταλάβαινα. Προσπαθούσα να μάθω τη γλώσσα μου και τα κατάφερα. Αρχισα να γράφω αρμενικά. Μετά δύο χρόνια προσπάθησα να γράψω κάποια λογοτεχνικά κείμενα. Τα πρώτα μου βιβλία είναι αρμενικά. Μετά ήρθε μια πρόταση να βγουν τα βιβλία στα τουρκικά. Και έγινε καλό, γιατί τα ξαναέγραψα, δεν τα μετέφρασα. Πρόσθεσα και κάποια πράγματα. Στο σχολείο, στη Θεολογική Σχολή, 13 χρόνια μετά την αποφοίτησή μου διορίστηκα καθηγητής και δίδαξα αρμενική γλώσσα και φιλολογία».
«Η κουλτούρα έχει εξαφανιστεί»
Είχαν απήχηση τα βιβλία σας στην Αρμενία;
«Πωλήθηκαν πολύ λίγα».
Γιατί;
«Είναι θέμα ενδιαφέροντος. Για πολλά χρόνια δεν υπήρχαν σχέσεις με την Αρμενία. Κάποτε έρχονταν κάποια βιβλία από την Αρμενία, επί Σοβιετικής Ενωσης. Μετά όμως φυσικά υπήρξε ενδιαφέρον. Πήγα μάλιστα και στην Αρμενία και μίλησα για τα βιβλία. Εδώ όμως στην Πόλη, τα αρμενικά βιβλία μου έχουν κάνει πέντε εκδόσεις. Το μήνυμα που βγαίνει από το βιβλίο μου είναι η κουλτούρα που έχει εξαφανιστεί στο Ντιγιάρμπακιρ. Αυτό περιγράφω. Σαν να έβγαλα κάτι μέσα από τη λάσπη και το ανέδειξα. Εάν έγραφα κάτι με τη φαντασία μου, δεν θα είχε τόσο ενδιαφέρον».
Σας έχουν χαρακτηρίσει Αρμένιο Γιασάρ Κεμάλ ή Καζαντζάκη...
«Ναι, το έχουν πει αυτό για μένα».
Αυτό που λέτε ότι τελείωσε, όταν πάρει τη μορφή λογοτεχνίας, και έχοντας υπόψη και τους σημερινούς Αρμένιους, μήπως δεν τελείωσε;
«Οταν έχετε απώλειες, βάζετε τα πράγματα σε μια ζυγαριά. Εάν δούμε τη ζυγαριά μέσα στην ιστορική πορεία, έχουμε χάσει πολλά πράγματα. Πράγματα δίχως επιστροφή, υλικά και ηθικά. Αυτά που περιγράφω εγώ, είναι πολύ μικρό μέρος αυτών που έχουμε χάσει. Παρ' όλα αυτά, προκαλεί ενδιαφέρον».
Εάν δεν υπάρχει όμως κάποιος άλλος που το κάνει, τότε αυτό έχει μεγάλη αξία.
«Δεν υπάρχει, αλλά ως εξής. Μέχρι το 1915 δεν υπήρχαν Αρμένιοι λογοτέχνες, που να ασχολούνται λογοτεχνικά με το θέμα αυτό της υπαίθρου. Λόγου χάρη, ο Χαγκόπ Μιντζούρι. Εγώ είμαι ο τελευταίος κρίκος στην αλυσίδα αυτή».
Κατά κάποιον τρόπο μιλάμε για μια αλυσίδα της αρμενικής εκδοχής στην ονομαζόμενη «λογοτεχνία της υπαίθρου» στην Τουρκία;
«Ναι, αλλά αυτά που περιγράφω εγώ, είναι μεν το Ντιγιάρμπακιρ, αλλά δεν είναι το χωριό. Δεν γράφω τον αγρό. Γράφω για το σιδεράδικο του θείου μου και φτιάχνω εκεί δρεπάνια. Κατά κάποιον τρόπο αλλάζω κοινωνική τάξη. Είναι μεν ύπαιθρος, αλλά, έστω και σε μικρές διαστάσεις, μιλάμε για πόλη. Γράφω για τους μικροεπαγγελματίες και τα μαγαζιά. Για τον μπακάλη, τον μυλωνά, τον ράφτη».
Ο πολιτισμός των μειονοτικών
Τι λέτε για τις μειονότητες στην Τουρκία και την ιστορία τους στα πολιτιστικά πράγματα της χώρας;
«Από πλευράς χριστιανικών μειονοτήτων ήταν, για παράδειγμα, φυσιολογική η παρουσία της γυναίκας στο θέατρο, πράγμα που δεν μπορούσε να γίνει για την πλειοψηφία, δηλαδή τους μουσουλμάνους. Αλλά πιστεύω ότι όσο λάθος είναι να παραπονιέται ο μειονοτικός για την όποια απομόνωσή του, άλλο τόσο λάθος είναι και να περηφανεύεται γι' αυτή του την παρουσία στα καλλιτεχνικά πράγματα. Δηλαδή, είναι λάθος να είναι εσώκλειστες οι μειονότητες, οι μειονοτικοί να κρύβουν τα ονόματά τους κ.λπ. Το ζητούμενο είναι να είναι κανείς συνειδητός. Σαφώς υπήρξαν φάσεις σημαντικές που προκάλεσαν φόβο. Υπάρχει το 1915, τα γεγονότα της 6ης-7ης Σεπτεμβρίου 1955, ο Φόρος Περιουσίας κ.λπ. Πρέπει να είναι συνειδητοποιημένος ο μειονοτικός, να γνωρίζει την όποια αξία του και να μην αυτοαπομονώνεται. Σαφώς και υπάρχουν ζητήματα δικαιωμάτων. Και σε αυτό πιστεύω ότι επιδρά θετικά η ευρωπαϊκή διαδικασία της Τουρκίας». *

Άποψη: Η γενοκτονία των Αρμενίων

Εκπληξη, απορία και οργή προκάλεσε το άρθρο της 30ής Απριλίου 2009, του εκδότη της «Καθημερινής» κ. Αντώνη Καρκαγιάννη, με τίτλο: Η λέξη «γενοκτονία», με το οποίο, ούτε λίγο ούτε πολύ, επιχειρηματολογεί και προσπαθεί να μας πείσει ότι η σφαγή, η εξολόθρευση, η εξόντωση ενάμισι εκατομμυρίου Αρμενίων, το 1915 από την Τουρκία, δεν είναι γενοκτονία! Ο συντάκτης ξεκινά το άρθρο του αναφέροντας ότι ο Αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα «πιθανόν έκανε λάθος όταν υποσχέθηκε (αν υποσχέθηκε) ότι θα αναγνωρίσει ως γενοκτονία τη σφαγή 1,5 εκατομμυρίου Αρμενίων από τους Τούρκους...» και σε μια «ελαφρά, αλλά και πολύ ουσιαστική αναδίπλωση σε σχέση με όσα έλεγε κατά την προεκλογική περίοδο», ορθώς «δεν επανέλαβε το σφάλμα» να κάνει χρήση του όρου γενοκτονία!
Ασφαλώς, δικαίωμα του Αμερικανού προέδρου είναι να εκφράζεται όπως ο ίδιος κρίνει, όπως και δικαίωμα του αρθρογράφου είναι να συμφωνεί ή να διαφωνεί μαζί του. Επειδή, όμως, αμφισβητεί το αν ο Ομπάμα υποσχέθηκε προεκλογικά ότι, ως πρόεδρος, θα αναγνωρίσει τη γενοκτονία, αξίζει να επισημάνουμε τα εξής: ως γερουσιαστής ο Μπαράκ Ομπάμα, από το 2005, συνυπέγραφε επιστολές προς τον τότε πρόεδρο Μπους, ζητώντας την αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων (18/04/2005, 20/04/2006), υπέβαλλε σειρά σχετικών ερωτήσεων προς την υποψήφια πρέσβη των ΗΠΑ στην Αρμενία (19/06/2008), απέστειλε επιστολή διαμαρτυρίας προς την Κοντολίζα Ράις με τεκμηριωμένες για τη γενοκτονία απόψεις (28/07/2006), ενώ και ως υποψήφιος πρόεδρος επανειλημμένα διατύπωσε την ίδια άποψη (19/01/2008, 21/09/2008).
Ο αρθρογράφος, στη συνέχεια, αποπειράται ανεπιτυχώς να τεκμηριώσει τη διαφορά μεταξύ των σφαγών των Αρμενίων, ως «πολιτικής πράξης», στην Οθωμανική Τουρκία και της γενοκτονίας, ισχυριζόμενος ότι: «...Οι Αρμένιοι στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ανέπτυξαν ποικιλόμορφη πολιτική δράση και... μοιραία ήρθαν σε σύγκρουση με την αυτοκρατορία, η οποία απάντησε με τη λογική της υπέρτερης δύναμης, σφάζοντας 1,5 εκατομμύριο ανθρώπους...».
Μα, ακριβώς αυτή η «πολιτική πράξη», ο σχεδιασμός σε κρατικό επίπεδο και στη συνέχεια η εκτέλεση του σχεδίου εξόντωσης ενός ολόκληρου λαού, συνιστά και τεκμηριώνει τον όρο γενοκτονία. Και ειρήσθω εν παρόδω ότι οι Αρμένιοι δεν «ανέπτυξαν» απλώς «ποικιλόμορφη πολιτική δράση, επιδιώκοντας την εθνική τους συγκρότηση και ανεξαρτησία», οι Αρμένιοι διεξήγαγαν εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, όπως και οι Ελληνες το 1821 και άλλοι υπόδουλοι στους Τούρκους λαοί, και χάρις σε αυτόν τον αγώνα, κατόρθωσαν, μετά από επτά αιώνες σκλαβιάς, να αποκτήσουν μια πολύ συρρικνωμένη μεν, αλλά ελεύθερη πατρίδα...
Ο κ. Καρκαγιάννης επιχειρώντας να εξηγήσει ότι ο όρος γενοκτονία δεν ταιριάζει στην περίπτωση των Αρμενίων, φάσκει και αντιφάσκει, για να καταλήξει ότι η γενοκτονία έχει να κάνει «...με τα δικαιώματα του ανθρώπου, αυτά που πηγάζουν από την ανθρώπινη υπόσταση, ανεξάρτητα από τη θρησκεία, την εθνότητα, την τάξη, τη φυλή, το χρώμα ή οποιαδήποτε άλλη συλλογικότητα...». Ας κάνει τον κόπο να διαβάσει τον ορισμό της στα άρθρα 1 και 2 της σχετικής συνθήκης του ΟΗΕ, για να διαπιστώσει πόσο αυτός ταυτίζεται με την περίπτωση των Αρμενίων. Δυστυχώς, οι Αρμένιοι είχαν το θλιβερό προνόμιο να καταστούν πρώτοι, θύματα ενός εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας, που δεν είχε ακόμη νομικό ορισμό.
Πράγματι, ο ορισμός της γενοκτονίας και η σχετική Σύμβαση του ΟΗΕ είναι μεταγενέστερη των γεγονότων του 1915. Εμπνευστής του όρου υπήρξε ο διακεκριμένος Πολωνο-εβραίος νομικός Ράφαελ Λέμκιν, ο οποίος, ως μελετητής των μαζικών σφαγών των Αρμενίων, εισηγήθηκε τη χρήση του όρου στη Λίγκα των Εθνών, ώστε να καταδικαστεί αυτό που αποκαλούσε βαρβαρότητα και βανδαλισμό, ενώ στη συνέχεια υπήρξε και ο συντάκτης του σχεδίου της Συνθήκης του ΟΗΕ για την Πρόληψη και την Τιμωρία του Εγκλήματος της Γενοκτονίας (8/12/1948), αφού είχε πλέον συντελεστεί και το Ολοκαύτωμα των Εβραίων!
Η ανυπαρξία, ωστόσο, του νομικού όρου της γενοκτονίας δεν εμπόδισε ξένους αξιωματούχους, που υπηρετούσαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, να περιγράψουν με ακρίβεια τη μαζική εξόντωση των αρμενικών πληθυσμών. Μεταξύ αυτών ο πρέσβης των ΗΠΑ, Χένρι Μόργκενταου, που σε τηλεγράφημά του της 20ής Ιουλίου 1915 προς την κυβέρνησή του, καταγγέλλει την «εκστρατεία εξόντωσης μιας φυλής» (campaign of race extermination), ο σπουδαίος Βρετανός ιστορικός της εποχής Αρνολντ Τόινμπι (1889 - 1975), που αφιερώνει ολόκληρο βιβλίο με τίτλο «Οι Αρμενικές Φρικαλεότητες: Η Δολοφονία ενός Εθνους» (The Armenian Atrocities: The Murder of a Nation) και πολλοί άλλοι, που χάριν συντομίας αδυνατούμε να αναφέρουμε.
Η διεθνής βιβλιογραφία και τα κρατικά αρχεία πολλών χωρών βρίθουν μαρτυριών για το ειδεχθές έγκλημα, που διαπράχθηκε εναντίον του αρμενικού λαού.
Χάρις στον αγώνα που διεξάγει ο λαός μας σε διεθνές επίπεδο, η Γενοκτονία των Αρμενίων έχει ήδη αναγνωρισθεί από διεθνείς οργανισμούς, κράτη και εθνικά κοινοβούλια, μεταξύ των οποίων και τα κοινοβούλια της Ελλάδας (25/4/1996) και της Κύπρου (29/4/1982), όπως και από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (18/6/1987). Και αργά ή γρήγορα θα αναγκασθεί και η ίδια η Τουρκία να αναγνωρίσει το έγκλημα που διέπραξε και θα αποβούν άκαρπες οι απεγνωσμένες προσπάθειές της για διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας.
Συμβαίνει, όμως και το εξής περίεργο και εντελώς ανεξήγητο για μας γεγονός: ο ίδιος συντάκτης, ο κ. Καρκαγιάννης, που αμφισβητεί σήμερα τη Γενοκτονία των Αρμενίων, στις 17 Απριλίου 2005 υπογράφει μακροσκελέστατο άρθρο στην «Καθημερινή» με τίτλο: «Η γενοκτονία των Αρμενίων, η πρώτη φρικιαστική εθνοκάθαρση του 20ού αιώνα», και μεταξύ άλλων, σημειώνει: «Στις δύο γενοκτονίες του 20ού αιώνα, οι Εβραίοι και οι Αρμένιοι εξοντώθηκαν επειδή ήσαν Εβραίοι και Αρμένιοι»! Και γλαφυρά περιγράφει πώς και γιατί σχεδιάστηκε και εφαρμόστηκε η γενοκτονία από τους Νεότουρκους, που ήθελαν να συγκροτήσουν ένα εθνικά ομοιογενές κράτος.
Τι συμπέρασμα να βγάλει κανείς;
Τι μεσολάβησε στο διάστημα των τεσσάρων ετών, για να αλλάξει άρδην την άποψή του ο αρθρογράφος.
Πώς, έτσι αβασάνιστα υιοθετείται σχεδόν εξ ολοκλήρου η τουρκική επιχειρηματολογία, που αναπτύσσεται τα τελευταία χρόνια και σπέρνει το επικίνδυνο σπόρο του αρνητισμού;
Εξ ονόματος όλων των Ελληνο-Αρμενίων και του αρμενικού λαού στο σύνολό του, εκφράζουμε τη βαθιά μας λύπη, αλλά και την οργή μας για το άρθρο του κ. Καρκαγιάννη.
Αναμένουμε την αποκατάσταση της αλήθειας και... τη συγγνώμη!

Αρμενική Εθνική Επιτροπή  Ελλάδος


Χρήσιμες συνδέσεις για το θέμα ...
www.en.wikipedia.org/wiki/Armenian_Genocide
www.armenian-genocide.org/
www.armeniapedia.org/index.php?title=Armenian_Genocide
www.en.wikipedia.org/wiki/Armenia 
www.omniglot.com/writing/armenian.htm 
http://www.armeniadiaspora.com/ 
http://en.wikipedia.org/wiki/Armenian_diaspora_in_Europe
 
 
 

Τετάρτη 10 Μαρτίου 2010

Τον δρόμο της μετανάστευσης παίρνουν ξανά oι Ιρλανδοί

Πληθαίνουν αυτοί που λόγω κρίσης αναζητούν την τύχη τους στο εξωτερικό
LΕ ΜOΝDΕ , Του Μarie-Ρierre Subtil , ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Πέμπτη 11 Μαρτίου 2010

Καθώς η οικονομική κρίση χτύπησε σκληρά τη χώρα τους, οι Ιρλανδοί παίρνουν και πάλι τον δρόμο της ξενιτιάς. Για πρώτη φορά έπειτα από 14 χρόνια, το μεταναστευτικό ισοζύγιο έγινε αρνητικό.
Μόνο που αυτή τη φορά μπορούν να φύγουν οι πιο ευνοημένοι.
O Τζον Κιν, η γυναίκα του και τα τρία τους παιδιά έχουν προγραμματίσει την αναχώρησή τους για τις 11 Μαρτίου, με προορισμό το Μπρίσμπεϊν. Ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή, για τον ήλιο της Αυστραλίας, μακριά από τον γκρίζο ουρανό της Ιρλανδίας, τους αφερέγγυους πελάτες και τις μισοτελειωμένες οικοδομές. Τη δεκαετία του 1960 ο πατέρας του Τζον είχε μεταναστεύσει στη Βρετανία για να εργαστεί σε εργοστάσιο. Στις αρχές του 1990, τρία από τα αδέρφια του εγκαταστάθηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο ίδιος είχε πιστέψει στη χώρα του. Αφού πέρασε μερικά χρόνια στο εξωτερικό, επέστρεψε γιατί «τα πράγματα πήγαιναν πολύ καλά». Έστησε μια επιχείρηση, έκανε οικογένεια, αγόρασε κι ένα σπίτι. Αλλά τώρα, στα 29 του, πρέπει να αφήσει πίσω του αυτή τη ζωή.
Η Ιρλανδία ήταν κατ΄ εξοχήν χώρα μεταναστών. Τα τελευταία χρόνια, όμως, ο «κέλτικος τίγρης» με τα 4,5 εκατομμύρια κατοίκους, είχε γίνει γη της επαγγελίας για άλλους μετανάστες. Οι επιχειρήσεις και οι τράπεζες της χώρας έψαχναν δυνατά μυαλά και ο κατασκευαστικός τομέας δυνατά μπράτσα. Το έτος- ορόσημο ήταν το 1996. Για πρώτη φορά εκείνοι που έμπαιναν στην Ιρλανδία ήταν περισσότεροι από όσους έφευγαν. Οι πιο πολλοί μετανάστες ήταν από την Ανατολική Ευρώπη, κυρίως την Πολωνία και τις Βαλτικές Χώρες.
Χρεώθηκε στις τράπεζες
Ο Τζον Κιν έστησε μιαν επιχείρηση με πλακάκια. Ήταν η εποχή, όχι και πολύ μακρινή, που σχεδόν όλοι οι Ιρλανδοί αγόραζαν σπίτια. Οι τράπεζες δάνειζαν εύκολα χωρίς καν να ζητούν εγγυήσεις, οι κατασκευαστές και οι μεσίτες έκαναν χρυσές δουλειές. Πολύ γρήγορα, η επιχείρηση του Τζον απέκτησε έξι υπαλλήλους. Όπως πολλοί συμπατριώτες του, χρεώθηκε κι εκείνος στις τράπεζες για να αποκτήσει ένα σπίτι κοντά στο αεροδρόμιο του Δουβλίνου. Δεν πρόκειται για τίποτε σπουδαίο, 330.000 ευρώ για δύο δωμάτια κι ένα μεγάλο μπαλκόνι. Τρία χρόνια αργότερα, οι τράπεζες δεν δανείζουν πια, η αγορά ακινήτων έχει παγώσει. Υπολογίζεται ότι σε ολόκληρη την Ιρλανδία υπάρχουν 621 οικοδομές- φαντάσματα (ghost estates), όπου περισσότερα από τα μισά σπίτια είναι άδεια ή μισοτελειωμένα.
Το «ιρλανδικό θαύμα» κατέρρευσε πολύ γρήγορα. Η κρίση στον κατασκευαστικό τομέα ξέσπασε το 2008 και τον επόμενο χρόνο ο Τζον δυσκολευόταν να εισπράξει τα χρωστούμενα από τους πελάτες του. Ο ίδιος αναγκάστηκε να απολύσει τέσσερις από τους έξι υπαλλήλους του· τη δουλειά της έχασε και η γυναίκα του που εργαζόταν ως αεροσυνοδός. Ενας από τους φίλους του ο οποίος δραστηριοποιούνταν επίσης στον κατασκευαστικό τομέα έφυγε για τις ΗΠΑ, άλλος για την Κεντρική Ασία.
Σήμερα πρέπει να έχουν και πτυχία
ΕΠΕΙΤΑ από 14 χρόνια, το μεταναστευτικό ισοζύγιο ανατράπηκε και πάλι.
Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, ανάμεσα στον Απρίλιο του 2009 και τον Απρίλιο του 2010, ο αριθμός των αναχωρήσεων αναμένεται να ξεπεράσει κατά 40.000 των αριθμό των αφίξεων. Οι Πολωνοί επιστρέφουν στην πατρίδα τους και οι Ιρλανδοί αναζητούν την τύχη τους στο εξωτερικό. Μόνο που η Βρετανία και οι ΗΠΑ δεν προσφέρουν πλέον δουλειές όπως τον 19ο και τον 20ό αιώνα. Μένουν ο Καναδάς και η Αυστραλία. Αλλά και οι δύο αυτές χώρες δεν δέχονται μετανάστες χωρίς αξιόλογα προσόντα. Κάποτε, ο Ιρλανδός μετανάστης ήταν φτωχός. Σήμερα πρέπει να είναι εφοδιασμένος με τίτλους σπουδών.

Η ανάδυση του ρατσιστικού λόγου: στερεοτυπικές απεικονίσεις του άλλου.

Η είδηση μεταδόθηκε από ένα διεθνές ΜΜΕ και αναδημοσιεύθηκε στο ελληνικό ΜΜΕ (Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ) στην στήλη Επικαιρότητα - Κόσμος. Στη περιγραφή που μεταδίδεται σημειώνονται οι λέξεις κλειδιά για μια κειμενική ανάλυση που θα οδηγήσουν σε μια ερμηνεία του γεγονότος και της τοποθέτησής του στο ιστορικοπολιτισμικό πλαίσιο της περιοχής. Παράλληλα παρατίθενται κια οι απόψεις όσων καταχωρούν σχόλια για τη συγκεκριμένη είδηση, στο ιστοχώρο της εφημερίδας, ώστε να ανιχνευθούν τα στερεότυπα που αναδεικνύονται σε σχέση με τη φυλή και τη θρησκεία και πως αυτά συσχετίζονται με την επιχειρούμενη αλλαγή της νομοθεσίας για τα θέματα μεταναστών.


Έπιαναν τα παιδιά με δίχτυα και τα έσφαζαν
ΤΗΕ ΤΙΜΕS , Της Αnne Βarrowclough, ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τρίτη 9 Μαρτίου 2010

ΣΕ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ύψιστου συναγερμού τέθηκαν οι ένοπλες δυνάμεις της Νιγηρίας μετά τις συγκρούσεις μεταξύ εθνοτήτων που στοίχισαν τη ζωή σε τουλάχιστον 500 ανθρώπους, οι περισσότεροι γυναίκες και παιδιά που σφαγιάστηκαν με μαχαίρια από μέλη συμμοριών. Οι επιθέσεις σημειώθηκαν κυρίως στην Κεντρική Νιγηρία τα ξημερώματα της Κυριακής όταν ομάδες ενόπλων εισήλθαν σε αρκετά χριστιανικά χωριά κοντά στην πόλη Τζος. Άρχισαν να πυροβολούν για να βγάλουν τον κόσμο από τα σπίτια και όσους προσπάθησαν να φύγουν για να σωθούν τους έπιασαν με δίχτυα για ψάρια ή παγίδες για ζώα.
«Σημειώθηκε επίθεση στο Ντόγκο Ναχάουα», ανέφερε αξιωματούχος της κυβέρνησης. «Οι άνθρωποι δολοφονήθηκαν κατά δεκάδες, οι περισσότεροι ήταν γυναίκες και παιδιά, ορισμένα μωρά μικρότερα του ενός έτους. Πολλά σπίτια πυρπολήθηκαν, τώρα σε κάποιες περιοχές τα χωριά ερήμωσαν».
Κανένας ζωντανός
Μέλος οργάνωσης που προσέφερε βοήθεια δήλωσε στο ΒΒC ότι πήγε στα χωριά Ζοτ και Ντόγκο Ναχάου και κατέγραψε 77 θύματα. «Είδαμε κυρίως μικρά παιδιά και ηλικιωμένους που δεν μπορούσαν να τρέξουν. Αυτοί σφαγιάστηκαν πρώτοι», είπε και προσέθεσε ότι στο χωριό Ζοτ δεν έμεινε κανένας ζωντανός. Οι ένοπλοι έβαλαν φωτιά σε δεκάδες σπίτια για να αποτελειώσουν όσους βρίσκονταν κρυμμένοι σε αυτά.
Οι αναλυτές θεωρούν ότι οι επιθέσεις γίνονται ως αντίποινα για τις βίαιες συγκρούσεις που είχαν γίνει στην πόλη Τζος μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων τον Ιανουάριο, οι οποίες είχαν ως αποτέλεσμα τον θάνατο 300 ανθρώπων και τον εκτοπισμό χιλιάδων άλλων. Ο Γκούντλακ Τζόναθαν που εκτελεί χρέη προέδρου της χώρας έθεσε σε κόκκινο συναγερμό τις ένοπλες δυνάμεις, τις οποίες διέταξε να καταλάβουν στρατηγικές θέσεις προκειμένου να εμποδίσουν την επέκταση των εχθροπραξιών.
Ωστόσο, όσοι κάτοικοι επέζησαν κατηγορούν τους τοπικούς αξιωματούχους ότι δεν έκαναν τίποτα για να τους προστατεύσουν, καθώς επί τέσσερις ώρες ακούγονταν πυροβολισμοί αλλά ούτε ένας αστυνομικός δεν πλησίασε τα χωριά που δέχθηκαν τις επιθέσεις.

Σχόλια στην είδηση:

FIGHT THE POWER !!!!!!! 9/3/2010 15:56
TO TO GINETAI STHN NIGHRIA DEN MAS NOIAAAAAAAZEI, O OMPAMA EINAI AFRIKANOS KAI SYMFAGEI ME TON EEEEEEEEEEEEETAIRO ADELFOOOOOO KAI APO EKEI NA ZHTHSOUN TOUS LOGARIASMOUS..................
Stella Petrides 10/3/2010 09:43

Φίλε Χριστόφορε τους εχουμε ανάγκη για να μας ανεβάσουν το πολιτισμικό επίπεδο λόγω χαμηλής στάθμης του δικού μας.
Δημήτριος Δ. 10-03-2010 10/3/2010 08:37

Είναι τρομακτική η φύση του ανθρώπου! Η ιστορία έχει δείξει ότι η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία αξία μπροστά στην απόκτηση της ύλης! Πως είναι δυνατόν να σκοτώνεις παιδιά όταν και εσύ έχεις παιδιά! ότι πιο όμορφο αντανακλάται στα μάτια αυτών των παιδιών οποιουδήποτε χρώματος και θρησκείας! Δεν υπάρχουνε διαφορετικές θρησκείες που πιστεύουν σε άλλο θεό! ο μόνος θεός της ιστορίας που ευθύνεται για αυτές τις σφαγές είναι η απληστία του πλούτου!
vana 10/3/2010 08:02

An ginotan kamia epembash apo to NATO, tha ebgenan arage oi Ellhnarades sto dromo na fonaxoun kata ton "dolofonon ton laon" (blepe Bosnia) h tha ekanan moko logo ths thrhskeias ton thymaton?
Aporia 10/3/2010 06:13

Αυτοί οι Νιγηριανοί που βλέπουμε στους δρόμους να μας πουλάνε παράνομα CD και άλλα αγαθά. Είναι από τους μουσουλμάνους που σκοτώνουν Χριστιανούς ή τους Χριστιανούς που σκοτώνονται; Ρωτήστε τους, έχει ενδιαφέρον.
Ιωάννης ο Φιλλέλην 9/3/2010 23:33

@Uli Chris
Καλά τώρα μη μου πεις ότι θεωρείς τον εαυτό σου Ευρωπαίο!
Βραδύνους ο Ελλην Βραδύνους 9/3/2010 22:00

Φέρτε τους στην Ελλάδα να γίνουν Έλληνες Αφρικανικής καταγωγής και ΑΜΕΣΩΣ θα σταματήσουν οι σφαγές!!!!
Χρήστος Κ 9/3/2010 21:03

Τρομαχτικη ειδηση !!!
"Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΧΕΙ ΣΚΟΤΩΣΕΙ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΕΝΩ Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ"
ακις 9/3/2010 19:03

ΡΕ ΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΥΤΟΙ ;;!! ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΘΕΩΡΗΣΕΤΕ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΣΥΜΠΑΤΡΙΩΤΕΣ ΣΑΣ ;;!! ΤΕΤΟΙΑ ΗΘΗ ΘΑ ΜΕΤΑΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ;;!!
ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ 9/3/2010 18:45

ΤΙ ΣΧΕΣΗ ΕΧΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΜΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ...????? ΠΑΝΤΑ ΤΙΣ ΚΤΗΝΩΔΙΕΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΤΙΣ ΡΙΧΝΟΥΜΕ ΠΑΝΩ ΤΟΥ.. ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΟΙ ΑΝΙΣΌΡΡΟΠΟΙ ΠΟΥ ΚΥΒΕΡΝΑΝΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΘΑ ΤΟΝ ΚΑΨΟΥΝΕ ΜΕ ΠΥΡΗΝΙΚΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΞΟΥΣΙΑ.. ΣΕ ΜΙΑ ΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΩΝ ΠΕΤΡΕΛΑΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΙΩΝ ... ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΘΑ ΠΟΥΝΕ ΟΤΙ Ο ΘΕΟΣ ΕΚΑΨΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΤΙΜΩΡΗΣΕΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ GAY.. ΣΌΔΟΜΑ ΚΑΙ ΓΟΜΟΡΑ..
RAN 9/3/2010 18:25

 
ΣΤΗ ΝΙΓΗΡΙΑ ΣΦΑΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΑΠΟ ΠΙΣΩ Ο "ΕΒΡΑΙΟΣ" ΜΑΖΕΥΕΙ ΤΑ ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΕΤΡΕΛΑΙΑ !!!!
Η ΓΝΩΣΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ !!!!!!!
FIGHT THE POWER !!!!!!! 9/3/2010 15:56

INE FANATISMOS OLA PREPI ME METRO KRIMA TOUS SFAGENTES AOPLI KE ABOITHITI krousmata IPIRXAN PANTA APO ARXEAS EPOXIS ENANTIA XRISTIANON AS PISTEUI O KATHENAS OTI NOMIZI KE MIN PIRAZI ALON AKOMA KE NA PISTEUI OTI KANENAS THEOS DEN IPARXI OXI KE NA TOU KOPSOUN TO KEFALI;:::::KRIMA
MARIA ::9:3.2010 9/3/2010 13:43

KI ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΓΝΩΣΤΟΥ ΜΙΣΑΝΘΡΩΠΟΥ ΠΟΥ ΠΑΧΑΙΝΕΙ ΠΑΠΑΔΕΣ ΚΑΙ ΙΜΑΜΗΔΕΣ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΠΟΡΤΟΦΟΛΙΑ.
ΔΙΟΓΕΝΗΣ ΑΚΕΡΔΟΣ 9/3/2010 12:01

Αναρωτιέμαι πόσο ενοχλούνται με τη σφαγή των παιδιών αυτοί που ενοχλούνταν από το appartheid!
Εγώ πάντως ΣΑΦΩΣ προτείνω να κινηθούμε στο ίδιο μήκος κύματος με τους θύτες: αφού πιστεύουν ότι οι άνθρωποι στην Αφρικοί είναι διαθέσιμοι για σφαγή, ΝΑ ΠΑΜΕ ΑΠΟ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΗΠΑ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΦΑΞΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ, για να μην κουράζονται. Και μετά, ΑΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΤΙΘΕΤΟΙ ΣΤΗΝ ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΑΥΤΗ, να τους ξανακάνουμε άποικους για να καθήσουν στ'' αυγά τους.
"Σαφώς" είπα, σαφώς ελάλησα (και απορίαν ουκ άφησα - νομίζω?)
Uli Chris 9/3/2010 11:49
 
Σχετική Αρθρογραφία για τα γεγονότα των συγκρούσεων
Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ
 
Πάνω από 460 οι νεκροί σε 4 μέρες στη Νιγηρία
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010,

Τουλάχιστον 464 άνθρωποι σκοτώθηκαν στη Νιγηρία σε συγκρούσεις μεταξύ αντίπαλων συμμοριών, μουσουλμάνων και χριστιανών. Ο αριθμός των νεκρών αυξήθηκε ραγδαία όταν ανακαλύφθηκαν πτώματα κοινοτήτων ακριβώς έξω από την πόλη Τζος, στα κεντρικά της χώρας.
«Βρήκαμε πάνω από 200 πτώματα συγκεντρωμένα στο τζαμί στην Κουρού Γκάντα Μπίου και άλλα 22 στο Μάι Άντικο», δήλωσε ο Μουχάμαντ Τάνκο Σίτου, ανώτατος αξιωματούχος σε τέμενος.
Σύμφωνα με το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, 65 χριστιανοί σκοτώθηκαν.
Εκατοντάδες στρατιώτες και αστυνομικοί έχουν ήδη αναπτυχθεί στην περιοχή, για το φόβο επανάλειψης των ταραχών. Τις τελευταίες ώρες επικρατεί ηρεμία στην Τζος, οι δρόμοι είναι άδειοι και πολλά καταστήματα έχουν κλείσει. Η πόλη έχει ξαναζήσει συγκρούσεις μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων. Οι ταραχές ξέσπασαν την Κυριακή. Ο αρχηγός της αστυνομίας της περιοχής δήλωσε ότι άρχισαν με αφορμή τον εμπρησμό μας εκκλησίας από μουσουλμάνους. Σύμφωνα με άλλες πληροφορίες, όμως, αφορμή για τα επεισόδια στάθηκε η ανοικοδόμηση ενός σπιτιού μουσουλμάνου σε γειτονιά, όπου οι περισσότεροι κάτοικοι είναι χριστιανοί. Το σπίτι λέγεται ότι είχε καταστραφεί το Νοέμβριο του 2008, στη διάρκεια θρησκευτικών ταραχών που άφησαν πίσω τους 700 νεκρούς. Στοιχεία του 2003 δείχνουν ότι το 50,5% των Νιγηριανών είναι μουσουλμάνοι και το 48,2% χριστιανοί.

Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ
Συλλήψεις στη Νιγηρία ζητά η Κλίντον
Η υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Χίλαρι Κλίντον κάλεσε τη Νιγηρία να συλλάβει και να δικάσει τους υπεύθυνους για τη δολοφονία εκατοντάδων ανθρώπων κοντά στην πόλη Jos.
Η σφαγή εκτιμάται ως κίνηση εκδίκησης, μετά τον προηγούμενο γύρο δολοφονιών, τον Ιανουάριο, μεταξύ των χριστιανών κατοίκων και των μουσουλμάνων μεταναστών, όταν τουλάχιστον 200 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους.
Τα Νιγηριανά στρατεύματα περιπολούν στα χωριά ώστε να αποφευχθεί περαιτέρω βία. Ο υπηρεσιακός πρόεδρος της χώρας, Γκούντλακ Τζόναθαν, απέλυσε τον σύμβουλο εθνικής ασφαλείας της χώρας, Σάρκι Μουκτάρ.

Ομαδικός τάφος 400 ανθρώπων στη Νιγηρία

Σε ομαδικό τάφο ετάφησαν τα πτώματα περίπου 400 ατόμων, οι οποίοι σφαγιάστηκαν κατά την επιδρομή μουσουλμάνων βοσκών σε χριστιανικά χωριά κοντά στην πόλη Τζος, στην ταραγμένη κεντρική Νιγηρία, την Κυριακή.
Το μακελειό ήταν το τελευταίο ξέσπασμα βίας μεταξύ των αντιμαχόμενων εθνικών ομάδων στην πολιτεία Πλατό, όπου οι ιθαγενείς χριστιανοί βρίσκονται σε αντιπαράθεση με τους μουσουλμάνους, οι οποίοι μετανάστευσαν στην περιοχή πριν από δεκαετίες, για τον έλεγχο της γης και των φυσικών πόρων.
«Έχουμε 351 πτώματα στον ομαδικό τάφο και στην άλλη άκρη υπάρχει ένα χωριό που λέγεται Ζοτ, όπου έχουν ταφεί άλλα 36 πτώματα ξεχωριστά», είπε ο Σόλομον Ζανγκ, πρόεδρος της επιτροπής που όρισε η πολιτεία για την «έρευνα, την ανάκτηση και την εκκένωση», σε δηλώσεις του δίπλα στον ομαδικό τάφο στο χωριό Ντόγκο Χάουα.
Ο Ζανγκ προσέθεσε ότι ο αριθμός των θανάτων ήταν μεγαλύτερος, αλλά κάποιες οικογένειες πήραν τις σορούς των νεκρών συγγενών τους για κανονική ταφή, ενώ υπάρχουν πτώματα στο νεκροτομείο και μία ομάδα ερευνητών εξακολουθεί να ψάχνει για πτώματα.
Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, την Κυριακή, μέλη της φυλής Χαούζα -Φουλάνι κατέβηκαν σε 4 χωριά πυροβολώντας στον αέρα και όταν οι κάτοικοι του Ντόγκο βγήκαν από τα σπίτια τους, τους σκότωσαν είτε με σφαίρες είτε με μαχαίρια.
Ο επικεφαλής της αστυνομίας στην πολιτεία, Αγιο Αντούμπα, είπε ότι συνελήφθησαν 93 άτομα ως εμπλεκόμενα στο μακελειό. «Δεκαεννέα Φουλάνι συνελήφθησαν μετά το γεγονός, και άλλοι 74 μετά από την ανταλλαγή πυρών, ενώ 4 σκοτώθηκαν από πυρά περιπόλων», είπε ο Αντούμπα.
Ο υπηρεσιακός πρόεδρος της χώρας, Γκούντλακ Τζόναθαν έθεσε το στρατό σε συναγερμό για να αποφευχθούν και νέες επιθέσεις.
Τον Ιανουάριο, περισσότεροι από 300 άνθρωποι είχαν χάσει τη ζωή τους στη Τζος σε συγκρούσεις αντιμαχόμενων συμμοριών νεαρών, που είχαν ως αποτέλεσμα να καούν τεμένη, εκκλησίες αλλά και επιχειρήσεις ενώ ο συνολικός αριθμός των θυμάτων από τις εθνοτικές αντιπαραθέσεις από το 1999 που αποκαταστάθηκε η δημοκρατία στην χώρα, ανέρχεται σε 10.000.
Ο Τζόναθαν είναι χριστιανός από το Νότο της χώρας και αντικαθιστά προσωρινά στην εξουσία της πολυπληθέστερης χώρας της Αφρικής, τον μουσουλμάνο Ουμαρού Γιαρ’ Αντούα, που αναρρώνει από καρδιακά προβλήματα και δεν έχει εμφανιστεί δημόσια από τον προηγούμενο Νοέμβριο.
Με βάση την προφορική συμφωνία στο εσωτερικό του κυβερνώντος Λαϊκού Δημοκρατικού Κόμματος, ο υποψήφιος για την προεδρία θα εναλλάσσεται μεταξύ του μουσουλμανικού βορρά και του χριστιανικού νότου κάθε δύο θητείες, γεγονός που σημαίνει ότι ο Τζόναθαν δεν θα μπορεί να είναι υποψήφιος το 2011, που τελειώνει η πρώτη θητεία του Αντούα.

ΝΙΓΗΡΙΑ ΝΕΟ ΞΕΣΠΑΣΜΑ ΕΝΔΟΦΥΛΕΤΙΚΗΣ ΒΙΑΣ ΑΠΟ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΥΣ, ΜΕ ΘΥΜΑΤΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ 500 ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ
Σφαγή με πρόσχημα τη θρησκεία

Της ΝΤΙΝΑΣ ΒΑΓΕΝΑ
Στην «Πράσινη Ζώνη» των υψιπέδων της κεντρικής Νιγηρίας για άλλη μια φορά οι διαφορές στο θρήσκευμα ρίχνουν λάδι στη φωτιά των διαχρονικών ενδοφυλετικών αντιπαραθέσεων και εκατέρωθεν διεκδικήσεων ζωτικού χώρου, ο λόγος περνάει στα καλάσνικοφ και τις μασέτες και το αίμα εκατοντάδων ανθρώπων χύνεται από σφαίρα ή λεπίδα.
Το λευκό σεντόνι σκεπάζει τα κομματιασμένα από πρωτοφανή αγριότητα κορμιά των χριστιανών Νιγηριανών. Το θρησκευτικό μίσος μαζί με το φυλετικό γίνονται τα «όπλα» στη διεκδίκηση εκτάσεων γης, μεταξύ των νομάδων μουσουλμάνων εποίκων του Βορρά και των ντόπιων χριστιανών γεωργών του Νότου (φωτ. Reuters)
Ο,τι συνέβη το περασμένο Σαββατοκύριακο στην πόλη Τζος και στα περίχωρά της, στο ημιαυτόνομο νιγηριανό κρατίδιο Πλατό, έφερε τα χαρακτηριστικά μιας τυπικά άγριας και κυνικής αφρικανικής σφαγής: Αμέτρητοι ένοπλοι νομάδες Χάουσα Φουλάνι, μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα, έποικοι από το Βορρά, κατέβηκαν από τα υψώματα, όπου βόσκουν τα κοπάδια τους, και άρχισαν να σφάζουν αδιακρίτως άνδρες και γυναικόπαιδα των -κυρίως γεωργικών- χριστιανικών πληθυσμών των ντόπιων οικισμών των Μπερόμ, Ανακούτα και Αφισάρε, όπως ανέφεραν επιζώντες αυτόπτες μάρτυρες.
Για εκδίκηση
Πάνω από 500 νεκροί εκτιμάται ότι υπήρξε ο απολογισμός της φρίκης. Αδύνατο να υπάρξει ακριβής καταμέτρηση: Αιμόφυρτα κατακομματιασμένα κορμιά πετάχτηκαν σε πηγάδια ή θάφτηκαν βιαστικά σε βεβιασμένες προσπάθειες να κρυφτεί το έγκλημα. Τις τελευταίες εβδομάδες κυκλοφορούσε από στόμα σε στόμα στην περιοχή ότι οι Φουλάνι είχαν κηρύξει τζιχάντ, θέλοντας να πάρουν αιματηρή εκδίκηση για τους δικούς τους που είχαν σφαχτεί τον περασμένο Ιανουάριο -τουλάχιστον 300- όταν νεαροί ένοπλοι των δύο φυλών είχαν ξανά αλληλοσπαραχτεί στην πόλη Τζος. Πολλές οικογένειες μάλιστα είχαν πρόσφατα εγκαταλείψει τα χωριά τους.
Τον Ιανουάριο, η νιγηριανή κυβέρνηση είχε ζητήσει από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης να διερευνήσει σχετικά με εκείνες τις μαζικές δολοφονίες. Το τελευταίο κύμα βίας για την ώρα το αντιμετωπίζει με επιφυλακή του στρατού και απαγορεύσεις κυκλοφορίας στο Πλατό. Η τρέχουσα κατάσταση στη Νιγηρία, την πρώτη πετρελαιοπαραγωγό χώρα της Αφρικής, γίνεται πολυπλοκότερη, με εξελισσόμενη τη διελκυστίνδα ισχύος μεταξύ των υποστηρικτών του (βαριά άρρωστου) προέδρου Ουμάρου Γιαρ'Αντούα και του ασκούντος καθήκοντα προεδρίας Γκούντλακ Τζόναθαν. Εν όψει δε των προεδρικών εκλογών του 2011, θεωρείται όλο και δυσκολότερο για την κεντρική κυβέρνηση να πάρει ουσιαστικά μέτρα κατά της βίας των φυλών, εάν και επισήμως κάθε αντιπαρατιθέμενη πλευρά έχει «υιοθετηθεί» και από διαφορετική πολιτική παράταξη.
(Πηγές: Reuters, Γαλλικό, BBC)
 
Συνεχίζονται οι σφαγές στη Νιγηρία
 
Σε κατάσταση επιφυλακής βρίσκεται ο νιγηριανός στρατός μετά τις επιθέσεις που σημειώθηκαν μέσα στο Σαββατοκύριακο. Οι νεκροί φτάνουν τους 500 σύμφωνα με δηλώσεις του κυβερνήτη του κρατιδίου Πλατό στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων.
Η εφημερίδα Vanguard της Νιγηρίας φιλοξενεί δηλώσεις αυτόπτων μαρτύρων από το χωριό Ντόγκο Ναχάουα σύμφωνα με τους οποίους μέλη της φυλής Χάουσα Φουλάνι κατέβηκαν από τα βουνά κι άρχισαν να πυροβολούν στον αέρα. Όταν οι κάτοικοι του χωριού βγήκαν από τα σπίτια τους, άρχισαν να τους πυροβολούν.
Οι βίαιες συγκρούσεις με θρησκευτικό πρόσχημα είναι συνηθισμένες στο κρατίδιο Πλατό, όπου χριστιανοί κάτοικοι μάχονται εναντίον μουσουλμάνων μεταναστών. Για πράξη τζιχάντ (ιερού πολέμου) έκανε λόγο τοπική χριστιανική οργάνωση αναφερόμενη στο τελευταίο κύμα βίας.
Τον Ιανουάριο περισσότεροι από 300 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους όταν συγκρούστηκαν στην Τζος αντίπαλες συμμορίες νεαρών.
Η χώρα έχει κηρυχθεί από την Κυριακή σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης.


Αιματηρές συγκρούσεις στη Νιγηρία.
Associated Press: Πεμ. 30 Ιουλ 2009, 22:47


Οι Νιγηριανές δυνάμεις ασφαλείας πραγματοποίησαν εχθές έφοδο στο τέμενος μιας Ισλαμικής σέκτας ή οποία και θεωρείται υπεύθυνη για το πολυήμερο σκηνικό βίας στην βόρεια Νιγηρία. Το αποτέλεσμα της αστυνομικής εφόδου ήταν ο θάνατος περισσοτέρων από 100 ατόμων. Τα πτώματα των νεκρών ήταν παντού διασκορπισμένα σήμερα στη πόλη Maiduguri , ενώ οι δυνάμεις ασφαλείας συνέχιζαν τους ελέγχους από πόρτα σε πόρτα σε μια προσπάθειά να συλλάβουν και τα υπόλοιπα μέλη της συγκεκριμένης σέκτας η οποία πρεσβεύει την ανάγκη της επιβολής αυστηρού Ισλαμικού νόμου στη χώρα, που όμως είναι πολυθρησκευτική.
Ο ηγέτης της σέκτας Mohammed Yusuf, κατάφερε να διαφύγει τη σύλληψη μαζί με 300 περίπου οπαδούς του. Ο υπαρχηγός του όμως μάλλον συγκαταλέγεται ανάμεσα στους νεκρούς. Αυτόπτες μάρτυρες αναφέρουν πως η «μάχη» μεταξύ των δυνάμεων ασφαλείας και των Ισλαμιστών ήταν άνιση καθώς οι δεύτεροι είχαν στη διάθεσή τους μόνο κυνηγετικές καραμπίνες, τόξα και σπαθιά ενώ οι κυβερνητικές δυνάμεις χρησιμοποίησαν ολόκληρο το εύρος της υπεροπλίας τους. «Η αποστολή εξετελέσθη» ήταν το τελικό ανακοινωθέν του επικεφαλής της επιχείρησης αξιωματικού.