Επί του πιεστηρίου

Θεωρητικά είναι η αξιολόγηση του παρόντος μπλογκ. Πρακτικά, ο αναστοχασμός πάνω σε μια καινούργια διαδικασία "έκθεσης" και "προβολής" προσωπικών απόψεων ή θέσεων. Μπορεί να θεωρηθεί και ως βήμα "κατάθεσης" όλων εκέινων που μας πνίγουν στην άλλη, την καθημερινή, ζωή μας, άρα μπορεί να είναι και σημείο ύπαρξης. Μπορεί να ειδωθεί και ως μέσο άμεσης δημοσιοποίησης χωρίς να ελεχθούμε από κανένα, βίωση ελευθερίας, και να αρκεστούμε, πάλι ελεγχόμενα στα σχόλια και τις κριτικές κάποιων που θα διαβάσουν πιθανά τα γραφόμενά μας. Μπορεί ...

Ότι και να γραφεί για τα μπλογκ κάθε φορά που θα θελήσουμε να εξηγήσουμε την σημασία τους πάντα θα υπάρχει κάτι που θα μας ξεφεύγει. κι αυτό γιατί η κατασκευή και η σηνεχής ενημέρωση κάθε μπλογκ είναι αποτέλσμα της υποκειμενικότητας του δημιουργού του, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να ενταχθεί σ' ένα γενικό ορισμό. Δημιουργώ - αναρτώ - καταργώ ένα τρίπτυχο που εν πολλοίς μας δίνει κάτι από θεικές ιδιότητες που τόσο ανάγκη τις έχουν όλοι. Ίσως το μοναδικό πράγμα που δημιουργούμε και καταστρέφουμε χωρίς τύψεις μιας κια γνωρίζουμε ότι μπορούμε να το ξαναδημιουργήσουμε.

Αν από τη μια έχουμε την αίσθηση της ελευθερίας από την άλλη έχουμε τη δυνατότητα της επικοινωνίας. Μας καλύπτει την έμφυτη ανάγκη να μιλήσουμε, απευθυνόμενοι στο μέγιστο δυνατό ακροατήριο, αναζητώντας την επιδοκιμασία πέρα από τις σκοπιμότητες του περιβάλλοντός μας. Στη κοινωνική συνθήκη της καθημερινότητάς μας, με τα στερεότυπα που κουβαλάμε, το δημόσιο λόγο που πρέπει να εκφέρουμε, τις συνδιαλλλαγές της θέσης μας που υποχρεωτικά θα διεκπεραιώσουμε, την ανταγωνιστικότητά μας έμφυλη, εργασιακή, κοινωνική.

Με δεδομένα όλα αυτά η δημιουργία και σύνθεση ενός μπλογκ εξυπηρετεί τον υποκειμενισμό μας εμπεριέχοντας και κάποιες ιμπεριαλιστικές αποχρώσεις που κρύβουμε μέσα μας ή αντίστοιχα τις μαρξιστικές μας κοσμοθεωρήσεις που φοβόμαστε να αναπτύξουμε στον δημόσιο λόγο. Κι αυτό παρόλο που και το μπλογκ είναι δημόσιος λόγος η ανωνυμία του διαδικτύου μας κάνει να αισθανόμαστε ασφαλείς από τυχόν δύσκολες αντιπαραθέσεις όπου ο ραγιαδισμός μας δεν μας αφήνει να ορθώσουμε την ελευθερία της σκέψης μας και της ψυχής μας. Από αυτή τη σκοπιά διακρίνουμε και την ψυχαναλυτική θεώρηση του μπλογκ που ελευθρώνει πιθυανά όχι από φροϋδικά συμπλέγματα αλλά σίγουρα από την καθημερινότητα, το βάρος των κοινωνικών διεπαφών, τη θεωρία του να είσαι πετυχημένος. Ουσιαστικά αποτελεί τηην ανοικτή πόρτα του κλουβιού που οι ίδιοι δεχτήκαμε ή ακόμη και κτίσαμε γύρω μας, που έβαλε στη γωνία τους φίλους χωρίς σκοπιμότητα, τις κοινωνικές σχέσεις χωρίς υπολογισμούς.

Ίσως το μπλογκ μας οδηγήσει στην ανακάλυψη μιας χαμένης αθωότητας που ο καθένας μας αναζητά.