Στο κείμενό της η Κριστίν Γκέρατυ ασχολείται με το θέμα της παραγωγής προϊόντων λαϊκής κουλτούρας. Τα βασικά ερωτήματα που θέτει είναι, ποιος κατευθύνει την παραγωγή και πως το κοινό σχετίζεται με αυτά. Σε μια πρώτη προσέγγιση που επιχειρεί τονίζει ότι σήμερα η σχέση αυτή, ΜΜΕ – Κοινού, είναι περισσότερο ανάγκη καθημερινή παρά ανάγκης απόλαυσης από τη μεριά του κοινού. Σημαντικό ρόλο στις αναπαραστάσεις κατέχει η εικόνα, που συνειρμικά ανακαλεί στο κοινό κοινωνικές θέσεις ή μέσω της ομοιότητας ανακαλεί συγκεκριμένους τόπους και χρόνους, ενώ ο λόγος που περιορίζεται σε απλές κατασκευές που η σημειολογία θεωρεί ασθενείς κώδικες επικοινωνίας.
Η Κριστίν Γκέρατυ εξετάζει τρεις περιπτώσεις αναπαραστάσεων των ΜΜΕ στα πλαίσια μια διερεύνησης της θέσης του Seiter σχετικά με τον τρόπο λειτουργίας της τηλεόρασης. Προσεγγίζει την φωτογραφία και πως την κατανοούμε, τις αναπαραστάσεις σε σχέση με το φύλο και ιδιαίτερα τις γυναίκες σε σειρές καθημερινές όπως οι σαπουνόπερες και τις αναπαραστάσεις και εκπομπές επειγόντων περιστατικών που αναπαριστών πραγματικά, δραματικά γεγονότα. Η συγγραφέας καταλήγει ότι η σημειωτική συνέβαλλε στην καλύτερη περιγραφή των διαδικασιών κατανόησης των προϊόντων λαϊκής κουλτούρας ή ακόμη και συμμετοχής τους σ’ αυτά και διαφοροποίησε στάσεις ομάδων, όπως οι φεμινίστριες, και προσδιόρισε δυνατότητες αντίστασης του κοινού απέναντι σ’ αυτά με παράλληλη δημιουργία ενός πολιτικού και ηθικού πλαισίου.
Η Κριστίν Γκέρατυ εξετάζει τρεις περιπτώσεις αναπαραστάσεων των ΜΜΕ στα πλαίσια μια διερεύνησης της θέσης του Seiter σχετικά με τον τρόπο λειτουργίας της τηλεόρασης. Προσεγγίζει την φωτογραφία και πως την κατανοούμε, τις αναπαραστάσεις σε σχέση με το φύλο και ιδιαίτερα τις γυναίκες σε σειρές καθημερινές όπως οι σαπουνόπερες και τις αναπαραστάσεις και εκπομπές επειγόντων περιστατικών που αναπαριστών πραγματικά, δραματικά γεγονότα. Η συγγραφέας καταλήγει ότι η σημειωτική συνέβαλλε στην καλύτερη περιγραφή των διαδικασιών κατανόησης των προϊόντων λαϊκής κουλτούρας ή ακόμη και συμμετοχής τους σ’ αυτά και διαφοροποίησε στάσεις ομάδων, όπως οι φεμινίστριες, και προσδιόρισε δυνατότητες αντίστασης του κοινού απέναντι σ’ αυτά με παράλληλη δημιουργία ενός πολιτικού και ηθικού πλαισίου.
